บทที่2.จบตอน

ชนกวนันท์เดินตามคนของเขาซึ่งเป็นหญิงวัยกลางคนผิวดำคล้ำเข้ามาในห้องรับประทานอาหารของบ้านหลังงามที่ปลูกสร้างอยู่บนเนินเขามองเห็นท้องทะเลงาม โดยพื้นที่ใช้สอยในบ้านถูกจัดเป็นสัดส่วนมีเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน รอบบริเวณบ้านนอกจากจะมีหาดทรายขาวสะอาดแล้ว รอบๆ บ้านก็เป็นสวนครัวและสวนดอกไม้อยู่ในพื้นที่ราวสามไร่

ชนกวนันท์เห็นว่ามีดอกไม้กำลังออกดอกงดงาม ในส่วนของสวนครัวมีทั้ง แตงกวา ถั่วฝักยาว คะน้า กะเพรา และผักอื่นๆ อีกหลายอย่าง ซึ่งมีคนกำลังเก็บมันมาปรุงอาหารในมื้อกลางวันเลี้ยงคนงานซึ่งอยู่อีกฟากของเกาะ ที่นั่นจะมีหมู่บ้านของชาวบ้านซึ่งทำงานอยู่บนเกาะนี้มาช้านาน และเกาะนี้ก็มีมูลค่ามหาศาลเพราะเป็นเกาะซึ่งผลิตรังนกคุณภาพดีออกสู่ท้องตลาดทั่วโลกนั่นเอง

เดบร้า แม่บ้านผิวดำเล่าให้เธอฟังคราวๆ เกี่ยวกับเกาะดาหวัน เกาะของฝรั่งแต่ชื่อดาหวัน มันทำให้เธอสงสัยที่มาที่ไปของชื่อเกาะเหลือเกิน หากแต่ชนกวนันท์ก็ปัดความคิดนี้ทิ้งไปเมื่อเข้ามาในห้องพักแสนงามที่กว้างขวางเกือบจะเท่าบ้านหลังเล็กของเธอเลยทีเดียว แล้วยังสามารถมองเห็นทิวทัศน์ของหาดทรายขาวได้ด้วย หญิงสาวเลื่อนเปิดประตูกระจกออกไปยังระเบียงกว้างที่ปลูกประดับด้วยดอกแพนซีหลากสีแล้วสูดหายใจลึกๆ มองท้องทะเลเบื้องหน้าอย่างจำนนในเหตุผลของเบนจามิน และความสงสารเด็กหญิง

“เสื้อผ้าแบบที่พราวชอบใส่ทั้งนั้นเลย แล้วเราจะใส่ได้อย่างไรล่ะเนี่ยเขินแย่เลย ดูสิเปิดโชว์ไหล่ขนาดนี้” หญิงสาวเอาชุดที่แขวนอยู่ในตู้ออกมาดูทีละตัวๆ แล้วก็นึกขยาด

จริงอยู่เสื้อผ้ามีแต่ชุดสวยๆ มองปราดเดียวก็รู้ว่าราคาแพงหูดับ แต่แม้ว่ามันจะแพงแค่ไหนพวกเธอก็ไม่นิยมซื้อของแบบนี้เลยจริงๆ เพราะเธอทั้งสองพี่น้องค่อนข้างจะเป็นคนมัธยัสถ์ แต่ที่ศรัญภัทรามีเสื้อผ้าหรูแบรนด์ดังใส่เพราะพี่หนูนานั้นจัดการหาให้และบางครั้งที่ศรัญภัทราไปเดินแบบการกุศลก็มักจะได้เสื้อผ้าที่เจ้าของงานเต็มใจมอบให้มาเสมอๆ หรือบางทีเพื่อนดารานางแบบด้วยกันก็มักจะเอาเสื้อผ้าของตนมาขายต่อให้กัน แต่ศรัญภัทราเป็นคนช่างเลือกแม้สินค้าบางอย่างที่เธอซื้อมาจะเป็นของมือสองแต่หากไม่สังเกตจะไม่รู้เลยว่ามันผ่านการใช้งานมาแล้วแต่สิ่งที่ทำให้เธอหน้าแดงด้วยความขัดเขินก็คือ ชุดชั้นใน... จริงอยู่แม้รูปร่างของเธอกับศรัญภัทราดูจะเท่าๆ กัน ศรัญภัทรานั้นเป็นสาวคัพซีแต่เธอเป็นสาวคัพดี...

“เอาเป็นว่า เราต้องอยู่ที่นี่เป็นพราวเพื่อน้องแองจี้... พราว... ป่านนี้ตัวจะเป็นอย่างไรบ้างนะ” หญิงสาวถอนหายใจ ก่อนเข้าห้องน้ำทำธุระส่วนตัว แล้วออกมาเลือกชุดสวยซึ่งเป็นชุดที่ดูเรียบร้อยที่สุดในตู้สวมใส่ด้วยความขัดเขินเล็กน้อย...

