ตอนที่ 4 อย่ารังเกียจหนู

“ยังรักเขาอยู่ไหม”

“หนูไม่เคยรักมัน” วลีกระแทกเสียงขบกรามแน่น

“แล้วทำไม” ปราบขมวดคิ้วสงสัย

“พ่อแม่หนูติดแชร์มันหลายหมื่นหาเงินมาได้ก็จ่ายคืนแค่ดอกเบี้ย มันส่งนักเลงมาทำลายข้าวของทุบตีพ่อแม่หนู แล้วเสนอว่าถ้าเอาหนูไปให้มันเอาทีสองทีมันจะลดหนี้ให้...........”

“เอี๊ยด!” ปราบเบรกรถหันมองวลี

“ทีสองทีไม่มีจริง มันเอาหนูเป็นปีจนหนูแพ้ท้องมันเลยเลิกยุ่ง แล้วก็ยกหนี้ ถือว่าให้เอาเงินไปเลี้ยงลูกของมัน” วลีค่อย ๆ หันมามองแววตาสั่นไหว

“วลี.......”

“อย่ารังเกียจหนูที่ทำตัวไม่ดีเลยนะคะ ขอร้องอย่าไล่หนูออก หนูเลี้ยงคุณโปรดได้ถึงหนูจะไม่ดีแต่หนูจะดูแลคุณโปรดให้ดีที่สุดค่ะ” วลีส่งสายตาอ้อนวอนน้ำตารื้นกลัวเขาจะรังเกียจและไม่อยากให้เธอเลี้ยงคุณโปรด

“เธอผ่านเรื่องหนักขนาดนั้นมาได้ยังไง” สายตาคมมองอย่างค้นหาผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งเจอมรสุมชีวิตจนเขาคาดไม่ถึง

“ความจน ทำให้หนูต้องทนต่อสู้กว่าจะโตมาไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกค่ะ” วลีเสียงสั่นหดหู่ในโชคชะตาความลำบากที่มีมาตั้งแต่เด็กทำให้เธอไม่ยอมแพ้และอยากให้ลูกมีชีวิตที่ดี วลีดูเป็นคนที่เรียบร้อยอ่อนโยนแต่ในใจแข็งแกร่งลำบากมาทั้งชีวิตจนมีภูมิต้านทาน...........

ปราบมองอย่างเห็นใจเขาไม่พูดอะไรขับรถเข้าบ้านหรู วลียกมือไหว้อีกครั้ง

“เธอดูแลโปรดต่อเถอะ เรื่องส่วนตัวไม่เกี่ยวกับเรื่องงาน” เขาพูดขึ้นให้เธอสบายใจว่ายังไม่ตกงาน เขาให้วลีเลี้ยงลูกชายของเขาต่อ

ตั้งแต่วันนั้นสายตาของปราบก็เปลี่ยนไป จากที่เคยอยากมีอะไรด้วยเพราะความใคร่กลับมองเธอในมุมต่าง ๆ ที่มีหลายรูปแบบน่าค้นหาสำหรับเขา.....

ผ่านไปสองเดือน

วลีเลี้ยงคุณหนูโปรดทุกวันจนสนิทสนมและผูกพัน วลีเอ็นดูคุณโปรดที่น่ารักไม่ดื้อทำให้คลายคิดถึงลูกสาวไปได้บ้าง ตั้งแต่วลีมาอยู่บ้านหลังนี้คุณผู้หญิงมาเจอหน้าลูกไม่ถึงห้านาทีต่อวันหลังจากนั้นก็จะออกไปสังสรรค์นอกบ้าน ส่วนคุณผู้ชายไปต่างประเทศบ่อย ๆ ถ้าหากอยู่ไทยเขาจะมาเล่นกับคุณโปรดเลี้ยงลูกเองใกล้ชิดกว่าคนเป็นแม่เสียอีก

ปราบพูดคุยกับวลีอย่างเป็นกันเองเขายิ้มกว้างมากขึ้นอารมณ์ดีกว่าเมื่อก่อนและไม่ค่อยทะเลาะกับคุณผู้หญิง บ้านเลยเงียบสงบไม่มีเสียงถกเถียงกันของเจ้านายทั้งสอง

