บทที่1

เช้าที่สดใส สายลมเอื่อยๆ พัดพาร่างเล็กของหญิงสาวเรือนผมสีดำสนิทโซเซไปตามแรงลม ใบไม้ใบหญ้าพัดโบกไปมา ดอกไม้หลากสีในกระถางที่ฉันเฝ้าเพาะปลูกมานานแรมปีพร้อมใจกันผลิดอกออกผลเพื่อที่จะมาล่ำลาฉัน

วันนี้แล้วล่ะสินะ ที่ฉันจะต้องทำหน้าที่เป็นตัวตายตัวแทนของยัยยิปโซไปเยือนสถาบันการศึกษาที่เต็มไปด้วยความโหดร้ายและป่าเถื่อนนั่นน่ะ อยากให้นาฬิกาบอกเวลาหยุดเดิน โลกหยุดหมุนจัง

‘’เดินเร็วๆ หน่อยสิย่ะ!! ฉันกับลูกอุตสาห์สละเวลาอันมีค่ามีราคายอมลดตัวเดินลงมาส่งแกขึ้นรถด้วยตัวเองเลยนะเนี่ย’’เสียงบ่นกระปอดกระแปดดังมาเป็นระยะจากหญิงสาววัยกลางคนร่างอ้วนท้วมเจ้าของทรงผมกระบังลมที่เลิกฮิตไปนานเป็นชาติแล้ว ตอนนี้ฉันกำลังลากกระเป๋าใบโตตามหลังผู้เป็นป้ามายังรถเบนซ์คันหรูที่จอดรออยู่หน้าบ้าน

ฉันมั่นใจล้านเปอร์เซ็นเลยว่า ถ้าฉันไม่ได้ไปเรียนที่นั้นในฐานะลูกสาวตัวดีชอบสร้างปัญหาของป้า ฉันคงไม่มีบุญวาสนาได้นั่งรถคันหรูราคาแพงแบบนี้แน่

นี่ฉันจะต้องเนรเทศตัวเองไปเรียนโรงเรียนนรกนั่นแทนยัยยิปโซจอมโหดจริงๆ เหรอเนี่ย แต่สิ่งหนึ่งที่ฉันดีใจที่ได้เรียนที่นั่นก็คือ....ฉันจะได้ไม่ต้องตื่นมาเจอหน้าที่บูดบึ้งของยัยป้าจอมปีศาจกับยัยสองสาวหน้าเหมือนนกเคล้าแมวนั่นอีก เพราะไอ้โรงเรียนนรกที่ว่านั้น เป็นโรงเรียนประจำ นักเรียนไม่มีสิทธิ์ได้รับอนุญาตให้กลับบ้าน แต่ถึงทางโรงเรียนจะอนุญาต ฉันก็คงไม่กลับมาให้โง่หรอก

ทั้งๆ ที่ฉัน อุตสาห์ทำใจเรื่องที่จะไม่ได้เรียนต่อได้อยู่แล้วเชียว แต่พอมารู้ว่าจะได้เรียนต่อจริงๆ ทำไมนะ ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกดีใจเลยสักนิด ทั้งๆ ที่ความฝันอันสูงสุดในชีวิตของฉัน ก็คือการได้เรียนต่อ! แต่ตอนนี้ ความฝันของฉันมันคลาดเคลื่อนแปรเปลี่ยนไปแต่เดิม ความฝันอันสูงสุดในชีวิตฉันในตอนนี้ก็คือ ขอให้อยู่รอดปลอดภัย คลาดแคล้วจากทุกข์ภัย อันตรายทั้งสิ้นทั้งปวง แค่นั้นก็เพียงพอแล้วล่ะ

‘’จำใส่กะโหลกของแกเอาไว้ให้ดีดีนะยัยแอเรียล ว่าตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ชื่อของแกก็คือยิปโซ! หัวหน้านักเลงหญิงแห่งเซนต์วีซ่าผู้ยิ่งใหญ่ จำเอาไว้!’’

‘’จะพยายาม’’ ฉันตอบไปอย่างเซ็งๆ ก่อนจะหอบหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าขึ้นรถอย่างทุลักทุเลโดยมีสองแม่ลูกยืนยิ้มเยาะเย้ยอยู่ข้างๆ

หลังจากใช้เวลานานอยู่หลายนาที ในที่สุดฉันก็สามารถพาตัวเองขึ้นมานั่งบนรถได้สำเร็จ สองแม่ลูกเคาะกระจกรถด้านหลังที่ฉันนั่งอยู่อย่างกระหน่ำ จนฉันไม่มีทางเลือกจึงยอมเลื่อนกระจกด้านข้างลงอย่างเลี่ยงไม่ได้

‘’ถ้าแกรอดกลับมาได้ ฉันจะยอมบอกที่อยู่ของพ่อกับแม่แกให้เป็นรางวัลก็แล้วกันนะ’’

‘’หึ เห็นทีคงจะรอดยากนะค่ะแม่ โชคดีนะย่ะ ยัยคุณหนูยิปโซ’’ ถ้าฉันกระโดดลงจากรถไปตบยัยปีศาจนี่เป็นการล่ำลาฉันจะถูกปลดจากตำแหน่งนางเอกรึเปล่าเนี่ย?

ทันทีที่รถเบนซ์คันหรูทะยานออกจากบ้านที่ฉันเรียกมันว่า ‘’นรก’’ ความรู้สึกหลากหลายก็จู่โจมฉันทันที ความรู้แบบนี้ โล่งใจแบบนี้ เหมือนกับว่าฉันเป็นนักโทษฉรรก์ที่เพิ่งจะพ้นโทษยังไงยังงั้นเลยแหะ ลาก่อน....นรกบนดิน!

หลังจากนั่งเกร็งจนเหน็บกินไปครึ่งตัว ฉันก็มาถึงซะที เรือนจำใหม่ของฉัน! ฉันกำลังแหงนหน้ามองดูกำแพงที่สูงระลิ่วเฉียดฟ้า 2 เมตร เบื้องหน้าอย่างหดหู่หัวใจ นี่น่ะเหรอ สถานที่ที่ฉันจะต้องมาจบชีวิตน่ะ มองดูยังไงก็ไม่เห็นว่ามันจะดูเหมือนโรงเรียนตรงไหน

ปลายยอดสูงสุดของกำแพงที่หนาแน่นเนื่องจากใช้อิฐเป็นอุปกรณ์ก่อสร้างนี้ ยังมีลวดหนามที่แหลมคมพันเอาไว้รอบๆ ตั้งแต่จุดที่ฉันยืนตะลึงอยู่จนไปถึงสุดเขตกำแพง กันไม่ให้คนนอกเข้า หรือว่ากันกันไม่ใช่คนในออกกันแน่ แต่ฉันว่าคงอย่างที่สองซะมากกว่า เพราะคงไม่มีคนสติดีที่ไหน คิดอยากจะย่างกายเข้าไปหรอก

งั้นแสดงว่าฉันสติไม่ดีล่ะสิเนี่ย เพราะว่าฉัน กำลังจะก้าวขาเข้าไป!