รักนี้ไม่จางหาย

ตอนที่ 1

เพื่อนั่งคุย

“ไปเอาเหล้ามาอีก”

เขตแดนถึงแม้จะดื่มมาจากข้างนอกแล้วแต่เมื่อถึงบ้านเขากับร้องเรียกให้ใครสักคนหยิบเหล้ามาให้เพราะความเศร้าที่มีมันยังคงไม่จางหายเขาอยากจะเมาเพื่อที่จะได้หลับและลืมเรื่องราวทั้งหมด

“ไปไหนกันหมดไม่ได้ยินฉันเรียกหรือไง”

คนเมาที่ถึงแม้ยังมีสติอยู่แต่ก็ไม่เต็มร้อยรู้สึกหงุดหงิดขึ้นทันทีเมื่อเขาร้องเรียกแต่กลับไม่พบว่ามีใครจะวิ่งมาหาทั้งที่บ้านหลังนี้มีคนรับใช้หลายคน

“คุณแดนจะเอาอะไรคะ”

ข้าวหอมวิ่งหน้าตาตื่นมาจากเรือนหลังเล็กเพราะปกติแล้วเธอไม่มีหน้าที่ดูแลรับใช้คนในบ้านแต่จากเสียงเรียกของเขตแดนที่ดังอยู่หลายครั้งทำให้เธอตัดสินใจรีบวิ่งมา

“ไปไหนกันหมดเรียกไม่มีใครได้ยินเลยแล้วเธอมายุ่งอะไรด้วยกลับไปอ่านหนังสือเตรียมตัวสอบเถอะ”

เจ้าของบ้านทำท่าหงุดหงิดเมื่อแทนที่จะเห็นสาวรับใช้ออกมาแต่กลายเป็นเด็กสาวที่แม่ของเขาเก็บมาเลี้ยงแทน

“พนักงานที่บริษัทของคุณท่าน แม่ของเขาเสียคุณท่านก็เลยพาคนงานที่นี่ไปช่วยที่วัดค่ะ”

สาวน้อยในชุดนอนอธิบายด้วยท่าทางไม่มั่นใจเพราะตั้งแต่เธอย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ก็เกือบ 10 ปีแล้วยังไม่เคยเห็นเจ้านายของเธอเมาแบบนี้

“น่าจะเหลือไว้สักคนถ้าไม่มีใครก็คงต้องเป็นเธอแล้วแหละไปหยิบเหล้าให้หน่อย”

คนสั่งเอนหลังแนบชิดกับโซฟาสองมือกอดอกหลับตาลงพยายามลืมเรื่องราวทั้งหมดที่เพิ่งเกิดขึ้นกับเขาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา

“เหล้าค่ะ ข้าวขอตัวไปอ่านหนังสือก่อนนะคะ”

หญิงสาวไม่อยากนั่งอยู่ตรงนี้นานๆด้วยท่าทางของ เขตแดนทำให้เธอรู้สึกกลัวเพราะปกติแล้วลูกชายเจ้าของบ้านเป็นคนใจดีมีรอยยิ้มให้กับทุกคนตลอดถึงแม้ว่าเขาจะเป็นคนไม่ค่อยพูดก็ตามแต่วันนี้ใบหน้าของเขาดูบึ้งตึงดูเครียดและเหมือนพร้อมจะโมโหใส่ทุกคนที่ขัดใจ

“กลัวหรือไงถึงได้ทำหน้าแบบนี้”

เขตแดนถามขึ้นจนสาวน้อยที่กำลังคลานเข่าถอยหลังเพื่อที่จะลุกไปที่อื่นถึงกับต้องหยุดอยู่กับที่และมองสบตาเจ้านาย

“ปะ..เปล่าค่ะ” ข้าวหอมไม่กล้าตอบตามความเป็นจริง

“เธอคงไม่เคยเห็นฉันเมาก็ทนๆดูหน่อยละกันนั่งคุยเป็นเพื่อนกันก่อนได้ไหมไม่อยากอยู่คนเดียว”

เป็นคำถามที่คนถูกถามเหมือนกำลังจะถูกบังคับให้ตอบว่าได้จากที่กำลังจะเดินถอยหลังออกไปจากตรงนี้จึงต้องเปลี่ยนเป็นนั่งลงตามคำขอของเจ้านายแทน

