บังเอิญ

เขาก็แปลกนะเขาทำตัวเหมือนพวกโรคจิตที่คอยเฝ้าตามผู้หญิงที่ตัวเองสนใจแต่เอาจริงๆ เขาก็สนใจจริงๆ นั่นแหละแต่ไม่ได้สนใจแบบอยากได้มาครอบครองอะไรขนาดนั้นแค่ต้องการชิมแล้วก็ปล่อยไปน่ะ.. เขาลองๆ ถามไอ้คิมแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นมีแฟนรึยังมันบอกว่าเท่าที่มันรู้เธอคนนั้นยังไม่มีแฟนมีแค่เพื่อนสนิทที่คิดไม่ซื่อที่ใครๆ ก็ดูก็รู้ว่าไอ้เพื่อนคนนั้นคิดอะไรอยู่แต่ไม่ต้องห่วงให้เขาได้กินก่อนก็แล้วกันถ้ากินอิ่มแล้วและเบื่อแล้วเขาก็จะปล่อยให้มันได้กินต่อเอง.. 

“มาแล้วๆ ..” 

แล้วทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนั้นด้วยวะเนี่ย.. แล้วอะไรคือ.. ไอ้เวรนั่นลงมาด้วย.. ออลืมไป.. มันเรียนห้องเดียวกันกับเธอคนนั้น.. เสียงพูดคุยของผู้หญิงคนนั้นกับไอ้เพื่อนสนิทคิดไม่ซื่อดั่งมาเรื่อยๆ จนทำให้เขาต้องลดกระจกลงและฟังบทสนทนานั่นแล้วสิ่งที่เขาได้ยินก็คือ…

“จะให้ไปส่งที่ร้านเหรอ?”

“อืม.. จะไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าที่นั่นน่ะบอม.. ถ้าไม่ว่างไม่เป็นไรนะเดี๋ยวเรานั่งวินไปเอง..” เธอเองก็เกรงใจบอมนะ บอมก็ขยันขับรถไปส่งเธอที่บ้านและที่ทำงานจริงๆ .. 

“มันปลอดภัยใช่ไหม?” เขาเป็นห่วงอีฟนะเพราะเขาไม่รู้ว่าจะมีใครมาแอบดูตอนอาบน้ำหรือว่าเปลี่ยนเสื้อผ้ารึเปล่าน่ะสิ…

“ใช่ๆ มันเป็นห้องน้ำสำหรับผู้หญิงน่ะบอม ไม่ต้องห่วงความปลอดภัยมีเกินร้อย.. เรื่องนี้เราสาบานได้เลย..” เธอรู้ดีว่าเพื่อนคนเดียวของเธอเป็นห่วงเรื่องความปลอดภัยและเธอก็รู้สึกขอบคุณเขาทุกครั้งแต่เธอก็ได้สัญญากับเขาไว้แล้วว่าเธอจะดูแลตัวเองให้ดี.. และเธอก็ทำได้ดีมาตลอด…

“อืมๆ งั้นไปกัน..” ไปไหนกัน.. ไอ้ห่านี้.. มันจะพาเธอคนนั้นไปไหนอ่ะ ไม่ได้การ.. ตาม ต้องตาม….

สามสิบนาทีต่อมา…

“ทำไมมาที่นี่ล่ะ?” ทำไมถึงพากันมาที่นี่.. อย่าบอกนะว่า… นี่นะเหรอ? คนดี.. เฮอะ… ไม่ได้เขาจะต้องไปดูให้เห็นกับตา… 

…..

เขาเลือกมุมที่เงียบๆ และมุมนั้นทุกคนรู้ดีว่าเป็นมุมของเขา.. มุมของลูกชายเจ้าของร้านน่ะสิไม่มีใครเข้ามานั่งตรงนี้ได้นอกจากเขาและคนที่เขาอนุญาตให้มา.. 

“ที่แท้.. ก็เป็นพนักงานเสิร์ฟนี่เอง.. ไอ้เราก็นึกว่ามาขายซะอีก..” 

เฮ้อ.. ค่อยยังชั่วหน่อยที่แท้ก็แค่มาทำงานเสิร์ฟและเหมือนพี่ดาวจะคอยระวังเธอคนนั้นเป็นอย่างดีด้วยสิ.. รู้จักกันเหรอ? รู้จักกับพี่ดาวพนักงานบัญชีของที่ร้านด้วย.. สนิทกันมากขนาดไหนนะพี่ดาวถึงไม่ยอมให้มาเป็นเด็กเอ็น.. เพราะถ้าเจ้าตัวมาเป็นเด็กเอ็นเด็กนั่งดริ้ง.. ป่านนี้คงจะรวยไปแล้วหุ่นดี หน้าสวยถ้าจับแต่งตัวสักนิดนะ.. ดาวเด่นประจำร้านเลยล่ะ…

ตึกตึกตึก…

“มาทางนี้ว่ะ.. เอาไงดีวะ..” ตั้งตัวไม่ถูกเลยเว้ยควรทำยังไงดีตอนนี้..

