มีเรื่องต้องคุยกัน…

เธอไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าคนแบบเขาจะรู้จักเธอและจำเธอได้… มันเป็นเรื่องบังเอิญหรือว่าสวรรค์แกล้งเธอกันนะที่ทำให้เขาจำเธอได้และรู้ว่าเธออยู่มหาวิทยาลัยเดียวกันกับเขา.. เธอจะทำยังไงดี.. เธอจะต้องถูกให้ออกจากงานแล้วเหรอ?

“เรื่องนี้.. พี่ดาวรู้ด้วยรึเปล่าครับว่าผู้หญิงคนนี้เป็นนักศึกษาของมหาวิทยาลัยที่ผมเรียนอยู่.. ถ้าพี่ดาวรู้.. แสดงว่าพี่ดาวกำลังทำในสิ่งที่ไม่สมควรอยู่นะครับ.. ที่สำคัญ.. ทางมหาวิทยาลัยของเพื่อนผมเขามีกฎว่าห้ามนักศึกษาของมหาวิทยาลัยทำงานกลางคืน.. ถ้าเรื่องนี้รู้ถึงหูไอ้คิมและพี่ไคล์…”

“ขอร้องนะคะคุณกั๊ฟ.. ดิฉันขอร้องนะคะ… ฉันไม่มีทางเลือกจริงๆ ค่ะ…”

“งั้นพี่ดาวก็ต้องรับผิดชอบสินะ…”

“อย่านะคะ.. ถ้าคุณหาคนผิด.. เป็นฉันค่ะ เป็นฉันที่ผิดเอง.. คุณอย่าไล่พี่ดาวออกเลยนะคะ..” 

“เธอจะรับผิดชอบด้วยการออกเองอย่างนั้นเหรอ?”

เฮ้อ…

“ค่ะ.. เรื่องนี้ฉันผิดเอง..” 

“อีฟ.. แล้วอีฟจะเอาเงินไหนใช้..”

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ดาว.. เดี๋ยวค่อยว่ากันทีหลัง.. ตอนนี้พี่ดาวสำคัญที่สุดค่ะ ยังไงลุงก็ต้องได้รักษาตัว.. เรื่องงาน.. เดี๋ยวอีฟค่อยหาทางใหม่ค่ะ.. ยังไง.. คุณกั๊ฟอย่าไล่พี่ดาวออกเลยนะคะ.. ถ้าไม่มีอะไรแล้ว.. ดิฉันขอตัวก่อนนะคะ…”

พรึบ…

เพียงแค่เธอยกมือไหว้เขาและก้าวขาออกไปมันกลับทำให้เขารู้สึกแปลกๆ .. หัวใจของเขามันวูบไหวแปลกๆ สีหน้าที่เป็นกังวลของเธอมันทำให้เขารู้สึกสงสารขึ้นมานิดนึง.. นิดนึงเองนะแค่นิดเดียวเท่านั้นแต่เขานับถือหัวใจเลยนะ ถ้าเป็นคนอื่นก็คงจะทำให้ตัวเองรอดและปล่อยให้พี่ดาวตกงาน.. แต่สำหรับเธอคนนี้.. อีฟ ไม่ใช่ เจ้าตัวยอมตกงานเพื่อให้คนอื่นได้มีงานทำต่อ… 

“พี่ดาวกลับไปก่อนเถอะครับ.. เรื่องนี้เดี๋ยวผมจะจัดการเอง..”

“คุณกั๊ฟค่ะ.. พี่อยากจะบอกอะไรคุณกั๊ฟสักเรื่อง.. เรื่องของอีฟ.. พี่เป็นคนพาอีฟเข้ามาทำงานเองค่ะ เงินเดือนที่อีฟได้ก็ได้น้อยกว่าพนักงานคนอื่นทั่วไปเพราะอีฟไม่ได้สมัครเข้ามาทำงานเหมือนคนอื่น.. อีฟจึงไม่สามารถรับเงินเดือนได้เต็มจำนวนเหมือนคนอื่นเขาค่ะ.. อีฟเป็นเหมือนเบ้ให้กับพนักงานคนอื่นในร้านเพราะอีฟรู้ดีว่าตัวเองเข้ามาทำงานอย่างไม่ค่อยถูกต้องเท่าไร.. นี่คือสิ่งที่พี่อยากจะบอกให้คุณกั๊ฟได้ฟัง.. พี่ขอตัวก่อนนะคะ…” เธอไม่ได้หวังให้คุณกั๊ฟสงสารหรือเห็นใจอีฟหรอกนะ.. เธอรู้ดีว่าคุณกั๊ฟไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร เธอหวังว่าคุณกั๊ฟจะสงสารอีฟบ้างสักนิด…

“ครับ…” ตอนนี้เขาจะต้องรู้สึกยังไงเหรอ? เขาควรจะรู้สึกยังไงก่อนดีวะเนี่ย.. เฮ้อ.. ทำไงดีวะไอ้กั๊ฟ.. 

เพียงแค่พี่ดาวออกไปจากห้องของเขา เขานั้นก็รีบออกจากห้องทันทีและสอดส่องไปเรื่อยๆ เพื่อดูว่าเธอคนนั้นยังอยู่ในร้านรึเปล่า…

“ไปไหนนะ..” 