“กระเถิบเข้ามาใกล้ๆหน่อยจะได้ช่วยเติมเหล้าให้ฉันด้วย”

วันนี้ข้าวหอมเปลี่ยนจากบทลูกสาวเก็บมาเลี้ยงเป็น สาวเสิร์ฟแทนถึงแม้เธอจะทำด้วยความกลัวแต่ก็เต็มใจที่จะบริการ ลูกชายของผู้มีพระคุณ

หญิงสาวทำหน้าที่คอยบริการชายหนุ่มที่กำลังนั่งดื่มด้วยความเงียบจากที่เขาเป็นคนขอร้องให้เธอนั่งคุยเป็นเพื่อนนแต่ เขตแดนกลับไม่พูดอะไรออกมาสักคำ เขายังคงเอาแต่นั่งเหม่อลอยดวงตาคู่คมแดงก่ำเหมือนคนกำลังจะร้องไห้

“เธอมีแฟนไหม” คนเมาถามขึ้นมา

“ไม่มีค่ะ” ข้าวหอมตอบด้วยความแปลกใจที่อยู่ดีๆเธอก็ถูกถามแบบนี้

“ดีแล้ว ความรักไม่เคยทำให้ใครมีความสุขหรอกสุดท้ายมันก็มีแต่ความทุกข์ทั้งนั้นบางคนก็หลอกตัวเองว่ารักมันทำให้ชีวิตมีค่าแต่ความจริงแล้วเรากำลังเอาความสุขความทุกข์ไปฝากไว้กับคนอื่นซึ่งเราไม่มีทางรู้ได้เลยคนที่เราฝากหัวใจไว้จะทำร้ายเราเมื่อไหร่”

ชายหนุ่มพูดจบก็ยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มด้วยท่าทางอมทุกข์เหมือนว่าเขาอยากจะระบายความทุกข์ในใจให้ใครสักคนฟัง

“คุณแดนมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าคะ”

ข้าวหอมตัดสินใจถามจากที่ตอนแรกเธอไม่มั่นใจว่าตัวเองจะมีสิทธิ์ถามเรื่องส่วนตัวอะไรเจ้านายได้ไหมเพราะเธอสำนึกอยู่ตลอดเวลาว่าเธอเป็นเพียงแค่เด็กที่ถูกดวงแขแม่ของเขตแดนเก็บมาเลี้ยงเท่านั้น

“ทำเป็นถามถ้าฉันมีเรื่องไม่สบายใจทำเหมือนเธอจะช่วยอะไรฉันได้”

เขตแดนหัวเราะในคอยิ้มมุมปากให้กับคำถามของสาวน้อยที่กำลังมองหน้าเขาด้วยความเป็นห่วง

“ถึงจะช่วยอะไรไม่ได้แต่อย่างน้อยก็เป็นที่ระบายรับฟังในเรื่องที่คุณแดนอยากจะระบายได้ค่ะ”

ชายหนุ่มไม่ตอบอะไรเขาแค่เพียงหันมาสบตาก่อนที่จะคว้าแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มแบบแก้วต่อแก้วเหมือนกับว่าอยากจะให้ ความเมาช่วยทำให้ค่ำคืนนี้ผ่านไปให้เร็วที่สุด

“คุณแดนดื่มมากแล้วนะคะ”

ข้าวหอมทำหน้าที่คอยเสิร์ฟเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ให้กับเจ้านายเธอจึงรู้ว่าตอนนี้เขากินไปแล้วหลาย 10 แก้วและจากสภาพของเขาก็บ่งบอกว่าตอนนี้ความเมาได้แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายเขาไม่น่าจะมีสติอยู่เต็มร้อยเธอจึงเป็นห่วงอยากให้เจ้านายของเธอหยุดดื่ม

“ไม่ต้องทำหน้าเป็นห่วงแบบนี้” คนพูดวางแก้วลงก่อนจะมองจ้องหน้าสาวน้อยที่กำลังมองเขาอยู่

“ฉันดูน่าสมเพชมากเลยใช่ไหม”

“ไม่ค่ะ ไม่ใช่อย่างนั้น”

ข้าวหอมรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธด้วยความตกใจที่ถูกเจ้านายหาว่าเธอกำลังรู้สึกสงสารเขาทั้งที่ความจริงเธอแค่เป็นห่วงมากกว่า

