ตอนที่ 5 ใช้แต้มบุญเกือบหมด

“อื้อหือ...อร่อยทุกอย่างเลยค่ะพี่ส้มโอ” น้ำเสียงใสๆ ของใบหน้าจิ้มลิ้ม มาพร้อมกับอาการยกนิ้วโป้งสองนิ้วให้ หลังจากได้ทดลองชิมอาหารฝีมือพี่เลี้ยงเป็นครั้งแรก

“จุ๊ๆ อย่าเสียงดังไปนะคะ...ถ้ามีใครรู้เข้า พี่โดนเอาตายแน่” ว่าพลางชะเง้อคออย่างระมัดระวัง เพราะตอนนี้เธอกำลังทำในสิ่งที่ยังไงก็ต้องถูกโดนด่า

ทำอาหารบ้านๆ ให้คุณหนูเค้กรับประทานยังไงล่ะ!

“ทำไมต้องเอาตายด้วยคะ อร่อยขนาดนี้...ส้มตำแซ่บหลาย ซิ้นหลอดก็อร๊อยอร่อย!” เด็กน้อยรีบปกป้องอาหารรสชาติถูกปากอย่างแข็งขัน จนคนเดินผ่านถึงกับต้องชะงักฝีเท้า

“ไม่ได้นะคะคุณหนู ห้ามให้ใครรู้เด็ดขาดว่าคุณหนูกินอาหารพวกนี้...”

“ทำไมละคะ เค้กไม่เข้าใจ”

“ก็เพราะว่า...จะมีคนมาแย่งเรากินไงคะ คุณหนูจะยอมเหรอ” สมฤดีทำกระซิบกระซาบ พร้อมหัวเราะคิกคักปิดท้าย

“จริงด้วยสินะคะ คิคิ” เด็กหญิงวัยหกขวบ รีบเอามือปิดปากตัวเองเอาไว้ และหัวเราะคิกคักตาม

คนที่ยืนเงี่ยหูฟังอยู่สักพัก ย่นคิ้วเข้มเข้าหากัน

“มีความลับอะไรกันนะ” ด้วยความที่เขาไม่ไว้วางใจผู้หญิงคนนี้สักเท่าไหร่ ทำให้เขาจำต้องเดินเข้าไปหาหลานรัก เพราะกลัวว่าจะเป็นอันตรายอะไรกับเธอเข้า

“อ้าว! น้าโช! มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ!” เด็กหญิงเค้กทำหน้าตกใจ พอๆ กับดีใจ และรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดน้าผู้ชาย ทั้งๆ ที่อาหารยังเต็มปาก

“กลิ่นอะไรคะ...” โชติว่าพร้อมทำจมูกฟุดฟิด หันไปมองคนที่รีบเก็บของเข้ากล่องพัลวัน ด้วยสีหน้าซีดเผือด

“อ๋อ เปล่าค่ะ...ไม่มีอะไรทั้งนั้นค่ะ” เด็กน้อยที่ไม่เคยโกหกมาก่อนในชีวิต ว่าอย่างมีพิรุธ จนสมฤดีอยากจะร้องไห้

เหตุผลข้อที่หนึ่งก็คือ คนที่เข้ามารับรู้ว่าเธอทำผิดกฎร้ายแรงคือนายเหนือหัวสูงสุดของคฤหาสน์

เหตุผลข้อที่สองนั้นคือ...ศิลปินคนโปรด กำลังมาเห็นเธอที่อยู่ในสภาพโซ้ยส้มตำปูปลาร้าจนกลิ่นโชยหึ่ง!

หากจะให้เธอได้พูดจากับเขาตรงๆ เป็นครั้งแรกก็ขอให้อยู่ในสภาพที่ดีกว่านี้ไม่ได้เลยเหรอ!

“กลิ่นอะไร” น้ำเสียงเรียบเรื่อยเอ่ยขึ้น พร้อมหันไปยังคนที่ยืนก้มหน้าอยู่ มือของเธอเหมือนซ่อนอะไรไว้ด้านหลัง

โชติขยับเข้าไปใกล้พี่เลี้ยงสาว จ้องเรือนร่างที่เหมือนจะผอมบาง เพราะสวมใส่ชุดพี่เลี้ยงตัวโคร่งมิดชิด ปิดกระดุมจนถึงคอ กระโปรงก็ยาวลงมากรอมเข่า

แต่ด้วยผิวพรรณที่เนียนใส แม้จะไม่ได้ขาวสว่างแต่ก็ทำให้บุรุษเพศอย่างเขา มองเป็นพิเศษตามสัญชาตญาณชายได้

“ฉันถามว่ากลิ่นอะไร” สมฤดีกลั้นลมหายใจ ไม่ใช่เพราะว่าคำถามชวนระทึกใจนั่นหรอกนะ แต่เป็นเพราะว่า...

