บทที่5

รถคันหรูมุ่งหน้ามายังคอนโดหลังหนึ่งย่านธุรกิจ ถึงแม้รามสูรจะอุ้มคนตัวเล็กเข้ามาในสภาพที่อิดโรยแต่ก็ไม่มีมีใครกล้าทักท้วงหรือมองแม้แต่น้อย

ที่นี่คือคอนโดส่วนตัวของเขาและคนที่นี่ก็คือคนของเขาทั้งหมด

ตุ๊บ!!! ?

ร่างบางถูกโยนลงพื้นแบบไม่นึกปราณีก่อนที่รามสูรจะหนีหายเข้าไปในห้องน้ำเพื่อจัดการกับคราบเลือดที่เปรอะเปื้อนไปทั้งตัว เขากลับออกมาอีกทีในชุดคลุมตัวยาวแบบผู้ชาย มีเชือกสองเส้นผูกปมไว้แค่เพียงหลวมๆ เขาหยิบแก้วไวน์รสชาติดีขึ้นมาจิบในท่าที่สบาย สายตาจดจ้องไปยังอีกคนที่ยังนอนหมดสติอยู่

ซ่า!!! ?

น้ำเย็นถูกสาดเทไปยังหญิงสาว เธอลืมตาขึ้นมาด้วยอาการสำลักน้ำ ~

" แค่กๆๆ ทะ...ทำบ้าอะไร! " เธอถามออกไปทันทีก่อนจะมองดูตัวเองที่ตอนนี้เนื้อตัวเปียกปอนไปหมด

เสื้อยืดที่ขาวแนบชิดติดกับเนื้อหนังโดยปริยาย

" ก็ปลุกมึงไง! " รามสูรตอบพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์

" พาหนูมาที่นี่ทำไม! หนูจะกลับบ้าน!ปล่อยหนูเดี๋ยวนี้นะ! "

เธอพยายามดิ้นเพื่อให้หลุดจากเชือกเส้นใหญ่ที่ยังคงมัดไว้แน่น แต่มันก็ไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอคิด

" อยากให้กุปล่อยมึงงั้นหรอ? " รามสูรถามเพื่อความมั่นใจ ว่าต้องการให้เขาปล่อยเธอแน่นะ!

" แน่! หนูจะกลับบ้าน! " เธอตอบออกไปอย่างไม่นึกลังเล ดวงตาแข็งกร้าวแบบคนที่ไม่ยอมคน

" กุให้เวลามึงสามนาที! " รามสูรยัดมีดเล็กใส่มือ

ไอ้นักเลงหัวไม้นี่มันจะมาไม้ไหน!

เธอชั่งใจอยู่แปปนึงก่อนจะตัดสินใจถามประโยคโง่ๆออกไป

" ถ้าตัดเชือกขาด จะปล่อยหนูไปจริงๆใช่มั้ย! "

" อืม!! " รามสูรพยักหน้าพรางยกแก้วไวท์ขึ้นจิบอย่างใจเย็น

" สัญญาเป็นสัญญานะ! " เธอเองก็นึกขำตัวเองไม่น้อย

นี่เรามาขอคำมั่นสัญญากับไอ้นักเลงหัวไม้นี่ได้ยังไงนะ

เธอออกแรงที่เหลือทั้งหมดลงไปที่เชือกเส้นใหญ่ครั้งแล้วครั้งเล่า

จนข้อมือเล็กเกิดรอยแดงจากการถูกเสียดสีเต็มไปหมด ตรงที่ถูกเชือกรัดก็เริ่มจะมีบาดแผล

อีกนิดเดียว! อีกแค่นิดเดียวเท่านั้น!!!

ใบหน้าเล็กคลี่ยิ้มออกมาให้เห็นทันทีที่เชือกทุกเส้นขาดออกจากกัน

อิขนมมึงรอดแล้ว!!

เธอค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองคนตัวใหญ่ที่ตอนนี้มานั่งอยู่ตรงหน้าเธอพร้อมกับรอยยิ้มที่ไม่รู้ความหมาย

" เก่งนิ! แต่โทษทีมันเกินเวลาไปหนึ่งวินาทีว่ะ! " รามสูรแสยะยิ้มพร้อมกับดึงเธอให้ลุกขึ้นแล้วเหวี่ยงร่างเล็กลงไปยังเตียงนอนขนาดใหญ่ของตน

เธอรีบลุกขึ้นแล้วกระเสือกกระสนหนีลงจากเตียง

แต่ทว่า...รามสูรกลับเป็นฝ่ายที่เร็วกว่า

มือหนาใหญ่กระชากตัวเธอให้เข้าหาก่อนจะออกแรงบีบไปที่คองามระหง

" ปะ...ปล่อยยย!! " เธอดิ้นทุรนทุรายเมื่อรู้ตัวว่าเริ่มจะหายใจไม่ออก นี่เขากะจะให้เธอตายเลยหรือยังไงนะ!

