๒.คนนี้หรือ บุญส่ง

“ชื่อบุญส่งรึ เออ..หน้าตาดีนี่เรา”

คุณนายนวลแข พินิจดูคนสวนคนใหม่ที่ลุงเมือง คนขับรถของสามีนำมาฝากให้ทำงานเป็นคนสวนของบ้าน บุญส่งและลุงเมืองนั่งกับพื้นห่างออกไปจากโต๊ะรับแขกที่คุณวิฑูรและคุณนายนวลแขนั่งอยู่เล็กน้อย

“ขับรถได้ไหมบุญส่ง” คุณวิฑูรถาม

“ได้ครับ”

“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะให้เธอขับรถช่วยลุงเมืองด้วย เผื่อว่าคนในบ้านอยากจะไปไหน”

“ครับคุณท่าน”

บุญส่งแทบจะก้มลงกราบคุณวิฑูรด้วยความซาบซึ้งใจ เขามีที่อยู่ที่กินฟรี แถมมีเงินเดือนให้เก็บออม เท่านี้ชีวิตของเขาก็เหมือนได้เกิดใหม่อีกครั้ง สำหรับคนที่เคยติดคุกมา

“คุณพ่อขา คนงานใหม่หรือคะ”

เสียงเจื้อยแจ้วแว่วเข้ามาจากบันไดเวียนกลางห้องโถง ก่อนร่างแบบบางแต่สมส่วนจะวิ่งถลาเข้ามากอดคอแล้วจูบแก้มคุณวิฑูรจากด้านหลัง คุณวิฑูรรั้งแขนเรียวเบาๆ เพื่อให้เจ้าของร่างโน้มตัวลงมาหาแล้วจูบแก้มคืนด้วยความรักใคร่

“อ้าวยัยหนู พ่อนึกว่าไปมหาวิทยาลัยตั้งแต่เช้าแล้ว ไม่เห็นรถจอดอยู่”

“เมื่อวาน รถแพรเสียค่ะ เอาเข้าอู่ไปแล้ว คุณพ่อกลับบ้านดึกๆ ดื่นๆ ไม่รู้เรื่องภายในบ้านเลยนะคะ”

ท้ายประโยคหล่อนอดที่จะประชดประชันพ่อของตนเองไม่ได้ เธอและคุณนวลแขต่างก็รู้ว่า คุณวิฑูรนั้นมีบ้านน้อยอยู่

อีกบ้าน แต่ต่างคนต่างอยู่และยอมรับซึ่งกันและกัน

“หึๆ ประชดพ่อเสียอย่างนั้น เอ้า นี่พ่อจะแนะนำคนสวนคนใหม่ของบ้านให้รู้จัก นายบุญส่ง หลานลุงเมืองเขาน่ะ ถ้าหนูอยากจะไปไหนก็เรียกใช้ให้ขับรถไปให้ได้ เขาขับรถเป็น”

แพรไหม ปรายตามองบุญส่ง เห็นว่าเขาหน้าตาดี แต่ดูไม่ทันสมัยเหมือนหนุ่มๆ ที่อยู่รายรอบตัวเธอ อาจเป็นเพราะชุดแต่งกายของซ่อมซ่อบ่งบอกถึงความเป็นคนชนบท

“แพรขับรถเป็นค่ะ หลานลุงเมืองคนนี้ เพิ่งมาจากบ้านนอกใช่ไหมคะ จะคุ้นเส้นทางในกรุงเทพฯแค่ไหนกัน เดี๋ยวก็พาแพรหลงกันพอดี หรือว่าเขาเคยขับรถแท็กซี่มาก่อนคะ แพรจะได้ใช้บริการ”

หญิงสาวพูดแล้วเดินอ้อมมาทิ้งตัวนั่งข้างๆ คุณวิฑูร แต่

กระโปรงสั้นเต่อนั้น ก็ทำให้คนที่นั่งอยู่กับพื้นต้องรีบก้มหน้าลงโดยเร็ว เพราะโคนขาเรียวยาว พร้อมกางเกงชั้นในสีสดมันแลบ

ออกมาตำตาเขาเลยทีเดียว

“ไม่เคยขับแท็กซี่ครับผม” บุญส่งรีบตอบพร้อมก้มหน้าลงพื้น

“นั่นสิ ฉันเดาไม่ผิดหรอก แต่ถ้าฉันไม่รีบจะให้ขับรถดู จะได้คุ้นเส้นทาง วันหลังจะได้พาคุณแม่ไปช้อปปิ้งได้”

แพรไหมหัวเราะเบาๆ เมื่อเห็นบุญส่งหน้าแดงซ่าน ผิวของเขาคร้ามเข้ม คงเพราะถูกแดดมามาก แต่เนื้อในน่าจะเป็นคนผิวสองสีที่ค่อนไปทางขาว เธอแอบคิดไม่ได้ว่าถ้าจับเขาแต่งเนื้อแต่งตัวเสียหน่อย เอาไปเดินควงเล่นๆ ได้สบายๆ

“ถ้าอย่างนั้นก็เอาตามนี้แล้วกันนะลุงเมือง ห้องพักเดิมของเจ้ามิ่งว่างอยู่ ให้เขาไปอยู่ห้องนั้นก็แล้วกัน ไม่ต้องไปแออัดอยู่ห้องเดียวกับลุงเมืองหรอก”

“ครับผม”

ลุงเมืองรับคำแล้วยิ้มให้ เจ้ามิ่งคือคนสวนคนเก่าที่ลาออกไปแต่งงาน มันขับรถไม่เป็น ดีเหมือนกันที่บุญส่งขับรถเป็น เพราะจะทำให้คนที่นี่เมตตาบุญส่งมากขึ้น

ขณะเดียวกันแพรไหมที่นั่งมองบุญส่ง กลับคิดแผนการบางอย่างไว้ในใจ เธอเป็นคนผิวพรรณดี เพราะทั้งพ่อและแม่มีเชื้อจีน ประกอบธุรกิจค้าขายจนร่ำรวย มีโรงงานอยู่ย่านนิคมอุตสาหกรรมที่อยุธยา และการที่ครอบครัวของเธอร่ำรวยนี่แหละ เลยทำให้ผู้หญิงที่ต้องการรวยทางลัด เสนอตัวให้พ่อของเธอหลายต่อหลายคน คุณนวลแข แม่ของเธอรู้เรื่องนี้ดี แต่เธอก็ไม่เหมือนเมียคนอื่นที่จ้องจะหึงสามีของตัวเอง แม่ของเธอบอกว่าผู้หญิงพวกนั้น แม้จะหวังรวยทางลัด แต่คนเหล่านั้นก็ต้องเป็นแขนเป็นขาให้กับครอบครัวของเธอด้วย

ดังนั้นบ้านเล็กของพ่อ จึงต้องทำกิจการในเครือธุรกิจของครอบครัวเธอที่แตกไลน์ออกไป คุณนวลแขบอกว่าคนพวกนี้จะไว้ใจได้ ยิ่งถ้ามีลูก ก็ยิ่งเป็นกำลังสำคัญในการช่วยธุรกิจของครอบครัว เพราะเธอเองมีแพรไหมเพียงคนเดียวเท่านั้น

“ทรัพย์สินที่เรามีตอนนี้ กินไปตลอดชีวิตก็ไม่หมด แต่ตระกูลของเรายังอยู่ต่อไป ความรักมันกินไม่ได้ จำไว้นะแพร”