บทที่ 4

“ให้ผมไปส่งไหมครับคุณผู้หญิง” ณิตาและอลิสาตกใจกับเสียงของผู้ชายที่เอ่ยขึ้นมาจากด้านหลัง จึงเห็นชายหนุ่มนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเล จมูกโด่งคมสั้น และชายหนุ่มอีกคนที่นัยน์ตาสีเทาเดินเข้ามาใกล้พวกเธอทั้งสองคน ความหล่อเหลาของทั้งคู่นั้นเด่นสะดุดตา แต่การเข้ามาทักทายในเวลานี้นั้นไม่ใช่เรื่องดีแน่

“ไม่เป็นไร ขอบคุณคะ ไปกันเถอะแอม” ณิตาปฏิเสธทันทีโดยไม่สนใจว่าทั้งคู่จะมาดีหรือมาร้ายแต่ในเวลาอย่างนี้ผู้ชายที่เข้ามาช่วยเหลือมักจะต้องการสิ่งตอบแทนที่ล้ำค่าที่สุดของผู้หญิงอยู่แล้ว

“เดี๋ยวก่อนสิครับ คุณอย่าเพิ่งปฏิเสธคำชวนของผม”

มือใหญ่จับข้อมือเล็กของณิตาไว้ก่อนกระตุกข้อมือของเธอ ร่างเล็กปะทะเข้ากับอกแกร่งของชายหนุ่ม ตกอยู่ในอ้อมกอดโดยไม่ทันตั้งตัว ไรอันท์ตกใจกับการกระทำของตนเองเป็นอย่างมาก เขาไม่เคยตื้อผู้หญิงเหมือนที่ทำกับหญิงสาวใบหน้าสวยหวานคนนี้เลย กลิ่นหอมจากกายของหญิงสาวยิ่งทำให้เขาต้องการเธอมากขึ้นกว่าเดิมหลายเท่าจนแทบคุมตัวเองไม่อยู่ อยากจะใช้กำลังแล้วลากเธอขึ้นรถไปกับเขาโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นตั้งแต่ตอนนี้ แต่ก็ต้องหักห้ามใจไว้ก่อนเพราะสายตาของเธอที่มองมาบอกกับเขาว่าเธอไม่ใช่ผู้หญิงใจง่ายเหมือนที่เขาเคยเจอมาก่อน

“คุณนั่นเอง ที่เป็นพวกจิตใจสกปรก คิดว่าฉันจะเต็มใจไปกับคุณเหรอ ฝันไปเถอะ อย่าคิดว่าผู้หญิงทุกคนจะเต็มใจนอนกับคุณ ซื้อได้ด้วยเงินของคุณ ไอ้ผู้ชายเฮงซวย ไปตายซะ!!”

ณิตารู้ได้ทันทีว่าผู้ชายคนนี้คือคนเดยวกับที่ส่งลูกน้องมาเชิญชวนพวกเธอตั้งแต่ในผับ ดูจากการกระทำและคำพูดแล้วคิดว่าไม่ผิดแน่

“ปล่อยเพื่อนของฉันได้แล้วนะคะ” อลิสาที่หายจากอาการตกใจ ตะโกนบอกชายหนุ่มให้ปล่อยเพื่อนรักของตน ก่อนจะเดินเข้าไปช่วยณิตาที่โดนกอดอยู่ให้เป็นอิสระ

“คุณคนสวยใจเย็นๆ ก่อนสิครับ ผมและเพื่อนแค่ต้องการไปส่งพวกคุณกลับที่พักเท่านั้นเองนะครับ” ไคล์ที่นิ่งมองดูเหตุการณ์ตรงหน้าและหญิงสาวที่เขาถูกใจกำลังจะเข้าไปช่วยเพื่อนรัก จึงเข้าไปจับข้อมือของอลิสาไว้ก่อนที่เธอจะเข้าไปช่วยเพื่อนสาว