วันหยุดของวลี

วลีใส่เสื้อเชิ้ตกางเกงยีนส์ออกไปหาลูกแต่เช้าตรู่ ลูกสาวน่ารักสดใสมีความสุขตายายคอยดูแลไม่ห่างทำให้วลีไม่ค่อยห่วงมากนัก วลีเล่นกับลูกเห็นพัฒนาการที่ดีลูกของลูกก็ชื่นใจ ทางบ้านของวลีมีกินมีใช้ความเป็นอยู่ดีขึ้นเพราะเธอไป อยู่เป็นพี่เลี้ยงไม่เคยต้องใช้เงินสักบาทอยู่กินฟรีทุกรายการ เงินเดือนออกแบ่งเก็บไว้ส่วนหนึ่งสำหรับค่าเรียนลูกในอนาคต อีกส่วนหนึ่งเก็บไว้ในยามฉุกเฉิน ที่เหลือก็นำมาใช้แบ่งให้พ่อแม่

วลีอยู่กับครอบครัวและลูกสาวจนถึงช่วงหัวค่ำ กอดลาลูกสาวสุดที่รักส่งให้แม่อุ้มแล้วเดินกลับจากบ้านผ่านตรอกซอยชุมชนแออัดออกมาริมถนนระหว่างเดินอยู่บนริมฟุตบาทไปเรื่อย ปราบที่เพิ่งเลิกงานขับรถมาเจอวลีพอดี

“ปริ้น ปริ้น” เสียงแตรรถทำให้เธอที่เดินเหม่อสะดุ้งหันมองหน้าตาเหลอหลา

“คุณปราบ”

“ขึ้นมาสิ” เขาชะเง้อมองยิ้มให้แล้วเรียกขึ้นรถ วลีพยักหน้าเปิดประตูขึ้นนั่งบนรถเบี่ยงตัวไปหยิบสายเบลท์มาคาด เสื้อเชิ้ตที่เธอสวมใส่อยู่กระดุมปริออกตรงหน้าอกพอดิบพอดี ปราบหันมาเห็นเข้าเลยรีบหันหน้ากลับมองถนนเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ลูกเป็นไงบ้าง” เสียงทุ้มเอ่ยถามกลบเกลื่อนความเขินที่มองหน้าอกหญิงสาว

“สดใสร่าเริงตามวัยค่ะ แค้ก แค้ก” เสียงหวานแหบแห้งรีบมือปิดปากไอ

“ไม่สบายเหรอ” ปราบเหลือบมองแว๊บนึง

“คอแห้งค่ะ วันนี้น่าจะดื่มน้ำน้อย”

“หยิบน้ำดื่มตรงนี้ไปดื่มได้เลยนะ” รถหรูแล่นไปเรื่อย ๆ เขาเหลือบมองขวดน้ำเปล่าใกล้เกียร์

“ขอบคุณค่ะ” วลีหยิบขวดน้ำขึ้นมายกดื่มลงอึก อึก กระหายน้ำมาก อยู่ ๆ มีหมาดำวิ่งตัดหน้ารถปราบเบรกกะทันหัน

“เอี๊ยด” วลีหน้าแทบทิ่มดีที่คาดเบลท์น้ำกระเฉาะใส่เสื้อผ้าของเธอและคอนโซลรถหรู วลีหน้าตาตื่นรีบหาทิชชู่ในกระเป๋ามาเช็ดคอนโซลรถ

“ไม่เป็นไรไม่ต้องเช็ดหรอกนิดหน่อยเอง”

“ขอโทษที่ทำรถเลอะนะคะ” หญิงสาวหน้าเสียมือเรียวยังเช็ดคอนโซนรถ ปราบจับข้อมือบาง วลีชะงักหันมองหน้าเจื่อนกลัวโดนต่อว่า

“เช็ดตัวเธอเถอะ เปียกหมดแล้ว” ปราบเหลือบมองเสื้อเชิ้ตที่เปียกน้ำเผยให้เห็นสองเต้าอวบอิ่มชัดเจน วลีก้มมองตามสายตาของเขาแล้วสะดุ้งตกใจหน้าตาเหลอหลารีบเอากระดาษทิชชู่ซับเสื้อเปียกบนหน้าอก ปราบลอบกลืนน้ำลายชำเลืองมองใจเต้นรัว