บทที่ 7 สั่งสอนเด็กดื้อ

บทที่ 7

สั่งสอนเด็กดื้อ

ฉันรู้สึกว่าตัวเองในตอนนี้กำลังถูกดูดวิญญาณและสติที่มีออกไป ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ริมฝีปากของฉันเริ่มขยับตอบสนองจูบของพี่เป้

จากที่ตอนแรกฉันจำต้องยอมให้พี่เป้จูบเพราะรู้ว่าฉันขัดขืนสู้แรงเขาไม่ไหว และคิดว่าถ้ายอมๆไปซะเดี๋ยวพี่เป้ก็ยอมปล่อยเธอไปเอง แต่ที่ไหนได้ นอกจากเขาจะไม่ปล่อยให้ริมฝีปากของฉันได้มีอิสระแม้สักเสี้ยววินาทีแล้วจูบของเขายังเริ่มรุนแรงและเร้าร้อนขึ้นอีก จนฉันแทบจะยืนทรงตัวเองไว้ไม่อยู่ถ้าไม่ติดว่ามีพี่เป้โอบเอวฉันเอาไว้ฉันคงล้มลงไปกองอยู่กับพื้นนานแล้ว

นอกจากฉันเหมือนจะถูกดูดวิญญาณไปยังรู้สึกว่าร่างกายของตัวเองกำลังร้อนผ่าวไปทั้งตัว มันรู้สึกเหมือนเธอกำลังจะเป็นไข้ ในท้องก็รู้สึกร้อนวูบวาบไปหมดเช่นเดียวกัน

'นี่ร่างกายของฉันกำลังเป็นอะไรกันแน่นะ' เธอไม่เข้าใจร่างกายของตัวเองในเวลานี้เลย

และยิ่งๆไม่เข้าใจว่าทำไมเธอจึงเผลอเอื้อมมือไปโอบรอบคอของเขาเองไว้ด้วยเช่นกัน

ในที่สุดพี่เป้ก็ยอมถอนริมฝีปากของเขาออกจากริมฝีปากของฉันแล้ว ทว่าดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่ค่อยอยากจะละจากมันไปเท่าไหร่ เพราะเขาก็ยังวนเวียนจูบลงมาที่ริมฝีปากของฉันแรงๆอีกหลายครั้ง

จนในที่สุดเขาก็จ้องมองฉันด้วยสายตาที่แฝงความเร่าร้อน ก่อนจะยิ้มมุมปากขึ้นเหมือนพวกตัวร้ายหล่อๆในซีรีย์

"ต่อจากนี้ถ้าเราดื้อกับพี่จะเจอแบบนี้ จำไว้นะครับ" เขากระซิบบอกข้างใบหูของฉัน และจูบแก้มฉันแรงๆครั้งหนึ่งหลังจากพูดจบ

หวายทำเพียงหันหน้าหลบ เธอไม่ได้เอ่ยตอบอะไรออกไป ยังคงยืนนิ่งอยู่เช่นเดิม อีกทั้งในเวลานี้เธอก็ไม่พร้อมที่จะพูดกับเขาเท่าไหร่นัก

"หวาย ได้ยินพี่ไหม?" เขาก้มลงมากระซิบข้างหูเธออีกครั้งเป็นเชิงแกล้ง คราวนี้เขาไม่ได้แค่เพียงกระซิบข้างหูเธอเฉยๆแบบตอนแรก เขายังก้มลงขบกัดที่ซอกคอของคนตัวเล็กไปครั้งหนึ่ง

เป้รู้สึกได้ว่าร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้องอย่างตกใจ แต่ก็ยังทำนิ่งเหมือนไม่ได้ยินเสียงของเขาเช่นเดิม

"หวายดื้อเองนะ"

เขาเอ่ยขึ้นก่อนก้มลงไปชิมความหวานของริมฝีปากหวายอีกครั้ง

เธอพยายามดิ้นหนีเขาเหมือนเดิม แต่จุดจบก็เหมือนเดิมเช่นกัน และในสุดท้ายเธอก็ถูกเขาจูบอย่างเร้าร้อนลึกซึ้งอีกครั้ง

ครั้งก่อนเธอยังไม่ยอมฟัง ครั้งนี้เขาเลยต้องเพิ่มบทลงโทษเข้าไปอีกขั้นหนึ่ง

เป้จัดการอุ้มร่างบางขึ้นโดยยกขาของเธอให้โอบเอวเขาเอาไว้และอุ้มเธอขึ้นทั้งอย่างนั้น โดยไม่ยอมถอนจูบออกแต่อย่างไร ระหว่างที่อุ้มเดินแบบนี้ทั้งช่วงบนและช่วงล่างของเขาและเธอยิ่งสัมผัสเสียดสีกันยิ่งขึ้น รสจูบก็ยิ่งบดขยี้ทวีความร้อนแรงขึ้นไปอีก

จนในที่สุดเขาก็อุ้มเธอเดินมาถึงโซฟาที่อยู่ไม่ไกล เขานั่งลงบนโซฟาโดยที่มีคนตัวเล็กคร่อมตักเอาไว้อยู่ ร่างกายของเรานิ่งแนบชิดก็ยิ่งเร้าร้อน ยิ่งลืมตัวและไร้สติยั้งคิดยิ่งขึ้นไปอีก

