บทที่7 เผยความรู้สึก

"นาย!"ร่างบางจ้องมองหน้าชายหนุ่มด้วยความแปลกใจ

"ใช่ ฉันเอง"แดเนียลเอ่ยพลางชักปืนตรงเอวออกมา

"นายจะทำอะไร พาฉันมาที่นี้ทำไม"ร่างบางเริ่มหวาดกลัวจ้องปืนในมือชายหนุ่มไม่วางตา

"กลัวงั้นเหรอ"ร่างหนาก้าวเข้าไปประชิดร่างบาง

"ฉันไปทำอะไรให้นาย นายถึงต้องทำกับฉันขนาดนี้ด้วย"

"เพราะเธอปกปิดเรื่องของซินดี้กับไอ้แฟรงค์ไง"มือหนาเชยคางมนขึ้น

"ฉันขอโทษ"

"เธอรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ บอกมาว่ามันสองคนไปแอบคบกันตอนไหน"ร่างหนาผละออกจากร่างบาง

"รู้วันที่นัดดื่มกันในผับของแฟรงค์นั้นแหละ บังเอิญฉันไปเจอเขาสองคนนัวเนียกันอยู่หน้าห้องน้ำในผับน่ะ ซินดี้เขาขอร้องฉันไม่ให้บอกใคร เขาจะจัดการเอง"

"แต่เธอเลือกที่จะไม่บอกฉัน แบบนี้คงไม่ใช่เพื่อนกันแล้วมั้ง ว่าไหม"ร่างหนาจ้องใบหน้าสวยเขม้น

"ฉันขอโทษ ฉันเสียใจที่นายกับซินดี้จบลงแบบนี้"ร่างบางเอ่ยย้ำเพื่อแสดงความจริงใจอีกครั้ง

"ฉันมันหน้าโง่มากสินะ ถึงได้รวมหัวกันหลอกฉัน"ชายหนุ่มยิ้มเย้ยตัวเอง

"นายจะให้ฉันทำอะไรเพื่อชดเชยความรู้สึกที่เสียไปเพราะฉันก็บอกมาได้เลย"ร่างบางยันตัวลุกขึ้นยืน

"ไม่ เธอกลับไปเถอะ ฉันจะให้มิคไปส่ง"

"ไม่ ฉันยังไม่อยากกลับ"

"_____"แดเนียลได้ยินอย่างนั้นก็ขมวดคิ้วมุ่น

"คือฉันอยากอยู่เป็นเพื่อนนาย อยากให้นายไม่เหงาคิดฟุ้งซ่านถึงผู้หญิงคนไหนอีก"

"ไม่ต้อง"ชายหนุ่มเอ่ยเสียงแข็ง

"ฉันชอบนาย ชอบมานานแล้วรู้ไหม"ร่างบางโผเข้ากอดร่างหนาเอาไว้

แดเนียลยืนแข็งทื่ออยู่อย่างนั้นด้วยความตกใจ ร่างบางจึงถือโอกาสซบใบหน้าลงบนอกกว้างพร้อมกับกอดรัดร่างหนาเอาไว้แน่น

"ปล่อย!"ร่างหนาผละออกจากร่างบางด้วยความไม่พอใจ

"ให้ฉันอยู่ใกล้ๆ นายได้ไหม ในฐานะอะไรก็ได้ ฉันรับได้ทุกอย่าง ขอแค่นายมีความสุขฉันเต็มใจทำให้นายทุกอย่าง"

"สำหรับเราฉันว่าเป็นแค่คนรู้จักกันก็พอ"เอ่ยพลางหมุนตัวหันหลังให้ร่างบางแล้วเดินนำออกไปจากห้องใต้ดิน

"เชิญครับ"มิคเปิดประตูรถให้นีน่าทันทีที่เธอเดินออกมาจากห้องใต้ดินด้านล่างกาสิโน

หญิงสาวหันไปมองแดเนียลที่ยืนมองเธออยู่ไกลๆ ด้วยสายตาอาวรณ์ เธอหวังว่าชายหนุ่มจะไม่รังเกียจหรือผลักไสเธอ ถ้าหลังจากนี้เธอจะเข้าใกล้เขา การได้เผยความรู้สึกภายในใจที่มีมานานออกไปให้ชายหนุ่มได้รับรู้ทำให้เธอโล่งใจ แต่มันก็ยังไม่เพียงพอให้เธออยู่ในสายตาของชายหนุ่ม เธอจะต้องทำทุกๆ หนทางให้ชายหนุ่มสนใจในตัวเธอให้ได้ในสักวันหญิงสาวมุ่งมั่นในใจ

