CHAPTER 5

“…”

“นี่ขนาดเจอแค่หนึ่งในห้า ถ้าเจอรวมกันทั้งหมดล่ะก็คงไม่มีศพให้ค้นหาได้”

ฉันพูดขึ้นมาด้วยความสะใจไม่สนใครๆ ที่ต่างมองมาทางฉัน

“อีนี่มึงอยากตายนักใช่ไหม?”

“ทำไมเอาปัญญาที่มีไปหาทางรอดให้ตัวเองดีกว่าไหม ก่อนจะขู่คนอื่น”

แล้วจู่ๆ ไอ้เศษสวะนั้นก็มองมาทางฉันล็อคตัวฉันอย่างรวดเร็วพร้อมกับพูดเสียงดัง

“ถ้ามึงทำอะไรกูกับพวกของกู เด็กของมึงตาย กูจะฆ่าอีนี่ต่อหน้ามึงทันที”

เฮ้ย!

ไอ้เศษสวะนั่นพูดพร้อมกับนำมีดปลายแหลมออกมาจากกระเป๋ากางเกงของตัวเองและจี้มาที่คอของฉัน ไม่นึกไม่ฝันว่าความคิดนี้จะอยู่ในหัวพวกมันจริงๆ

ความคิดที่ว่าฉันเป็นเด็กของพวกสารเลว

“พูดอะไรฉันไม่ใช่เด็กใคร ไม่รู้จักและก็ไม่เคยเห็นหน้าด้วยเอาฉันมาต่อรองไม่ได้นะ!”

แน่นอนว่าต้องปฏิเสธ

“เด็กกูหรอ มึงพูดใหม่ดิ”

แต่แล้วประโยคของผู้ชายที่ชื่อคิวพีก็ดังขึ้นมา เขาแสระยิ้มตรงมุมปาก ใช่สิมีเพียงฉันและเขาเท่านั้นที่รู้ว่าระหว่างเราไม่ได้มีอะไร ไม่มีสถานะเด็ก

“ก็อีนี่เด็กมึงไงล่ะกูเห็นมันมายืนที่หน้าประตู”

เวรล่ะฉัน...

เมื่อไหร่เรื่องร้ายๆ จะออกไปให้พ้นจากชีวิตฉันสักทีวะเขามองมาทางฉันพร้อมทั้งสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้าและฉันก็เอ่ยปากพูดขึ้นว่า

“ฉันแค่จะเดินกลับห้องพักผ่านทางนี่เฉยๆ ไม่ใช่อย่างที่พวกนั้นพูด” แต่เขาไม่สนใจ

“เนี้ยนะหรอเด็กกู เหอะ พวกมึงพลาดแล้ววะอีนั่นไม่ใช่เด็กกูแล้วกูไม่เคยรู้จักเกตนะ”

เขาร้ายมาก ร้ายกว่าที่ฉันคิด

เมื่อได้คำตอบพวกมันก็หันมาทางฉันด้วยอารมณ์ที่ทั้งโมโหอารมณ์โทสะพร้อมกับสายตาที่สื่อได้อย่างแน่ชัดมีจุดประสงค์เดียวฆ่าแน่นอน

“อ้าวอีนี่งั้นมึงก็หลอกพวกกูนะซิ มึงไม่ได้เป็นเด็กมัน”

“หลอกพวกมึงที่ไหนวะ พูดชัดแล้วชัดเจนอีกบอกพวกมึงไปกี่ครั้งล่ะ พวกมึงโง่เองนิก็บอกว่าไม่ใช่ ๆ พวกมึงก็ยังบอกว่าใช่อีก ”

“วอนนักนะมึงงั้นก็ตายซะ!”

ไม่ทันได้ตั้งตัวมีดปลายแหลมพุ่งมาที่ตัวของฉัน

ฟึ้บ! โอ้ย!

ฉันเบี่ยงตัวหลบแต่ก็ยังไม่พ้นมีดอันแหลมคมได้กรีดลงมาที่ต้นแขนซ้ายความเจ็บปวดเคลื่อนเข้ามาโลดแล่นในร่างกายจากบาดแผลนั้นเลือดไหลออกมาราวกับเขื่อนแตกยังไม่ทันไรปลายมีดเล่มเดิมก็พุ่งเข้ามาอีกคราวนี้ฉันถอยหลังอย่างรวดเร็วจนล้มลงกับพื้นซีเมนต์มีดเล่มนั้นก็พุ่งเข้ามาที่หน้าท้อง

ฉันจึงหลับตาลงยอมรับซะตากรรมไม่คิดว่าชีวิตของฉันจะต้องมาตายแบบนี้

กรี๊ดดด!

ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง

เสียงปืนดังสนั่นรัวแบบไม่หยุดทำให้ฉันเอามือปิดหูจนเสียงเงียบจึงลืมตาขึ้นทีล่ะนิดๆ สำรวจร่างกายของตนเองก่อนทันทีเป็นอันดับแรก

นี่ฉันยังไม่ตาย...

ยังไม่โดนแทงเลยเพียงแค่ชุดนักศึกษามีแต่รอยเลือดที่แขนไหลมายังเสื้อเท่านั้นเองมองไปรอบๆ ไอ้เศษสวะที่จับตัวฉันเข้ามานอนตายกันทั้งหมดพร้อมกับเลือดที่ไหลนองอยู่เต็มพื้น

นะ นี่ มันอะไรกัน

น้ำตาฉันไหลพรากอาบแก้มทั้งสองข้างมือสั่นปากสั่นแขนขาของฉันไม่มีแรง ฉันไม่มีแรงแม้แต่จะลุกขึ้นยืนจากที่เดิมที่นั่ง การเห็นศพที่ถูกยิงทั้งๆ ที่ก่อนหน้าพวกเขายังกำลังจะฆ่าฉันอยู่ก็ตามแต่ตอนนี้ไร้ลมหายใจทั้งหมด

ฉะ ฉันกลัวจนเอาแต่นั่งกอดเข่าพร้อมกับนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นจนกระทั่งมีมือใหญ่มากระชากแขนที่มีแผลเดิมจากการโดนกรีด

“โอ้ย! ฉันเจ็บนะ” ฉันลุกขึ้นยืนจากการโดนฉุดลากให้ขึ้น

“เธอมาสอดแนมอะไรที่คลับของฉันเหมือนกับไอ้พวกนั้น”

“ฉะ ฉันไม่ได้มาทำอะไร แค่เดินผ่านจะกลับห้องแค่นั้นไม่ได้สอดแนมอะไรเลยจริงๆ นะ ”

“คิดว่าฉันเชื่อเธอหรอบอกมา!”

“ก็บอกแล้วไงหูแตกหรอบอกว่าไม่ได้มาทำอะไรแล้วทำไมนายถึงฆ่าพวกเขา ชีวิตคนมันไม่เหมือนผักเหมือนปลานะที่จะฆ่ากันได้ง่ายๆ คนดีๆ เขาไม่ทำกันแบบนี้หรอก”

“…”

“นายมันเลว!”

ฉันพูดสวนขึ้นพร้อมกับเสียงของนายคิวพีอย่างเหลืออดพร้อมกับชี้ไปทางศพพวกนั้นอย่างเสียงดังลูกน้องนายคิวพีต่างหันมากมองกันอย่างตะลึง

“คนดีหรอ หึไม่มีอยู่ในนิยามวะ เลวแค่นี้พอ ”

เขาพูดขึ้นเสียงดังด้วยสายตาที่แข็งกร้าวส่งมาให้ฉันแบบตรงๆ ไม่ปิดบังใดๆ ทั้งสิ้น

“…”

ฉันจึงไม่โต้ตอบอะไรกระทั่งเขาพูดพร้อมกับหันหน้าไปสั่งลูกน้องที่อยู่รอบๆตัวพร้อมพูดว่า

“เก็บมันซะ! ถ้าอินั่นมันยั่วพวกมึงก็มั่วกับมันเลย”