ตอนที่ 2 วาบหวาม

เช้าวันรุ่ง

ป้าพิมกับน้อยเตรียมอาหารเช้าไว้ให้เจ้านายในห้องครัว วลีนั่งป้อนโจ๊กคุณโปรดที่โต๊ะอาหาร สักพักคุณผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งเดินลงมาที่ห้องทานอาหาร ร่างแกร่งนั่งลงหัวโต๊ะคนรับใช้เตรียมกาแฟมาเสิร์ฟ เขามองลูกชายกำลังทานข้าวคอยเหล่หางตามองวลีด้วย

“วลี นี่คุณปราบ เป็นคุณผู้ชายของบ้าน” ป้าพิมแนะนำวลีให้รู้จักคุณผู้ชาย วลียกมือไหว้อย่างอ่อนน้อมยิ้มแหย ๆ

“วลีเป็นพี่เลี้ยงคุณโปรดได้สี่วันแล้วค่ะ” ป้าพิมบอกกับคุณผู้ชาย เขาพยักหน้าทำเฉย ๆ หยิบแก้วกาแฟขึ้นดื่ม

“คุณผู้หญิงล่ะ”

“เอ่อ..........” ป้าพิมอึกอักพูดไม่ออก

“ยังไม่กลับ” ปราบพูดพร้อมกับส่ายหน้าเบา ๆ เอือมภรรยาที่เป็นแม่ของลูกเสียเหลือเกิน

“เมื่อคืนไปปาร์ตี้คงนอนค้างที่คอนโดคุณภาค่ะ” ป้าพิมรีบพูดสีหน้าไม่มั่นใจเพราะไม่รู้ว่าคุณผู้หญิงค้างที่ไหน ปราบยิ้มเหยียดเมื่อนึกถึงแม่ของลูก ร่างแกร่งลุกขึ้นเดินออกไปทำงานด้วยสีหน้าเรียบเฉย

วลีสังเกตว่าเขาทำเหมือนไม่คิดมากเรื่องภรรยาออกเที่ยวไม่กลับบ้านแต่ภายใต้ความเงียบขรึมนั้นอาจจะซ่อนความไม่พอใจอยู่ก็ได้ เหมือนวลีที่คนในสลัมคิดว่าเธอรักไอ้เต้มากแต่ไม่มีใครรู้เลยว่าเธอกำลังน้ำตาตกใน ยอมเป็นของเต้ทั้งที่ไม่ได้รัก

ช่วงหัวค่ำ

วลีใส่ชุดนอนกางเกงขาสั้นเล่นกับคุณหนูในห้องนอนแล้วพาอุ้มเดินเล่นไปมารอบ ๆ ห้อง กล่อมให้คุณหนู หลับสนิท คุณหนูหลับนิ่งซบหน้าบนไหล่บาง วลีค่อย ๆ วางคุณหนูในอ้อมกอดลงบนเตียงนอนนุ่มอย่างทะนุถนอม ยังไม่ทันจะห่มผ้าห่มให้คุณโปรด วลีก็สะดุ้งสุดตัวหันหลังมองด้วยความตกใจเห็นคุณผู้ชายนั่งประกบหลังเธอใกล้ชิด เขาชะเง้อมองหน้ามองลูกชายที่หลับใหล ลมหายใจอุ่นกระทบคอเรียวชวนให้ขนลุก วลีได้สติค่อย ๆ กระเถิบตัวออกห่างกายแกร่งที่เขยิบเข้าใกล้เอาแขนแกร่งโอบเอวบางรวบดึงเธอมาแนบชิดเหมือนคนรัก วลีหน้าตาตื่นหัวใจเต้นรัวตื่นเต้นกับเต้ยังไม่เคยทำให้เธอรู้สึกวาบหวามเท่านี้

“เสียงหัวใจเต้นแรงจัง” ปากหนาเคลื่อนกระซิบข้างหูแผ่วเบา เธอกระตุกสยิวที่ต้นคอ หน้าสวยเอียงมองแก้มเนียนแนบชิดปลายจมูกโด่งเป็นสันที่อยากกดหอมหญิงสาวอย่างปรารถนา

