บทที่6 ลักพาตัว

นีน่าออกจากคอนโดแต่เช้าขับรถคันหรูตรงไปยังบ้านพี่สาวกับพี่เขยที่อยู่นอกชานเมืองไม่ไกลมากนัก เธอโอบกอดพี่สาวที่ท้องแก่ใกล้คลอดด้วยความคิดถึง

"คิดถึงจังเลยค่ะ"เสียงหวานเอ่ยขึ้น

"พี่ก็นึกว่าเที่ยวเพลินจนลืมพี่แล้วเสียอีก"ลิลลี่เอ่ยขึ้น

"ไม่มีทางค่ะ พี่สาวกับหลานทั้งคน"

"ไปนั่งไป เดี๋ยวจะได้ทานอาหารเช้าด้วยกัน"

"ค่ะ ว่าแต่พี่จอห์นล่ะคะ"

"อยู่สวนหลังบ้านน่ะ รายนั้นชอบต้นไม้เป็นชีวิตจิตใจเขาล่ะ"

"ว่าไงคิดถึงพี่เหรอ"เสียงทุ้มอันคุ้นหูเอ่ยขึ้น

"นั้นไง พูดถึงก็มาเลย"ลิลลี่หันไปทางสามี

"สวัสดีค่ะ ไม่ขอกอดนะคะคุณพ่อ เหงื่อโชกเชียว"นีน่าทักทายพี่เขย

"ครับ พี่ไปอาบน้ำก่อนนะ เดี๋ยวลงมาทานข้าวด้วยกัน

"ค่ะ"

ทั้งสามคนนั่งทานมื้อเช้าด้วยกันอย่างเป็นกันเองเหมือนเช่นที่เคยผ่านมาพร้อมกับพูดคุยด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่มีความสุข

"แน่ใจนะ ว่าเราจะทำงานกับคุณพ่อได้"ลิลลี่เอ่ยถามขึ้น

"แน่ใจค่ะ"นีน่ายิ้มรับ

"ไว้ลิลลี่คลอดเมื่อไหร่ พี่จะกลับไปช่วยนะ"จอห์นเอ่ยขึ้น

"ค่ะ"

"ว่าแต่น้องพี่ เมื่อไหร่จะแต่งงานสักทีน๊า"ลิลลี่เอ่ยหยอกล้อน้องสาว

"โห คงอีกนานค่ะ แฟนยังไม่มีเลย"

"ให้พี่หาให้เอาไหม เพื่อนพี่เยอะแยะเลย"จอห์นเอ่ยเสริมขึ้น

"ไม่ดีกว่าค่ะ ขอพึ่งตัวเองไปก่อนแล้วกัน รีบทานข้าวกันเถอะค่ะ"นีน่าพยายามเปลี่ยนเรื่องคุย

"พี่เข้าใจจ้ะ"ลิลลี่นึกถึงแดเนียลชายหนุ่มที่น้องสาวของเธอแอบชอบมานานหลายปี

ภายในห้องประชุมใหญ่อันกว้างขวางบนตึกสูงของกาสิโนชื่อดังใจกลางเมือง นีน่ากำลังนั่งก้มหน้าเตรียมจดบันทึกการประชุมอยู่ข้างๆ หลุยส์บิดาของเธอ ซึ่งหญิงสาวมาในฐานะเลขาและผู้ช่วยของบิดา ซึ่งเป็นผู้ถือหุ้นธุรกิจโรงแรมร่วมทุนกับเจ้าของกาสิโนรุ่นลูกหลายสิบคนกำลังนั่งรอผู้ถือหุ้นรายใหญ่มาเปิดการประชุมด้วยความสงบ

ไม่กี่นาทีต่อมาชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ก็เข้ามาปรากฏตัวต่อหน้าทุกคนภายในห้องพร้อมกับลูกน้องประกบซ้ายขวาสองคน สายตาคมกริบสะดุดเข้ากับหญิงสาวที่กำลังมองมาทางเขาด้วยความแปลกใจเล็กน้อย

