ตอนที่ 4

“อาทิตย์หน้ามีงานการกุศลทางโรงเรียนได้เข้าร่วมการแสดงและแข่งกีฬาชิงถ้วยพร้อมเงินรางวัลให้แก่ผู้ยากไร้และผู้ป่วยทุกคนที่เข้ารับการบำบัดเชื้อ HIV อาจารย์กำหนดกีฬาว่านักเรียนของเราจ้องเข้าร่วมทุกสาย ตั้งแต่บ่ายนี้เริ่มตั้งแต่บ่ายนี้ให้กรรมการทุกคนไปหาตัวแทนนักกีฬาทุกประเภทมา ส่งรายชื่อวันศุกร์นี้เท่านั้น ใครมีอะไรจะถามเชิญ” คีนกอดอกมองทุกคน

“ทุกคนมีส่วนร่วมไม่แข่งอายุ เพศ และสรีระใช่ไหม” เมจิกเอามือลูบคางยิ้มเจ้าเล่ห์

“ใช่ แต่ต้องเหมาะกับกีฬา ไม่ใช่ว่ากีฬาฟุตซอลเอาผู้หญิงไปเตะกับผู้ชาย” คีนวางมือบนโต๊ะนั่งลงบนเก้าอี้ทำหน้านิ่ง

“ไม่จำกัดว่าต้องเป็นนักเรียนเท่านั้น กรรมการก็สามารถเข้าร่วมด้วยได้” โซลนั่งลงพิงโต๊ะของตนเองมองคีนและทุกคน

“แน่นอน กรรมการนักเรียนทุกคน ซึ่งก็คือพวกนายและฉันต้องเข้าแข่งขัน ไม่มีข้ออ้างยกเว้น” คีนเหลือบมองพีชหันมองช้าๆ เหมือนรู้ตัวว่าพี่ชายหมายถึงใคร โซลชำเลืองมองพีชกับคีน พี่น้องสายเลือดแท้จ้องกันราวกับจะกิน

“เข้าร่วมทุกคน อ้าว แบบนี้พีชก็แย่สิครับ” พอล นักเรียนกรรมการหน้าหวานระดับเดียวกับพีชแต่อยู่ห้องบี เหลือบมองพีชขยับแว่นตาคิดหนัก ขมวดคิ้ว หมุนปากกานั่งอยู่ที่โต๊ะ

“ไม่ยากหรอกพีช แกต้องซ้อมหนักหน่อยคำสั่งจากเบื้องบน เดี๋ยวฉันช่วยหนุนให้ ไอ้น้องชาย”

“ไม่เป็นไร ขอเอกสารด้วย จะได้เลือกว่าควรลงแข่งอะไร” พีชหมุนเก้าอี้หันไปเลิกคิ้วแบมือตรงหน้าคีน

“ตั้งใจหน่อยละกัน น้องรองประธาน” คีนวางกระดาษปีกหนาตั้งไว้บนโต๊ะพลางยื่นกระดาษหนึ่งแผ่นใส่มือพีช กราฟนั่งมองพี่น้องแกล้งแหย่กันด้วยความเหนื่อยหน่าย

“ขอบคุณครับ คุณพี่ประธาน” พีชหยิบโปรชัวลุกพรวดเดินออกไปนอกห้อง คีนมองตามหลังนั่งเคาะนิ้วเพลินใจ

“ให้ตายเถอะ ไอ้พี่น้องคู่นี้ มันจะกัดกันที่ไหน” กราฟเกาหัวส่ายหน้าหันไปทำงานต่อ

“ฝากพวกนายติดประกาศด้วย” คีนบอกทุกคนในห้อง

“รู้แล้วคร้าบ” เสียงดังฟังชัดของเมจิกดังกว่าใครลุกขึ้นหยิบโปรชัวคนละปึกเดินออกจากห้องเหลือแต่ประธานมาดนิ่งนั่งคิดอยู่ตามลำพัง

เกิร์ลนั่งลงข้างแพนดี้อยู่ฝั่งข้ามกับจาที่โต๊ะห้องอาหาร พร้อมกับขนมที่กองเต็มหลังกินข้าวเสร็จ จาเปิดขวดน้ำเปล่าใส่หลอดดูดอย่างชื่นใจ แพนดี้แกะขนมปังหน้าแซลมอน จาไล่สายตามองร้านมีแต่อาหารอิตาเลี่ยนและราคาแพง

“จารู้จักพี่สาวของพีชด้วยหรือ” เกิร์ลวางมือลงถามขึ้น

“ซิสเตอร์นะเหรออืมใช่ เพราะซิสเตอร์ถึงทำให้ฉันมาเรียนที่นี่ได้ เธอคงรู้จักพีชดีใช่ไหม”

