รุ่นพี่(2)

ตอนนี้ฉันย้ายมาพักอยู่กับแหม่ม เพื่อนสนิทของฉัน ซึ่งเราสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ เราโตมาด้วยกัน และเรียนด้วยกัน จนจบปริญญา แต่ที่ฉันต้องแยกตัวออกมาก็เพราะฉันมีแฟน นั่นก็คือ ริท สุดท้ายแล้วฉันก็ต้องกลับมาหามัน และมาอยู่กับมัน น่าอายชะมัด สุดท้ายก็ไปไม่รอด แต่สำหรับแหม่มแล้วมันไม่คิดอะไรหรอก ดูจะดีใจด้วยซ้ำที่ฉันมาอยู่ด้วย แหม่ม มีแฟนนะ แต่แฟนของมันเป็นทอม ใช่แล้ว แหม่มไม่ชอบ "ผู้ชาย " มันเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว

"กูจัดห้องไว้ให้มึงแล้วนะ" แหม่มพูดขึ้นหลังจจากที่ฉันก้าวขาเข้ามาในบ้านของมัน ซึ่งเป็นบ้านของพ่อแม่มันที่ซึ่งไว้ให้มันตอนมาเรียนที่กรุงเทพฯ คือบ้านมันรวยอ่ะ

"ขอบใจมากนะมึง" ฉันกล่าวขึ้นก่อนที่จะเดินตามมันขึ้นไปบนห้อง และก็เป็นแหม่มที่ช่วยฉันจัดของ และจัดก็ได้หยิบเสื้อตัวหนึ่งขึ้นมา ฉันจ้องมันอยู่นาน น้ำตาคลอเบ้า

"เสื้อตัวนี้ ริท ตั้งใจเลือกให้หยกเลยนะ" คำพูดของริทที่เขาซื้อเสื้อตัวนี้ให้กับฉัน

"เป็นเชี้ยรัยอีก" คำสบถของแหม่มเอ่ยขึ้นทำให้ฉันรีบใช้มือปาดที่ตาแบบลวก

"ไม่ได้เป็นอะไร "

"กูเข้าใจมึงนะ มึงกับไอ้ริทก็คบกันมานาน จะให้มันลืมง่ายๆ มันคงยาก แต่กูก็อยากให้มึงลืม " แหม่มพูดพร้อมกับถอดใจเบาๆ

"อืม" ฉันได้เปล่งเสียง ตอบรับพร้อมกับผงกหัว

เสียงรถยนต์ แล่นเข้ามาแหม่มหยัดกายลุกขึ้นเดินไปที่หน้าต่าง เพื่อดูว่าเป็นรถของใคร

"นุ๊กมาแล้ว" แหม่มหันมาพูดกับฉันด้วยสีหน้าที่ดูดีใจ เหอะ ก็แค่แฟนป่ะว่ะ ใช่ นุ๊กคือแฟนทอมของมันและแหม่มก็รีบก้าวขาเรียวเดินออกจากห้องเพื่อลงไปรับแฟนของมัน โดยทิ้งฉันไว้อยู่ในกองข้าวของ

แอ๊ดดดด เสียงประตูห้องเปิดเข้ามาเป็น แหม่ม และนุ๊ก แฟนทอมของมัน

"เป็นไง " คำแรกที่นุ๊กมันทักฉัน

'ก็ไม่อะไรนี้ สบายๆ " ฉันตอบกลับพร้อมทำไม่ทำมือ ยกไหล่

"เหรอ ได้ข่าวว่าร้องไห้เกือบตาย " นุ๊กสวน

"ใครกัน คนอย่างกูนี้นะ ร้องไห้ "

"อืม ไม่ร้องเลย แต่ตาบวมมาก" อันนี้เป็นคำพูดของแหม่ม

"อีแหม่ม!" ฉันสบถออกมาอย่างไม่สบอารมณ์

"รีบเก็บของวันนี้กูจะพาไปเจอรุ่นพี่ที่ทำงานใหม่ของมึง " นุ๊กพูดขึ้นก่อนที่จะหอบผ้าฉันยัดเข้าไปในตู้เสื้อผ้า

"รุ่นพี่?"

