บทที่4

ระวังตัวทำไมอ่ะ อย่าบอกว่าบ้านหลังนั้นมีหมาบ้าอยู่นะเฟ้ย! หึ...! อิขนมไม่กลัวหมาหรอกย่ะ! ดุกว่าหมา ก็เจอมาแล้ว!

และแล้วเธอก็เดินมาหยุดอยู่บ้านหรูหลังหนึ่ง.... ด้านหน้ามีตัวหนังสือใหญ่โตบอกไว้ว่า....

? บ้านอดิศวรวรารังสรรค์

โห...นามสกุลหรือทางรถไฟเนี่ย! ?

เธอหยุดยืนอยู่หน้าบ้านหลังปริศนาก่อนจะถอนหายใจออกยาวๆ ลึกๆเธอก็แอบกลัวอยู่บ้างแต่ไหนๆก็มาถึงขนาดนี้แล้วจะกลับไปมือเปล่าได้ยังไง!

คิดได้ดังนั้น เธอก็หาทางเข้าบ้านนั้นเพื่อจะไปปฏิบัติภารกิจให้สำเร็จ แต่เธอก็รอบคอบพอที่จะไม่เข้าตามตรอกออกตามประตูให้ใครเห็น เธอเลือกที่จะเดินอ้อมมาทางด้านหลังของบ้านที่ค่อนข้างจะรกร้างสักหน่อย

บ้านก็ดูใหญ่โตดีหรอกแต่ทำไมไม่มีปัญญาจ้างคนมาตัดหญ้าบ้างนะ!

เธอเดินไปบ่นไปเพราะวันนี้เธอดันใส่กางเกงยีนส์ขาสั้นตามแฟชั่นของวัยรุ่นแบบเธอมาซะด้วยสิ ปลายหญ้าแหลมๆชี้ทิ่มแทงขาเรียวเล็กของเธอเต็มไปหมด

เมื่อเธอเดินมาถึงด้านหลังของตัวบ้านเธอก็ปีนข้ามกำแพงเข้าไป โดยใช้ต้นมะม่วงต้นหนึ่งเป็นบันได แต่โชคก็ไม่ได้เข้าข้างเธอสักเท่าไหร่เพราะมะม่วงต้นนี้ดันมีรังมดแดงขนาดใหญ่ซ่อนอยู่ ซึ่งเธอไม่ทันได้สังเกตุ ~

ตุ๊บ!! ?

" hee แม่!! " เธอใช้สองมือปัดป่ายมดตัวเล็กตัวน้อยออกด้วยท่าทางที่หงุดหงิด

ตอนนี้มันรุมกัดเธอไปทั้งตัว

เดี๋ยววันหลังอิขนมคนนี้จะกลับมาจัดพวกแกยกลังเลยคอยดู! อิ่มทั้งบ้านแน่ๆ! คิกๆ

พอจัดการไล่มดเรียบร้อยเธอก็ลัดเลาะรอบบ้านไปเรื่อยๆ

อย่างกับขโมยแน่ะ!

เธอนึกขำตัวเอง

โหยย! ที่นี่เงียบสงบเหมาะแก่การพักผ่อนดีจัง!

ขณะที่เธอกำลังเพลิดเพลินกับแวดล้อมรอบๆที่ค่อนข้างจะร่มรื่นแต่ทันใดนั้น เธอก็เหลือบไปเห็นสิ่งที่ไม่คาดคิด....

ละ....เลือด...!

เธอยกมือขึ้นป้องปากตัวเองทันทีที่เห็นชายคนหนึ่งนอนกระเสือกกระสนอยู่ที่พื้นภายในตัวบ้านราวกับคนที่กำลังจะขาดใจตาย เนื้อตัวเต็มไปด้วยบาดแผลฉกรรจ์...!

เธอค่อยๆนั่งลงตรงหน้าต่างบานนึง มือข้างนึงหยิบมือถือขึ้นมาเก็บภาพตามคำสั่งของจอมพล มืออีกด้านยังคงยกขึ้นปิดปากไว้แน่นเพื่อไม่ให้ตัวเองเผลอส่งเสียงให้คนข้างในได้ยิน

ภาพที่เธอเห็นมันสยดสยองจนไม่น่ามองเอาซะเลย ~

" เอาไงดีครับเสี่ย! ยิงมันทิ้งเลยมั้ย? ไอ้เขื่อนมันจะได้ขุดหลุมฝังเพิ่ม! "

เธียร์เอ่ยถามผู้เป็นนายเมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าเริ่มหายใจโรยริน... "

