CHAPTER 3

“ปะ ปืน”

ฉันเปรยกับตัวเองขึ้นเบาๆ หลังจากที่ได้เห็นวัตถุสีดำเงาวับเมื่อมันกระทบเข้ากับแสงไฟออกมาจากชายเสื้อสีดำของผู้ชายคนนั้น

ใช่มันคือปืนนั่นเอง

ไม่เพียงแค่เขาเอาออกมาถือแค่นั้นนะตอนนี้ผู้ชายคนนั้นยังเอาปืนเล็งไปยังชายวัยรุ่นสองคนนั้นที่ถูกซ้อมอย่างหนักหน่วงก่อนหน้า ผู้ชายคนนั้นเขาทำเหมือนกับว่าตัวเองไม่เกรงกลัวอะไรเลยแม้กระทั่งกฎหมายที่ทุกคนควรเคารพใสใจปฏิบัติตาม

ไม่นานคำพูดก่อนหน้าของนานาก็ลอยเข้ามาในหัวสมองของฉันทันที ทุกประโยคทุกถ้อยคำซ้ำวนเวียนไปไม่แม้ตกค้างไม่ว่าจะเป็นคำไหน จำยิ่งกว่าการท่องหนังสือสอบ

น่าขนลุก...

...แกรู้ไหมว่าคลับที่นี้เป็นของหนึ่งใน 5 MISCREANT ที่วัยรุ่นร่ำลือในเรื่องของความเลว ใครๆ ที่เป็นศัตรูกับเขาต้องตายนะพวกเขาทั้งโหด เถื่อน เลว รวย หล่อ ที่สำคัญมีลูกน้องเป็นพัน...

หรือว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นหนึ่งใน 5MISCREANT

มันก็แค่ความสงสัยที่ฉันมี ไม่ใช่ความจริงสำหรับฉันยังไม่ถือว่าเป็นเรื่องจริง เปอร์เซ็นใช่หรือไม่ใช่มีเท่ากันครึ่งๆ

นานาก็ไม่ได้บอกด้วยสิว่ามีชื่ออะไรกันบ้างหน้าตารูปร่างเป็นยังไงแต่ช่างเถอะๆ เขาจะเป็นยังไงทำไมต้องสนใจด้วยแค่เรื่องของตัวเองฉันยังเอาไม่รอดเลยทั้งเรื่องเงินเรื่องเรียนตีรวนกันไปหมด

ฉันชื่อว่า ‘ลีเมย์’ ตอนนี้เรียนอยู่มหาลัยชั้นปีที่ 2 ฉันต้องหาเงินเรียนและหาเงินใช้เองเพราะว่าตอนนี้อยู่ตัวคนเดียว พ่อแม่เสียไปตอนจบมัธยมที่ฉันเข้าเรียนมหาลัยก็เพราะได้เงินพวกท่านทำประกันไว้ให้แต่ตอนนี้เงินมันเริ่มที่จะหมดลงแล้วจึงต้องทำงานทุกๆ วันหลังเลิกจากการเรียนในร้านขายเสื้อผ้าแห่งหนึ่งเพื่อหาเงินมาใช้จ่ายค่าต่างๆ ล้วนแล้วแต่ใช้เงินทั้งนั้น

ดังนั้นความคิดของฉันเงินสำคัญมาก

สำคัญเป็นอันดับหนึ่งแบบไม่มีอะไรเปรียบเทียบติด เรียกว่าหน้าเงินก็ยอมเพราะสมัยนี้ใช้เงินซื้อทุกอย่างได้จริงๆ

ปัง! ปัง!

เสียงก้องดังสนั่นปลุกความคิดของฉันทันที ทุกอย่างหายไปหายเพียงชั่วพริบตาเดียว

สายตาของฉันรีบหันไปมองทางด้านต้นเสียงสิ่งที่เห็นคือวัยรุ่นสองคนนั้นโดนยิงที่แขนกันคนละข้าง เลือดสีแดงสดไหลอาบแขนเป็นทางยาวลงจรดสู่นิ้วมือทั้งห้าของทั้งสองคนซึ่งมาพร้อมกับการได้ยินเสียงของผู้ชายคนนั้นตามมา

“จะบอกได้หรือยังว่าใครเป็นคนส่งพวกแกมา ไม่ตอบคราวนี้ลูกปืนของกูมันก็จะไม่พลาดไปจากหัวของพวกมึงแน่นอน”

เสียงก้าวร้าวอันทรงพลังพูดขึ้นมาอย่างน่าเกรงกลัว เขาคงจะโกรธมากแต่พยายามควบคุมอารมณ์ไม่ให้มันระเบิดออกมามากกว่านี้ มือใหญ่ที่ฉันเห็นนั้นมันสั่นนิดๆ เนื่องจากแรงบีบ

ฉันไม่ควรอยู่ที่นี่แล้วเสียล่ะขืนอยู่ต่อไปพวกนั้นเจอเข้าคงมีหวังโดนยิงเป็นศพไร้ญาติอยู่ที่นี่แน่ อยู่ดีๆ ไม่ควรเอาชีวิตเข้ามาเสี่ยงกับอะไรพวกนี้ไม่ได้ไม่คุ้มเสีย

หมับ!

มือใคร...

คราวนี้ร่างกายฉันชาหนึบลมหายใจติดขัดหัวใจเต้นรัวแข่งกับความคิดมโนไปไกล ใครก็ไม่รู้มาวางบนไหล่พร้อมกับกดแรงลงตรงไหล่อย่างไม่ผ่อนปรนใดๆ มีแต่จะเพิ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ ด้วยซ้ำ

“มาทำอะไรที่นี่”

เมื่อหันหน้าไปทางต้นเสียงม่านตาก็เบิกกว้างขึ้นเมื่อเห็นวัยรุ่นห้าคนและแต่ละคนก็ได้เข้ามาล้อมรอบตัวของฉันไว้ พวกมันใช้สายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าอย่างไม่เป็นมิตรเลยท่าทางมึนเมาอย่างเห็นได้ชัดเจนร่วมด้วยกลิ่นเหม็นของบุหรี่

หนึ่งในพวกมันเข้ามาจับมือฉันแน่ไว้ก่อนพูดว่า

“เป็นเด็กของไอ้พวก 5 MISCREANT หรือป่าววะ?”

นายคนนี้ต้องเป็นหัวหน้าของกลุ่มนี้แน่ดูจากลักษณะท่าทางเสียงการพูดจารวมไปถึงคนที่มากับมันอีกสี่คนดูจะเคารพมันมากเป็นพิเศษ

เด็กหนึ่งในสี่คนนั่นพูดขึ้นเสริม

“ต้องใช่แน่นอนเลยลูกพี่มันเป็นเด็กของไอ้พวก 5 MISCREANT แน่นอนไม่อย่างนั้นมันจะมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงจับมันเข้าไปต่อรองกับไอ้พวก 5 MISCREANT ดีกว่าอยากเห็นฝีมือไอ้พวกนั้นว่าจะเป็นอย่างที่วัยรุ่นทั้งหลายกลัวกันหรือป่าวหรือแค่กระจอก ๆ สู้พวกเราไม่ได้”

“ฮ่าๆ เป็นความคิดที่ดีวะ ฝีมือพวกมันจะแค่ไหนกันเชียว ไหนว่าฉลาดนักหนา เลวสุดๆ กูส่งลูกน้องเข้าไปสอดแนมมันยังจับไม่ได้เลย กระจอกสิ้นดีวะ!”