บทที่ 8 ลูกค้าคนพิเศษ

เช้าวันเสาร์

"คุณหนูครับผมมารับขนมของนายครับ" ชายร่างใหญ่พูดไทยแปร่ง ๆ คนเดิมเดินเข้ามารับขนมกับสาวร่างสูงที่วันนี้เธออยู่ในชุดเสื้อกล้ามเอวลอยสีขาวกับเกางเกงทรงคาร์โก้เอวสูงสีชมพูสดใสนั่งรออยู่ที่โซนรับแขกของคอนโด

"อ๋อ... พี่นี่เอง นี่ค่ะ [ยื่นถุงขนมให้พร้อมกับหันมาหยิบอีกถุงแล้วยื่นให้] อันนี้แถมค่ะ" สาววัยใสยิ้มน่ารักให้การ์ดร่างใหญ่ ซึ่งเขาก็มองหน้าเธอแล้วทำท่าอึกอักด้วยไม่เข้าใจภาษาไทยว่า 'แถม' มันคืออะไรเพราะไม่ได้รับคำสั่งมา

"เอ่อ...?" ทำหน้างงมองหน้ามิ้น

"ให้ฟรีค่ะ ซื้อเยอะเลยทำให้เพิ่มฟรี ๆ" มิ้นอธิบายเสียงใสพลางหัวเราะอย่างน่ารัก จนได้ยินถึงอีกโต๊ะที่มีผู้ชายใส่เชิ้ตขาวแขนยาวพับขึ้นมาครึ่งศอกทรงนักศึกษานั่งหันหลังอยู่

"อ๋อ... ฟรี" ชายร่างใหญ่ยิ้มกว้างพร้อมทั้งยื่นเงินให้เกินจำนวนค่าขนมค่อนข้างมาก "นายบอกว่าไม่ต้องทอนครับเป็นค่าทำพิเศษที่รบกวนครับ" ชายร่างใหญ่รีบบอกเมื่อเห็นว่ามิ้นล้วงกระเป๋าสะพายของเธอหาเงินทอน

