CHAPTER 8

“พวกมันไปช่วยไอ้แวนทดลองอาวุธใหม่ กูมาที่นี้เพื่อบอกมึงเรื่องนี้แหละอย่าลืมเข้าไปแจมด้วยวะ”

“เออ แน่นอน”

“กูกลับล่ะ มีธุระต่อ”

“เออ ว่างๆ กูจะไปเสี่ยงที่ TEL MISCREANT CASINO มึง”

ไอ้เทลกลับไปแล้ว ผมก็นั่งกระดกเหล้าต่ออีกสักพักก่อนจะขับรถคันใหม่ออกจากคลับกลับคอนโดผมเอง

เมื่อย่างก้าวเข้ามาในห้องก็ตรงไปที่เตียงนอนทันทีเหลือบเห็นร่างบางนอนอยู่บนเตียงยังอยู่จึงเลี้ยวตัวกลับมานั่งโซฟาที่ระเบียง แล้วยกบุหรี่ขึ้นมาสูบพร้อมกับมองวิวตอนกลางคืนจากชั้นที่ 28 จากนั้นสมองก็พลางคิดเรื่อง

ยัยนั่น....

เธอยังไม่ตายหรอก...

เสียงปืนที่ดังขึ้นไม่ใช่เสียงปืนที่เธอยิงเธอลั่นไกรจริงแต่มันไม่มีลูกกระสุน กระสุนมันหมดตั้งแต่เธอรั่วยิงใส่ลูกน้องผมแล้วเสียงปืนนั่นเสียงปืนผมเอง ผมยิงปืนของยัยนั่นที่เธอถืออยู่จ่อขมับตัวเองปืนนั้นร่วงลงพื้นพร้อมๆ กับสติและตัวของเธอ

ยัยนั่นคงตกใจถึงขนาดเป็นลมหมดสติร่วงลงกับพื้นผมจึงอุ้มร่างที่เบาดั่งนุ่นขึ้นรถมาไว้ที่คอนโดตัวเองและก่อนจะออกไปผมก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์จากกระเป๋าสะพายใบเล็กของเธอ ผมจึงรับ

Rrrr……

“…”

[ยัยลีเมย์แกอยู่ไหนวะ? ไหนว่าแกถึงห้องพักแล้วจะรีบโทรมาหาฉันแกทำให้เป็นห่วงนะหรือว่า...ยังไม่ออกมาจาก QP MISCREANT CLUB แกก็รู้อยู่ว่ามันอันตรายขนาดไหน!]

“เพื่อนเธอสบายดีแต่อีกเดี๋ยวคงได้กระอักเลือดบนเตียง”

[แกเป็นใคร?]

ตู้ด ๆๆ

ผมตัดสายแล้วปาโทรศัพท์ไปที่ผนังห้องก่อนเดินออกไปดื่มที่คลับทันทีทั้งๆ ที่พึ่งมาผมเป็นคนดีใช่ไหมล่ะ ตอบได้เลยว่าไม่ใช่ผมไม่ใช่คนดีอะไรขนาดนั้นที่ยังไม่ฆ่ายัยนั่นก็เพื่อต้องการให้เธอชดใช้ในสิ่งที่ทำกับรถคันโปรดของผมก่อนชดใช้อย่างสาสมกับราคาของรถ ชดใช้ให้หมดในชาตินี้! พอกลับมาเหยียบในห้องนี้อีกครั้งเกือบเช้าวันใหม่

แค่กๆ

เสียงคนไอทำให้ผมตื่นจากความคิดเรื่อยเปื่อยแล้วก้าวเดินอย่างช้าๆ เดินเข้าห้องนอนที่เป็นต้นเสียงนั่นทันที เธอคงตื่นแล้วล่ะคราวนี้จะได้คิดบัญชีเสียที!

ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้นทีละนิดๆ นี่ฉันยังไม่ตายหรอกหรอก่อนที่ฉันจะไม่รู้เรื่องนายนั่นยิงฉันไม่ใช่แล้วฉันก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย...

“โอ๊ย!”