การประชุมผ่านไปด้วยความราบรื่นระหว่างที่ทุกคนกำลังลุกเดินออกไปจากห้องประชุม แดเนียลก็เดินตรงเข้าไปทางสองพ่อลูก

"จะกลับแล้วเหรอครับ คุณลุง"

"อืม เดี๋ยวก็กลับแล้วล่ะ"หลุยส์เอ่ยขึ้น

"ขอตัวไปเข้าน้ำห้องก่อนนะคะ"นีน่าเอ่ยพลางเดินออกไป

"คุณลุงสบายดีนะครับ"แดเนียลเอ่ยขึ้นตามองร่างบางที่เดินออกไปไม่วางตา

"ลุงสบายดี ว่าแต่เราเถอะแผลหายดีแล้วเหรอ"

"ดีขึ้นมากแล้วครับ"

"ดีแล้วล่ะ คราวหลังก็ระวังตัวหน่อยแล้วกัน"

"ขอบคุณครับ ว่าแต่วันนี้ทำไมถึงมีลูกสาวตามมาด้วยล่ะครับ"

"กำลังอยู่ในช่วงเรียนรู้งานอยู่น่ะ อีกหน่อยก็คงจะคล่องช่วยงานลุงได้เยอะเลย"

"พอดีผมมีธุระต่อ ไว้เจอกันนะครับ"

"อืม ไปเถอะ"

ทางด้านนีน่าหลังจากที่เธอทำธุระส่วนตัวเสร็จเธอก็รีบเดินออกมาจากห้องน้ำ แต่เธอกลับต้องตกใจกับชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ที่ยืนขวางทางเธออยู่ตรงหน้าห้องน้ำด้วยความประหลาดใจ

"นาย! "ร่างบางชะงักหยุดนิ่ง

"เธอมีอะไรจะบอกฉันไหม"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

"หมายความว่ายังไง"ร่างบางขมวดคิ้วมุ่น

"ดี หลังจากนี้อย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน"ร่างหนายกยิ้มมุมปากอย่างคนเจ้าเล่ห์

"แผลนายดีขึ้นแล้วเหรอ"ร่างบางเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

แดเนียลไม่ตอบคำถามใดๆ โดยเลือกที่จะเดินจากไปหน้าตาเฉยทิ้งให้หญิงสาวตกอยู่ในความงงงันเพียงลำพัง

"เป็นอะไรของเขานะ"ร่างบางบ่นพึมพำ

ตกเย็นภายในร้านอาหารหรูนีน่า ซินดี้ แฟรงค์นัดกันมาทานอาหารมื้อเย็นตามประสาเพื่อน โดยมีสายตาคมกริบคู่หนึ่งจ้องมองอยู่ไม่ห่าง

"ตกลงเธอกับแดเนียลนี่มันยังไงเหรอ"นีน่าอดที่จะเปิดประเด็นขึ้นไม่ได้ เมื่อเห็นซินดี้กับแฟรงค์สนิทสนมแสดงความรักที่มีให้กันอย่างเปิดเผย

"ฉันกำลังจะบอกเธออยู่พอดีเลย ฉันบอกเลิกเขาแล้ว"ซินดี้ยิ้มหน้าระรื่น

"อะไรนะ!"นีน่าตกใจวางช้อนในมือลงทันที

"เธอได้ยินไม่ผิดหรอก เราสองคนเลิกกันแล้ว"

"แล้วเขาว่าไงเหรอ"

"เขาจะทำอะไรได้ ทำได้อย่างเดียวคือทำใจเท่านั้นแหละ"ซินดี้ยักไหล่ไม่ยี่หรา

"ดูเธอจะตัดใจจากเขาง่ายจังเลยนะ"

"ใช่ คบกันมานานตั้งหลายปีจนรู้ไส้รู้พุงกันหมดแล้ว มีอะไรจะต้องเสียดายอีก"