ไม่ได้การละเขาจะต้องหาให้เจอว่าเธอคนนั้นไปอยู่ตรงไหนแล้ว.. ที่แรกที่เขาจะไปก็คือห้องควบคุม.. เขาจะต้องไปไล่ดูกล้องวงจรปิดว่าเธอคนนี้ออกไปรึยัง..

ตึกตึกตึก… แกร๊ก…

“ช่วยเช็กกล้องให้หน่อย.. ขอดูทุกตัวเลย…” 

เขาใช้เวลาเป็นสิบนาทีในที่สุดเขาก็เจอเธอคนนั้น… อีฟ.. เธอชื่ออีฟ เธอพึ่งออกจากร้านคงเป็นเพราะเธอต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าที่นี่สินะ… เขาคงจะต้องตามไปดูสักหน่อยว่าเจ้าตัวจะกลับยังไง…

~~~~~~~~

“อีฟ.. ดูไม่สดชื่นเลย.. มีอะไรรึเปล่า…” 

เขาสังเกตมาหลายวันแล้วเขารู้สึกว่าช่วงนี้อีฟไม่ค่อยร่าเริงสักเท่าไร.. อีฟเป็นอะไรกันแน่…

“นิดหน่อยน่ะบอม..” 

ตอนนี้เธอกำลังหาทางออกอยู่ว่าเธอจะทำอะไรดี.. เธอต้องหาเงินสักนิดเอามาเป็นค่าใช้จ่ายส่วนตัวบ้างเธอไม่อยากรบกวนทางบ้านของเธอมากนักเธอไม่อยากให้พ่อของเธอต้องเป็นห่วงน่ะอันที่จริง.. 

“มีอะไรเหรอ? เราสามารถช่วยอีฟได้ไหม?” ถ้าอีฟพูดออกมาเขาก็พร้อมที่จะช่วยอีฟทันที…

“ไม่ๆ ขอบใจมากนะบอม..” 

เธอไม่อยากเอาปัญหาของตัวเองไปให้เพื่อนคนเดียวของเธอต้องมานั่งทุกข์ใจด้วย.. นี่มันคือปัญหาของเธอคนเดียวเธอจะไม่ให้คนอื่นมามีส่วนร่วมกับปัญหาของเธอแน่นอน…

“ขอคุยด้วยหน่อย….”

ขวับ…

นั่นมัน… กั๊ฟนิ เขา.. เขามาหาเธอทำไมกัน.. แล้วมาตอนนี้.. ทุกคนก็ต่างพากันจ้องมาทางเธอหมดสิ.. เขาหาเรื่องให้เธอแล้วหรือเนี่ย…

“อีฟ.. รู้จักด้วยเหรอ?” เขาไม่ชอบหน้าไอ้หมอนี่เลยนะเอาจริงๆ ไม่ชอบยกกลุ่มเลย…

“คือ.. เขาเป็นเจ้าของร้านที่เราไปทำงานน่ะบอม.. เดี๋ยวเรามานะ…” 

เฮ้อ.. เธอไม่คิดเลยว่ามันจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น.. ปัญหานี้เธอจะหาทางออกได้ยังไงกัน…

“มีอะไรรึเปล่า…”

“หลังเลิกเรียนมารอฉันที่ลานจอดรถหน้าคณะของฉัน.. ฉันมีเรื่องจะคุยกับเธอ.. เรื่องนี้เกี่ยวกับเธอโดยตรง..”

“อืม.. ได้.. เราจะไป..” 

ตอนนี้เธอคงจะต้องคุยกับเขาแล้วแหละว่าตกลงแล้วเขาจะเอายังไงกันแน่.. ให้เธอออกถาวร หรือว่าเขาจะให้เธอทำงานที่ร้านต่อ..

…..

“อีฟ.. ให้เรารอเป็นเพื่อนไหม.. ให้เราไปเป็นเพื่อนไหม…” เขารู้สึกเป็นห่วงอีฟยังไงก็ไม่รู้สิ.. เขารู้สึกไม่ดีเลย…

“ไม่เป็นไรหรอกบอม.. คุยเสร็จเราก็กลับบ้านเลยไม่น่าจะนานนัก คือเรามีเรื่องตกลงกับกั๊ฟนิดหน่อยน่ะ.. เราหวังว่ามันจะเป็นการตกลงที่ได้ผลลัพธ์ที่ดี..” เธอหวังว่ามันจะเป็นแบบนั้น 

“แน่ใจใช่ไหมอีฟ….” เขาสิไม่แน่ใจเลย.. 

“อืม.. แน่ใจสิ… บอมกลับก่อนเลยเดี๋ยวถ้าผลลัพธ์เป็นยังไงเราจะโทรไปเล่าให้ฟังนะ…” 

“โทรมานะอีฟ.. เราเป็นห่วง.. ต้องโทรมานะ…”

“จ้าๆ โทรสิ” 

เธอรู้ดีที่สุดว่าบอมเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดในชีวิตของเธอ… เพื่อนคนเดียวที่เธอกล้าพูดได้ว่าสนิทที่สุด เพื่อนที่ดี เพื่อนที่น่ารัก… เธอไม่ต้องการเพื่อนใหม่อีกแล้วแค่มีบอมคนเดียว.. คนที่เธอสามารถคุยและเล่าได้ทุกเรื่อง.. แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว…