ครอบครัวของตังเม(3)

ตังเม talk

ครอบครัวของฉันมีพ่อและแม่ ที่ทำงานเป็นข้าราชการในกระทรวงแห่งหนึ่ง. ใกล้จะเกษียณแล้วแหละ ท่านทั้งสองเป็นคนใจดีมากๆ ชอบช่วยเหลือ ใครเดือดร้อนมาท่านช่วยหมด ฉันจึงเป็นคนจิตใจดี (หรือเปล่า) แต่ที่แน่ๆ ฉันมองโลกในแง่บวกตลอด ทุกครั้งที่ฉันเห็นคนกระทำผิด คงเป็นเพราะว่าเขาอาจจะเคยโดนกระทำมาก่อน แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะต้องกระทำอย่างที่เขาทำกับเรา

ดูแล้วเหมือนฉันจะโลกสวยไปเนาะ คงอาจจะไม่เคยเจอกับตัวเองมั้ง ลืมบอก ฉันมีพี่ชายด้วยนะ ชื่อ มีตังค์ อายุห่างกับฉัน 6ปี

พี่มีตังค์มีนิสัยที่แตกต่างจากพ่อแม่และฉันโดยสิ้นเชิง พี่มีตังค์ มีนิสัยค่อนข้างจะออกนักเลง โหด เถื่อน สักลายเต็มตัว หัวเกรียนราวกับนักโทษแหกคุก ( แต่เขาไม่เคยติดคุกนะคะ) ฉันมักจะชอบแซวอยู่บ่อย ๆ พี่มีตังค์มีร้านอะไหล่รถมอเตอร์ไซค์ และอุปกรณ์ตกแต่งรถแข่ง เห็นว่าเขาโหด เถื่อนแบบนั้น แต่ขอบอก พี่มีตังค์รักครอบครัว รักพ่อรักแม่ และน้องสาวอย่างฉันมาก ครอบครัวของฉันฐานะปานกลางไม่ได้ร่ำรวยอะไร ต่างก็ต้องทำมาหากิน

"ทำงานวันแรกเป็นไงบ้าง"พี่มีตังค์เอ่ยถามขณะที่เราสี่คนนั่งทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตา คำถามของพี่มีตังค์ทำให้พ่อกับแม่เงยหน้ามามองฉันด้วยความอยากรู้

"ก็ดีนะ พี่ร่วมงานน่ารักดี"ฉันตอบกลับแล้วคลี่ยิ้มกว้าง

"พี่ร่วมงานที่น่ารัก หญิงหรือชาย?"พี่มีตังค์ถามต่อ

"มีทั้งหญิง ชาย และทอม"ฉันพูด

"มีทุกเพศเลยเหรอ บริษัทนี้"พี่มีตังค์พูดจบ พ่อกับแม่มองหน้าแล้วหัวเราะออกมา

"อืม"ฉันเปล่งเสียงในลำคอตอบรับไป ในหัวนึกถึงตอนที่ฉันเดินไปดื่มกาแฟในห้องพักผ่อน ได้ยินพนักงานเม้าท์กันว่า คุณนิกกี้ รองประธานเป็นเกย์ และยังคบกับพี่หมูที่เป็นเซลล์อยู่ทีมงานพี่ซันที่เป็นหัวหน้า บริษัทนี้ก็มีทุกเพศจริงๆแหละ

หลังจากทานข้าวเสร็จ ฉันกับแม่ก็ช่วยกันเก็บกวาดล้างถ้วยชาม บ้านฉันไม่ได้มีแม่บ้านหรอก งานบ้านก็ต้องช่วยกันทำ ส่วนพ่อกับพี่มีตังค์ก็ออกไปสูบบุหรี่ข้างนอก