"งั้นขอบคุณนะคะ ฝากบอกเขาด้วยนะคะ ถ้าอยากกินอีกก็สั่งได้นะคะ มิ้นยินดีให้บริการค่ะ" มิ้นเอ่ยขอบคุณแล้วยกมือไหว้อย่างน่ารักจนการ์ดสะดุ้งเพราะไม่คิดว่าหญิงสาวจะไหว้ตน ก่อนก้มศีรษะให้แล้วหมุนตัวเดินออกไปทางลานจอดรถทันที

~~~~~~~~~~

คอนโดชั้นสูงสุดฝั่งขวา

"นายครับ ขนมครับ" บอดี้การ์ดร่างใหญ่วางถุงขนมถุงใหญ่บนโต๊ะทานข้าวภายในห้อง "อันนี้แถมครับ [วางถุงเล็กลงอีกถุง] เอ่อ... คุณหนูบอกว่าสั่งเยอะเลยทำให้ฟรีครับ" การ์ดร่างใหญ่อธิบายคำว่าแถมให้นายของตัวเองเข้าใจด้วยภาษาบ้านเกิดของตัวเอง

"กูคนไทย กูเข้าใจ" ชายหนุ่มตอบกลับด้วยภาษาไทย แล้วหยิบคุกกี้ออกจากถุง 1 กล่อง เค้ก 1 ชิ้น และทาร์ตไข่ 1 กล่อง วางไว้บนโต๊ะ แล้วผลักขนมถุงใหญ่ไปทางการ์ด "เอาไปแบ่งกัน" เสียงทุ้มต่ำเอ่ยขึ้น ส่วนขนมที่เป็นของแถมเพิ่มมาเขาเปิดดูแต่ไม่ได้ยื่นให้เพราะเป็นขนมที่เขาไม่เคยสั่งจึงเก็บไว้ลองกินก่อน

"ขอบคุณครับนาย" บอดี้การ์ดร่างใหญ่ยิ้มกว้างกับความใจดีของนายพร้อมกับก้มหัวคำนับ 1 ทีก่อนหยิบถุงขนมเดินออกจากห้องไป

ทันทีที่ประตูปิดสนิทชายหนุ่มยิ้มกว้างกับขนมที่วางอยู่บนโต๊ะพร้อมกับเปิดถุงขนมที่หญิงสาวแถมมาหยิบขวดโหล 3 ขวดออกมาวางพร้อมกับรอยยิ้ม เพราะข้างในบรรจุมะพร้าวแก้วสีสันน่ารับประทาน คุกกี้ิสิงคโปร์รูปหมีที่บรรจงเรียงใส่โหลอย่างสวยงาม และอีกโหลเป็นขนมอาลัวรูปดอกไม้ที่แม่บุญธรรมเขาเคยซื้อกลับไปทานที่อิตาลีหลายครั้งซึ่งน้องชายของเขาชอบมากเพราะมันไม่หวานและไม่แข็งจนเกินไป

"โอ้โฮ... นายรองครับ สั่งขนมมาขนาดนี้ มึงจะเปิดร้านขายหรือกะจะเป็นเบาหวานตายดีครับ" ฟินิกซ์น้องชายต่างสายเลือดทักขึ้นเสียงดังเมื่ออยู่กันตามลำพังเลยอดแซวไม่ได้

"เขาแถมมา... นี่ มีที่นายชอบด้วยนะ" คินหันมาตอบน้องชายพลางยกกล่องขนมคุกกี้ธัญพืชและขนมอาลัวให้น้องชายดู

"คุกกี้!" ชายหนุ่มยิ้มกว้างพร้อมกับเดินมาหยิบกล่องไปนั่งเปิดกินที่โซฟาเหมือนเด็ก

"หมดกัน...มาเฟียใหญ่เสือร้ายเมืองอิตาลี นายควรจะทำอะไรเกรงใจตำแหน่งด้วยนะครับ ไม่ใช่ใส่กางเกงกีฬาตัวเดียวมานั่งกินขนมเป็นเด็ก 4 ขวบแบบที่คุณหญิงว่าแบบนี้" คินตำหนิน้องชายแบบไม่จริงจังนักเพราะรู้นิสัยกันดี ถึงโลกข้างนอกพวกเขาต้องควบคุมดูแลคนมากมายแต่เมื่ออยู่กันตามลำพังพวกเขาก็คือคนธรรมดาปกติที่ทำตัวกลมกลืนเป็นวัยรุ่นพ่อรวยทั่วไป

"แม่ว่ามึงมั้ย..." คนน้องเถียงมือยังแกะถุงขนมต่อ "รสชาติเหมือนเดิมเลยว่ะ ร้านอยู่แถวนี้เหรอ ส่งอาลัวมาให้หน่อยดิ" ถามพลางยื่นมือไปขอโหลขนมอีกใบจากคนเป็นพี่

"ฉันว่านายเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วค่อยมากินต่อดีกว่า อีก 15 นาทีอาหารจะขึ้นเสิร์ฟ มันคงไม่ดีถ้าคนจะเห็นนายน้อยเปลือยอยู่แบบนี้" พี่ชายต่างสายเลือดเตือนน้องชายเสียงนิ่ง ทำให้ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินเข้าห้องตัวเองไปอย่างว่าง่าย คินมองตามหลังน้องชายพรางยกยิ้มและส่ายหน้าน้อย ๆ อย่างเอ็นดู...