"เออ รุ่นพี่ที่ทำงาน รู้จักกันไว้ " นุ๊กหันมาตอบหลังจากยัดเสื้อผ้าฉันใส่ไปในตู้เรียบร้อย ไม่สิ มันไม่เรียบร้อยเลย

ฉันได้ที่ทำงานที่ใหม่ ซึ่งเป็นบริษัทที่นุ๊กทำอยู่ จังหวะดีมากที่บริษัทมันขาดเซลล์ ฉันจึงได้เข้าไปทำ ซึ่งแหม่มนั้นทำงานอีกบริษัทหนึ่ง พอฉันจัดข้าวของเรียบร้อย นุ๊กก็พาฉันกับแหม่มไปยังที่ผับแห่งหนึ่ง

"ที่นี้?" ฉันพูดขึ้นก่อนที่จะลงจากรถ

"เออ พวกพี่ๆเขาชอบมากินที่นี้ " นุ๊กพูดจบก็เดินนำหน้าฉันกับแหม่มเข้าไปด้านใน และก็พบกับผู้ชายสามคน ที่นั่งดื่มกันอยู่

"ไอ้นุ๊ก " หนึ่งในสามหันมาทักนุ๊กพร้อมยกมือโบกไปมา นุ๊กรีบก้าวขาเดินเข้าไปโดยมีฉันและแหม่มตามไปติด ๆ

"หวัดดี พี่ซัน พี่หมู พี่ณัฐ " นุ๊กกล่าวก่อนที่จะนั่งลงที่เก้าอี้ ชายทั้งสามหันมาผงกหัวรับ และกวาดสายตามามองที่ฉันกับแหม่ม

"ใครวะ" คนที่ชื่อพี่ซันเอียงคอไปถามนุ๊ก

"อ่อ นี้ แหม่ม แฟนผม และนั้น หยกเพื่อนแฟน " นุ๊กพูดขึ้นก่อนที่ฉันกับแหม่มผงกหัวเพื่อทำความรู้จัก ฉันไปสะดุดตาคนที่ชื่อพี่ณัฐ เขาโกรกผมสีทอง ไม่เหมือนใคร และสายตาที่เหลือบมามองที่ฉันกับแหม่มแค่เสี้ยววินาที จากนั้นก็มองไปที่ผู้หญิงโต๊ะข้างๆ แทน

"คนไหนวะ ที่จะมาร่วม....ทีมกับเรา" พี่หมูเป็นคนเอ่ยถาม

"คนนี้ๆ พี่ ชื่อหยก" นุ๊กตอบกลับพร้อมกับชี้นิ้วมาที่ฉัน ทั้งสามหันมาที่ฉันพร้อมกัน

"หึ" เสียงเปล่งในลำคอของพี่ณัฐดังขึ้น แล้วก็หันไปมองผู้หญิงคนเดิมโต๊ะข้างๆ

"น่ารักจัง มีแฟนหรือยังครับ" พี่ซันพูดขึ้นแล้วคลี่ยิ้มกว้างมาที่ฉัน

"โสดค่ะ ผัวตาย " แหม่มพูดโพล้งขึ้น พี่ณัฐที่หันไปที่ผู้หญิงโต๊ะข้างๆ ก็หันขวับมาทันที พร้อมกับเลิกคิ้วทั้งสองข้าง สีหน้าด้วยความสงสัย ฉันได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆ กลับไปให้ทั้งสาม

"หึ" เสียงในลำคอของพี่ณัฐดังออกมาอีกครั้งแล้วก็หันไปที่จุดเดิม

"หึ เชี้ยรัยนักหนาว่ะ " ฉันเอียงคอไปกระซิบข้างๆหูแหม่ม