" กุปล่อยมึงไปแน่! แต่มึงต้องทำให้กุมีความสุขก่อนสิ! " ครั้งนี้มันไม่ใช่แค่คำขู่อีกต่อไปเมื่อเขากำลังยืนยันกับเธอด้วยการอุ้มเธอขึ้นไปนั่งบนโต๊ะตัวนึงที่วางอยู่ที่ประจำ รามสูรกระชากเสื้อบางแนบเนื้อนั้นด้วยความรุนแรงจนมันขาดแหว่งไม่เหลือเค้าเดิม เธอใช้สองมือเล็กปกปิดหน้าอกอวบอิ่มตามสัญชาตญาณ ถึงแม้มันจะปิดไม่มิดก็ตามที

" ปิดไว้ทำซากอะไร! " เขาดึงมือเล็กออกอย่างนึกขัดใจก่อนจะก้มลงไปเม้มดูดที่ซอกคอระหง

มือที่แข็งแรงออกแรงบีบเค้นไปที่ก้อนเนื้อนุ่มแบบเอาแต่ใจ

อื้อออ! เจ็บ...!

"ไม่!! เอามือออกไปจากนมหนู!! " ขาเล็กออกแรงถีบไปที่หน้าอกใหญ่อย่างไม่นึกกลัว ก่อนจะกระโดดลงจากโต๊ะแล้วออกตัววิ่ง

อิเด็กเวร! มึงอยากเจอดีใช่มั้ย!!

แต่ทว่าประตูใหญ่กลับถูกล็อกไว้อย่างแน่นหนา

" ฮ่าาาา " รามสูรหัวเราะออกมาอย่างนึกขันก่อนจะเข้าไปกระชากตัวเธอกลับเข้ามาแล้วเหวี่ยงลงไปที่พื้นผิวแข็งนั้นอย่างเต็มแรง สองมือเล็กของเธอถูกรวบตึงไว้เหนือศรีษะ รามสูรตามลงไปทาบทับไว้อย่างฮึกเหิม

" เตียงนุ่มๆมันไม่เหมาะกับมึงหรอก!อย่างมึงต้องเจอของแข็ง!! "

เธอถึงกับตาโตอ้าปากค้าง เมื่อรามสูรถอดชุดคลุมที่ปกปิดร่างกายแข็งแรงแบบคนที่ดูแลรูปร่างตัวเองเป็นอย่างดีนั้นออก เผยให้เห็นความเป็นชายของเขาเต็มสองตา

แน่นอนว่าเธอเคยเห็นมันมาบ้างแต่สำหรับของจริงและขนาดเท่านี้ มันคือครั้งแรกของเด็กมัธยมปลายอย่างเธอ...

" มันเป็นของมึง สาวน้อย! " มือหนาใหญ่ไล่เกลี่ยไปตามใบหน้าเรียวเล็กที่สะอาดสะอ้าน ตอนนี้เจ้าตัวเริ่มจะหวาดกลัวกับเหตุการณ์ตรงหน้าจนแสดงอาการอย่างชัดเจน

" อย่าทำหนะ...หนู ฮึก! " เสียงเล็กที่เริ่มจะสั่นเครือ เอ่ยขอร้องเขาในที่สุดน้ำใสๆไหลรื้นลงอาบสองแก้ม

นี่เรากำลังจะถูกไอ้นักเลงนี่ข่มขืนจริงๆน่ะหรอ!

" มันคือบทลงโทษที่มึงกล้าทำงานให้ไอ้ระยำนั่น!แล้วยังจะกล้าขัดขืนกุอีก!! " เขากดเสียงต่ำบอกกับเธอ ลิ้นก็เริ่มลากเลียไปที่ใบหูสองข้าง เธอพยายามเบี่ยงหน้าหนีในทุกครั้งที่ถูกบดจูบ ลิ้นร้ายที่ค่อยๆลากผ่านแก้มเนียนใส ทุกการสัมผัสจากคนข้างบนทำให้เธอรู้สึกสะอิดสะเอียนไม่น้อย

" อย่าทำเป็นไม่เคย! " รามสูรตะคอกออกไปอย่างไม่สบอารณ์เมื่อเห็นว่าคนใต้ล่างเนื้อตัวสั่นเทาระคนไม่เคยร่วมเพศ