ผู้ชายที่เธอปลื้มนักหนา กำลังยืนอยู่ตรงหน้า หายใจใช้อากาศร่วมกันกับเธอในระยะไม่ถึง 1 ไม้บรรทัด!

ให้ตายเถอะ...พุทโธ ธรรมโม สังโฆ

หญิงสาวแทบจะเอามือยกขึ้นเหนือหัวตัวเอง

กรี๊ดออกมาก็ไม่ได้ จะแกล้งตาย เขาก็ไม่ใช่หมี! ยังไงงานนี้เธอไม่มีทางรอดแน่ๆ

“เอ่อ...” และเธอก็ตัดสินใจค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมา มองผ่านรองเท้าหนังคู่เงา กางเกงกลีบเรียบสีเทา ไล่ยาวมาจนถึงหัวเข็มขัดบนเอวสอบ เรือนร่างสูงใหญ่ที่เต็มไปด้วยความสมบูรณ์พร้อมของเขา ทำเอาเธอไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง

กรี๊ดดดดดดด

เสียงกรีดร้องในใจของเธอดังก้อง ชีวิตติ่งได้คอมพลีทแล้ว ที่ได้ใกล้ชิดศิลปินของตัวเองระยะประชิดขนาดนี้

“กลิ่นส้มตำปูปลาร้าค่ะ!” น้ำเสียงใสๆ ดังขึ้น พร้อมวิ่งเอามือมากางปกป้องพี่เลี้ยงของตัวเองเอาไว้อย่างกล้าหาญ

“น้องเค้กเป็นคนขอให้พี่ส้มโอ ซื้อส้มตำปูปลาร้ามาให้ทานเองค่ะ...” แม้เด็กห้าขวบจะพูดคล่องปรื๋อ แต่เสียงก็แสนจะสั่น สมฤดีเงยหน้าขึ้นเต็มตา มองหน้าคุณหนูของตัวเองด้วยความรู้สึกซาบซึ้ง

“ส้มตำปูปลาร้าอร่อยมากนะคะ แม้กลิ่นจะแรงไปหน่อย...แต่อร่อยมากกว่าอาหารทุกอย่างที่น้องเค้กเคยรับประทานมาค่ะ โดยเฉพาะซิ้นหลอด...”

คนหน้านิ่งที่ตั้งใจฟังคำอธิบายของหลานรัก ขมวดคิ้วเข้าเล็กน้อยเมื่อได้ฟังมาจนถึงท้ายประโยค

“ซิ้นหลอด...?” เขาไม่แน่ใจว่าตัวเองได้ยินผิดไปหรือไม่

“พี่ส้มโอ เอามาให้น้าโชชิมหน่อยสิคะ มันอร่อยมากจริงๆ” แล้วพี่เลี้ยงสาวผู้หายใจไม่ทั่วท้อง เพราะกลัวเจ้านายเหนือหัว ผสมกับใจจะวายเมื่อได้ใกล้ชิดศิลปินคนโปรด

ตอนนี้เธอแทบจะแยกความกลัวกับความปลื้มสุดขีด ออกจากกันไม่ได้แล้ว มันมีผลต่อหัวใจพอๆ กันเลย!

“คือ...ต้องขออภัยนะคะที่หนูทำผิดกฎ” หญิงสาวยังไม่กล้าจะคว้าเอาส้มตำในกล่องและเนื้อแห้งตากแดดออกมาตามที่คุณหนูเค้กบอก

พร้อมกล้าที่จะเผชิญหน้ากับชายในดวงใจ กล้าที่จะสบตากับเขาตรงๆ อย่างตั้งใจเป็นครั้งแรก

ใบหน้าหล่อเหลา ดูเรียบเฉย แววตาคมกล้ามีความเพ่งโทษอยู่ไม่น้อย เป็นความดุลึกๆ แต่เก็บซ่อน เธอเดาแทบไม่ถูกเลยว่าเขากำลังคิดอะไร

แต่มันมีผลต่อจังหวะหัวใจ...ไปในทางจะกรี๊ดมากกว่ากลัว

กร้าวใจอะไรอย่างนี้ !

“ซิ้นหลอดคืออะไร” และคำถามของเขาก็สวนทางกับสิ่งที่เธอคิดอยู่ในใจ

“คะ..คะ?” เธอไม่คิดว่าเขาจะสนใจซิ้นหลอดหรือเนื้อตากแห้งขนาดนั้น

“ฉันอยากรู้ว่ามันจะอร่อยแค่ไหน”

“สู้สเต๊กของน้าได้รึเปล่า” แล้วเขาก็ย่อตัวลงไปคุยกับคุณหนูคนเล็กของบ้าน ด้วยน้ำเสียงอบอุ่น แววตาอ่อนโยน...

แถมด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจ

ให้ตายเถอะ ตอนที่เขาเหมือนจะดุก็ดูกร้าวใจ แต่พอโหมดอ่อนโยน ก็สามารถทำให้เธอหลอมละลายได้เช่นกัน