"ตั้งใจทำงานนะเม เก็บตังค์ไว้เยอะๆ อนาคตจะได้ไม่ต้องลำบาก"แม่พูดกับฉันขณะที่ช่วยกันล้างถ้วยชาม แม่มักจะบอกกับฉันแบบนี้มาตลอด ท่านไม่อยากให้ฉันต้องลำบาก ถึงแม้ว่าสมบัติของพ่อกับแม่จะมีไม่ใช่น้อย แต่ถ้าไม่ทำงานสักวันก็ต้องหมดไป

"ค่ะ"ฉันตอบรับแล้วคลี่ยิ้มหวานให้แม่

"พ่อกับแม่ตกลงกันว่า ถ้าเกษียณแล้ว จะย้ายไปอยู่บ้านที่ต่างจังหวัด"

"แม่จะทิ้งเมเหรอคะ"ฉันท้วง

"เม โตแล้วนะ แม่เชื่อว่าเมดูแลตัวเองได้ อีกอย่างเจ้าตังค์ก็อยู่ มีปัญหาอะไรก็บอกเจ้าตังค์ แม่ว่าพี่ของเมช่วยได้อยู่แล้ว" ใช่ พี่มีตังค์ช่วยฉันได้ แต่ตัดมาที่ความจริง พี่มีตังค์ไม่ค่อยจะอยู่บ้านเลย ไปนอนที่อื่นตลอด จะกลับมาก็อาทิตย์ละ 2-3ครั้ง เฮ้อ .

เข้าวันต่อมา ฉันลุกจากเตียงอาบน้ำทำธุระส่วนตัวก่อนที่จะลงมาจากห้อง . ก็พบกับพี่มีตังค์ที่นั่งดื่มกาแฟอยู่

"ขับรถพี่ไปนะ วันนี้พี่กลับดึกไปรับไม่ทันหรอก"พี่มีตังค์พูดขึ้นแล้วหยิบกุญแจรถยนต์ส่งให้ฉัน บ้านฉันมีรถยนต์แค่สองคนคือรถพ่อ ที่ต้องขับไปทำงานกับแม่ และรถพี่มีตังค์ แต่เขามีรถบึ๊กไบค์อยู่หนึ่งคัน และเขาชอบที่จะขับมันมากกว่ารถยนต์ ฉันจึงได้ขับรถพี่มีตังค์อยู่บ่อยๆ

พอทานอาหารเช้าเสร็จ ฉันก็ขับรถออกจากบ้านมายังบริษัท ระหว่างที่ฉันเข้าที่จอดรถ ก็มีรถยนต์คันหรูราคาแพง ขับเข้ามาจอดข้างๆ ฉันจึงยังไม่ออกจากรถมองดูว่าใครเป็นคนขับ พอคนขับลงจากรถก็เป็นพี่วอร์มนั่นเอง เขาแต่งตัวเนียบเซ็ตผมอย่างดี เสื้อผ้า รองเท้า accessories ตามตัวเขาไม่ใช่ราคาถูกๆ รวมๆแล้วเป็นล้าน บ่งบอกให้รู้เลยว่า ท่านผู้จัดการแผนกขนส่งรวยไม่ใช่ย่อย พอเขาเดินไปไกลพอสมควรฉันจึงลงจากรถ แล้วเดินเข้ามาในตึก แต่สายตาก็ดันเหลือบไปที่สูบบุหรี่ เห็นพี่วอร์มยังไม่ได้เข้า แต่เขานั่งสูบบุหรี่อยู่ ขณะที่กำลังเพ่งมองไปที่โทรศัพท์มือถือของเขา

ฉันเข้ามาในแผนกโดยที่ยังไม่มีใครมา ฉันเดินมายังโต๊ะทำงาน เปิดคอมพิวเตอร์ ดูรายการสินค้าที่มีปัญหา ซึ่งพี่นุ๊กได้ส่งข้อมูลมาให้ฉันแล้ว จากนั้นก็ปริ้นใบเบิกสินค้าตัวใหม่ออกมา เพื่อไปเบิกที่แผนกคลังสินค้า ระหว่างที่ฉันกำลังรอเอกสารที่ปริ้นออกมาจากเครื่อง พวกพี่ๆ ทั้งสามก็เดินเข้ามา

