2 มันแค่ความฝัน

ตอนที่ 2

มันแค่ความฝัน

“เจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะทำไมถึงลงไปนั่งอยู่ตรงนั้น”

ข้าวหอมวิ่งตรงเข้ามาในห้องนอนของเขตแดนเพราะอีกฝ่ายไม่ได้ปิดประตูและภาพที่เห็นก็ทำให้สาวน้อยถึงกับตกใจรีบเข้าไปประคองคนเจ็บที่นั่งกองอยู่กับพื้น

“เจ็บสิถามได้ หงุดหงิดไปหมดแค่จะถอดกางเกงก็ดันสะดุดล้ม”

คนเมารีบจับแขนของคนตัวเล็กเพื่อพยุงตัวลุกขึ้นเพื่อมานั่งที่เตียงนอน

“ถ้าอาบน้ำไม่ไหวก็นอนเถอะค่ะเดี๋ยวข้าวหอมเอาผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้”

เขตแดนหันมามองสบตาคนพูดเขาไม่คิดว่าสาวน้อยที่เขาเองแทบจะไม่ค่อยได้พูดจากับเธอจะห่วงและดูแลเขาถึงเพียงนี้

คนเมาทำตัวว่านอนสอนง่ายรอให้เด็กในบ้านไปเตรียมผ้าขนหนูและน้ำอุ่นมาเช็ดตัวให้เพราะเขตแดนรู้ดีว่าความเมาในตอนนี้เขาคงไม่สามารถพาตัวเองไปถึงห้องน้ำได้สำเร็จแน่นอน

“ถอดเสื้อหน่อยไหมคะจะได้เช็ดตัวด้วย”

ข้าวหอมมองสบตาคนพูดสายตาของเธอไม่มีอะไรอยู่ในนั้นเพราะเธอพูดไปด้วยความบริสุทธิ์ใจเพราะเนื้อตัวของเจ้านายมองแล้วไม่รู้สึกสดชื่นเอาเสียเลย

“ขอบคุณนะ ที่มาอยู่ดูแลฉันวันนี้”

เขตแดนจับมือเล็กที่กำลังแกะกระดุมเสื้อของเขาอยู่ ข้าวหอมจึงมีโอกาสได้หันไปสบตาคนพูดซึ่งตอนนี้มันมีหยดน้ำใสๆกำลังไหลหยดลงมาอาบแก้ม

“คุณแดนร้องไห้ทำไมคะ”

สาวน้อยตกใจรีบใช้มือของเธอเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาทั้งสองข้างน้ำเสียงที่แสดงความเป็นห่วงทำให้เขตแดนยิ่งรู้สึกอยากร้องไห้มากไปกว่าเดิม

“น้ำตาของฉันทำให้เธอเป็นห่วงขนาดนี้เลยหรือ”

ข้าวหอมไม่เข้าใจว่าเจ้านายของเธอกำลังเป็นอะไรแต่จากที่เขาพูดเมื่อตอนมาถึงก็พอจะคาดเดาเหตุการณ์ได้ว่าตอนนี้เจ้านายของเธอกำลังอกหักเพราะถูกผู้หญิงที่เป็นคนรักบอกเลิก

“ตั้งแต่แม่ของข้าวตายก็มีครอบครัวของคุณแดนที่ช่วยเหลือดูแลข้าวมาตลอดแล้วคุณมาร้องไห้แบบนี้จะไม่ให้ข้าวเป็นห่วงได้ยังไงคะ”

สาวน้อยตอบตามความเป็นจริงเธอไม่คิดหรอกว่าคำตอบของเธอจะเป็นจุดเปลี่ยนให้กับชีวิตต่อจากนี้

ชายร่างสูงที่ยังคงอยู่ในอาการเมาแต่ก็พอได้สติขึ้นมาเมื่อได้ผ้าอุ่น ๆ มาเช็ดหน้าคว้ามือของสาวน้อยมาวางที่อกของเขาก่อนที่เขตแดนจะหยิบผ้าเช็ดตัวจากมือหญิงสาวปาลงไปที่ข้างเตียง

“คุณแดน จะทำอะไรคะ”

สาวน้อยในชุดนอนตกใจกลัว เธอพยายามจะลุกออกจากตัวเขาแต่กลับถูกอีกฝ่ายดึงแขนของเธออย่างแรงจนตอนนี้ตัวเธอลงไปนอนล้มอยู่ที่เตียงข้างๆกับเขา

“ฉันไม่เหลือใครแล้ว เธอรังเกียจฉันมากหรือไง”

เป็นคำถามที่ไม่ต้องการคําตอบเพราะแค่เพียงพูดจบชายหนุ่มก็บรรจงทาบทับปากหนาของเขาตรงปากสีชมพูที่กำลังเผยอสั่นด้วยความหวาดกลัวเหมือนกำลังจะพูดอะไรแต่ก็ไม่มีแม้แต่เสียงตอบ

สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นมันรวดเร็วเกินกว่าที่สาวน้อยผู้ไร้ประสบการณ์ในชีวิตอย่างข้าวหอมจะรู้ว่าเธอควรจะตัดสินใจทำอย่างไร