" ไม่!! กุอยากให้มันตายทรมารกว่านี้...! "

ชายหนุ่มนัยส์ตาแข็งกร้าว ยืนแสยะยิ้ม "

" เสี่ยสั่งมาเลย พวกเราพร้อมเสมอ! " เขาถือปืนจ่อไปที่ขมับเหมือนเตรียมจะเหนี่ยวไกลทันทีที่มีคำสั่ง

" เผามันซะ! " เขาตอบแบบไม่คิดแม้แต่น้อย ผู้ชายคนนี้มันสมควรตายแล้ว! ยิ่งรามสูรนึกถึงสิ่งที่คนตรงหน้าทำไว้ เขาก็ยิ่งแค้นเป็นเท่าทวีคูณ!

" แล้วบ้านหลังนี้ล่ะครับ เสี่ยตั้งใจซื้อให้คุณผู้หญิงไม่ใช่หรอ? " เธียร์ถามแบบนี้ออกไปเพราะเขาทำงานให้รามสูรมานานพอที่จะรู้ว่าลึกๆแล้วรามสูรรักผู้เป็นแม่มาก ถึงแม้ว่าเขาจะไม่เคยได้รับความรักจากหล่อนเลยก็ตาม...

" มึงจะทำตามที่กุบอก! หรือมึงจะให้กุลงมือเองแล้วเผามึงไปพร้อมกับมัน! " เขาจ้องหน้าลูกน้องคนสนิทอย่างเอาเรื่อง

" มะไม่ครับเสี่ย แต่ว่าคราวนี้คุณผู้หญิงคงจะไม่ยอมง่ายๆแน่ "

" หึ..! เขาไม่กล้าทำอะไรกุหรอก! แต่จะให้เขารู้เรื่องไอ้เวรระยำนี่ก่อนวันเซ็นมอบมรดกไม่ได้! พวกมึงเข้าใจใช่มั้ย!? "

สายตาจดจ้องไปยังคนที่นอนจมกองเลือด ตอนนี้แม้แต่เสียงที่แผ่วเบาเขาก็ไม่สามารถเค้นมันออกมาได้ เพราะลิ้นที่คอยทำหน้าที่เป็นตัวนำพาเสียงถูกมีดคมของรามสูรเฉือนออกไปเป็นที่เรียบร้อย...

" เข้าใจครับ " เธียร์ก้มหน้ารับคำสั่งทันที

แกร๊บบ!!

~ เสียงกิ่งไม้แห้งที่ถูกเหยียบย่ำด้วยเท้าของใครสักคน ทำให้กลุ่มคนที่กำลังสนทนากันอยู่นั้นถึงกับชะงักแล้วหันไปมอง

ตะ...ตายแล้วอิขนม! มึงทำอะไรลงไป๊!!

เธอรีบเร่งฝีเท้าแบบสี่คูณร้อยเพื่อหนีการจับกุม ~

" ไปจับตัวมันมา! " รามสูรออกคำสั่งทันทีที่รู้ว่ามีคนพบเห็นเหตุการณ์

ไอ้สารเลวคนไหนมันกล้ามากระตุกหนวดรามสูรวะ!

~ ผ่านไปเพียงอึดใจเดียว เด็กสาวร่างเล็กในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นก็ถูกนำตัวเข้ามายังที่เกิดเหตุ

อินังคนนี้มันเข้ามาได้ยังไงวะ! รามสูรสบด! "

" ใครเป็นคนส่งมึงมา! "

น้ำเสียงหยาบกระด้างเอ่ยถาม ตอนนี้เธอถูกจับกดลงนั่งกับพื้น มือเท้าถูกมัดด้วยเชือกเส้นใหญ่อย่างแน่นหนา

" พูดเรื่องอะไร! คนก็แค่ผ่านมาเฉยๆหนูไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น! "

เธอยังพยายามแก้ตัวแต่น้ำเสียงที่ตะกุกตะกัก ยิ่งทำให้เธอดูมีพิรุธ!