“หนูเป็นแค่พี่เลี้ยงเด็ก คุณอย่ายุ่งกับหนูเลยค่ะ”

“ปกติฉันก็ไม่ยุ่งกับคนรับใช้ แต่กับเธอไม่รู้ทำไม.....ถึงอยากยุ่งด้วย” ปราบเสียงแหบพร่า คลอเคลียแก้มเนียนเขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน เขาแต่งงานกับเมียเพราะที่บ้านเลือกให้ทั้งสองคนไม่ได้รักกันมีเซ็กส์เพื่อมีทายาท และส่วนมากเขาจะไปออกไปจ้างเด็กไซด์ไลน์สวย ๆ เรียนมหาวิทยาลัยทำตัวหรูมากกว่า

วลีเชิดหน้าหลับตาเคลิบเคลิ้มหลงใหลไปกับการคลอเคลีย เสียงลมหายใจแรงขึ้นเรื่อย ๆ ปากหนาแทะเล็ม ซอกคอสูดความหอมจากกายสาว มือใหญ่สอดเข้าใต้เสื้อยืดตัวโคร่งลูบไล้ผิวกายเนียนละเอียดขึ้นไปเรื่อย ๆ จนถึงเต้านมใหญ่ล้นมือที่ไม่ได้ใส่ชุดชั้นใน ทำให้เลือดลมยิ่งสูบฉีดลำดุ้นยันตุงเป้ากางเกงแข็งตั้งแยงอยู่ที่ก้นใหญ่ของวลี

“หนูมีลูกมีผัวแล้วค่ะ” วลีได้สติรีบลุกหนีไปนั่งพับเพียบที่พื้น กุมมือตัวเองแน่นหักห้ามใจไม่ให้เคลิ้มตามเขา

“จริงเหรอ” ปราบอ้าปากค้างนิ่งอึ้ง คิ้วเข้มขมวดอย่างสงสัย เธอเป็นเด็กสาวไม่คิดว่าจะมีลูกแล้ว

“ค่ะ ลูกหนูเพิ่งได้หกเดือน”

“อ๋อ ไม่น่า หน้าอกกับก้นถึงดู...ใหญ่” สายตาคมมองหน้าอกใหญ่อย่างเสียดาย เขาเองก็ต้องตัดใจไม่ยุ่งกับลูกเมียคนอื่น หน้าคมเม้มปากอึกอักอยู่สักพักก่อนจะลุกเดินหนีออกไปนอกห้อง วลีรีบวิ่งไปล็อคประตูห้องหัวใจเต้นรัว รู้สึกวาบหวามแปลก ๆ ดีนะที่เขายอมถอยออกไปไม่อย่างนั้นเธออาจเผลอใจเสียตัวให้เขา

เช้ารุ่งขึ้น

กิจวัตรประจำวันของวลีคือป้อนอาหารเช้าเล่นกับคุณหนูวัน ๆ มีอยู่แค่นั้น ในวันนี้อากาศดีวลีเลยพาคุณหนูมานั่งรถแบตเตอรี่บังคับด้วยรีโมทเล่นที่หน้าบ้านบริเวณพื้นปูนหน้าลานจอดรถ คุณหนูหัวเราะคิกคักวลีบังคับรถขับซ้ายขวาคุณหนูหัวเราะชอบใจสนุกสนาน สักพักกลิ่นน้ำหอมของคุณผู้หญิงโชยมาแต่ไกลวลีหยุดบังคับรีโมตรถหันไปมองคุณผู้หญิงแต่งหน้าเข้มสวมใส่ชุดแซกแบรนด์เนมเดินสวยสง่าจะไปที่รถหรู พอหันมาเห็นลูกชายกำลังเล่นอยู่เลยเดินเข้ามาใกล้โน้มตัวลงหอมแก้มลูกซ้ายขวา

