ตอนที่ 3 รันทด

ปราบสวมใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวผูกเนคไทสีเข้มกางเกงสแลคขายาวหล่อเนี้ยบ เตรียมตัวจะออกทำงานใบหน้าหล่อดูมีออร่าของความสุขมากขึ้นหลังจากได้พูดคุยกับวลีเธอทำให้เขารู้ว่าชีวิตเขาดีกว่าใครอีกหลายคน เขาไม่ควรเอาปัญหาเรื่องชีวิตคู่มาทำให้ชีวิตขาดความสุข

ร่างแกร่งเดินลงบันไดมาอย่างอารมณ์ดี เมื่อเดินถึงโต๊ะอาหารเห็นป้าพิมกำลังนั่งป้อนอาหารลูกชายอยู่ก็นึกสงสัย

“พี่เลี้ยงไปไหนครับ”

“วันนี้วันหยุดค่ะ วลีออกไปหาลูกกลับมาช่วงหัวค่ำ” ป้าพิมตอบพลางตักอาหารป้อนคุณหนู

“อ๋อ...” ปราบพยักหน้านิ่ง ๆ เดินเข้าไปหยอกล้อเล่นกับลูกตามปกติไม่ให้คนอื่นสงสัยว่าเขาสนใจพี่เลี้ยงของลูกเป็นพิเศษ

ณ ชุมชนแออัดบ้านของวลี

วลีมาที่บ้านพ่อแม่ก็ลงมือทำความสะอาดปัดกวาดเช็ดถูซักเสื้อผ้าให้ลูกอย่างแข็งขัน เมื่อทำงานบ้านเรียบร้อยวลีก็นั่งเล่นจ๊ะเอ๋กับลูก วางของให้ลูกที่กำลังหัดคลานตามไปหยิบนอนเล่นกอดฟัดกันด้วยความคิดถึง จวบจนช่วง บ่ายแก่ ๆ วลีพาลูกออกไปเที่ยวตลาดซื้อของใช้จำเป็นมาจัดเตรียมให้ลูกกับพ่อแม่ เวลาหนึ่งวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว วลีหน้าเศร้าอุ้มลูกมาหน้าประตูบ้านหอมสองแก้มลูกสาวสุดที่รักแล้วยิ้มหวานให้ลูกแต่ขอบตาร้อนผ่าวน้ำตาคลอไม่อยากห่าง วลีส่งลูกให้แม่อุ้มไว้

“ฝากหน่อยนะแม่” วลีมองอาลัยอาวรณ์ฝืนยิ้มริมฝีปากสั่น

“ทำงานให้สบายใจเถอะ ไม่ต้องห่วงทางนี้” แม่น้ำเสียงอบอุ่น หลานสาวซบหน้าลงออดอ้อนบนอกยาย

“จ้ะแม่ หนูกลับนะ อาทิตย์หน้ามาใหม่” วลียกมือไหว้แม่ยิ้มเศร้า ๆ ตัดใจหันหลังกลับไป ร่างบางเดินออกมาจากตรอกซอกซอยในชุมชนแออัดกลิ่นน้ำครำลอยคละคลุ้งยุงบินว่อน เพื่อนบ้านยังนั่งจับกลุ่มคุยกันหน้าบ้าน บางบ้านก็นั่งล้อมวงกันดื่มเหล้า วลีเกิดมาเติบโตมาในสลัมเลยไม่รู้สึกกลัวเธอเดินทักทายยิ้มให้ทุกบ้านที่นั่งอยู่

พระอาทิตย์ตกดิน

ทางเดินเริ่มสลัวมีแสงสว่างจากไฟถนนที่สาดส่องระหว่างทางเดิน วลีเดินเกือบถึงต้นซอยสายตาสวยเห็นรถแท็กซี่กำลังเลี้ยวเข้ามาเธอจำทะเบียนได้แม่นว่าเป็นของเต้ผัวเก่า วลีถอนหายใจเบื่อหน่ายไม่อยากเจอ เท้าบางรีบจ้ำเดินหนีสวนกับรถผัวเก่า