"_____"นีน่าได้ยินอย่างนั้นนิ่งเงียบพูดอะไรไม่ออก

"มีความสุขกัน ฉิบหาย!"เสียงทุ้มเอ่ยแทรกขึ้นกลางวงสนทนา

"แดเนียล"นีน่าเอ่ยพลางหันไปตามเสียง

"ถ้าจะมาหาเรื่องก็กลับไปเถอะ"ซินดี้เอ่ยขึ้นทันควันเมื่อเห็นชายหนุ่มตรงหน้าอารมณ์ไม่คงที่

"เห็นฉันเป็นคนแบบนั้นเหรอ"แดเนียลยกยิ้มมุมปากจ้องหน้าแฟรงค์เขม้น

"มึงควรจะยอมรับความจริง"แฟรงค์เอ่ยขึ้น

"หึ กูไม่คิดเลยว่ามึงจะกล้าทำลายความเป็นเพื่อนของเราที่มีมานานลงได้ แล้วที่กูถูกลอบยิงก็เป็นฝีมือลูกน้องมึงสินะ"แดเนียลจ้องหน้าแฟรงค์ไม่กระพริบตา

"ใช่ มึงจะทำไม กูไม่แคร์ กูรู้แค่ว่าตอนนี้กูโคตรมีความสุขเลยว่ะ"แฟรงค์ยิ้มหัวเราะ

"ดี ต่อไปนี้มึงกับกูเป็นศัตรูกัน"พูดจบแดเนียลก็เดินจากไป

"แบบนี้จะดีเหรอ"นีน่าหันไปมองหน้าซินดี้กับแฟรงค์สลับกันไปมา

"ช่างเขาเถอะ"ซินดี้เอ่ยพลางนั่งลงบนเก้าอี้

"จะไปแคร์มันทำไม อีกหน่อยก็ทำใจได้ คอยดูเถอะหิ้วผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า"แฟรงค์เอ่ยเสริมขึ้น

"ทำไมเหรอ ดูเธอจะเป็นห่วงแดเนียลเขาจังนะ"ซินดี้จ้องมองหน้าเพื่อน

"นั้นสิ ชอบมันเหรอ"แฟรงค์เอ่ยพลางยิ้มมุมปาก

"เปล่า แต่ฉันไม่คิดเลยว่านายจะทำกับแดเนียลเขาถึงขนาดลอบยิงจะเอาชีวิตกันเลย ส่วนเธอซินดี้ก็รู้เห็นเป็นใจด้วยสินะ ฉันขอตัว"นีน่ารีบลุกขึ้นเดินออกไปทันที

นีน่าบึ่งรถกลับไปยังคอนโดหรูด้วยความรวดเร็ว ระหว่างที่เธอกำลังเปิดประตูลงจากรถก็มีชายร่างสูงใหญ่ใส่หมวกปิดบังใบหน้าปรากฏอยู่ตรงหน้าของเธอ ไม่ทันที่ร่างบางจะขยับเคลื่อนไหวใดๆ ก็ถูกชายหนุ่มปริศนาเข้าประชิดตัวพร้อมกับใช้ผ้าปิดจมูกจนเธอสลบแน่นิ่งไป ร่างบางถูกอุ้มขึ้นไปบนรถคันหรูแล้วแล่นขับออกไปจากบริเวณลานจอดรถทันพลัน

ร่างบางถูกอุ้มนำไปวางลงบนพื้นภายในห้องใต้ดินที่อับชื้นเต็มไปด้วยหยากไย่และฝุ่น โดยมีชายหนุ่มร่างสูงยืนมองด้วยใบหน้านิ่งเฉย เวลาผ่านไปไม่กี่นาทีร่างบางก็ขยับลืมตาตื่นขึ้นด้วยความมึนงง

"ตื่นแล้วเหรอ"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ

"นาย!"ร่างบางจ้องมองหน้าชายหนุ่มด้วยความแปลกใจ

โปรดติดตามตอนต่อไป....