CHAPTER 7

“หยุดปากมากเสียที เข้ามาอีกทีฉันยิงตัวตายแน่”

นายคิวพีดูออกว่าฉันยิงปืนไม่เป็นและไม่สามารถฆ่าคนอื่นๆได้ตามที่ขู่ไว้แล้วตอนนี้ฉันก็ปวดแผลที่แขนมากเหลือเกินเลือดไม่ยอมหยุดไหลคงเป็นเพราะว่าถูกนายคิวพีบีบก่อนหน้าและด้วยฤทธิ์ของเหล้าที่ฉันดื่มในคลับด้วยมันส่งผลให้ฉันไม่ไหวจะวูบและก็หน้ามืดตลอดเวลาหรือว่าฉันจึงเปลี่ยนมายิงตัวเองดีกว่าถ้านายนั่นเข้ามาอีกก้าวเดียว ฉะ ฉันยิงตัวตายแน่ !

ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!

ฉันรั่วกระสุนใส่ลูกน้องของนายคิวพีมันขยับตัวไงบอกว่าอย่าขยับตัว พวกนั้นหลบกระจายส่วนลูกปืนทั้งหมดประทะเข้ากับรถหรูแลมโบกินีสีขาวที่จอดไว้เป็นรูพรุน

“เข้ามาอีกที ฉันยิงแน่” ฉันยกปืนมาแนบกับศีรษะตัวเอง

“ไม่กล้ายิงหรอกแน่จริงก็ยิงสิเอาเลยตามสบายเชิญ!” ผมก้าวขาเข้าไปหาทีละนิด

“อย่าเข้ามาฉันยิงจริงๆ นะ”

ปัง!

QP MISCREANT CLUB

แนะนำตัวก่อนเลยแล้วกันผมคิวพีเป็นหนึ่งใน 5 MISCREANT เป็นเจ้าของคลับ QP MISCREANT CLUB ที่ใครๆ ก็รู้จักและต่างเข้ามาใช้บริการคลับของผมอย่างมากมายเพราะที่นี่มันทั้งมีเครื่องอำนวยความสะดวกอย่างครบครันรวมไปถึงสถานที่ใหญ่โตหรูหราทันสมัยได้มาตรฐานและในก็ตอนนี้ผมนั่งดื่มเหล้าอยู่ในคลับของตัวเองซึ่งชั้นนี้เป็นห้องพักส่วนตัวของผมโดยเฉพาะ มีแต่ผมและเพื่อนๆในกลุ่ม MISCREANT ทั้ง 5คนรวมผมด้วยนั่นก็คือ ไอ้เทล ไอ้โซฟัส ไอ้แวนเดอร์และก็ไอ้รูธเท่านั้นที่มีสิทธิย่างก้าวเข้ามาใช้บริการในชั้นนี้ซึ่งเป็นชั้นพิเศษสำหรับพวกผมเท่านั้น

เมื่อนึกถึงยัยนั่น ไอ้พวกสวะนั้นมันลากเข้ามาแล้วก็บอกว่าเป็นเด็กผม สภาพอย่างนั้นนะเหรอเด็กผมพูดอะไรไม่ปรึกษาสมองทั้งรูปร่างที่เหมือนเด็กมัธยมทั้งๆ ที่อยู่มหาลัยทั้งเตี้ยส่วนเว้าส่วนโค้งไม่มีและที่สำคัญแบนเหมือนไม้กระดานอย่างงั้นเหอะคงยากที่ผมจะมอง

“ไม่มีทาง”

คงมาสอดรู้สอดเห็นนั่นแหละมนุษย์ทุกคนชอบแส่เรื่องชาวบ้านทั้งนั้นทั้งๆ ที่เรื่องของตัวเองยังเอาไม่รอดด้วยซ้ำไปแล้วคนพวกนี้มักจะหมดลมเท่านั้นเมื่อเข้ามายุ่งเรื่องของผมยัยนั่นก็เหมือนกัน

