ep3

“เรียกว่าถูกใจจะดีกว่า ฉันรู้สึกถูกใจเขาอย่างบอกไม่ถูก เหมือนรักแรกพบ...ประมาณนั้น”

“ฉันเห็นเวลานนายเจอสาวๆ ก็พูดอย่างนี้ทุกที”

“มันไม่เหมือนกันนะ คนนี้ฉันว่าเป็นคนที่ใช่ รับรองจะไม่มีคนอื่น”

วิสุทธิ์ยืนยัน นั่นทำให้ผสุถอนใจยาว

“แต่คนนี้....ฉันขอได้ไหม?”

“เฮ้ย..อะไรกันวะ”

วิสุทธิ์ตาโต แต่ไหนแต่ไร ผสุไม่เคยแย่งผู้หญิงกับเขา เพราะถึงไม่แย่ง สาวๆ สวยๆ ก็วิ่งเข้าหาจนแทบสับรางไม่ไหว ต่างจากเขาสนใจสาวคนไหนก็ต้องเพียรตามดื้อกว่าจะได้นางมาแต่ละคน

“คิดวะว่าฉันขอก็แล้วกัน”

ผสุพูดเรียบๆ และโบกมือให้สัญญาณกับเพื่อน เมื่อหญิงสาวนำกาแฟกลิ่นหอมฉุยมาเสิร์ฟอีกครั้ง

“ขอบคุณมากครับ ผมชื่อผสุ เรียกง่ายๆ ว่าแผน แล้วนี่วิสุทธิ์ เพื่อนผม”

ผสุถือโอกาสแนะนำตัว หญิงสาวยิ้มรับ แล้วตอบไมตรีกับบุรุษแปลกหน้าเช่นกัน

“สวัสดีค่ะ ดิฉันเนตรดาราค่ะ ร้านสบายกายา ยินดีต้อนรับนะคะ”

“เอ่อ..ผมจะมาหาผู้ใหญ่เสือน่ะครับ”

ผสุไม่รอช้าบอกวัตถุประสงค์ของการมาครั้งนี้ให้เธอได้ทราบ

“อ้อ มาหาพ่อหรือคะ พ่ออยู่ด้านล่างค่ะ เดี๋ยวดิฉันให้คนไปตามให้”

“ไม่เป็นไรครับ ผู้ใหญ่เสืออยู่ใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมดื่มกาแฟเสร็จแล้วจะลงไปหาเอง”

“ได้ค่ะ”

เนตรดารารับแล้วแล้วถอยออกไป พลางบอกให้กับเด็กในร้านวิ่งไปบอกกับผู้ใหญ่เสือไว้ก่อน ส่วนตัวเธอหันมามองชายหนุ่มทั้งคู่ แล้วเดินเข้าครัวอย่างว่องไว

******

บ้านผู้ใหญ่เสือเป็นบ้านหลังไม่ใหญ่นักปลูกอยู่บนเนินเตี้ยๆ ไล่ระดับด้วยทางโรยกรวดและแปลงผักสีเขียวขจี ไม่ไกลจากตัวบ้านรักเป็นธารน้ำเล็กๆ ที่ไหลรินกระทบกรวดหินจนก้อนกลมมน มองเห็นไกลๆ ก็รู้ว่าน้ำใสและน่าจะเย็นมาก ถัดจากธารน้ำออกไปคือแนวทิวเขาสลับสล้างด้วยพุ่มพฤกษาหนาทึบ และอีกด้านคือนาขั้นบันไดที่กำลังออกรวงข้าวสีเหลืองทองทั่วนา

ภาพที่ปรากฏบริเวณเนินเขาเบื้องหน้าชายหนุ่ม ทำให้เขาตกตะลึงในความงดงามของผืนป่าและหุบเขาอันเป็นที่อยู่ของชาวบ้าน หมู่บ้านธารน้ำดี ไม่น่าเชื่อว่าหมู่บ้านแห่งนี้จะรอดพ้นจากนักท่องเที่ยวที่เสาะหาความงาม ทั้งที่ห่างจากอีกหมู่บ้านที่กำลังพัฒนาเป็นแหล่งท่องเที่ยวไม่ไกลนัก

“ลูกเจ้าผาดหรอกรึ หล่อเหมือนพ่อเราสมัยหนุ่มๆ ไม่มีผิดเพี้ยนกันเลยนะ”

นายเสือหรือผู้ใหญ่เสือแห่งหมู่บ้านธารน้ำดี หัวเราะเบาๆ เมื่อชายหนุ่มทั้งสองแนะนำตัวและบอกวัตถประสงค์ของการมาหาตามคำสั่งของคนเป็นพ่อ ผู้ใหญ่เสือจัดห้องให้ชายหนุ่ม ให้นอนใกล้ห้องของเขาและชวนทั้งคู่มานั่งคุยกันที่ตั่งหน้าบ้าน

“เลยหมู่บ้านของเรา มีคนกรุงเข้ามาซื้อที่ทางทำรีสอร์ทที่พักต้อนรับนักท่องเที่ยวในช่วงหน้าหนาวกันเยอะ ไอ้ลูกสาวของฉัน มันก็เลยอยากจะทำมั่ง สำหรับฉันกับอาชีพรับซื้อพืชผลการเกษตรลงไปขายมันก็พออยู่ได้หรอก แต่ช่วงนี้เศรษฐกิจมันก็ไม่ไหว แถมรถบรรทุกของฉันดันเกิดอุบัติเหตุเข้า ต้องเสียเงินเสียทองไปมาก เจ้าคนขับก็หนี คู่กรณีก็ฟ้องร้องจนฉันเองก็แย่”

“โชคร้ายจังนะครับ”

“ใช่ โชคร้ายจริงๆ นั่นล่ะ พ่อแผน เพราะรถก็ดันหมดประกันไปชนเขามี คนตาย คนเจ็บก็หลายคน กว่าจะรักษาหาย เราก็ต้องใช้เงินเยอะ” ผู้ใหญ่เสือร่ายยาวอย่างเจ็บลึกอยู่ในใจ

“เรื่องประกันรถนี่ หลายรายนะครับที่มักเกิดอุบัติเหตุ ตอนรถหมดประกันพอดี” วิสุทธิ์ออกความเห็นตามที่เขารู้ๆ มา

“ใช่ มีแต่คนเขาว่าอย่างนั้น ตอนที่ยังไม่เกิดอุบัติเหตุ มีคนเขาบอกว่าให้รีบไปทำก่อนหมด เดี๋ยวจะมีเรื่อง ไอ้ฉันก็ยุ่งๆ เลยไม่มีเวลาไปต่อประกัน แหม...มันก็ช่างบังเอิญเกิดเรื่องจนได้”

“ถือว่าฟาดเคราะห์นะครับ ไหนๆ เหตุการณ์มันก็ผ่านไปแล้ว”

ผสุยิ้มปลอบใจให้เพื่อนของพ่อ ผู้ใหญ่เสือดูเป็นผู้สุงวัยใจดี ในวัยเกือบ ๖๐ ปี เขาดูแข็งแรงและสุขภาพดี ยิ้มแย้มแจ่มใส และมีความเอื้ออารี แม้ว่าจะเพิ่งเกิดเหตุการณ์เลวร้ายถึงขั้นเกือบหมดตัวมาหมาดๆ ก็ตาม

“ลูกสาวของฉัน คุณคงเจอกันแล้วใช่ไหม?” ชายหนุ่มพยักหน้ารับ