บทที่3

หลายวันต่อมา...

หลังจากที่ขนมปังเห็นพฤติกรรมพ่อวันนั้น เธอเลือกที่จะยังไม่บอกแม่ของเธอ เธอรู้ดีว่าขืนพูดอะไรไปตอนนี้มันจะต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆ

ทำไมพ่อต้องทำร้ายแม่ด้วยวะ!

ไข่หวานเห็นเพื่อนรักไม่สบายใจมาหลายวัน เธอเองก็รู้สึกผิดไม่น้อยที่เป็นต้นเหตุทำให้เพื่อนต้องเป็นทุกข์

กุไม่น่าเล่าให้มึงฟังเลยขนม!

ไข่หวานเข้าไปโอบไหล่เพื่อนเพื่อเป็นการปลอบโยน ~

" ขอบใจนะ แต่กุโอเค " เธอฝืนยิ้มเพื่อให้เพื่อนสบายใจ แต่ตอนนี้รอยยิ้มบนใบหน้ามันคงจะดูเจื่อนๆไม่เหมือนกับทุกครั้งหรอก

" ไปเที่ยวกันมั้ยวะ เผื่อจะได้สบายใจขึ้นไง " คำชวนของไข่หวานทำให้ขนมปังเงยหน้าขึ้นมามองแบบชั่งใจ

" แล้วพวกเราจะเข้าผับได้หรอ? " เธอถามย้ำอีกครั้งเพราะคบกันมาสามปียังไม่เคยพากันไปเที่ยวสถานที่แบบนั้นเลย

" ต้องได้สิ!" ไข่หวานยิ้มให้เธอพร้อมกับตีคิ้วเพิ่มความมั่นใจ

ทำไมจะไม่ได้ล่ะ! ก็ในเมื่อเธอมีพี่ชายที่มีเพื่อนเป็นถึงเจ้าของผับย่านดังนิ!

ตกเย็น...ขนมปังตัดสินใจโกหกวัลภาว่าวันนี้หลังเลิกเรียนเธอจะไปทำรายงานบ้านไข่หวาน ทำเสร็จก็จะนอนค้างที่นั่นเลย วัลภาเห็นว่าไม่ใช่เรื่องเสียหายอะไรเธอจึงอนุญาต

ตอนนี้สองสาวมาถึงผับแห่งนึงที่ไข่หวานได้นัดแนะกับพี่ชายของเธอเอาไว้แล้ว

" นี่ขนมปังเพื่อนหวานเอง " เธอพาขนมปังมาแนะนำกับพี่ชาย

อคิณยืนมองเพื่อนน้องสาวอย่างนึกถูกชะตา

" เข้าไปข้างในก่อนสิ " อคิณเอ่ยชวนก่อนจะนำพาร่างเล็กในชุดเดรสสั้น รัดรูปที่ตอนนี้ใบหน้าที่เคยสะอาดใสถูกแต่งเติมด้วยเครื่องสำอางค์ราคาแพง ปากเล็กที่ได้รูปก็แต่งเติมด้วยสีแดงสดเข้าไป แก้มเนียนใสสองข้างถูกปัดเป็นสีชมพูระเรื่อชัดเจนแม้ในไฟสลัว บวกกับคิ้วโก่งงามที่เขียนอย่างได้ทรง

วันนี้เธอกับไข่หวานดูสวยจนผิดหูผิดตา...

พอเดินเข้ามาด้านในผับ

เธอทั้งคู่ก็ตกเป็นเป้าสายตาของบรรดาหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่ทันที แม้ว่าพวกเธอจะเป็นเพียงเด็กสาวมัธยมปลายแต่ทรวดทรงองเอวกลับได้รูปตามสัดส่วนอีกทั้งขนาดหน้าอกหน้าใจก็ดูจะโตเกินอายุจริง

"มีแต่คนมองว่ะ!"

ไข่หวานกระซิบขนมปังเบาๆอย่างคนได้ใจ

"ก็พวกเราสวยนินา!" ขนมปังหันไปตอบเพื่อนแบบทีเล่นทีจริง สองสาวพากันหัวเราะคิกคักออกมาให้กับความบ้ายอของตัวเอง

ก็นานๆทีพวกเธอจะได้แต่งตัวสวยๆแบบนี้

" ดื่มอะไรดี? " อคิณที่ตอนนี้พาสองสองมานั่งยังโซฟาตัวประจำเอ่ยถามน้องสาวตัวแสบแต่สายตาเขากลับมองไปยังอีกคนที่นั่งข้างๆ ตอนนี้เธอกำลังให้ความสนใจกับแสงสีแบบไฟสลัว

