บทที่ 2

“ขวัญเองก็อย่าพึ่งปิดใจกับพี่เขา ถ้าได้รู้จักกันจริงๆ ลูกอาจ...” ยังไม่ทันที่ขวัญใจจะพูดจนจบประโยค ขวัญลดาก็แทรกขึ้น

“ถ้าขวัญต้องแต่งงานกับคนแบบนั้นจริงๆ ชีวิตนี้คงเหมือนตกนรกทั้งเป็น คงไม่มีความสุขไปทั้งชาติแน่ แม่อยากให้ขวัญเป็นแบบนั้นหรือไง”

“แล้วขวัญอยากเห็นแม่ตายเหรอ” เมื่อจนมุมจะเกลี้ยกล่อมขวัญลดาให้ยอมแต่งงานกับเอกรัฐ ขวัญใจก็ยกความตายมาเป็นข้ออ้าง รวมถึงสีหน้าและน้ำเสียงก็เริ่มไม่พอใจที่ขวัญลดาไม่ทำตามคำขอของตัวเองแบบนี้

“แม่จะตายได้ยังไง ในเมื่อแม่บอกเองว่าเขาเป็นคนดีมาก เงินที่แม่ติดไว้เขาก็คงยกให้”

“ยกให้ก็จริง แต่ข้อแม้คือขวัญต้องแต่งงานกับเขาไง นะขวัญ ช่วยแม่สักครั้ง ถือว่าตอบแทนบุญคุณที่แม่เลี้ยงลูกมาจนโต” เมื่อความตายยังใช้ไม่ได้ผลจึงหยิบเอาเรื่องบุญคุณมาทวงซ้ำอีก

“แม่” ขวัญลดาอุทานออกมาอย่างเจ็บปวด เธอเดินเข้าบ้านไปทันที เมื่อเข้ามาในห้องนอนได้จึงรีบล็อคประตูก่อนจะทรุดตัวลงไปนั่งร้องไห้กับพื้น

งานที่ทำอยู่ทุกวันนี้แม้จะเหนื่อยแต่มันเทียบไม่ได้กับความรู้สึกเหนื่อยใจ ท้อแท้และไร้ซึ่งความหวังอย่างที่เกิดขึ้นตอนนี้ เธอไม่อยากแต่งงานกับใครหน้าไหนทั้งนั้น ต่อให้ตายก็จะไม่แต่งเป็นอันขาด

ขวัญลดาสะบัดหน้าให้ผู้เป็นแม่ พอคล้อยหลังก็ยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่กำลังไหลทันที ในขณะที่ขวัญใจกลับไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านกับเรื่องที่ก่อเลยแม้แต่น้อย แถมยังวางแผนให้เอกรัฐรีบมาพาตัวขวัญลดาไปเร็วๆ ก่อนที่ลูกสาวเธอจะคิดหนีไปที่อื่น

ทว่าคืนนั้นขวัญลดากลับวางแผนที่จะไปจากที่นี่ ต่อให้แม่จะโกรธจะเกลียดเธอก็ต้องไป เธอจัดการเก็บเสื้อผ้าและของใช้ใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย ก่อนจะโทรหาเพื่อนสนิทเพื่อนัดแนะขอติดรถไปลงกรุงเทพฯ ด้วย เพราะรายนั้นพึ่งจะกลับมาเยี่ยมบ้าน

“เอาแบบนี้จริงๆ เหรอขวัญ”

“อือ...แบบนี้แหละ”

“เฮ้อ...ป้าใจนะป้าใจ ทำไมถึงเข้าบ่อนจนเป็นหนี้เป็นสินมากมายแบบนั้นด้วยก็ไม่รู้” เกสรถอนหายใจออกมาหนักๆ ถ้าเธอมีแม่แบบนี้ก็คงหนีเหมือนกัน

“สงสารฉันนี่ จู่ๆ ให้ไปแต่งงานใช้หนี้แทนแม่ ละครน้ำเน่าชัดๆ”

“ละครที่ไหน ชีวิตจริงแกล้วนๆ เลยนี่แหละ”

“ฮือ” ขวัญลดาแกล้งร้องไห้ นั่นเพราะก่อนหน้านี้เธอร้องจนตาปูดตาบวม น้ำตาแห้งไปจนหมดแล้วนั่นเอง

“แต่ฉันดีใจนะ ที่แกนึกถึงฉันเป็นคนแรก”

“ไม่ให้นึกถึงแกแล้วจะให้ฉันนึกถึงใครเล่า ฉันมีแกเป็นเพื่อนรักเพื่อนแท้อยู่คนเดียวนี่นา อีกอย่างขอโทษนะ ที่ทำให้แกพลอยลำบากใจไปด้วย”