ในขณะเดียวกันเบนจามินก็นั่งมองหลานสาวผู้อาภัพนั่งวาดรูปท้องทะเลงามกับมวลเมฆอย่างรักใคร่ แม้น้องแองจี้จะมีร่างกายไม่แข็งแรง แต่เด็กหญิงก็มีพรสวรรค์ทางด้านศิลปะ แต่พระเจ้าก็ให้เวลาเธอสร้างสรรค์ผลงานน้อยเหลือเกิน ชายหนุ่มมองจ้ำเขียวๆ ที่เผยบนผิวบอบบางของเด็กน้อยมากขึ้นทุกๆ วัน ด้วยความสงสารและเจ็บปวด...

“คุณลุงเบนขา คุณลุงว่าพี่พราวจะชอบรูปที่น้องแองจี้วาดไหมคะ” เด็กหญิงชูภาพวาดให้คุณลุงดูด้วยรอยยิ้มกว้าง

“ชอบสิจ๊ะ พี่พราวต้องชอบมากแน่ๆ เพราะน้องแองจี้ของคุณลุงเบนวาดรูปได้สวยที่สุด”

“น้องแองจี้ก็คิดว่าพี่พราวจะชอบ” หนูน้อยยิ้มแฉ่งแล้วก้มมองภาพท้องทะเลสีครามกับท้องฟ้าซึ่งแต้มแต่งด้วยสีส้มทอง ดวงตะวันดวงโตกำลังจะจมหายไปในมหาสมุทร...

“นั่น พี่พราวมาแล้ว...” เมื่อเงยหน้าขึ้นมาพบว่าพี่พราวคนสวยเดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นซึ่งมองเห็นทิวทัศน์อันงดงามของเกาะดาหวัน

หญิงสาวผิวขาวนวลสวมกางเกงขาสั้นกุดสีขาวกับเสื้อผ้าชีฟองสีหวานพลิ้วไหวไหล่ปาดโชว์ผิดลาดไหล่นวลตา ใบหน้าที่ปราศจากแว่นหนานั้นเป็นสีชมพูระเรื่อเพราะไม่ชินกับอากาศบนเกาะ เบนจามินทำทีเป็นหลุบตาไม่มองเธอ เมื่อรู้สึกถึงแรงกระหน่ำเต้นที่หน้าอกข้างซ้ายดังตึกๆ

ให้ตายสิ เขารู้สึกตื่นเต้นร้อนผ่าวไปทั้งกายได้อย่างไรเพียงแค่มองเธอ ผู้หญิงมากมายผ่านเข้ามาในชีวิตนั้นใช่จะสวยน้อยกว่าหญิงสาวตรงหน้าแต่ไม่ได้ทำให้เขาใจเต้นแบบนี้ เบนจิมินคิดอย่างขุ่นเคืองตัวเองและพาลโทษหญิงสาวผู้เป็นต้นเหตุเสียเลย...

“พี่พราวขา นี่ค่ะน้องแองจี้ตั้งใจวาดให้พี่พราวเลยนะคะ” เด็กหญิงวิ่งไปหาหญิงสาวแล้วยื่นภาพวาดให้พี่เลี้ยงสาวคนสวยด้วยความตื่นเต้น

“สวัสดีตอนเย็นจ้ะ น้องแองจี้ให้พี่แพร เอ้ยพี่พราวหรือคะ สวยมากเลยค่ะ เก่งที่สุดเลย” ชนกวนันท์เอ่ยชมจากใจจริงเมื่อมองภาพในมือ

“ขอบคุณค่ะ น้องแองจี้ดีใจที่พี่พราวชอบ”

“เอาเป็นว่าน้องแองจี้อยู่กับพี่พราวก่อนนะคะ คุณลุงเบนจะต้องไปดูคนงานที่ผาดาหวัน... ฝากด้วยนะคุณพราว ขอบคุณมากที่มาเป็นพี่เลี้ยงให้แองจี้” ชายหนุ่มกล่าว มองใบหน้าหวานละมุนในกรอบเรือนผมบ๊อบหน้าม้านิ่งจนหญิงสาวรู้สึกหวิวๆ ชอบกลในใจ

“เอ่อ ค่ะ คุณเบนจามินไม่ต้องห่วงนะคะ” ชนกวนันท์ตอบรับด้วยรอยยิ้มจริงใจ ซึ่งรอยยิ้มของเธอทำให้ใจแกร่งกระด้างไหววูบโดยไม่ตั้งใจ ชายหนุ่มเดินตึงๆ จากไปเหมือนโกรธเธอ ซึ่งมันทำให้ชนกวนันท์ขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ

“พี่พราวขา เรามาวาดรูปกันค่ะ พี่พราวชอบวาดรูปไหมคะ” เสียงเด็กหญิงทำให้หญิงสาวหันมามองแล้วยิ้มให้

“พี่พราวชอบรูปวาดค่ะ แต่พี่พราววาดไม่เป็นพี่พราวถนัดทำขนมมากกว่า” ชนกวนันท์ตอบความจริง สำหรับเธอนั้นถนัดการทำขนมหรืออาหารมากว่า หากแต่ศรัญภัทรานั้นเก่งเรื่องงานศิลปะนัก

“จริงหรือคะ ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้พี่พราวทำขนมให้น้องแองจี้ทานนะคะ”

“จ้า ด้วยความยินดีค่ะ..”