" เด็กทุกวันนี้มันก็ใจแตกกันทั้งนั้นแหละ! นี่ก็คงโดนไอ้จอมพลเอาจนรูโบ๋หมดแล้วสิท่า! " รามสูรสาดคำด่าทอปนดูถูกออกมาอย่างโมโหก่อนจะรีบจัดการกับเหยื่อเหมือนเช่นทุกครั้ง

" ไม่!!! " เธอตะโกนร้องลั่นเมื่อกางเกงยีนส์ขาสั้นตัวโปรดถูกดึงออกไปอย่างว่าง่าย จนเผยให้เห็นกางเกงในลายลูกไม้สีชมพูหวานแหวว

หมดกัน!! อุตส่าจะเก็บไว้ให้ซงจุงกิดู ?

แคร่กกก!!! ?

เสื้อที่ขาดแหว่งถูกกระชากตามออกไปติดๆก่อนจะโยนกางเกงในลายลูกไม้ที่อีกคนหวงแหนออกไป

กลีบบัวสีชมพูที่ปกคลุมด้วยหญ้าเพียงหย่อมบางๆ ทำมันให้รามสูรถึงกับต้องหยุดมอง...

แม้เขาจะผ่านการมีเซ็กส์นับครั้งไม่ถ้วนและเคยเห็นของสงวนของเหล่าบรรดาผู้หญิงที่ร่วมหลับนอนก็ไม่ใช่น้อยแต่ครั้งนี้รามสูรอยากจะลองสัมผัสมัน เธอจะเป็นคนแรกที่ถูกลิ้นร้ายเล่นงาน

รามสูรยิ้มอย่างพอใจกับเนื้อโหนกนูนตรงหน้า ยามนี้มันทั้งสวยและน่าค้นหา...

แต่เมื่อเขานึกถึงจุดประสงค์แรกที่เธอเดินเข้ามามันก็ทำให้ความดิบเถื่อนในตัวเขาผลุดขึ้นมาอีกครั้ง รามสูรจับแก่นกายขนาดใหญ่ของตนไปจ่อที่ปากถ้ำทันที

" มาเป็นของกุนะ! กุต้องการมึง! " เขาเพียงแสยะยิ้มก่อนจะจับตรงหัวสีแดงระเรื่อถูๆตรงกลีบงามคู่นั้น...ตอนนี้อาการปวดมันเร่งรัดจนเจ้าตัวทนไม่ไหว

" อย่า!!! " เธอตะโกนออกมาเสียงดังลั่นไปเมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะถูกพรากพรหมจรรย์ก่อนเสียงเล็กนั้นจะเงียบไปในที่สุด

" มึงอย่ามาทำสำออย!!! เพี๊ยะ!! ? " รามสูรฟาดฝ่ามือหนาลงไปที่ใบหน้าที่ยังคงเปื้อนคราบน้ำตาแบบจางๆ ร่างบางนอนแน่นิ่ง

นี่มึงสลบจริงๆหรอวะ?

แม่งเอ้ย! แล้วค_ว_ย กุอ่ะ ใครจะรับผิดชอบ!!

รามสูรยืนสบทอย่างหงุดหงิดก่อนจะหยิบมือถือมากดโทรหาใครสักคน

" ไปตามตัวนังพิชชี่มาให้กุเดี๋ยวนี้!! "

แล้วเปิดห้องใหม่ให้กุด้วย

หึ...! นังตัวดี!!!

~ หนึ่งชั่วโมงผ่านไป

" อื้มมม สบายจังงงง! " ขนมปัง เธอละเมอออกมาแบบคนไม่รู้ตัว

นุ๊ม...นุ่ม!! นิ๊ม...นิ่ม!!

นี่แม่ซื้อหมอนข้างมาเปลี่ยนให้ใหม่หรือไงนะ

งื้อออ! แม่จ๋าาา ขนมชอบหมอนใบนี้อ่ะ จุ๊ฟ!

ปากเล็กสัมผัสลงไปที่หมอนข้างใบใหม่อย่างเสน่หาก่อนจะนอนกกก่ายมันต่อ

กอดดีแบบนี้มีหวังได้นอนตื่นสายทุกวันแน่เลย

แต่ทว่า...!