“ไม่ทักทายผัวเก่าเลยนะวลี” เต้จอดข้างทางลดกระจกตะโกนเรียก ร่างหนาเปิดประตูลงมาจากรถหน้าตาท่าทางกวนประสาท วลีชะงักเท้าเอียงคอไปมองเล็กน้อย

“เดี๋ยวเมียมึงก็มาด่ากูอีก” วลีเสียงเหวี่ยงสะบัดหน้าเดินเร็ว กึ่งเดินกึ่งวิ่งอยากหนีผัวเก่า เต้วิ่งตามหลังมากระชากแขนเรียวดึงรั้งไว้ไม่ให้ไป

“จะรีบไปไหน ได้ข่าวว่าไปทำงานเป็นพี่เลี้ยงบ้านคนรวยหมู่บ้านข้าง ๆ เหรอว่ะ”

“เออ!” วลีตอบแบบขอไปทีพยายามดึงแขนออกจากมือแกร่ง

“ดีมึงจะได้มีเงินเลี้ยงลูก ว่าแต่เอ็งดูสวยผุดผ่องมีน้ำมีนวลขึ้นนะ ได้น้ำดีล่ะสิผัวใหม่เป็นคนสวนหรือคนขับรถว่ะ” เต้ยิ้มสายตากรุ้มกริ่มยกมือสากลูบไล้เรียวขาวเนียนละเอียด

“อย่ามายุ่ง ไปหาเมียมึงโน่น ไป!” วลีเสียงแข็งสะบัดแขน ถดตัวหนีหน้าตาขึงขัง พอได้จังหวะก็รีบวิ่งหนีออกไปหน้าปากซอย เต้วิ่งตามมาติด วลีหันไปมองเห็นเต้ใกล้ถึงตัวก็เร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นอีกหน้าสวยตื่นตระหนกไม่อยากสุงสิงกับผัวเก่า เต้วิ่งเข้ามาประชิดเอื้อมมือกระชากร่างบางจนเธอเซถลาเสียหลักเกือบล้ม

“สะดีดสะดิ้งนักนะมึง ตอนเอากันไม่เห็นเล่นตัวเลยว่ะ!” แขนแกร่งโอบกอดเรือนร่างบางแน่นอย่างย่ามใจ

“ปล่อยกู ปล่อย!!” วลีพยายามดิ้นร้องโวยวายหวังให้มีคนมาช่วย ทันใดนั้นมีรถหรูขับผ่านปากซอยแล้วถอยหลังกลับมามาบีบแตรเสียงดังสนั่น “ปริ้น ปริ้น!!”

“ใครว่ะ” เต้หันขวับมองอย่างหงุดหงิด วลีหน้าเสียจะร้องไห้จำได้ว่าเป็นรถของคุณปราบ

“มีเรื่องอะไรกัน!” ปราบลงมาจากรถหน้าตาขึงขึงน้ำเสียงแข็งกร้าว สายตาคมจ้องมองผู้ชายที่กำลังกอดวลีอย่างเอาเรื่อง

“เรื่องผัวเมีย อย่าเสือก” เต้ตะคอกจ้องตาเขม็ง

“วลีเป็นพี่เลี้ยงลูกฉัน” ปราบหน้าตึงพยายามนิ่งทั้งที่อารมณ์ภายในคุกรุ่น เมื่อเห็นวลีกอดกับสามี

“เจ้านายก็อยู่ส่วนเจ้านาย อย่ามายุ่งกับเรื่องผัวเมีย” เต้ยิ้มเยาะอย่างรู้ทันเป็นผู้ชายเหมือนกันทำไมจะดูไม่รู้ว่าเจ้านายหนุ่มกำลังสนใจเมียเก่าของเขา

“พี่เต้!!!” เสียงผู้หญิงตะโกนมาทางด้านหลัง เต้หันขวับหน้าเสีย แป้งใส่ผ้าถุงเสื้อยืดวิ่งมาด้วยความโกรธจัดที่เห็นผัวกอดเมียเก่า เต้ตกใจปล่อยแขนที่โอบกอดวลีแล้วออกถอยหลังไปยืนหน้าสลด