เธอไม่เคยมาเที่ยวแบบนี้มาก่อน อะไรๆมันเลยดูน่าตื่นเต้นไปหมด

" พี่คิณดื่มอะไรหวานก็ดื่มแบบนั้นแหละ " ไข่หวานตอบอคิณในทันที เพราะเธอเคยดื่มแอลกอฮอล์อยู่บ้างในยามที่บ้านเธอมีงานเลี้ยงภายในครอบครัว

" แล้วเพื่อนเราจะดื่มได้หรอ? " อคิณถามย้ำเพราะคิดว่าอีกคนไม่น่าจะดื่มของมึนเมาเป็น

" ได้ค่ะ " ยังไม่ทันที่ไข่หวานจะได้พูดอะไร เจ้าตัวก็ให้คำตอบเสียก่อน

อคิณจัดแจงชงเครื่องดื่มให้สองสาวแต่เขาก็เพียงแค่ชงบางๆเท่านั้น

"ชน.!?" เสียงแก้วที่กระทบกันครั้งแล้วครั้งเล่า แอลกอฮอล์ที่ถูกกลืนลงคอในปริมาณที่ไม่น้อย มันได้สร้างความสนุกอย่างอัตโนมัติ

" หวาน ขนม นี่เสี่ยจอมพล เจ้าของผับ " อคิณสะกิดสาวสองให้รู้จักกับเสี่ยใหญ่ คืนนี้เขาเพียงแต่เข้ามาดูความเรียบร้อยเหมือนเช่นทุกวัน

" หวัดดีค่าาา? " เสียงยานคล้ายคนเมาขานรับอคิณในทันที สองมือเล็กยกขึ้นไหว้อย่างรู้งาน

" อ้อ! คนที่เปย์ให้พวกเราก็คือเสี่ยคนนี้เองหรออค่าาา "ตอนนี้เธอเริ่มจะนั่งตัวไม่ตรง แก้มสีแดงที่เกิดจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ยื่นเข้าไปใกล้ๆ

" เห็นเรียกเสี่ยๆก็นึกว่าแก่หัวหงอก! ดูๆไปก็ไม่แก่เท่าไหร่เลยนิลุง! " เธอส่งยิ้มให้คนที่คุยด้วย แต่ดูก็รู้ว่าตอนนี้เจ้าตัวเริ่มจะไม่มีสติ

จอมพลเขาเพียงแต่มองเท่านั้น

หึ...! อิเด็กนี่เมาแล้วปากดีซะด้วย!

" โทษทีนะครับเสี่ย น้องผมมันไม่ค่อยได้ดื่ม เลยคออ่อนไปหน่อย อย่าถือสาเลยนะครับ " อคิณก้มหัวให้จอมพลเสี่ยเจ้าของผับอย่างนึกเกรง

" ช่างเถอะ กุไม่ถือสามันหรอก! " จอมพลตอบด้วยสีหน้านิ่งๆ

น่าสนใจดีนิ!

จอมพลนั่งดื่มไวท์ราคาแพงอย่างใจเย็น สายตาจ้องมองไปยังเด็กสาวเป็นระยะ เขาลอบสังเกตุทุกอิริยาบทของเธอ

จนกระทั่ง...

" มึงเมาแล้ว มึงรู้ตัวมั้ย? " จอมพลถามขนมปัง ขณะที่เธอกำลังพยุงตัวเองออกมาจากห้องน้ำของผับ

เมื่อกี้เธอพึ่งจะไปอ้วกมา

" ค่ะ หนูคงเมาแล้วจริงๆ " เธอพยักยอมรับอย่างว่าง่ายเพราะตอนนี้ก็เหมือนว่าเธอเริ่มจะยืนเองไม่ไหวแต่ก็ยังพยายามบังคับร่างกายให้เดินต่ออย่างยากลำบาก แต่แล้วเธอก็ถูกใครบางคนดึงเข้าไปซบกับหน้าอกแข็งแรง มือหนากอดรัดร่างบางไว้อย่างนึกเจ้าเล่ห์!

"ปะ...ปล่อยหนู! " เธอรีบดันตัวเองออกจากการถูกเกาะกุม เมื่อเห็นว่าเจ้าของมือหนาไม่ยอมปล่อยให้เธอเป็นอิสระ

แต่คนอย่างจอมพลมีหรอที่เขาจะสนใจการปฏิเสธแค่นี้ เขาไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆหรอก

" ไปต่อกับกุมั้ย! กุจะทำให้มึงมีความสุขเอง! " เขาก้มลงกระซิบที่ใบหูด้วยน้ำเสียงแหบพร่า สายตากวาดมองเรือนร่างตรงหน้าอย่างไม่วางตา เขายอมรับว่าเขาเองพอใจในตัวเธอไม่น้อย