“คุณแดน ปล่อยข้าวเถอะค่ะคุณเมามากแล้ว”

หญิงสาวพยายามดิ้นและร้องขอให้อีกฝ่ายตั้งสติแต่เธอก็ไม่กล้าพูดอะไรมากกว่านี้เพราะกลัวจะทำให้เขตแดนรู้สึกน้อยใจมากไปกว่าเดิม

“ฉันจะปล่อยถ้าเธอบอกว่ารังเกียจฉัน”

ข้าวหอมจะพูดคำว่าเกลียดออกมาได้อย่างไรในเมื่อหัวใจของเธอแอบรักผู้ชายคนนี้มาตลอด ตลอดเวลาที่อยู่ในบ้านหลังใหญ่เขตแดนเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่เธอมีโอกาสได้ใกล้ชิดและ ความอบอุ่นของเขาก็ทำให้ชีวิตเด็กกำพร้าอย่างข้าวหอมเผลอยกใจไปให้เขาตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

หัวใจของสาวน้อยมันสั่นไหววูบวาบใจหนึ่งเธออยากจะตะโกนร้องให้คนช่วยและดิ้นสุดแรงเพื่อให้ออกจากพันธนาการแต่หัวใจมันกำลังบอกเธอว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นนับจากนี้มันคือความสุขที่เธอเฝ้ารออ้อมกอดจากเขามานานแสนนาน

สัมผัสอันเร่าร้อนสลับกับความนุ่มนวลทำให้ร่างกายของหญิงสาวพร้อมจะอ่อนเป็นขี้ผึ้งยินยอมทุกอย่างให้อีกฝ่ายใช้ร่างกายของเธอเพื่อผ่อนคลายความหมองเศร้าในค่ำคืนนี้

เขตแดนถึงแม้จะอยู่ในอาการที่เมาแต่เขาก็มีสติพอที่จะรู้ว่าตอนนี้ผู้หญิงที่นอนอยู่ภายใต้ร่างใหญ่ของเขาเธอเป็นเพียงแค่เด็กในบ้านที่มารดาเก็บมาเลี้ยงแต่ความเหงาความเศร้าและความรู้สึกที่ไร้ค่าทำให้ชายหนุ่มต้องการผู้หญิงสักคนมาทำให้เขารู้สึกว่าเขาคือคนสำคัญ

หัวใจที่สับสนแปรเปลี่ยนเป็นความเต็มใจเวลานี้ข้าวหอมพร้อมจะยินยอมมอบทั้งกายและหัวใจให้กับผู้ชายที่เธอแอบรักทั้งที่รู้ว่าทันทีที่สิ้นสุดความสัมพันธ์ในค่ำคืนนี้เธอจะเป็นเพียงแค่ผู้หญิงใจง่ายและบางทีความสัมพันธ์ของเธออาจจะเป็นความลับไปตลอดกาล

“เจ็บ..ข้าวเจ็บ”

เพียงคำพูดเดียวที่หลุดออกจากปากเจ้าของร่างบางเปลือยเปล่าที่กำลังนอนหลับตาพริ้มนั่นคือความเจ็บปวดที่เธอได้รับจากการถูกบุกรุกจากความเป็นชายของเจ้านายที่เธอรัก

“ฉันขอโทษนะ”

เสียงกระซิบแหบแห้งดังอยู่ข้างหูสาวน้อยเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เธอได้ยินในเวลานี้นอกจากเสียงหอบเหนื่อยจากลมหายใจของอีกฝ่าย

ความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจกำลังพาทั้งคู่โบยบินขึ้นสู่ความสุข โดยที่ต่างก็รู้ว่าเมื่อทุกอย่างในค่ำคืนนี้ผ่านไปมันคงทำให้ชีวิตของทั้งสองคนไม่เหมือนเดิม

“อ่า….”

เมื่อสิ้นเสียงครางอย่างมีความสุขชายหนุ่มก็ล้มตัวลงนอนข้างสาวน้อยที่เขาเพิ่งจะกลายเป็นผู้ชายคนแรกในชีวิตของเธอ

ข้าวหอมไม่กล้าแม้แต่จะขยับตัวเธอเฝ้าแต่รอให้เขตแดนหลับสนิทเพื่อที่จะรีบแต่งตัวและลงไปยังเรือนหลังเล็กก่อนที่ทุกคนในบ้านจะกลับมา

“ไปไหนมาแล้วนี่ใครดื่มเหล้า”

ด้วยความรีบร้อนข้าวหอมจึงไม่ทันได้สังเกตว่าตอนนี้รถของดวงแขได้กลับเข้ามาจอดยังลงรถแล้วและเมื่อเธอได้ยินเสียงถามก็ถึงกับสะดุ้งสุดตัวหน้าซีดเผือด

“ไปดูคุณแดนมาค่ะพอดีเห็นดื่มเยอะก็เลยกลัวจะล้มไป”

ข้าวหอมตอบเสียงสั่นทั้งที่เธอพยายามรวบรวมสติเพราะไม่อยากจะทำอะไรให้เจ้านายสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