" แค่ผ่านมาเฉยๆงั้นหรอ? มึงคงจะผ่านต้นมะม่วงหลังบ้านกุเข้ามาด้วยสินะ! ถึงมีแต่รอยมดกัดแบบนี้! " รามสูรไม่พูดเปล่า เขาใช้ฝ่ามือแข็งแรงนั้นลูบไปตามขาเรียวเล็กอย่างจงใจ

" มึงคิดว่ากุจะเชื่อคำแก้ตัวปัญญาอ่อนของมึงหรอ! "

รามสูรจับหน้าเธอให้เงยขึ้นมองตัวเอง

ก่อนจะเหนี่ยวไกปืนอย่างคล่องแคล่วแล้วยกขึ้นไปจ่อตรงหน้า

เสี้ยววินาทีนึงเขารู้สึกคุ้นหน้าและเสียงเธอไม่น้อยเพียงแต่ตอนนี้เขายังนึกไม่ออกว่าเคยเจอที่ไหน แต่ถึงยังไงมันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับเขาหรอก

" มึงอยากสั่งเสียอะไรมั้ย? "

น้ำเสียงเยือกเย็นราวกับน้ำแข็ง แววตาไร้ความรู้สึกนี้บ่งบอกว่าการฆ่าใครสักคน มันเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้ว

" ยะ...อย่านะ! หนะ...หนูยอมบอกแล้ว!! " เธอพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ...ตอนนี้เธอรู้สึกกลัวเขาจริงๆ

ทำไมหมู่นี้กุเจอแต่ผู้ชายโหดใส่นะ!

ก็ตั้งแต่เกิดจากท้องพ่อท้องแม่อิขนมก็พึ่งเคยเห็นปืนของจริงก็วันนี้แหละ! แถมอยู่ใกล้มากด้วย จ่ออยู่ตรงสมองกุเนี่ย! ?

" ใครสั่งให้มึงมาสืบเรื่องของกุ! "

" สะ...เสี่ยพล! " เธอกัดฟันพูดออกไป นาทีขอรักษาชีวิตก่อนนะจ๊ะแม่จ๋าาา ?

รามสูรชักด้ามปืนกลับเข้าไปเหน็บไว้ที่เอวก่อนจะลุกขึ้นยืนแบบเต็มตัว

" เอาไงดีครับ! ให้ผมฆ่าทิ้งเลยดีมั้ย? ไม่แน่ว่าเธออาจจะส่งข่าวเราให้ไอ้จอมพลมันไปแล้วก็ได้! " เธียร์รีบออกความเห็น

" จริงด้วยครับเสีย! ตอนนี้มันอาจจะกำลังคิดแผนชั่วอะไรอยู่ก็ได้! "

ลูกน้องอีกคนช่วยเสริม

" กุจะเอาตัวมันกลับไปด้วย! " รามสูรหันไปบอกเธียร์ เธียร์พยักหน้ารับอย่างในทันที

ในบรรดาลูกน้องทั้งหมดเธียร์คือคนที่รู้ใจเขาที่สุด

" มะ...ไม่ไปนะ! พวกคุณจะเอาหนูไปไหน! อย่าทำอะไรหนูเลย หนูถูกเสี่ยจอมพลบังคับมาต่างหากล่ะ ฮึก!! " เธอขอความเห็นใจจากคนตรงหน้า

นาทีนี้ต้องบีบน้ำตาเข้าไว้!

" ไม่ต้องกลัว กุไม่ได้เอามึงไปฆ่าไปแกงหรอก! "สำหรับรามสูร เธอก็เหมือนปลาซิวปลาสร้อยที่หลงเข้ามาติดเบ็ดเอง เขาไม่ผิด! ถ้าเขานึกอยากเปลี่ยนมากินปลาเล็กๆดูบ้าง

" งะ...งั้นก็ปล่อยหนูไปสิ! "

เธอคลี่ยิ้มออกมาพร้อมกับดวงตาที่แดงก่ำ...

รอดแล้ว อิขนม!มึงรอดแล้ว!

" ปล่อยแน่...!แต่ขอกุเล่นสนุกกับมึงก่อนนะ! ฮ่าาาา!!

รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ถ่ายทอดออกมาทางสีหน้าอย่างไม่คิดจะปิดบังก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงหัวเราะแบบคนที่กำลังสะใจ!

" มึงมาเป็นของเล่นแก้เบื่อให้กุสักคืนนะ! " รามสูรโน้มหน้าลงไปหาเธอ เขาเพียงแต่กระซิบเบาๆ แต่มันก็เพียงพอที่จะทำให้เธอรู้สึกว่าเขาเป็นผู้ชายอันตราย!

" มะหมายความว่าไง! พรุ่งนี้หนูต้องไปโรงเรียนนะ! ปล่อยหนูกลับบ้านเถอะ! " เธอก้มหน้าพูดกับเขา นัยส์ตาสองข้างแดงก่ำจนเกือบเหมือนคนร้องไห้ แต่ทว่าเธอยังกลั้นมันไว้ได้อยู่

" หืมม...! นี่มึงเป็นนักเรียนหรอ? " รามสูรรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยกับสิ่งที่พึ่งได้ยิน

ตัวกับนมมึงนี่โตเกินวัยไปหน่อยนะ!