“แม่” คุณโปรดชูมือสองข้างอยากให้แม่อุ้ม คุณผู้หญิงเหยียดตัวขึ้นไม่สนใจว่าลูกต้องการให้อุ้ม

“ฝากด้วย ฉันจะไปข้างนอก” เรนนี่หันหน้าไปพูดกับวลีแล้วหันหลังเดินกลับไปที่รถหรูไม่มองลูกที่มองตามตาละห้อย วลีเห็นคุณหนูหน้าเศร้าก็บังคับรีโมทรถแบตเตอรี่ให้คุณหนูอารมณ์ดี คุณผู้ชายเดินออกมาจากบ้านเห็นภรรยากำลังเดินไปที่รถ เขาเลยเดินไปดักหน้าภรรยา

“หัดอยู่บ้านเลี้ยงลูกบ้าง”

“คุณก็เลี้ยงสิ” เรนนี่พูดห้วน ๆ มองสามีด้วยหางตาดันเขาให้ถอยห่างเชิดหน้าขึ้นรถหรูสตาร์ทรถขับออกจากไปไม่สนไม่แคร์สามีสักนิด ปราบท้าวเอวก้มหน้าถอนหายใจเบื่อหน่าย ก่อนจะหันไปมองลูกชายกับวลีนั่งเล่นกันอยู่ไม่ไกล

ร่างหนาค่อย ๆ เดินเข้าไปนั่งลงห่าง ๆ มองลูกชายนั่งรถเล่นหัวเราะมีความสุข

“เป็นเด็กมีความสุขดีนะ ไม่ต้องคิดอะไรกินนอนเล่นมีความสุข” ปราบเสียงเอื่อยเบื่อชีวิตคู่จอมปลอมที่เขาไม่มีความสุขเลยสักนิด

“ไม่ใช่เด็กทุกคนที่มีความสุขหรอกค่ะ” วลีพูดขึ้น ปราบหันหน้ามองด้วยความสงสัย

“....”

“เด็กในสลัม บางคนหิวนมร้องไห้สุดเสียงได้กินกินแค่นมกระป๋องผสมน้ำเยอะ ๆ ได้แค่กลิ่นไม่มีสารอาหาร อยากได้ ของเล่นก็ไปรื้อหาที่กองขยะว่าบ้านคนรวยเขาทิ้งอะไรไว้บ้างพอซ่อมได้ไหม อยากกินขนมต้องรอให้มีเงินซื้อซึ่งก็นานกว่าพ่อแม่จะซื้อให้ พอมีขนมก็อมไว้ไม่อยากกลืนอยากเก็บรสชาติของขนมไปนานๆ” วลีพูดน้ำเสียงหม่นเศร้า ปราบหันมองอย่างตั้งใจฟังคิดตามสิ่งที่เธอพูด เด็กในสลัมมีความเป็นอยู่แร้นแค้นช่างน่าหดหู่

“ลำบากขนาดนั้นเลยเหรอ”

“มีมากกว่านี้อีกค่ะเรื่องมันยาว หนูเลยตั้งใจว่าจะไม่ยอมให้ลูกมีชีวิตเหมือนหนู ๆ จะตั้งใจทำงานเงินเก็บให้ลูกเรียนมีเงินซื้อขนมซื้อของเล่นให้ลูกได้....” วลียิ้มบาง ๆ ถึงจะเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวเธอก็จะดิ้นรนทำทุกอย่างไม่ให้ลูกต้องลำบากเหมือนเธอ ปราบยิ้มให้เธอในใจนึกขอบคุณหญิงสาวที่ให้กำลังใจเขาทางอ้อม เขาคิดว่าชีวิตตัวเองแย่แล้วที่ไหนได้มีคนอื่นแย่ยิ่งกว่า ขนาดเธอเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ยังเข้มแข็งเพื่อให้ลูกมีชีวิตที่ดี ตัวเขาที่มีพร้อมทุกอย่างยกเว้นเมียที่ดีจะมานั่งเครียดเบื่อชีวิตทำไมกัน......