“เป็นอะไรหรือเปล่าข้าวหอมหน้าซีดเนื้อตัวสั่นไปหมด” ดวงแขเดินมาจับตัวสาวน้อยที่เธอเลี้ยงดูมาเกือบ 10 ปี

“ไม่มีอะไรค่ะข้าวแค่เหนื่อยวิ่งขึ้นวิ่งลง”

หญิงสาวคิดคำโกหกได้ทันถึงแม้ว่าดวงแขจะไม่เชื่อแต่เธอก็ไม่อยากคาดคั้นเอาคำตอบในเวลานี้เพราะดูจากนาฬิกาก็เกือบจะเที่ยงคืนแล้ว

“ไปอ่านหนังสือเถอะช่วงนี้ช่วงสอบทำให้ดีที่สุดนะจะจบแล้ว”

สิ่งเดียวที่ดวงแขเป็นห่วงในตัวข้าวหอมคือเรื่องของการศึกษาเพราะเธอตั้งความหวังไว้ให้หญิงสาวเรียนจบให้สูงที่สุดเพื่อที่จะได้สามารถดูแลตัวเองได้ความผิดเมื่อครั้งในอดีตที่สามีของเธอได้ขับรถชนแม่ของข้าวหอมมันคงไม่สามารถชดใช้ได้หมด ดวงแขจึงตั้งใจว่าจะส่งสาวน้อยคนนี้ให้ไปถึงฝั่งที่สูงที่สุดตามที่ ข้าวหอมต้องการ

“เดี๋ยวผมไปดูลูกก่อนนะ”

ไพศาลที่เพิ่งเดินมาถึงมองแก้วเหล้าและขวดเหล้าที่วาง เรียงรายอยู่ที่โต๊ะรับแขกก็รู้ได้ทันทีว่าเวลานี้ลูกชายของเขาน่าจะอยู่ในอารมณ์ที่ไม่ปกติถึงได้กลับมานั่งดื่มคนเดียวจึงได้รีบไปดูลูกชายที่ห้องนอนทันที

คนเป็นพ่อเข้าไปที่ห้องนอนของลูกชายได้เพียงชั่วครู่ก็รีบเดินออกมาหาภรรยาเพราะรู้ว่าไม่นานดวงแขก็น่าจะตามขึ้นมาที่ห้องของเขตแดนด้วย

“คุณไม่ต้องเข้าไปหรอกอาบน้ำพักผ่อนดีกว่าดึกแล้ว”

ไพศาลห้ามไม่ให้ภรรยาเข้าไปในห้องลูกชายถึงแม้ดวงแขจะเป็นห่วงแต่เธอก็คิดว่าไม่น่าจะมีอะไรเกิดขึ้นเพราะอย่างไรคนเป็นพ่อก็เข้าไปดูแล้วจึงยอมทำตามที่สามีบอก

“ข้าวหอม”

สาวน้อยในชุดนักศึกษาสองมือที่กำลังถือหนังสืออยู่ถึงกับอ่อนแรงทำทุกอย่างร่วงลงหลุดจากมือลงไปกองอยู่ที่พื้นด้วยความตกใจ

“เรื่องเมื่อคืน ฉัน...ขอโทษ”

เขตแดนมายืนดักรอสาวน้อยอยู่ที่หน้าประตูบ้านตั้งแต่ในช่วงเช้าแล้วเพราะเขาไม่กล้าพอที่จะยืนพูดคุยกับข้าวหอมภายในบ้านกลัวว่าจะแสดงพิรุธให้คนอื่นเห็น

“ขอบคุณค่ะ คุณแดนไม่ต้องคิดมากนะคะเรื่องเมื่อคืนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งนั้นข้าวลืมมันไปหมดแล้ว”

หญิงสาวรับหนังสือจากมือของชายหนุ่มที่ก้มลงไปหยิบให้เธอก่อนที่จะพูดความรู้สึกที่ตรงข้ามกับภายในหัวใจ

“ข้าวลืมมันไปหมดแล้วค่ะ”

ข้าวหอมตอบคำตอบที่เป็นเพียงคำโกหกเพราะความจริงแล้วเธอจำมันได้ทุกนาทีว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นระหว่างเธอกับเขา

“ขอบคุณนะที่เธอเข้าใจ”

เสียงตะโกนไล่ตามหลังทำให้สาวน้อยถึงกับต้องร้องไห้ออกมา ในที่สุดความสัมพันธ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนมันก็ต้องกลายเป็นความลับตลอดกาลมันจะเป็นเพียงแค่ความฝันที่มันไม่เคยเกิดขึ้นจริง นับจากนี้ไปเธอคงต้องอยู่กับความรู้สึกของตัวเองให้ได้ ความจริงที่เธอต้องยอมรับคือเธอกับเขาอยู่ห่างกันราวฟ้ากับดิน เธอเป็นเพียงแค่สาวใช้ในบ้านส่วนเขาคือลูกชายเจ้าของบ้านผู้สูงศักดิ์นับจากนี้ไปข้าวหอมหวังว่าเวลาที่ล่วงเลยผ่านไปจะช่วยเยียวยาหัวใจของเธอเอง