CHAPTER 4

“เข้าใจผิดแล้วล่ะ ฉันไม่ใช่เด็กของ 5 MISCREANT ไม่เป็นและไม่มีวันที่จะเป็นไม่รู้จักพวกนั้นด้วย ปล่อยมือฉัน ปล่อย!”

“…”

ยิ่งพูดพวกมันยิ่งจับมือฉันแน่นขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้มือของฉันเป็นรอยซ้ำหรือไม่ก็มีรอยแดงไปหมดแล้ว

“ปล่อยฉันบอกให้ปล่อยมือไงหูแตกหรือไงวะ!” ฉันตะโกนใส่หน้าพวกนั้นอย่างเหลืออดผสมกับฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ในตัวความเลือดร้อนก็ยิ่งมีมากมาย “เอามือสกปรกจากคนเศษสวะอย่างพวกแกออกไปจากมือของฉัน”

“ปากดีนักนะมึงหน้ากูเหมือนญาติมึงหรอที่จะล้อเล่นกับกู”

เหมือนกีบผีนะสิ

“หึ ปากดีแล้วจะทำไม ไม่เหมือนมึงหรอกเห่าเก่งแบบนี้ที่บ้านเลี้ยงอะไรล่ะ” ถ้าไม่โง่ก็คงรับรู้ว่าฉันเปรียบมันเหมือนอะไร “อีกอย่างถ้าหน้าญาติเหมือนพวกมึงนะคงไม่ใช่ญาติกู ใบหน้าที่เรียกว่าเศษสวะขยะสังคมอย่างพวกมึงขอทานยังดีกว่าเลยเพราะฉะนั้นอย่าเทียบชั้นกับญาติกู”

เผียะ!

ใบหน้าของฉันหันไปทางแรงตบของฝ่ามือใหญ่อย่างรวดเร็ว ตอนนี้รู้สึกมีรสเค็มๆ ไหลออกมาจากมุมปากของฉัน

นี่ฉันเป็นผู้หญิงนะ...

ทำไมพวกมันถึงกล้าตบเพศแม่ของตัวเองอีกอย่างฉันยังไม่รู้จักพวกมันซะด้วยซ้ำไอ้คนที่มันจับแขนของฉันมันตบหน้าฉันด้วยแรงมหาศาล

สารเลว...

“ปากดีมาก ใช่ไหม นังนี่ มานี่เลย”

กรี๊ดดด!

“ปล่อย ปล่อย ฉันบอกให้ปล่อยไงจะลากไปไหน ไม่ไป บอกว่าไม่ไปไง กูบอกให้ปล่อยไงวะ ปล่อย!”มันลากฉันมาตามทางที่เป็นคอนกรีตตอนนี้ขาของฉันปวดแสบไปหมดมีแต่รอยขีดข่วนของพื้นคอนกรีต “โอ้ย! ฉันเจ็บนะ”

ไม่รู้สิว่าไอ้พวกนั้นมันลากตัวฉันเข้ามาในลานกว้างหลังคลับQP MISCREANT ได้ยังไงทั้งที่พยายามขัดขืนเต็มที่ขนาดนั้น

การเผชิญหน้ากับพวก MISCREANT ทั้งหมดเป็นร้อยทุกคนในที่นั้นพร้อมหันมามองทางฉันอย่างพร้อมเพียงไม่เว้นแม้แต่ผู้ชายคนนั้น

แววตาคู่นั้นน่ากลัวมาก...

“ไงไอ้พวก MISCREANT ได้ยินว่าพวกมึงเก่งนักหรอ เลวนักหรอวะ ฮ่าๆ อยากจะรู้จริงสงสัยจะเก่งแต่ปากกัน ขนาดพวกกูส่งลูกน้องมาสอดแนมพวกมึงยังจับไม่ได้เลย ถุย! กระจอกวะ” ใบหน้ากวนอวัยวะเบื้องล่างของผู้ชายที่จับมือฉันนั้นโคตรอยากเข้าไปตบอย่างแรงทว่าร่างกายฉันไม่ค่อยเอื้ออำอวยเท่าไหร่นัก “ไหนล่ะหัวหน้าพวกมึง มันมุดหัวอยู่ในรูไหนวะออกมาให้กูตื้บหน่อยซิจะเอาให้เลือดกบปากสักหน่อย” ไอ้คนเดินพูดอย่างเสียงดังด้วยอารมณ์โทสะอีกครั้ง