แดเนียลกลับขึ้นไปยังห้องนอนของตนเองโดยไม่ลืมนำขวดวิกกี้ติดมือเข้าไปด้วย ร่างหนาทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนุ่มพร้อมกับกระดกวิกกี้ลงคอ สายตาคมกวาดมองไปรอบๆ ที่เคยมีความทรงจำระหว่างเขากับซินดี้ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ภาพบทรักอันแสนเร่าร้อนบนเตียงยังคงติดตาเขาไม่เคยลืม มือหนาคีบบุหรี่ขึ้นมาสูบอัดเข้าปอดด้วยดวงตาแดงก่ำทิ้งตัวล้มลงนอนบนเตียงด้วยความอ่อนล้า

เช้าวันใหม่ภายในคอนโดหรูใจกลางเมือง นีน่าตื่นแต่เช้าลงมือทำแซนวิชใส่กล่องด้วยความตั้งใจใบหน้าเปื้อนยิ้มเธอหวังคนที่ได้รับจะติดใจในรสมือของเธอ หญิงสาวบึ่งรถตรงไปยังกาสิโนชื่อดัง ทันทีที่เธอโผล่พ้นลิฟต์ก็ตรงดิ่งไปยังห้องนอนของชายหนุ่มเจ้าของตึกสูงระฟ้าโดยได้รับการอำนวยความสะดวกจากลูกน้องทั้งสองคนของเขาเป็นอย่างดี

ร่างบางยืนรอให้คนข้างในห้องเปิดประตูหลังจากที่เธอเคาะประตูห้องอย่างใจจดใจจ่อ ไม่กี่นาทีต่อมาประตูห้องก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างหนาเปลือยท่อนบนมีกลิ่นเหล้าโชนมาจากตัว

"ไอ้งั่งสองคนนั้น อยู่ไหน! ปล่อยเธอขึ้นมาได้ไง"เสียงทุ้มเอ่ยขึ้น

"เขาสองคนเป็นห่วงนาย เห็นว่าไม่ได้ทานอะไรตั้งแต่เมื่อวาน ฉันทำมื้อเช้ามาให้พอดีก็เลยปล่อยให้ฉันขึ้นมา นายจะทานเลยไหมฉันจะจัดใส่จานให้"

"ไม่ต้อง"เอ่ยเสียงแข็ง

"ทานหน่อยเถอะนะ เดี๋ยวฉันชงกาแฟให้ รอเดี๋ยวนะ"นีน่ารีบไปจัดแจงแซนวิชใส่จานพร้อมกับชงกาแฟร้อนๆ ให้ชายหนุ่มทันที ระหว่างนั้นแดเนียลก็พาตัวเองกลับเข้าไปข้างในห้อง

ทันทีที่นีน่าจัดแจงทุกอย่างวางลงบนโต๊ะเธอก็ตรงไปเคาะประตู แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับ เธอจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปข้างใน ค่อยๆกวาดสายตามองไปรอบห้องจนสะดุดตาเข้ากับร่างหนาที่นอนหลับอยู่บนเตียง

"แดเนียลนายอย่าลืมตื่นมาทานมื้อเช้านะ ฉันเตรียมไว้ให้แล้ว เดี๋ยวตอนเย็นฉันมาหาใหม่"เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับใดๆ ร่างบางก็ค่อยๆ พาตนเองเดินออกไป

"นายเป็นยังไงบ้างครับ"มิคเอ่ยถามขึ้น

"ยังนอนอยู่บนเตียงน่ะ แต่ฉันบอกเขาแล้ว ให้ลุกมาทานมื้อเช้า ฉันไปก่อนนะ เดี๋ยวตอนเย็นฉันจะมาใหม่"

"ครับ เดี๋ยวผมจะขึ้นไปดูอีกที"

"ฉันว่าคุณนีน่าดูท่าจะเอาจริงว่ะ"เจมส์เอ่ยขึ้น

"แต่ดูนายคงจะไม่เปิดใจง่ายๆ หรอก"

"ไม่ง่าย แต่ไม่ใช่จะไม่มีทาง คุณนีน่าเขาก็สวยไม่แพ้คุณซินดี้เขาหรอก แกว่าไหม"