“ไม่เป็นไร แล้วนี่คิดไว้หรือยังลงไปกรุงเทพฯ จะไปทำงานอะไร”

“ยังคิดไม่ออก”

“เดี๋ยวช่วยคิด” เกสรเอ่ยบอกเพราะเธอกับ ขวัญลดานั้นโตมาด้วยกัน พึ่งมาแยกกันไปก็ตอนเรียนมหาวิทยาลัย เพราะเธอเลือกไปที่กรุงเทพฯ ส่วนขวัญลดาเรียนที่บ้านเกิดคือเชียงรายแทน

“อืม ขอบใจแกมากนะ” ขวัญลดาเอ่ยบอกอีกครั้งก่อนจะวางสายจากกันไป คืนนั้นเธอนอนไม่หลับด้วยซ้ำ รออย่างใจเย็นกระทั่งถึงเวลานัดแนะกับเกสรในตอนเช้ามืดจึงสะพายกระเป๋าไว้บนบ่าแล้วค่อยๆ ย่องลงไปจากบ้าน

ยืนมองห้องนอนของแม่ที่เวลานี้ยังคงปิดไฟสนิทครู่หนึ่ง เพราะถ้ามีตัวเลือกอื่นเธอคงไม่ตัดสินใจทำแบบนี้แน่นอน หวังว่าแม่จะเข้าใจและให้อภัยเธอ

“ขวัญ...สายมากแล้วนะ ทำไมวันนี้ถึงยังไม่ตื่นไปทำงานทำการอีก…หา” ขวัญใจเคาะประตูห้องนอนลูกสาวพร้อมเอ่ยเรียกด้วยเสียงไม่พอใจอยู่นานสองนาน แต่กลับไม่มีเสียงตอบรับจากขวัญลดา นั่นพลอยทำให้เธอใจเสียกลัวว่าขวัญลดาจะคิดสั้น จึงต้องกลับไปหยิบกุญแจสำรองออกมาเปิด

ทันทีที่ประตูห้องถูกเปิดออกเธอก็เดินตามหาขวัญลดาไปทั่วทั้งห้อง ทว่ากลับเจอเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น เรียกหาเท่าไหร่ก็ยังคงไร้เสียงตอบรับกลับมา จึงคว้าโทรศัพท์ออกมากดโทรหาลูกสาวแต่อีกฝ่ายกลับไม่ยอมรับสาย เวลานั้นเสียงโทรศัพท์ก็อื๊ดๆๆ ดังอยู่ในกระเป๋าของขวัญลดา

“รับสายสิวะ” ขวัญใจเอ่ยบอกลูกสาวอย่างร้อนใจ นั่นเพราะหากขวัญลดาหนีไปจริงๆ เธอก็แย่นะสิ เมื่อคืนเธอไม่น่าชะล่าใจน่าจะล็อคประตูขังขวัญลดาไว้เสียในห้องคงดีกว่านี้

ขวัญลดาถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า ก่อนจะพิมพ์ข้อความและกดส่งกลับไปหาแม่ทางไลน์ จากนั้นก็ปิดเครื่องทันที

‘ขวัญขอโทษนะคะแม่ แต่ขวัญแต่งงานกับใครไม่ได้ทั้งนั้น เงินที่แม่ติดหนี้ไว้ขวัญจะพยายามหามาใช้คืนเขาให้ ขวัญอาจเป็นลูกที่อกตัญญูไม่ทำตามที่แม่บอก แต่ขวัญก็ไม่อยากตกนรกทั้งเป็นจริงๆ ขอบคุณที่แม่เลี้ยงขวัญมา’

“อีนังลูกไม่รักดี” ทันทีที่อ่านข้อความที่ขวัญลดาส่งมาให้จนจบ ขวัญใจก็สบถพร้อมกับกรีดร้องออกมาอย่างไม่พอใจ สีหน้าเวลานี้บึ้งตึงและพาลโกรธเกลียดคนที่ได้ชื่อว่าเป็นลูกที่ทิ้งให้ตนใช้หนี้และรับหน้าเอกรัฐอยู่คนเดียวแบบนี้

ขวัญใจกำลังใช้สมองคิดหาทางเอาตัวรอด รวมถึงคิดว่าเวลานี้ขวัญลดาจะไปอยู่กับใครที่ไหน กระทั่งนึกออกว่าเกสรกลับมาเยี่ยมพ่อแม่เมื่อวันก่อนและจะกลับกรุงเทพฯ วันสองวันนี้ ขวัญใจจึงไม่รอช้าโทรศัพท์ไปหาเพื่อนสนิทของลูกสาวทันที แต่คำตอบที่ได้จากเกสรคือไม่รู้ไม่เห็น