ผมรู้แล้วว่าเธอจะเปลี่ยนแผนคิดยิงตัวเองตายเพื่อให้หลุดพ้นจากเหตุการณ์ที่เผชิญอยู่แค่มองสายตาที่สั่นไหวด้วยความกลัวเมื่อลูกน้องผมเข้าไปใกล้แต่ไม่คิดว่าเธอจะใจกล้าขนาดนั้นกล้าที่จะปลิดชีวิตของตัวเองด้วยน้ำมือของเธอเช่นกัน

ใช่เธอจะยิงตัวเองจริงๆ

“เฮ้ย! รถมึงเอาไปบุกทำสงครามที่ไหนมาวะ พรุนเชียว”

เสียงหนึ่งดังขึ้นมาทำให้ผมหลุดออกจากความคิดของเรื่องยัยนั้นแล้วเบี่ยงสายตาไปมองต้นเสียงนั้น มันเป็นเสียงที่ยากยิ่งที่จะไพเราะมันเป็นเสียงของเพื่อนผมเอง ไอ้เทลเดินเข้ามาพร้อมกับตรงไปนั่งริมหน้าต่างก่อนยกบุหรี่ยี่ห้อหรูขึ้นมาอัดเข้าปอดผลัดกับการกระดกวอดก้าที่ผมนั่งดื่มอยู่เข้าปากเพื่อนผมแต่ละคนดีๆ ทั้งนั้น

“แถวๆ นี้ล่ะวะ”

“แน่วะคันโปรดของมึงซะด้วย คนทำคงไม่เหลือ”

“เออ”ผมตอบไอ้เทลไปแบบส่งๆ อย่างอารมณ์เสียคิดแล้วมันน่าโมโหมากขนาดไหนยิ่งตอนที่มาเห็นสภาพรถคันโปรดของผมในตอนแรกมันพังย่อยยับไม่เหลือชิ้นดีเลย มีแต่รอยของลูกกระสุนปืนรอบๆ ของตัวรถทั้งๆ ที่ผมพึ่งได้มันมาแท้ๆ เพียงไม่กี่วันก่อนหน้านี้อีกทั้งยังเป็นรถที่ออกมารุ่นใหม่ล่าสุดมีเพียงไม่กี่คันเท่านั้น น่าโมโหนัก “ลมอะไรหอบมึงมาถึงที่นี่วะ?”

“ได้ยินว่ามึงมีเรื่อง?”

“เออวะข่าวไวจริงก็แค่แก๊งกระจอกกูจัดการไปทัวร์นรกแล้ว”

ผมบอกไอ้เทลไปตามความจริง

“แล้วเรื่องที่ TEL MISCREANT CASINO มึงเป็นไงบ้างวะ ยังมีคนเข้ามายุ่งหรือป่าว”

ผมถามมันกลับบ้างเพราะที่นั่นก็เป็นที่โปรดของผมเหมือนกัน

“ไม่สงสัยจะกลัวจนหัวหดไม่กล้าเข้ามาอีก”

“เก่งจริงแล้วไอ้พวกนั่นหายหัวไปไหนหมดวะ ไม่เห็นหน้าพวกมันเลยทั้งอาทิตย์”

ผมถามมันด้วยความสงสัยตั้งแต่อาทิตย์ก่อนที่พวกเราเจอกันแบบครบองค์ประชุมที่ตึก MISCREANT

มันเป็นสถานที่ใครไม่กล้าเข้าไปยุ่งเป็นสถานที่ส่วนตัวแบบรวมของพวกเราเองเพราะจัดการกับเรื่องใหญ่ ผมก็ยังไม่เห็นพวกมันอีกเลยแม้แต่เสียงในโทรศัพท์

“พวกมันไปช่วยไอ้แวนทดลองอาวุธใหม่ กูมาที่นี้เพื่อบอกมึงเรื่องนี้แหละอย่าลืมเข้าไปแจมด้วยวะ”