“ฉันบอกให้ปล่อย!!” ณิตาตะโกนก้อง พยายามสะบัดให้หลุดจากอ้อมกอดของชายหนุ่มแต่ก็ไม่เป็นผล “ไม่ปล่อยใช่ไหม ได้!!จัดให้” ณิตากระทืบรองเท้าส้นสูงสามนิ้วลงบนรองเท้าหนังราคาแพง ก่อนจะผลักชายหนุ่มที่ไม่ทันตั้งตัวให้ล้มลงไปกองกับพื้น

เมื่ออลิสาเห็นเพื่อนกระทืบเท้าลงบนเท้าของหนังจนหลุดพ้นจากเงื้อมมือของชายหนุ่มแล้ว จึงรีบใช้มืออีกข้างที่เป็นอิสระจับข้อมือใหญ่แล้วบิดหงายขึ้น มันเจ็บจนทำให้ไคล์ต้องปล่อยข้อมือเล็กของอลิสาให้เป็นอิสระ

“โอ๊ย!!!/โอ๊ย!!!”

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้บอดิการ์ดส่วนตัวของทั้งสองคนรีบวิ่งไปหาเจ้านายทั้งสองของตน สองสาวที่เป็นอิสระจึงรีบวิ่งหนีขึ้นแท็กซี่ที่ผ่านมาพอดีออกจากผับไปอย่างรวดเร็ว

“เจ้านายเป็นยังไงบ้างครับ พวกแกรีบตามไปจับผู้หญิงสองคนนั้นเดี๋ยวนี้” ครอสรีบวิ่งเข้าไปหาเจ้านายก่อนจะตะโกนสั่งลูกน้องให้รีบตามหญิงสาวสองคนที่หนีขึ้นแท็กซี่ไปแล้ว

“ไม่ต้อง!! พวกแกหยุดอยู่ตรงนั้น ไม่ต้องตามไป” ไรอันท์ตะโกนบอกลูกน้องก่อนจะหันมาสั่งงานให้ครอสไปจัดการ

“แกไปตามสืบประวัติของผู้หญิงสองคนนั้นมาให้ฉันภายในคืนนี้ ไปกันเถอะไคล์”

ไรอันท์ลุกขึ้นจัดการปัดฝุ่นติดตามร่างกายออกแล้วเดินกลับไปขึ้นรถที่เปิดประตูรอเขาเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะสั่งให้ทั้งหมดออกรถกลับไปยังโรงแรมที่พัก ไม่ต้องรีบตามไปจัดการเธอตอนนี้เพราะถ้าเขาอยากได้อะไรเขาต้องได้

ณิตารู้สึกประหม่าที่ต้องมานั่งรอพบประธานบริษัทหลังจากได้รับคำสั่งที่ให้เธอมาพบตั้งแต่เช้า ร่างบางนั่งใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ ด้วยไม่เข้าใจว่าตัวเองถูกตามตัวมาอย่างเร่งด่วนด้วยเรื่องอะไร ณิตาไม่เคยพบหน้าท่านประธานมาก่อนตั้งแต่เธอเข้าทำงานที่โรงแรมแห่งนี้ได้สองปี เมื่อวันศุกร์ที่มีการประชุมการก่อสร้างรีสอร์ทที่เชียงใหม่และเธอไม่ได้เข้าร่วมประชุม ด้วยติดที่เธอต้องไปต้อนรับแขกผู้ใหญ่ที่เข้ามาดูงานแทนเอกวิทย์ หัวหน้าเธอจึงต้องเข้าร่วมประชุมโดยไม่มีเธอจึงไม่มีโอกาสได้เจอหน้าท่านประธานในวันนั้น เธอจึงไม่เข้าใจความคิดของประธานที่เรียกให้เธอมาพบด้วยเรื่องอะไรทั้งที่เธอเป็นแค่เลขาของเอกวิทย์ หรือท่านประธานต้องการจะติดต่องานกับคุณเอกวิทย์แต่ทำไมไม่ให้เลขาส่วนตัวของเขามาติดต่อเธอหรือคุณเอกวิทย์โดยตรง