CHAPTER 6

เก็บมันซะ! ถ้าอินั่นมันยั่วพวกมึงก็มั่วกับมันเลย ประโยคนี้มันยังวนเวียนอยู่ในหัวของฉันเป็นร้อยรอบได้แล้วมั้ง บอกเลยว่ามันช่างเป็นคำพูดที่ทำให้คนฟังอย่างฉันนั้นถึงกับสะอึกยืนทื้ออึ้งนานอยู่จนแทบไม่ได้ตั้งสติสตางค์เลยก็ว่าได้ ถ้าไม่มีเสียงของคิวพีพูดขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งต่อกัน

“ไงถึงใจเธอล่ะสิ ไม่ต้องห่วงหรอกฉันจะยืนมองอยู่ตรงนี้ไม่ให้พลาดสักช็อตเดียวเลยล่ะ”

ช็อตเดียวบ้าอะไรล่ะ

ปล่อยให้ฉันตายไปต่อหน้าคนพวกนี้ยังดีกว่ายอมให้ทำอะไรแบบนั้นกับตัวเอง ยอมรับนะว่าตอนนี้โกรธจนควันออกหูโกรธอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนในชีวิต

“สั่งฆ่าผู้หญิงคิดว่าเท่นักเหรอไอ้หน้าตัวเมีย!”

หน้าตัวเมียคงน้อยไป หน้าเหี้ยคงเหมาะสมกว่า

“…”

“ไอ้เลว ไอ้ชาติชั่ว!”

ความอดทนของฉันหมดลงแล้ว ผู้ชายสารเลวคนนั้นมันเลวเกินกว่าที่จะเกิดมาเป็นคนด้วยซ้ำฉันจึงตะโกนใส่หน้าของเขาอย่างไม่เกรงกลัวอีกต่อไป ความกลัวขืนปล่อยเอาไว้นานก็คงเป็นตัวถ่วงให้จิตใจเปล่าๆ ปล่อยมันไปเลยต่อเลยเพื่อจัดการกับคนชั่วๆ ดีกว่า

“ก็ไม่ได้เป็นคนดี พูดแบบนี้อยากได้กี่คนดีล่ะเดี๋ยวจะได้จัดเตรียมให้ถูก คนของฉันพร้อมเสมอแค่รอเธอเท่านั้นแหละที่จะเป็นคนสนองพวกมัน” เขาพูดกับฉันและหันไปบอกลูกน้องที่ยืนเรียงกันอยู่ “จัดการ!”

“ครับนาย”

คิวพีสั่งคนของเขาเข้ามาหาฉันทันที เท้าใหญ่ของผู้ชายพวกนั้นเดินเข้ามาส่วนเท้าฉันกับก้าวถอยลงด้านหลังเรื่อยๆ จะทำยังไงดีไม่มีใครช่วยฉันได้สักคน ทุกๆ คนในที่นี้เป็นพวกของเขาหมด

เหมือนฉันเป็นพวกหัวเดียวกระเทียมลีบ

พ่อแม่ เมย์จะทำยังไงดีคะ มะ มะ เมย์กลัวคนพวกนี้เหลือเกิน พวกเขาน่ากลัวไปแล้ว ฉันพลางคิดภาวนาไปพร้อมกับหาทางออกให้กับตัวเอง ทางออกอันแสนเลือนรางเหมือนไม่มีอยู่จริง คงเป็นความตายเท่านั้นที่จะทำให้ฉันหลุดพ้นจากไอ้คนพวกนี้ยอมตายดีกว่าที่จะถูกข่มขืน

ไหนๆฉันก็ต้องตายอยู่แล้ว

“ถอยไป อย่าเข้ามานะ บอกให้ถอยไป!”

“จะหนีไปไหนคนสวยมาหาพี่ดีกว่า สวยๆ แบบนี้ อยากจะ...”

“ไอ้บ้า! ใครอยากกับพวกมึงไปไกลๆ ตีนเลยอย่ามาแตะต้องตัวฉัน คนสกปรกคนเลวอย่างพวกมึงไม่เอามาทำพันธ์ให้เสียเวลาหรอก มันเสียชาติตระกูล!”

ก่อนที่ไอ้ดำนั้นจะพูดขึ้นมาฉันก็ตะโกนใส่หน้ามันก่อนพร้อมกับปัดมือไอ้นั้นออกก่อนที่มันจะมาจับตัว ตอนนี้สภาพชุดนักศึกษาสวมทับด้วยเสื้อแขนยาวกลายเป็นสีดำและสีแดงจากเลือด กระโปรงพลีสฉีกขึ้นมาจนเห็นขา

เอ๊ะ! ปืน มันมีปืนเหน็บไว้กับเอวฉันต้องเอาปืนมาให้ได้

“พวกมึงทำอะไรกันจับอีนั่นแค่นี้ก็จับไม่ได้ โง่เอ้ย!” เสียงทรงอำนาจของคิวพีก็ดังขึ้นมา “กูบอกให้พวกมึงจัดการแค่จับตัวพวกมึงยังทำไม่ได้ กูควรเลี้ยงพวกมึงต่อไหมวะหะ กูไม่มีเวลามานั่งรอพวกมึงทำงานพลาดนะ”

ลูกน้องมันรีบหันหน้าไปตามเสียงของนายคิวพีทันทีเป็นโอกาสของฉันจึงรีบคว้าปืนที่เอวไอ้ดำทันทีเพราะมันไม่รู้สึกตัวตอนนี้จะทำยังไงล่ะปืนอยู่ในมือของฉันที่ซ่อนไว้ทางด้านหลังยิงก็ยิงไม่เป็นปืนนี้ก็เป็นปืนจริงพลาดไปมีหวังตายแน่ๆ

“จับอินั่นให้ได้เร็ว!”

ฉันรีบถอยตัวไปให้หลังชิดกับฝาผนังทันทีพร้อมกับตะโกนออกมาอย่างเสียงดังเมื่อลูกน้องนายคิวพีจะเข้ามาจับตัว

“เข้ามาพวกมึงตาย กูยิงแน่ลองขยับตัวเดินเข้ามาอีกสิ เดี้ยง!”

ฉันรีบยกปืนขึ้นมาขู่แล้วเล็งไปยังไอ้พวกนั้นซึ่งมีอยู่ 5 คน พวกมันหยุดและไม่กล้าเดินเข้ามาอีก

“เหอะ! แค่ปืนกระบอกเดียวคิดว่าทำอะไรชั้นได้หรอ?”

ผมค่อยๆ เดินแหวกเข้ามาในกลุ่มลูกน้องของผม ผมคงต้องจัดการกับเธอด้วยตัวเองเสียแล้วไม่อยากเสียเวลากับเรื่องไร้สาระแบบนี้แค่เปรี้ยง! เดียวของผมเธอก็หมดลมแล้ว

“นาย! หยุดนะ เข้ามาฉันยิงจริงๆนะ” ฉันพูดขึ้นเพื่อที่จะขู่อีกครั้งหนึ่ง

“เหอะ ยิงปืนเป็นด้วยหรอแค่จับปืนผิดมือสั่นตัวสั่นเหมือนลูกนกหยุดหลอกชั้นได้แล้ว!” ผมพูดขึ้นก่อนค่อยๆ เดินเข้าไปทีละนิดๆ

“หยุดปากมากเสียที เข้ามาอีกทีฉันยิงตัวตายแน่”