'มันจะดีแค่ไหนกันนะถ้าไร้สติไปทั้งหมดจริงๆ' เป้คิดในใจ ก่อนจะเริ่มลงมือสั่งสอนบทเรียนให้เด็กดื้อที่คร่อมอยู่บนตักของเขาอยู่ต่อ

หวายไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำว่า ชุดเดรสสายเดียวสีดำของเธอถูกเลื่อนออกไปกองอยู่ที่เอวตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีร่างกายส่วนบนของเธอก็แทบจะเปล่าเปลือยอยู่แล้ว ถ้าไม่ติดว่ามีเจ้าบราปีกนกตัวน้อยปกปิดหน้าอกทั้งสองข้างของเธอเอาไว้อยู่

"พี่เป้ ปล่อยหวาย" เธอเอ่ยขึ้นเสียงดัง อีกทั้งพยายามจะลุกออกจากตักของพี่เป้ ทว่าพยายามเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล เพราะพี่เป้จับเอวของฉันเอาไว้และดึงเข้าหาตัวเขาอยู่ตลอด

"ไม่ปล่อย ปล่อยการลงโทษเด็กดื้อของพี่ยังไม่จบ" พูดจบเขาก็จัดการก้มหน้าลงไปคราบเจ้าบราตัวน้อยของเธอออก

ทันทีที่จัดการคาบสิ่งกีดขว้างที่ปกปิดความสวยงามตรงหน้าออกไป อกอวบอิ่มน่าสัมผัสก็ปรากฎอยู่เบื้องหน้าเขาทันที

"กรี๊ด ไอ้พี่เป้ ปล่อยหวายเดี๋ยวนี้เลยนะ" เธอร้องโว้ยวายออกมาเสียงดัง อีกทั้งขยับหนีออกจากวงแขนของเขาอย่างสุดแรง

"ตัวเล็กแค่นี้ แต่ซ่อนรูปชะมัด" เป้เอ่ยด้วยน้ำเสียงเร่าร้อน

เขาไม่สนใจท่าทีขัดขืนของร่างบางที่ตนโอบเอาไว้แต่อย่างไร เพราะในตอนนี้สิ่งที่ยั่วยวนและได้รับความสนใจจากเขาไปก็คือ เจ้าอกอวบอิ่มขาวนวลเนียนน่าสัมผัสนี้

เป้ก้มลงไปจูบเนินอกทั้งสองข้างอย่างแผ่วเบา ก่อนจะเริ่มไล่เลียไปทั่วเนินอกอวบ อยากช้าๆ

"พี่เป้ พอ พอแล้ว" หวายร้องห้ามเสียงสั่น

ตอนนี้เธอเปล่งออกมาได้อย่างอยากลำบาก เพราะสัมผัสของเขาเริ่มทำให้เธอเสียความเป็นตัวเองอีกแล้ว และเริ่มที่จะหยุดเสียงแปลกๆออกมา

"อือ..." เธอเผลอครางออกมาอย่างไม่รู้ตัว เมื่ออยู่ๆก็ถูกเขาใช้ริมฝีปากสัมผัสและเริ่มดูดดึงเจ้าจุกสีชมพูอ่อนบนเนินอกของฉันราวกับว่ามันคือลูกอมรสหวานแสนโปรดอย่างไงอย่างนั้น

มืออีกข้างหนึ่งเขาก็ใช้มันกอบกุมอกอวบ ของฉันเอาไว้ เดี๋ยวก็ขย้ำ เดี๋ยวก็ขยี้เล่นราวกับมันเป็นดินน้ำมันที่เขาจะปั้นตามความพอใจยังไงก็ได้

เป้สลับหยอกเย้ากับอกอวบอิ่มอย่างลืมตัว เขาทั้งครอบครองมันด้วยปาก ครอบครองมันด้วยสองมือของเขาอย่างบ้าคลั่ง

รู้ตัวอีกทีทั่วทั้งอกอวบอิ่มของร่างเล็กก็เต็มไปด้วยรอยฟัน รอยขบกัด และรอยดูดของเขา พวกมันปรากฏอยู่ทั่วจนแทบจะไม่มีพื้นที่ว่างเลยทีเดียว

เป้รู้ตัวเองทันทีว่าถ้าไม่หยุดตอนนี้ เขาคงจะเผลอกลืนหวายลงท้องไปจริงๆ เพราะทุกสิ่งในร่างกายของหวายนั้นช่างดึงดูดเขาได้อย่างบ้างคลั่งเลยทีเดียว คิดได้ดังนั้นเขาจึงดึงเธอเข้ามาจูบอย่างอ่อนโยนเนินนานอีกครั้ง ก่อนที่จะจำใจปล่อยเธอออกจากอ้อมแขน

หวายที่กำลังมึนงงอยู่ในตอนนี้มองเขาด้วยท่าทีไม่เข้าใจ ก่อนจะได้สติรีบร้อนยกมือปกปิดอกอวบของเธอเอาไว้

เอาเองก็ส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เธอ ก่อนจะเอ่ยขึ้นทิ้งท้ายเอาไว้ก่อนออกมาจากห้องของเธอ

"ครั้งนี้พี่จะยอมปล่อยเราไปก่อน จำเอาไว้ต่อจากนี้ห้ามดื้อกับพี่อีก"