พรึบ… ขวับ…

ปั่ก.. / อ๊ะ…

หมับ…

“ขอโทษค่ะคุณลูกค้า…” 

นั่นมัน.. กั๊ฟนี้ ทำไมมาที่แบบนี้ล่ะ.. แต่ก็ไม่แปลกนะที่จะเห็นกั๊ฟมาที่นี่.. แต่ถ้ามีเพื่อนในมหาวิทยาลัยมาเห็นเธอนี่สิ.. เธอซวยเลยนะ.. เธอมาทำงานที่นี่ได้เพราะพี่ดาวช่วยพาเธอเข้ามาน่ะสิ.. เวลาเธอทำงานเธอจะใส่แมสปิดเอาไว้เพื่อกันไม่ให้คนอื่นจำเธอได้…

“เป็นอะไรรึเปล่า.. ฉันรู้สึกคุ้นๆ หน้าเธอจัง…” 

“เอ่อ… คุณลูกค้าคงจะไม่คุ้นอย่างที่พูดหรอกค่ะเพราะดิฉันไม่เคยเจอคุณลูกค้ามาก่อน..” ขออย่าให้เขาจำเธอได้เลย… ถ้าจำได้นะเธอซวยแน่ๆ เลย…

“ไม่สิ.. เหมือนเคยเห็นนะ.. เราเคยรู้จักกันมาก่อนรึเปล่า…”

“ไม่ค่ะ ไม่เคยรู้จักกันจริงๆ ค่ะ…” ทำไงดีนะ.. ไม่ได้เธอต้องรีบไปจากตรงนี้…

“ไม่สิต้องรู้จักกันมาก่อนฉันว่าฉันจำไม่ผิดนะ..” 

“ไม่ค่ะ.. ขอตัวก่อนนะคะ…”

ตึก.. หมับ…

คิดจะหนีเขาเหรอ? ไม่มีทางหรอก… อย่าได้หวังเพราะกว่าเขาจะหาโอกาสได้เจอจังๆ แบบนี้มันไม่ง่ายเลยนะ.. ด้วยเพราะแผนกที่เขาเรียนกับสาขาที่เธอคนนี้เรียนมันไม่ค่อยได้เจอกันน่ะสิถึงแม้ว่าเราจะเป็นบัดดี้กันก็ตาม.. แต่ไม่ใช่ว่าพวกเราจะได้เจอกันจังๆ แบบนี้บ่อยนะ…

“ปล่อยนะคะคุณลูกค้า.. ถ้าไม่ปล่อยฉันจะร้องให้คนช่วย..” ไม่ได้นะเขาจะมาทำแบบนี้ไม่ได้นะ.. เธอจะมาความแตกเพราะเขาไม่ได้นะ…

หมับ.. 

“อ๊ะ… คุณ…” 

ชู่.. 

“เงียบ.. และตามมาถ้าไม่อยากมีปัญหา.. ตามฉันมา…”

ตึกตึกตึกตึก…

“คุณกั๊ฟ.. คุณกั๊ฟจะพาเด็กที่ร้านไปไหนคะ…” ตายแล้ว.. อีฟนี่นา.. จะทำยังไงดีนะ.. จะช่วยอีฟยังไงดี…

“เรามีเรื่องต้องคุยกันครับ.. เชิญพี่ดาวด้วย…” 

ฮะ.. นี่เขา… รู้จักกับพี่ดาวด้วยเหรอ? .. เธอจะทำยังไงดีนะ.. เธอจะโดนไล่ออกไหมเนี่ย.. ไม่ได้นะ ถ้าขืนเธอโดนไล่ออก.. เธอจะเอาเงินที่ไหนใช้ล่ะเงินทุนเขาก็ให้มาเพื่อการศึกษาเท่านั้นไม่ได้ให้เพื่อการอยู่กิน.. ถึงแม้ว่ามันจะมีค่าใช้จ่ายส่วนต่างมาบ้างแต่ว่ายังไงมันก็ไม่พออยู่ดีดังนั้นเธอจึงขอให้พี่ดาวช่วยพาเธอมาทำงานที่นี่ยังไงเล่า..