เอ๋...! ใครมันมาดึงหมอนข้างออกไปเนี่ย แต่เดี๋ยวก่อน เหมือนมันจะขยับเองมากกว่านะ

" heeแม่!!!!!! ? " เธอร้องเสียงหลงด้วยความตกใจพร้อมกับถอยหลังกรูด้วยความเร็วจนแผ่นหลังชิดกับผนังห้องเป็นอันรู้ว่ามันไม่มีทางให้เธอไปต่อ

เพราะหลังจากที่ลืมตาขึ้นมาเธอก็พบว่า หมอนใบใหม่ที่แสนนุ่มนิ่มที่เธอกอดก่ายและทาบริมฝีปากลงไปนั้น จริงๆแล้วมันคือ งูหลามสีเหลืองนวลขนาดเท่าขาเธอ ความยาวประมาณ 3เมตรเห็นจะได้

" อะ...ออกไปนะ ระ...เราเกิดปีหนูคงมะไม่ถูกกับแกหรอก!? " เธอพยายามต่อรองกับมันด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักแต่ดูเหมือนว่างูตัวนี้จะยิ่งเข้าใกล้เธอมากขึ้น

มันค่อยๆเลื้อยไปหาเธออย่างใจเย็นพอเข้าไปใกล้มันก็เริ่มอยากจะสัมผัสผู้มาเยือนใหม่อีกครั้ง มันจ้องหน้าเธอ

กุจะงาบหัวมึง!! ฮะฮ่าาา! ?

ตอนนี้เธอคิดในใจว่าไอ้งูนี่มันคงจะกำลังคิดกับเธอแบบนี้แน่ๆ

" ชะ...ช่วยดะด้วย!!! กะกุกลัวงู ฮื้อออ!? " จากขาลามไปแขน เจ้าหลามสีเหลืองนวลมันพันเกี่ยวตัวเธอไว้แต่ก็เพียงแค่หลวมๆราวกับต้องการหยอกล้อแค่นั้น แต่ไม่ว่าจะรัดแบบหลวมหรือแบบแน่น ตอนนี้เธอก็กลัวจนแทบฉี่จะราด

" อะ...ออกไปนะ อะไอ้งูขี้โกง!! ? " เธอร้องเสียงหลวจนมันสร้างความรำคาญให้กับคนที่นอนอยู่อีกห้อง

" แหกปากทำไมนักหนาวะ! กุจะนอน!! "

รามสูรเปิดประตูเข้ามาด้วยความหงุดหงิดเขาเองก็พึ่งเสร็จกิจกามกับผู้หญิงที่ให้ลูกน้องตามตัวมาให้ก่อนหน้านี้แค่ไม่กี่นาที

แต่เขาเปลี่ยนรอยหยักบนใบหน้าเป็นคลี่ยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน ราวกับเป็นคนละคน

"ขี้เล่นจังนะลูกกุ! " หญิงสาวหยุดร้องแล้วมองไปยังคนตัวสูงที่เข้ามาใหม่

ใช่...! ไอ้นักเลงหัวไม้ตัณหากลับคนนี้ไงที่คิดจะข่มเหงเธอ

เมื่อกี้มันเรียกไอ้งูสัมพันธ์ดีตัวนี้ว่าลูกงั้นหรอ?

อิขนมอยากจะบ้าตาย!

" อะ...เอามะมันออกไป! " ร่างบางในท่าทางแข็งทื่อ เธอไม่กล้าแม้จะขยับตัวไปไหน

นี่ถ้ากุแก้ตาย มึงจะออกไปจากตัวกุมั้ยห๊ะ!!

" มึงมันหยาบคาย! ลูกกุออกจะน่ารัก! มาหาป๊าสิ ปีโป้! " รามสูรนั่งยองๆลงตรงหน้า เจ้าของชื่อเมื่อกี้เลื้อยไปหาเขาอย่างรู้ความ

อะไรนะ! ไอ้นักเลงเถื่อนมันเรียกเจ้าเลื้อยสยองนี่ว่า...ปีโป้ หรอ!! ?

" น่ารักจังลูกป๊า ไว้วันหลังจะเอาลูกหมูมาให้กินสักสองสามตัวนะ แต่ตอนนี้ไปเล่นกับของเล่นชิ้นนั้นของหนูซะสิ! " รอยยิ้มปนความเจ้าเล่ห์ของรามสูรทำให้เจ้าปีโป้ค่อยๆเลื้อยกลับเข้าไปหาเธออีกครั้งตามคำสั่ง รามสูรยืนมองอย่างพออกพอใจ

" มันคงชอบมึงน่ะ! " แล้วเขาก็หันหลังกลับออกไปจากห้องทันที

มะ...ไม่ต้องเข้ามาใกล้! กุกะกะเกลียดเด็ก!!!