เมื่อเธอได้ยินคำพูดฉาบฉวย เธอก็เริ่มจะไม่มีสติขึ้นมาบ้างแต่คงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ไม่คุ้นเคยมันเลยทำให้เรี่ยวแรงลดน้อยถอยลงอย่างเห็นได้ชัด มือเล็กปัดป่ายร่างใหญ่เพื่อหาที่ยึดเหนี่ยว

จอมพลยิ้มออกมาอย่างพอใจ

ด้วยหน้าตาและฐานะอย่างเขา หากเอ่ยปากกับผู้หญิงคนไหน ไม่เคยโดนปฏิเสธแม้แต่สักครั้งเดียว

แต่ไม่ทันที่เสืออย่างเขาจะได้จัดการกับกวางน้อย สูทราคาแพงที่สวมทับเสื้อเชิ้ตแบรน์ดังก็เปรอะเปื้อนไปด้วยเหล้ารสหรูที่คุ้นเคยแถมมาพร้อมกับไส้กรอก เฟรนฟรายด์และไก่ทอดในสภาพที่ผ่านการกลืนกินมาแล้ว

" โธ่เว้ย! "จอมพลผลักหญิงสาวออกอย่างหมดอารมณ์ ก่อนนะเดินจากไปในทันที

เช้าวันต่อมา...

Rrrrrr?

" ขนมปัง เธอตื่นมาเพราะเสียงรบกวนจากมือถือ เบอร์ที่โชว์ตรงหน้าจอสร้างความแปลกใจให้เจ้าของเครื่องไม่น้อย

" ค่าาา " เธอกรอกเสียงลงไปอย่างไม่สบอารมณ์ที่ปลายสายโทรมาแต่เช้าตรู่แบบนี้

" มึงรีบตื่นแล้วมารับผิดชอบเรื่องเมื่อคืนเดี๋ยวนี้! " น้ำเสียงที่ไม่คุ้นเคยนี้ทำเอาเธอเริ่มจะหงุดหงิด

โรคจิตที่ไหนวะ โทรมากวนแต่เช้าเลยเว้ย!

" เป็นใคร ถึงมาสั่ง! " เธอตอบออกไปแบบคนที่โมโห

" กุ...จอมพล! " เจ้าของชื่อนี้ทำให้เธอต้องลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความแปลกใจอีกครั้ง

" คะ?...คุณเองหรอ! "

ใช่...เมื่อคืนนี้เหมือนเธอจะจำอะไรลางๆได้บ้างแล้ว

" กุให้เวลามึงครึ่งชั่วโมงแล้วกุจะส่งคนไปรับ! อย่าปล่อยให้กุรอนานล่ะ! " จอมพลกดวางสายโดยไม่รอฟังคำตอบ

หนึ่งชั่วโมงต่อมา...

จอมพลส่งคนไปรับเธอจากบ้านของไข่หวานมายังร้านอาหารหรูร้านหนึ่ง ~

" นั่งสิ! " เสียงใหญ่เอ่ยขึ้นทันที่ที่เห็นว่าอีกคนยังยืนอยู่

ปกติหากเธอเรีนกผู้หญิงให้ออกมา จะต้องรีบปรี้เขามาหาเขาสิ ไม่ใช่มายืนเก้ๆกังๆอยู่แบบนี้

" หนูขอโทษเสี่ยด้วยนะคะที่เมื่อคืนทำเรื่องน่าเกลียดแบบนั้น " เธอนั่งลงเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามเขา เธอนั่งก้มหน้าอย่างคนสำนึกผิดที่กล้าอ้วกใส่คนอย่างจอมพล เธอได้ยินมาว่าเขาเป็นคนที่มีอิทธิพลคนนึงและที่เธอมาวันนี้ก็เพื่อจะมาขอโทษ เสร็จแล้วก็จะรีบกลับ

" กุไม่ได้เรียกมึงมาด้วยเรื่องนั้น! " น้ำเสียงราบเรียบที่พูดออกมาโดยที่สายตายังคงจดจ้องอยู่กับสิ่งของในมือ

" ถ้าเป็นเรื่องข้อเสนอนั้น! หนูขอปฏิเสธค่ะ! " เธอลุกขึ้นยืนแล้วหันหลังเตรียมจะเดินออกไป

ไอ้เสี่ยนี่ท่าจะบ้าจริงๆ! ไม่มีที่ให้ลงแล้วรึไงนะ!