"ขออนุญาตครับ เสิร์ฟอาหารเช้าครับ" เสียงการ์ดดังขึ้นผ่านเครื่องมือสื่อสารภายในห้องทำให้คินหุบยิ้มลงทันที

"อือ" คินตอบรับเสียงห้วนแล้วลุกเดินเข้าห้องตัวเองไปเพื่อเปลี่ยนเสื้อจากเชิ้ตแขนยาวสีขาวเป็นสีเข้มพร้อมกับเสื้อสูทสีดำพอดีตัวเดินออกมา ในขณะที่การ์ดยืนเฝ้าพนักงานของร้านอาหารชื่อดังที่กำลังจัดโต๊ะอาหารกันอยู่โดยที่มีคำสั่งว่าห้ามมองหน้านายทั้ง 2 เพราะนายไม่ชอบ

"คุณคินครับ... วันนี้คุณหนูฟาติมาและเพื่อนของเธอไปช่วยเพื่อนผู้ชายขนของที่คอนโด s ครับ" การ์ดร่างใหญ่กล่าวรายงานทันทีที่ชายหนุ่มเดินมานั่งลงที่โต๊ะอาหาร

"เพื่อนผู้ชาย?" คินทวนคำขมวดคิ้วเพราะปกติฟาตี้หรือคุณหนูฟาติมาที่เขาดูแลในฐานะเลขาของแดดดี๊ของเธอ เรียนอยู่โรงเรียนหญิงล้วนจึงไม่น่ามีเพื่อนผู้ชายให้ช่วยขนของได้

"เอ่อ... เพื่อน รร.เดียวกับคุณหนูมิ้นคุณหนูกีกี้ครับคุณคิน ชื่อแทนไทเป็นลูกชายคนเล็กของบริษัทซอฟต์แวร์ที่เคยติวสอบด้วยกันครับ" การ์ดร่างใหญ่รายงานก้มหลบสายตาผู้เป็นนาย

"ไปกันหมดสิ?" "ครับคุณคิน" การ์ดก้มหัวตอบรับ

"อือ... สั่งคนเตรียมรถ พวกกูจะเข้าไปเคลียร์เอกสารที่ห้าง บ่ายไปบอสตัน" เอ่ยสั่งเสียงนิ่งในขณะที่ฟินิกซ์น้องชายเดินออกมาจากห้องด้วยชุดเสื้อกันหนาวมีฮู้ด กางเกงยีนส์สีเข้ม และแว่นตากันแดดสีดำสนิท มานั่งที่โต๊ะอาหารที่คินสั่งให้จัดแยกเป็น 2 ส่วนแต่เป็นอาหารเพื่อสุขภาพเหมือน ๆ กัน

"เอ่อ... คุณคินครับ เจ็ทของเราไปส่งคุณหญิงยังไม่กลับเลยครับ" การ์ดรายงานตะกุกตะกัก

"แล้วมึงคิดว่าคุณปู่ซื้อโมเดลเจ็ทมาให้กูเล่นหรือไง อีกลำอยู่ไหน" คินถามหาเจ็ทส่วนตัวอีกลำที่คุณปู่ซื้อให้เป็นของขวัญวันเกิดครบ 25 ปีของเขา เพราะเขาต้องเดินทางและทำงานหลายที่คุณปู่จึงซื้อให้ด้วยเห็นว่าจำเป็นต้องใช้

"อยู่ที่โรงจอดครับ" การ์ดตอบอ้อมแอ้มอย่างนึกได้

"ก็เอาออกมาสิวะ จะเอาไว้ขนศพพวกมึงกลับบ้านกันหรือไง" คินพูดเสียงดังอย่างมีอารมณ์จนพนักงานจัดโต๊ะอาหารที่ยืนรออยู่สะดุ้งไปตาม ๆ กัน สวนทางกลับคนน้องที่นั่งกินข้าวอย่างปกติเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย

"ครับ! คุณคิน!" การ์ดร่างใหญ่ก้มศีรษะรับคำสั่งแล้วออกจากห้องไปทันที

......... //...........

Mint talk

Hello ^_^ อีกไม่กี่วันชีวิตนักศึกษามหาลัยที่เราใฝ่ฝันก็จะเปิดเทอมกันแล้วจ้า แล้วตอนนี้เราก็อยู่ที่สนามน้ามัท มาเอารถคันใหม่ที่พ่อไกรเปย์ให้ใช้ขับไปเรียน เป็นรถสปอร์ตคันที่มิ้นอยากได้เคยไปงานมอเตอร์โชว์กับน้ามัทแล้วถ่ายรูปมาค่ะ ชอบสีชอบสเปกแล้วน้ามัทเลยจัดการให้ราคาก็ประมาณที่ 20 กว่า ๆ นิด ๆ แต่ไม่เป็นไรค่ะ พ่อไกรเปย์แม่ไม่รู้ก็รอดล่ะ แล้วซื้อแล้วคือแล้วไปโดนบ่นอาจจะนิดหน่อยแต่ไม่เป็นไรค่ะ เราชิน ฮ่า ๆๆ แล้วตอนนี้ออเดอร์ขนมของคุณ P.A. ก็มาเรื่อย ๆ ค่ะ ก็ไม่รู้ว่าชื่ออะไรนะ แต่ไลน์เขียนแบบนี้ สั่งมาก็ทำให้ค่ะ ของซื้อของขาย มิ้นยินดีบริการอยู่แล้วค่ะ...