“อีหน้าด้าน มาอ่อยผัวกู” แป้งจ้องตาเขม็งถกแขนเสื้อเตรียมพร้อมตบวลี

“ผัวมึงก็แค่เสลดที่ถุยทิ้ง ไม่เอามากลืนลงคอ มึงเอาผัวมึงกลับไปแล้วล่ามมันไว้อย่าให้มาเพ่นพ่านลวนลามกู” วลีหน้าตาขึงขังท้าวเอวพร้อมตบเหมือนกัน ปราบนิ่งอึ้งไม่คิดว่าวลีที่ทางเรียบร้อยจะดูแรงขนาดนี้ แป้งหันขวับไปมองเต้แล้วปรี่เข้าไปทุบตีหลายที

“อยากกลับไปเอามันมากใช่ไหม หนูมีอะไรสู้มันไม่ได้ ห๊ะ!” แป้งร้องโวยวายลั่นซอย

“ไปคุยที่บ้าน” เต้หัวเสียตวาดใส่อย่างรำคาญ

“จะคุยตรงนี้ คุยให้รู้เรื่องกันไปเลย หาเรื่องกลับไปเอามันทุกทีมันมีอะไรดี ลีลาไหนท่าไหนหนูก็ทำให้ได้ บอกสิว่ามันทำท่าไหนแล้วพี่ติดใจหนูจะทำให้ทุกท่า!” แป้งโมโหหน้าแดงกำหมัดทุบอกแกร่งแรง ๆ

“อย่ามาเซ้าซี้นะแป้ง” เต้หงุดหงิดเดินหนีเข้าไปในซอย

“ก็ทำท่าไหนล่ะพี่ถึงอยากลับไปเอามัน” แป้งเดินตามเสียงดังตะโกนคุยตลอดทาง วลีถอนหายใจโล่งอกเหลือบไปยกมือไว้ขอบคุณปราบที่มาช่วย

“หมดเรื่องแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ” วลียกมือไหว้ขอบคุณ แล้วหันหลังเดินออกจากซอยสลัม ปราบหันไปมองสองผัวเมียทะเลาะตีกันเข้าไปในซอย เขาส่ายหน้าเบา ๆ สองผัวเมียคู่นั้นก็เหมือนเขากับภรรยาที่ก่อนหน้านี้ทะเลาะกันเป็นประจำปราบเดินกลับไปขึ้นรถหรูขับตามไปบีบแตรเรียกวลีที่เดินบนริมฟุตบาทข้างทางตรงไปยังหมู่บ้านหรูของคนรวย กระจกรถติดฟิล์มทึบเลื่อนลง

“ขึ้นรถสิ” ปราบชะเง้อหน้าเรียกให้ขึ้นรถ

“ไม่เป็นไรคะอีกนิดเดียวก็ถึงหมู่บ้านแล้ว” วลีก้มมองเขาผ่านกระจกรถ เธอยิ้มเล็กน้อยไม่อยากรบกวนคุณผู้ชาย

“บอกว่าให้ขึ้นมา..........” ปราบลากเสียงหงุดหงิด วลีหน้าเจื่อนหนักใจไม่อยากขัดคำสั่งเจ้านาย มือเรียวเปิดประตูรถขึ้นนั่งเบาะหน้าข้างเจ้านาย เธอนั่งตัวเกร็งอึกอักทำตัวไม่ถูก

“นั่นสามีที่เป็นพ่อของลูก?” ปราบเอ่ยถามลดความอึดอัดให้หญิงสาว

“ค่ะ”

“เขามีเมียน้อยเลยเลิกกันเหรอ”

“เรียกว่าเขาเฉดหัวทิ้งดีกว่าค่ะ ตอนท้องหนูแพ้หนักมีอะไรด้วยไม่ไหวมันก็เลยไปมีเมียใหม่” วลีมองนอกกระจกแสยะยิ้มให้กับชีวิตเฮงซวย