"มาแต่เข้าเลย "พี่นุ๊กเอ่ยทัก ฉันหันไปยิ้มให้กับทุกคน

"ทานข้าวมาหรือยังครับ"อันนี้เป็นพี่พายที่พูดขึ้น

"เรียบร้อยแล้วค่ะ"ฉันตอบกลับ

"ว้า พี่ว่าจะเลี้ยงข้าวเช้าสักหน่อย"พี่พายพูดแล้วทำสีหน้าผิดหวัง

"เลี้ยงกูนี้ กูยังไม่ได้แดกอะไรมาเลย"พี่โอ๋แทรกพูดขึ้น

"เออ กูก็เหมือนกัน"พี่นุ๊กเสริม

"วุ้ย.."พี่พายสบถออกมาแล้วทำท่าทำทางไม่สบอารณ์ก่อนที่จะเดินออกไป

"ทำไมพวกกูไม่สวยหรือไงห๊ะ ไอ้พาย!"เสียงพี่โอ๋พูดแล้วเดินออกไป ตามด้วยพี่นุ๊ก ฉันได้แต่ยืนหัวเราะพวกพี่ ๆ

ฉันเดินเอาเอกสารที่ปริ้นออกมาไปที่แผนกคลังสินค้า ระหว่างที่รอลิฟต์ ก็ได้ยินเสียงคนคุยกันจึงหันไปมอง

"พี่วอร์มค่ะ หญิงซื้อขนมมาฝาก เอาไปทานกับกาแฟนะ"ฉันเห็นพนักงานสาวคนหนึ่งยื่นถุงขนมให้กับพี่วอร์ม

"ขอบคุณครับ"เขากล่าวแล้วถือถุงขนมเดินมาที่หน้าลิฟต์ ส่วนพนักงานสาวคนนั้นก็เดินแยกออกไปแล้ว พี่วอร์มยืนรอลิฟต์อยู่ข้างๆฉัน

"เธอ..ชื่ออะไรนะ"จู่ๆ เขาก็พูดขึ้น ทำให้ฉันหันมองซ้ายมองขวา แต่ในที่ตรงนี้มีแค่ฉันกับเขาหนิ

"พูดกับเมหรือเปล่าคะ"ฉันหันไปถามแล้วชี้นิ้วที่ตัวเอง

"แล้วจะให้พูดกับใครล่ะ ผี?"พี่วอร์มสวนกลับมา

"ชื่อตังเมค่ะ"ฉันพูด พี่วอร์มยื่นถุงขนมส่งมาให้ฉัน

"เอาไปกิน"ฉันมองถุงขนมกับพี่วอร์มสลับกันด้วยความแปลกใจ เพราะถุงขนมนั้นพนักงานสาวคนนั้นเพิ่งจะให้เขามา

"ให้เม?"

"อืม ฉันไม่ชอบกินขนม"พี่วอร์มพูดจบก็ส่งถุงขนมยัดใส่มือของฉัน จึงจำใจที่จะต้องรับมันไว้ ประตูลิฟต์ก็เปิดพอดี ฉันกับเขาอยู่ในลิฟต์ด้วยกัน พี่วอร์มยืนล้วงกระเป๋า แล้วมองมาที่ฉัน เขาเห็นเอกสารในมือของฉันจึงพูดขึ้น

"จะไปเบิกสินค้าใช่ไหม"

"ค่ะ"ฉันตอบรับ

"...."เขาไม่ตอบกลับอะไร ยืนนิ่งจนลิฟต์เปิด เป็นขั้นที่ฉันต้องลงก่อน ฉันจึงรีบเดินออกมาทันที...

??????????

ให้ขนมน้องด้วยนะพี่วอร์ม