"ใช่ สวย"มิคยกยิ้มมุมปาก

"แกชอบเขา"เจมส์รี่ตามองเพื่อน

"ก็ได้แค่มอง"มิคยิ้มกรุ่มกริ่ม

"หึ"เจมส์หัวเราะในลำคอ

ภายในห้องนอนกว้างแดเนียลยังคงนอนอยู่ที่เดิม โดยมีมิคกับเจมส์ที่เพิ่งเข้ามาภายในห้องยืนมองด้วยความเป็นห่วง เพราะเห็นว่าอาหารบนโต๊ะยังคงวางอยู่ที่เดิมไม่พร่องลงเลยสักนิด

"นายครับลุกขึ้นมาทานอาหารสักหน่อยดีไหมครับ"มิคเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ

"อืม กูไม่หิว"ร่างหนาขยับพลิกตัวไปอีกทาง

"ทานหน่อยเถอะนะครับ คุณนีน่าอุตส่าห์ทำมาให้นะครับนาย เดี๋ยวเสียน้ำใจเธอหมดนะครับ"เจมส์เอ่ยเสริมขึ้น

"เสือก! มึงสองคนไปเอาอะไรก็ได้ที่มีแอลกอฮอล์มาให้กู ดีกว่ามาพูดจาไร้สาระแบบนี้"

"คงทำไม่ได้หรอกครับ เราสองคนไม่กวนนายแล้ว ขอตัวนะครับ"มิครีบเอ่ยแล้วชวนเพื่อนออกไปจากห้องทันควัน

ทันทีที่ชายหนุ่มทั้งสองออกมาจากห้องก็รีบต่อสายรายงานสถานการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับเจ้านายให้มารดาของชายหนุ่มฟังทั้งหมดโดยไม่สนว่าเจ้านายหนุ่มจะโกรธเพราะความปลอดภัยของเจ้านายต้องมาก่อนเสมอ

"แดเนียลลูก"พิมพ์นั่งลงบนเตียงนุ่มพร้อมกับยื่นมือไปลูบศีรษะลูกชายด้วยความห่วงใย

"แม่"ร่างหนาลืมตาตื่นขึ้น

"ลุกมาทานอาหารสักหน่อยนะ แม่เตรียมไว้ให้แล้ว"

"ไอ้สองคนนั้นอีกแล้วสินะ วุ่นวายไม่เข้าเรื่อง"ร่างหนาบ่นพึมพำ

"ก็เพราะพวกเขาเป็นห่วงลูกไงล่ะ ถึงได้ทำแบบนี้ ไม่ดีเหรอมีลูกน้องที่รักและชื่อสัตย์กับเจ้านาย"

"แม่คงรู้เรื่องผมกับซินดี้จากพวกมันแล้วสินะครับ"

"อืม แม่รู้แล้ว"

"ผมทรมานใจจังเลยครับแม่ ผมลืมเธอไม่ได้จริงๆ"ร่างหนาสวมกอดมารดาดวงตาแดงก่ำ

"แม่รู้ ให้เวลาช่วยรักษาใจของลูกเถอะนะ ใหม่ๆ มันก็ทรมานแบบนี้แหละแต่สุดท้ายลูกจะมีความสุข แม่ว่าหนูนีน่าก็ไม่เลวนะเห็นว่ามาหาลูกตั้งแต่เช้า"

"โธ่! แม่ครับ"ร่างหนาผละจากมารดาทันที

"ไป ไปทานสักหน่อยนะ ไม่งั้นแม่ไม่กลับ แม่จะอยู่จนกว่าลูกจะยอมลุกขึ้นมาทานอาหาร โอเคไหม"พิมพ์รู้ดีว่าลูกชายไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งวุ่นวายในพื้นที่ส่วนตัว

"ก็ได้ครับ"แดเนียลค่อยๆลุกขึ้นจากเตียงออกไปทานอาหารฝีมือมารดาและของนีน่าเป็นมื้อแรกของวัน

ทันทีที่แดเนียลจิบดื่มกาแฟฝีมือชงของนีน่าก็ชะงักนิ่งไปชั่วครู่ เพราะที่ผ่านมาเขาดื่มแต่กาแฟดำเข้มๆ ไม่มีรสหวานตัดละมุนลิ้นเหมือนกาแฟแก้วนี้เลย แต่มันก็ไม่สามารถทำให้เขาชอบมันขึ้นมาได้ มือหนาหันไปหยิบกาแฟรสชาติที่คุ้นชินขึ้นมาจิบแทน

โปรดติดตามตอนต่อไป....