พวกไอ้นี่คงจะได้กลับรอดออกไปหรอกถ้าพวก MISCREANTเก่งสมคำร่ำลือเหมือนที่นานาพูดสถานการณ์นี้ก็คงยากที่จะรอด ผู้ชายไม่มีใครยอมให้คนอื่นมาดูถูกตัวเองหรือแม้กระทั้งพวกของตัวเอง

“งั้นหรอ กูคือคนที่มึงอยากตื้บจนเลือดกบปากไง” เท้าแกร่งก้าวเด่นออกมาเป็นคนเดียวกับผู้ชายคนนั้นที่ฉันบอกว่าสายตาน่ากลัว เป็นผู้ชายคนนี้จริงๆ ด้วย “กูคิวพีหนึ่งใน 5 MISCREANT ที่มึงอยากจะเจอนักหนาเจอแล้วทำไงดีวะ ไม่สิ... จะให้กูทำมึงตายแบบไหนดีละเดี๋ยวกูจะสนองให้มึงเอง!”

ผู้ชายคนนั้นเป็นหนึ่งใน 5 MISCREANT จริงๆ เขายังพูดจากวนประสาทลงท้ายให้กับไอ้เศษสวะนั้นอีกด้วย มือใหญ่ขาวถูกยกขึ้นถอดแว่นตาออกมาเผยให้เห็นดวงตาสีเทาเข้ม ใบหน้าขาวแต่สีหน้าที่แสดงถึงความเรียบเฉยไม่เกรงกลัวต่อไอ้เศษสวะพวกนี้

“…”

“นั่นไงลูกน้องของมึง กูจะให้มันไปทัวร์นรกก่อนมึง”

ปัง! ปัง!

ลูกกระสุนพุ่งออกไปจากกระบอกปืนด้วยระยะที่ไกลไปยังวัยรุ่นสองคนนั้น ลูกกระสุนตัดขั้วหัวใจทันทีต่อหน้าต่อตาทุกคนไม่เว้นฉันที่เป็นผู้หญิงคนเดียว

“มึง! มึงฆ่าลูกน้องกู”

“แล้วมึงจะทำไมก็มันเข้ามาแส่เรื่องของกูก่อนนิ แค่เศษเดนมนุษย์อย่างพวกมึงตายๆ ไปก็ดีแล้วส่วนมึงกับลูกน้องตายยังไงดีละ ลูกปืนกูมีอยู่เพียบจะอมเข้าไปที่ปากหรือว่าให้มันเจาะเข้าไปทักทายสมองของดี เห็นไหมเห็นกับตาหรือยังว่ากูนะเป็นคนดีแค่ไหน?”

เสียงของผู้ชายชื่อคิวพีพูดขึ้นดังก้องในอารมณ์ที่หงุดหงิดพร้อมกับจ่อปืนไปทางไอ้เศษสวะที่จับมือฉันอยู่ มือของไอ้นี่ที่จับฉันอยู่สั่นคงอยู่ในความกลัวจนหัวหดแล้วล่ะสิ

ไอ้สี่คนขยับเข้ามาใกล้กับลูกพี่ของมันพร้อมพูดว่าเอาไงดีล่ะลูกพี่ ผะ ผมว่ามันน่ากลัวและดูท่ามันจะเอาจริงสมคำร่ำลือของพวกวัยรุ่นจริงๆ นะ

“ไงล่ะอยากเจอนักหนาไงไอ้พวก 5 MISCREANT ฝีมือพวกมันจะแค่ไหนกันเชียวลูกน้องที่ส่งไปสอดแนมมันยังจับไม่ได้เลยกระจอกสิ้นดีวะ”

ฉันเลียนแบบคำพูดของพวกมัน พร้อมพูดดังลั่น

“…”