ep2

วิสุทธิ์เดินมาตบบ่าเบาๆ ก่อนทรุดนั่งลงข้างๆ โต๊ะไม้ที่ทำขึ้นอย่างง่ายๆ ด้วยวัสดุที่มีในท้องถิ่น

“ฉันไม่สันทัดอากหารรสจัดแบบนั้นหรอก”

“เฮ๊ย! นายกำลังเข้าใจผิด ผัดฉ่ารสร้อนแรงแต่ไม่เผ็ดแบบพริกที่นายเคยกินนะ มันร้อนเพราะคเรื่องเทศ พริกไทยดำ ข่า กระเพรา ใบมะกรูด เครื่องปรุงแบบไทยๆ เรานี่แหละ ส่วนพริกจะสั่งเผ็ดมากเผ็ดน้อยก็ได้”

“แต่มันก็เผ็ดอยู่ดี”

“นายนี่ไม่สมกับเป็นลูกพ่อผาดเลย อาหารไทยมันก็ต้องเผ็ดร้อนกันบ้าง ก็เหมือนกับผู้หญิงนั่นแหละ ยิ่งเผ็ดร้อนก็ยิ่งแซ่บ”

“ฉันไม่ใช่คนมักมากอย่างนาย”

ผสุสวนขึ้นทันที ใบหน้าเคร่งขรึมขึ้น

“คร๊าบ...เจ้านาย เจ้านายผู้เคร่งขรึม ไม่มีเรื่องผู้หญิงเข้ามาทำให้เสียหาย ไม่เหมือนกระผม”

“รู้ไว้ก็ดี แล้วได้เรื่องอะไรหรือยัง เห็นไปคุยกับเขาเสียนาน”

วิสุทธิ์เหลือบมองไปยังเคาน์เตอร์เล็กน้อยแล้วอมยิ้ม แววตาส่อแววเจ้าเล่ห์ กระทั่งเจอเท้าของคนเป็นเพื่อนเขี่ยเบาๆ ให้รู้สึกตัว

“ครับๆ คืออย่างนี้ครับ ร้านนี้แหละครับ ร้านของลูกสาวผู้ใหญ่เสือ หุบเขาด้านล่างลงไปมีลำธารเป็นของผู้ใหญ่เสืออีกเหมือนกัน เห็นว่าลูกสาวเพิ่งจะกลับจากกรุงเทพฯ จะทำรีสอร์ท แต่บังเอิญว่าทุนไม่พอเลยขอพ่อมาทำร้านอาหารตรงนี้แทน”

วิสุทธิ์เล่าอย่างคล่องแคล่ว ท่าทีของเขาผ่อนคลายขึ้นมาก เพราะจุดหมายปลายทางที่ตั้งใจไว้มาถึงแล้ว

“แล้วคนไหนล่ะลูกสาวเขา”

“โน่นไงครับ หน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพรา นั่งทำบัญชีอยู่ตรงโน้น”

สายตาวิสุทธิ์มองอย่างชื่นชมกับสาวน้อยรูปร่างอ้อนแอ้น ผิวขาวหยวกเหมือนกับคนเหนือ ใบหน้าเรียวเล็ก จมูกโด่งรั้น ดวงตายาวรี สดใส วิสุทธิ์มองแล้วยิ้มอย่างชื่นใจ

กระทั่งผู้ถูกมองต้องหันมาหา เมื่อพบว่ามีชายหนุ่มหน้าตาดีมองอยู่อย่างไม่ละสายตาก็ก้มหน้ายิ้มไห้ ก่อนจะเดินหายเข้าไปทางหลังร้าน

“ยิ้มกระชากหัวใจเหลือเกิน” วิสุทธิ์พึมพำ

“เขาชื่ออะไรล่ะ รู้หรือยัง?”

ผสุมองตามด้วยสีหน้าเรียบเฉย หญิงสาวคนนั้นก็สวยดีอยู่หรอก แต่ไม่ตรงสเป็คเขาเท่าไหร่ ยิ่งเมื่อรู้ว่าเพื่อนหนุ่ม ดูท่าจะชื่นชอบก็ยิ่งทำใจลำบาก

“น้องเนตร เนตรดารา เห็นเด็กในร้านบอกอย่างนั้น”

“งั้นหรือ?”

