ตอนที่ 6 ชีวิตติ่งคอมพลีท!

“สู้ได้แน่นอนค่ะ! สเต๊กของน้าโชชิดซ้ายไปได้เลย!” และเด็กหญิงเค้กก็นำเสนออย่างแข็งขัน นั่นแหละสมฤดีถึงได้รีบน้ำเนื้อตากแดดแห้งย่างหอมๆ และข้าวเหนียวร้อนๆ ออกมาตามด้วยจานส้มตำปูปลาร้าที่เธอเก็บซ่อนเอาไว้

เธอไม่รู้ว่าต่อจากนี้เธอจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง แต้มบุญที่ทำมา เหมือนได้ถูกใช้ไปหมดแล้ว!

จะไม่ให้ใช้หมดได้ยังไงล่ะ นี่เธอกำลังได้มองผู้ชายอันเป็นที่รัก กำลังหยิบข้าวเหนียวกระติ๊บเดียวกับเธอและฉีกเนื้อแห้งที่เธอแอบไปย่างมากับมือ เข้าปากไปเคี้ยวตุ้ยๆ

พ่อคุณเอ๊ย กินซิ้นหลอดยังไงให้ดูหรูดูแพงได้ขนาดนี้

“เป็นยังไงบ้างคะน้าโช...อร่อยไหม?” แววตาใสของเด็กหญิงเปล่งประกาย ดีใจที่น้าชายยอมรับประทานตามคำชวนของตน

“อื้อ...ก็ใช้ได้นะ ทำเองเหรอ” เขาหันมาถามสมฤดีตรงๆ เป็นเหตุให้เธอใบ้กินไปชั่วขณะ ก่อนได้สติและรีบสั่นหน้า

“เปล่าค่ะ พอดีว่าอา...ส่งมาให้จากต่างจังหวัดค่ะ” ทุกกิริยาของเธอถูกเขาลอบเก็บข้อมูลอยู่เงียบๆ รสชาติของเนื้อแห้งย่างที่มีกลิ่นหอมเฉพาะตัว มีความหยาบเล็กน้อย เค็มๆ นิด มีความกลมกล่อมในแบบฉบับที่เขาเองก็มั่นใจ ว่าไม่เคยได้ชิมรสชาติแบบนี้ที่ไหนมาก่อน

ยิ่งเข้าเหนียวหนึบร้อนๆ นี่ด้วย มันไปอยู่ที่ไหนมา ทำไมเขาถึงไม่เคยได้ชิมมาก่อน

“เข้ากันดีนะ อร่อยกว่าสเต๊กจริงๆ ด้วยค่ะ” โชติหันไปบอกหลานสาวด้วยน้ำเสียงน่ารัก จนสมฤดีต้องลอบยิ้มปลาบปลื้ม

ผู้ชายที่เธอหลงใหลได้ปลื้มมาร่วมสามปี มีชีวิตจริงที่แสนจะอบอุ่น... พ่อคุณเอ๊ย อ่อนโยนอะไรอย่างนี้

“ลองชิมส้มตำดูไหมคะ...เข้ากันกว่านั้นอีกค่ะ” เด็กหญิงเค้กเชิญชวนพร้อมตักส้มตำเข้าปากเล็กๆ ของตัวเองไป พร้อมทำเสียงซู้ดซ้าด โชว์ว่ามันอร่อยเลิศแค่ไหน

“ลองป้อนน้าสิครับ...” แล้วเขาก็อ้าปากรับส้มตำจากหลานรักอย่างไม่มีเกี่ยงงอน ทั้งๆ ที่ไม่เคยรับประทานมาก่อนในชีวิต

“อื้อ อร่อยจริง...” แล้วสองน้าหลานก็พากันรับประทานส้มตำกับเนื้อแดดเดียวย่าง กับข้าวเหนียวร้อนๆ สมฤดีลอบยิ้มออกมาอย่างเป็นสุข

เพราะสายตาผ่อนคลาย สีหน้าที่บ่งบอกว่าอาหารตรงหน้ามันโอชะจริงๆ

Som-O: แกชีวิตติ่งของฉันคอมพลีทละ พิโชกินส้มตำฝีมือฉันด้วย! อร๊ายยยยยย

Pearl: อะไรนะ...! จริงปะ ไม่อยากเชื่อ

Som-O: ส่งรูป

Som-O: ขอยืนยันด้วยภาพละกัน! คริๆ

“บ้านเกิดอยู่ที่หนองบัวลำภู โตมากับอา พ่อแม่เสียชีวิตไปหมดแล้วตั้งแต่เด็กครับ” โพธิรันรายงานข้อมูลที่ได้มาให้เจ้านายฟังตามหน้าที่ ซึ่งก็มีอารมณ์ร่วมในการวิเคราะห์อยู่เนืองๆ

“ผมสืบประวัติการทำงาน ก็ไม่ค่อยได้ทำงานพิเศษอะไร เรียนหนังสือจบไม่นาน...ก็มาสมัครงานที่เราเลยนะครับ”

“ถามคุณปอหรือยัง ว่ามีใครฝากเข้าให้ทำงานรึเปล่า” โชติหมายถึงคุณเลขาที่คอยทำหน้าที่ดูแลเรื่องรับคนเข้าทำงาน ยิ่งกว่าฝ่ายบุคคล

“ไม่มีนะครับ แต่คุณเลขาบอกว่า...รู้จักเด็กคนนี้มาตั้งแต่เด็ก เพราะเป็นหลานของเพื่อนแกครับ” มือขวาอย่างโพธิรันให้เกียรติญาติผู้พี่ โดยการเรียกคุณเลขาตามตำแหน่งมาเสมอ

“อ้อ...เพราะงี้นี่เอง” โชติถอนหายใจออกมา ยอมรับว่าสำหรับเลขาหนุ่มใหญ่ใจแอบสาวคนนี้ ถือว่าเป็นคนเก่าคนแก่ที่ไว้วางใจได้

เรื่องความจงรักภักดี ไม่มีพร่องแน่นอนอยู่แล้ว หากแต่...นั่นแหละ ตอนนี้เขาไว้ใจใครไม่ได้

“แต่ผมก็สืบแล้วนะครับ ว่าเพื่อนของคุณเลขาคนนี้ ไม่ได้มีอะไรน่าสงสัย เป็นแค่สาวชาวบ้านที่กลับไปอยู่ต่างจังหวัด เมื่อก่อนเคยเรียนและทำงานที่กรุงเทพ เลยได้มีโอกาสรู้จักคุณเลขาครับ”

“แล้วพ่อแม่ของผู้หญิงคนนี้เป็นอะไรตาย” ไม่รู้สิ เขารู้สึกมั่นใจว่ายังไงผู้หญิงคนนี้ก็ดูแปลกกว่าคนอื่น

“ประสบอุบัติเหตุรถคว่ำครับ เสียตั้งแต่ส้มโอยังเล็กมากครับ ไม่ถึงขวบ” โชติค่อยๆ ถอนหายใจออกมา สิ่งที่เขาสงสัยแทบไม่มีอะไรให้น่าสงสัย

แต่ทำไมนะทำไม...เขาถึงได้รู้สึกว่าเด็กผู้หญิงคนนี้มีอะไรที่ไม่เหมือนคนอื่น

“อืม ขอบใจมาก” เขาตัดบทแค่นั้น ทั้งๆ ที่ในหัวยังมีความคิดมากมาย ทั้งๆ ที่ไม่มีเหตุผลมารองรับนั่นแหละ