" ใช่ หนูเรียนอยู่ ม.6 "

ไม่แน่นะไอ้โหดนี่อาจจะปล่อยเราไปก็ได้ มันอาจจะยังพอมีศีลธรรมอยู่บ้าง

เธอเริ่มมีความหวังขึ้นมาอีกครั้ง

" แบบนี้ก็เข้าข่ายพรากผู้เยาว์น่ะสิครับ! "

เธียร์ทักท้วงทันทีเพราะแน่นอนว่าเขาย่อมจะรู้วิสัยของรามสูรเป็นอย่างดี!

" กุไม่สน! มึงรีบจัดการให้ระยำนั่นซะ...!! " รามสูรหันไปสั่งเธียร์ด้วยแววตาเยือกเย็นเหมือนเช่นทุกครั้งแต่คราวนี้แววตาของเขากลับแฝงไปด้วยความเจ็บปวด

" มึงมันสมควรตายแล้ว! "

รามสูรหันไปพูดกับคนที่นอนแน่นิ่ง ตอนนี้ทั้งตัวของเขามีแต่บาดแผลฉกรรจ์และเลือดสีแดงสดที่ค่อยๆไหลออกจนแทบจะหมดตัว

" ม่ายย!! ปล่อยหนูนะ! หนูจะกลับบ้าน! ปล่อยสิโว๊ยยย!!! "

รามสูรไม่ฟังคำค้านใดๆจากเธอ ถึงแม้มือเล็กจะกำลังฟาดฟันลงไปที่แผ่นหลังของเขาอย่างไม่ลดละ!

คนอย่างกุ อยากได้ก็ต้องได้ อยากเอาก็ต้องได้เอา!

มึงเป็นคนเดินเข้ามาหากุเองนะ!

รามสูรจับเธอแบกขึ้นบ่าก่อนจะเดินไปขึ้นรถคันหรูที่มีคนรอเปิดประตูรถให้ มือหนาซัดเข้าไปที่บริเวณท้องของเธอทันที

" ถ้าขืนมึงยังแหกปากอยู่อีก! กุจะเอามึงบนรถนี่แหละ!! " นิ้วมือหยาบกร้านค่อยๆไล่เกลี่ยไปตามขาเรียวเล็กด้วยสีหน้าของคนที่เริ่มจะมีอารมณ์

เธอพยายามดิ้นอย่างสุดชีวิตแต่ก็ไม่เป็นผลเพราะสองมือสองเท้าของเธอถูกเชือกมัดไว้ ซ้ำร้ายรามสูรยังออกแรงบีบแขนเธอไว้จนเธอรู้สึกร้าวไปทั้งตัว

ไอ้นักเลงหัวไม้! ฉันจำแกได้แล้ว!

" ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะ! "

น้ำเสียงสั่นเครือบอกกับคนตรงหน้า

น้ำตาที่สู้อุตส่ากลั้นเอาไว้ ค่อยๆไหลรื้นลงอาบสองแก้ม

รามสูรมองดูหญิงสาวอย่างนึกสมเพสตอนนี้เธอนอนกุมท้องด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่ากำลังทรมาร...!

แต่เขากลับไม่ได้รู้สึกสงสารเธอแม้แต่น้อย

สำหรับรามสูรแล้ว...พวกผู้หญิงจะใช้น้ำตาได้ผลแค่กับผู้ชายโง่ๆเท่านั้นแหละ!

" น้ำตามึงไม่ช่วยอะไรหรอก! "

โอ๊ยยย! ?

" เธอเพียงแค่ส่งเสียงร้องสั้นๆก่อนจะหมดสติไปในที่สุด

เธียร์...ยืนมองการกระทำของรามสูรแค่เพียงเงียบๆ เขาเห็นรามสูรทำร้ายร่างกายผู้หญิงจนชินชา...

" ไปบ่อนใช่มั้ยครับ? " ปกติรามสูร

จะพาผู้หญิงไปทำเรื่องอย่างว่าที่บ่อนของเขาทุกครั้ง ที่นั่นมีห้องส่วนตัวที่ดีพอจะให้ทำกิจกรรมเร่าร้อนบนเตียงได้อย่างเต็มที่

" ไปคอนโด " รามสูรตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เธียร์มองรามสูรผ่านกระจกส่องหลังรถอย่างแปลกใจ

ทำไมวันนี้ถึงจะไปคอนโดส่วนตัวล่ะ?