ผสุใช้ความคิดอย่างหนัก ภารกิจที่เขามาที่นี่ วิสุทธิ์ยังรู้ไม่หมด นายผาดพ่อของเขา ส่งให้เขามาหาเพื่อนที่ชื่อเสือ รู้จักกันเมื่อกว่ายี่สิบปีก่อน แล้วต่างคนต่างแยกย้ายกันขึ้นดอย พ่อของเขาเลาะไปทางแม่ฮ่องสอนจนได้ที่ดินแถวปาย ทำธุรกิจพืชผลเกษตรจนร่ำรวย มีเงินซื้อที่ดินเพิ่มก็สร้างรีสอร์ทสวยให้ลูกชายบริหาร ส่วนเสือกลับบ้านเดิมที่ชายแดนน่าน แล้วเงียบหายไปนาน กว่าจะมีจดหมายไปหานายผาด เพราะอยากให้มาช่วยพัฒนาที่กินเป็นรีสอร์ท และจะขายที่สักแปลงเพื่อให้เพื่อนรักทำรีสอร์ทร่วมด้วย ที่ต้องขายเพราะลูกสาวอยากทำ แต่ตัวเองไม่มีเงินทุน

ผาดบอกผสุ หรือแผนลูกชายคนเดียวของเขามาช่วยซื้อที่ดินและดูที่ดินให้กับเพื่อน แถมมีเงื่อนไขด้วยว่าทำอย่างไรก็ได้ให้ลูกสาวของเสือ เพื่อนสนิทของพ่อรักเขาและต้องแต่งงานกับเขา สมบัติทั้งหมดของผาดจึงจะตกเป็นของเขา ไม่อย่างนั้นทุกอย่างจะตกเป็นของเมียใหม่ของพ่อ

ผสุรับคำอย่างเสียไม่ได้ ในใจของเขานึกปลงว่าคงไม่ได้สมบัติพ่อ แต่ก็ไม่ได้เสียดายนัก เพราะเขาเองก็มีสมบัติของแม่ติดตัวอยู่เหมือนกัน เป็นที่ดินห่างไกลจากเมืองปาย แต่ก็เงียบสงบและพืชผลเมืองหนาวก็ทำกำไรให้เขาได้เป็นอย่างดี แต่ที่มาก็เพราะคำหนึ่งที่พ่อบอกว่า...นายเสือเป็นคนช่วยชีวิตนายผาดไว้ พ่อสัญญาไว้ว่า....

วันหนึ่งจะต้องทดแทนบุญคุณให้กับนายเสือ และจดหมายฉบับนั้น เป็นการขอร้อง ขอความช่วยเหลือจากนายผาดเป็นครั้งแรก ดังนั้นเขาจึงขอให้ลูกชายช่วยตอบแทนบุญคุณผู้มีพระคุณของพ่อเขาด้วย

“คิดอะไรอยู่เหรอวะ”

ผสุไม่ตอบ แต่เหลือบตาขึ้นมองเพื่อนแล้วยกกาแฟขึ้นจิบ เขายิ้มเล็กน้อย เมื่อเห็นกาแฟเริ่มอุ่นจนเกือบเย็น

“กาแฟเย็นแล้วล่ะสิ อากาศแบบนี้ วางทิ้งไว้เดี๋ยวเดียวมันก็เย็น”

วิสุทธิ์บ่นเบาๆ พอดีกับเจ้าของร้านสาวสวยเดินเข้ามาหา

“กาแฟไม่ร้อนหรือคะ เดี๋ยวดิฉันทำให้ใหม่ค่ะ”

“ไม่ต้องหรอกครับ ไม่ใช่ความผิดของคุณ”

ผสุบอก ตาสบตาของหญิงสาว บ่งบอกถึงความพอใจที่เห็นเธอเป็นคนมีเซอร์วิสมายในการค้าขาย

“ไม่เป็นไรค่ะ ทางร้านเพิ่งเปิดใหม่ อยากให้ลูกค้าได้รับสิ่งที่ดีที่สุดค่ะ”

หญิงสาวฉวยถ้วยกาแฟกลับไปชงให้ใหม่ ทำให้วิสุทธิ์มองตามด้วยรอยยิ้มพึงใจอย่างปิดไม่มิด

“นายชอบเขาหรือ?” ผสุถามตรง