" แล้วถ้าเป็นเรื่องของพ่อมึงล่ะ! " เขาวางรูปในมือลงที่โต๊ะ เธอมองดูมันแบบอึ้งๆ

มันเป็นรูปของชายหญิงคู่นึงที่ดูเหมือนจะสนิทสนมกันไม่น้อยและผู้ชายในรูปไม่ใช่ใครอื่นใดแต่เป็นพ่อของเธอเองส่วนอีกคนก็คือคนที่อยู่กับพ่อเธอวันนั้น

ในสมองเธอเต็มไปด้วยคำถามมากมายสองมือเรียวเล็กกุมเข้าหากันด้วยอาการสั่นอย่างเห็นได้ชัด

" กุรู้เรื่องของพ่อมึงทุกอย่าง! "

เมื่อจอมพลเห็นว่าทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาคาดไว้ เขาก็เริ่มจุดไฟ

พ่อมึงกับผู้หญิงคนนี้เป็นชู้กันมาเป็นปีแล้ว! แต่แอบๆคบ! กุสามารถทำให้พ่อมึงออกมาจากชีวิตผู้หญิงที่มีครอบครัวคนนั้นได้นะ!

จอมพลเจ้าเล่ห์อ่านทางเด็กสาวออกทุกอย่าง เพราะทีแรกเขานึกสนในตัวเธอจึงให้คนไปสืบประวัติเธอมาจนได้รู้ว่าเธอเป็นลูกเต้าเหล่าใคร เขาจึงคิดแผนการร้ายนี้ขึ้นมาเพราะเขารู้จักผู้หญิงในรูปที่กล่าวอ้างเป็นอย่างดี

" อะไรนะ! ผู้หญิงคนนั้นมีครอบครัวงั้นหรอคะ! " เธอไม่อยากจะเชื่อว่าพ่อคนที่เธอรักและดูรักเธอกับแม่ดีจะเข้าไปทำลายครอบครัวของคนอื่น

" มะไม่จริง! พ่อไม่ใช่คนแบบนั้น! " เธอเม้มปากพูดด้วยความรู้สึกเจ็บปวดแม้ภาพที่เห็นมันจะฟ้องว่าเป็นเรื่องจริงไปเกือบครึ่ง แต่ลึกๆเธอก็ยังอยากเชื่อในตัวพ่ออยู่

" กุจะโกหกทำไม! โกหกมึงไปแล้วกุจะได้อะไร! " เธอเริ่มคิดตามที่จอมพลพูด

นั่นสินะ! ไอ้เสี่ยนี่จะกุเรื่องมาโกหกเราทำไม แต่จู่ๆทำไมถึงเข้ามายุ่งเรื่องภายในครอบครัวฉันล่ะ ทั้งที่พึ่งรู้จักและคุยกันแค่ไม่กี่คำเอง

" แล้วเสี่ยต้องการอะไรคะ! " เธออยากให้จอมพลรีบเข้าประเด็นมากกว่าเพราะคนอย่างเขาไม่มีทางช่วยใครโดยไม่หวังอะไรแลกเปลี่ยนแน่นอน

" กุสามารถทำให้พ่อมึงเลิกยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนนี้ได้! ขอแค่มึงยอมทำเรื่องนึงให้กุ! "

มันเป็นอย่างที่เธอคิดไว้จริงๆ

เสี่ยเจ้าเล่ห์นี่คงไม่ได้จะให้ฉันไปค้าปเวณีหรอกนะ

" เสี่ยจะให้หนูไปทำอะไรคะ " เธอพยายามใจดีสู้เสือ

" ไม่ยากหรอก! แค่มึงไปสถานที่นึงแล้วถ่ายรูปคนในนั้นมาให้กุก็พอ! "

เสี่ยจอมพลยื่นข้อเสนอนี้ด้วยท่าทีสบายๆราวกับว่ามันเป็นเรื่องง่ายๆ

ถึงแม้ในใจเธอคิดระแวงเขาแต่เธอก็อยากจะลองเสี่ยงดูสักครั้ง ถ้ามันจะทำให้พ่อเธอเลิกยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงคนนั้นได้จริงๆ

หนูจะไม่ยอมให้พ่อทำเรื่องที่ผิดกับแม่และครอบครัวนั้นเด็ดขาด!

" ตกลงค่ะ! ที่ไหน เมื่อไหร่ เสี่ยบอกหนูมาได้เลย " เธอจ้องหน้าเสี่ยอย่างเอาจริงเอาจัง จอมพลยิ้มออกมาอย่างพอใจ

" แล้วกุจะโทรไปบอกอีกที! "

หลังจากวันนั้นผ่านไปสองวัน จอมพลก็ติดต่อกลับมาหาเธอตามที่บอก

เขาสั่งให้คนไปรับเธอที่ห้างแห่งนึงแล้วคนของจอมพลก็ขับรถพาเธอมาทิ้งไว้ที่ซอยๆหนึ่ง ก่อนจะปล่อยให้เธอลงแล้วบอกแค่เพียงว่า

ภาพของคนที่เธอต้องไปถ่ายมาอยู่ที่บ้านหลังหนึ่ง หลังสุดท้าย ท้ายซอย

ระวังตัวด้วยล่ะ!

นี่คือประโยคสนทนาสุดท้ายของชายชุดดำที่มาส่งเธอ