“พวกเราเจอพีชตั้งแต่เกรดเก้า พีชเพิ่งมาเรียนที่นี่กลับมาจากอเมริกา” แพนดี้เคี้ยวขนมจากอีกซองเพิ่มอีกซอง

“พีชเป็นลูกของผู้อำนวยการ เป็นน้องพี่คีนประธานนักเรียน เป็นคู่พี่น้องประธานกับรองประธาน ลูกครึ่งจีนฝรั่งเศส บวกกับหัวหน้าห้อง ควบคู่ จนสาวๆ ในโรงเรียนชื่นชม เป็นคนอบอุ่น สุขุมที่หมายตาของสาวๆ เลยละ” เกิร์ลสาธยายอย่างลืมตัว สายตามุ่งมั่นของเธอทำให้จาจับผิดได้ แพนดี้ค่อยๆ กลืนน้ำลายลงคอกระทุ้งศอกสะกิดเตือนสติเพื่อนจนเกิร์ลเริ่มรู้สึกตัว แก้มขาวกลายเป็นแดงแปร๊ด

“แหม ชมยกยอกันขนาด คิดเกินเพื่อนหรือเปล่า ฉันรู้แล้วน่าว่าเธอคิดอะไรกับหัวหน้าห้องอยู่” จาชี้หลอดไปที่เกิร์ล

“เปล่านะจา ช่างมันเถอะ ยังไงก็เป็นได้แค่เพื่อน” แววตาใสของเกิร์ลเงยหน้ามองจา

“ฉันจะช่วยเะฮ” จาเอื้อมมือจับแขนเกิร์ลเพื่อแสดงความกำลังใจ

“ขอบใจจ้ะ” เกิร์ลยิ้มบางมองลอดไปทางข้างหลังจาเห็นโซลเดินตรงมาทางเธออย่างเร่งรีบ เกิร์ลเปลี่ยนสีหน้ากลับมาวิตกอีกครั้ง แพนดี้กระตุกเฮือกเงยหน้ามองโซลยืนอยู่ข้างจา

“พี่โซล” แพนดี้ยิ้มหวานทักทายทันที

“สวัสดีแพนดี้ เกิร์ล” โซลตอบกลับด้วยรอยยิ้มแต่สายตามองเกิร์ลตลอด จาเท้าคางมองทั้งคู่ทันที พีชถือโปรชัวหยุดค้างอยู่ตรงบันไดหน้าทางเข้าห้องอาหารมองมาที่โซลกับจา เซนนั่งอยู่ตรงระเบียงห้อยขาแกว่งไปมา ปากก็ตะโกนหาเพื่อนแต่ตามองจา

“พี่โซล ไม่ไปตรวจอาคารหรือคะ ถึงโผล่มาที่นี่ได้” เกิร์ลเบี่ยงหน้าหลบไม่สบตาเขา แต่จาเงยหน้าค้างจนแพนดี้ต้องเขย่าแขนเรียกสติ

“พี่แวะมาติดประกาศครับ เดี๋ยวก็ไป เย็นนี้กลับบ้านด้วยหันไหมน้องเกิร์ล”

“เอ่อ คือ เกิร์ลกลับกับจาแล้วนะคะ จะไปที่บ้านจา”

“ฮะตัวฉันยังไม่รู้จักเลย ทำไมไม่กลับกับพี่เข้าละ เสียดายแย่ เขาเชิญแล้ว” จาหันมากระซิบมองเกิร์ล

“ขอร้องละจา” เกิร์ลกัดฟันมองหน้าด้วยความวิงวอน

“อ้อ ใช่ เกิร์ลนัดกับฉันแล้ว ฉันให้เกิร์ลมาสอนวิชา…”

“เคมี” แพนดี้เอามือป้องปากกระซิบชี้แนะ

“ใช่ วิทย์เคมี ฉันเรียนไม่รู้เรื่อง” จายิ้มแห้งช่วยอย่างเต็มที่

“ขอโทษนะคะพี่โซล”

“ไม่เป็นไรครับ ไว้โอกาสหน้าพี่จะชวนใหม่ ไปก่อนนะครับ” โซ,ลาจบเดินแยกตัวจากไป จายกมือส่งลาตามหลัง

“โชคดีนะสุดหล่อของฉัน”

“เฮ้อ โล่งอกไปที” เกิร์ลถอนหายใจยาว จาหันขวับพร้อมคำถามมากมายพีชหันหลังกลับเดินปลีกตัวออกจากห้องอาหาร ส่วนเซนนั่งคิดแผนการมองจาต่อไปเรื่อยๆ