ฉันเอามือไปจับแผลที่แขนของตัวเองตอนนี้มันดูอักเสบและบวมมากจึงส่งผลให้แขนของฉันข้างนี้แทบยกไม่ขึ้น เอ๊ะ! ว่าแต่นี่ที่ไหนฉันสำรวจรอบๆ ห้องด้วยสายตาพร้อมกับลุกขึ้นนั่งฉันอยู่บนเตียงหรูขนาดใหญ่ บนเพดานเป็นโคมไฟระเย้าขนาดใหญ่บวกกับโทนของห้องนี้เป็นสีดำและสีเทาทั้งหมดมันแสดงถึงความน่าค้นหาลึกลับมาก

การตกแต่งรวมถึงเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นบอกได้คำเดียวว่ามีระดับ ระดับสูงเสียด้วยคงเป็นของนอกนำเข้าทุกชิ้นรวมถึงเตียงที่นั่งในตอนนี้ คิดดูสิว่าผ้าห่มผ้าปูที่นอนยังเป็นสีดำกับน้ำตาลแทบทั้งหมดและทว่าสายตาของฉันเสือกดันไปสะดุดกับร่างสูงใหญ่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงยีนสีดำเขายืนพิงกับประตูอยู่ นะนะ นั้นมันนาย...

“ไงยังไม่ตายสินะ”

“นะ นาย นายมาอยู่ที่นี่ได้ไง?”

ฉันตะโกนถามนายคิวพีและค่อยยืนขึ้นทั้งๆที่อยู่บนเตียงและใช้สายตาพลางสำรวจตัวเองตั้งแต่หัวจรดเท้าว่ามีส่วนไหนไม่เหมือนเดิมบ้าง

“ทำไมกลัวว่าจะทำอะไรงั้นเหรอ?”

นายนั้นพูดและค่อยๆ เดินเข้ามาในห้องหยุดที่ปลายเตียงพร้อมเงยมองหน้าฉันด้วยสายตาเยาะเย้ยแต่นาทีนี้ฉันสูงกว่าเขาเพราะยืนบนเตียง

“ที่นี่ที่ไหน?”

“คอนโด”

หะ เขาพาฉันมาที่นี่ทำไมและฉันก็รีบก้าวถอยหลังไปชิดผนังที่หัวเตียงทันทีเมื่อมีทีท่าว่าไม่ปลอดภัย

“อย่าเข้ามานะ ฉะ ฉันจะ…”

“จะทำอะไรแค่แรงที่ลุกขึ้นแทบไม่มี”

ผมเดินเข้าไปชิดเตียงพร้อมกับก้าวขึ้นยืนบนเตียงเดียวเหมือนกับเธอ ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นการเสียเปรียบสักหน่อยหรือดูเอาเปรียบผู้หญิงตัวเล็กๆ อะไรเลยก่อนที่จะก้าวเข้าไปประชิดหาเธอ

ตุบ! ตุบ! ตุบ!

ยัยบ้านั่นปาหมอนทั้งสีใบใส่กระแทกหน้าผมอย่างบ้าคลั่งก่อนที่ผมจะคว้าหมอนไว้แล้วปาไปติดผนังห้องทั้งหมดพร้อมทั้งเข้าไปคว้าเอวเธอไว้แรงแค่นี้หรอจะสู้แรงของผมได้ เหอะ! เธอคิดผิดแล้ว

“ปล่อยๆ ปล่อยฉันนะนายคิวพี!”

เธอดิ้นอย่างกะจะถูกเชือดพร้อมทั้งใช้ลูกไม้เดิมๆ ของผู้หญิงคือเหยียบเท้า แต่ถ้าคิดว่ามันจะได้ผลดีเริดกับคนอย่างผมนะหรอ คิดผิดคนอย่างคิวพีทันเล่ห์เหลี่ยมคนโง่ๆ หรอกหน่า ไม่ได้โง่งมงายเป็นควายจมปลักอีกอย่างความสามารถทางการต่อสู้ผมก็ไม่ได้ด้อย

“…”

“ไอ้เลว! ปล่อย”

“คำก็เลว สองคำก็เลวอยากลิ้มลองไหมว่าเลวจริงๆ มันเป็นยัง!”