“ชีวิตฉันตอนนี้ไม่เหลือใครแล้วผู้หญิงที่คบมาเป็น 10 ปีคิดว่าคงจะได้แต่งงานสร้างครอบครัวด้วยกันแต่สุดท้ายวันนี้กลับบอกเลิกฉันด้วยเหตุผลง่ายๆว่าเขาขอไปทำตามความฝัน”

ยังไม่ทันพูดจบเขตแดนก็ยกแก้วเหล้าขึ้นมาดื่มอีกก่อนที่จะส่งให้หญิงสาวชงให้เขาแบบที่เข้มกว่าเดิม

“ความฝันที่หมายถึงไปแต่งงานกับผู้ชายคนอื่น ปากก็บอกว่ารักแต่กลับไปนอนกับผู้ชายคนอื่น ผู้หญิงมันก็ใจง่ายแบบนี้ ทุกคน”

“ไม่ทุกคนหรอกค่ะทั้งผู้หญิงและผู้ชายก็มีทั้งดีและไม่ดี คุณแดนอย่าเหมารวมสิคะ”

ข้าวหอมส่งแก้วเหล้าให้กับเจ้านายและเผลอพูดเถียงด้วยอารมณ์เพราะเธอไม่ชอบการที่เขตแดนเหมารวมผู้หญิงทุกคนว่าเป็นคนใจง่ายทั้งที่ความจริงแล้วโลกของเราก็มีสองด้านเสมอ

“คนดีอย่างนั้นหรือ สำหรับฉันรสรินดูเป็นผู้หญิงที่ดีที่สุดและสุดท้ายเป็นไงก็ใจง่ายไม่แตกต่างจากผู้หญิงที่สังคมตราหน้าว่าไม่ดี”

คนเมาหันมามองตาเขียวทำท่าจริงจังจนข้าวหอมไม่กล้าที่จะต่อปากต่อคำอะไรต่อเพราะกลัวจะยิ่งทำให้คนตรงหน้าโกรธไปมากกว่าเดิม

บรรยากาศความเงียบกลับเข้ามาอีกครั้งทั้งคู่ต่างทำหน้าที่ของตัวเองเขตแดนก็ยังคงนั่งดื่มอย่างไม่ยอมหยุดพักข้าวหอมก็ทำหน้าที่ชงเหล้าส่งให้เจ้านาย หลายครั้งที่เขาไม่ได้มองเธอ ข้าวหอมก็เลือกที่จะเติมเครื่องดื่มแอลกอฮอล์บางลงเพราะไม่อยากให้เขตแดนเมามากกว่าเดิม

“ฉันไม่มองอย่าคิดว่าฉันไม่รู้เธอตั้งใจใส่โซดามากกว่าเหล้า”

เขตแดนจับมือหญิงสาวพร้อมกับรับแก้วเหล้าจากมือของเธอจนสาวน้อยรีบชักมือกลับสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจ

“เธอนี่ก็ร้ายไม่เบาเจ้าเล่ห์เหมือนกันนะ”

ชายหนุ่มเปลี่ยนจากแววตาโกรธกลายเป็นแววตาเจ้าชู้ขึ้นมาทันทีเมื่อเขามองหญิงสาวตรงหน้าที่กำลังกำมือที่ถูกเขาจับแน่น

“นี่แค่ถูกจับมือเธอตกใจขนาดนี้เลยหรือ”

คนเมานั่งยิ้มมุมปากมันมีความเจ้าเล่ห์ซ่อนอยู่ในนั้นถึงแม้ว่าข้าวหอมจะไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าสบตาเขาแต่เธอก็สำผัสได้ว่าตอนนี้เจ้านายของเธอถูกฤทธิ์ของแอลกอฮอล์เข้าไปเปลี่ยนเขาไปจากเดิมแล้ว

“เดี๋ยวฉันจะขึ้นไปนอนแล้วเก็บทุกอย่างให้เรียบร้อยไม่อยากให้คุณแม่ต้องมาเห็น”

ข้าวหอมถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่ในที่สุดเธอจะได้หลุดพ้นจากบรรยากาศตรงนี้แล้วเพราะตั้งแต่เธอเกิดมายังไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายและยิ่งเวลานี้อยู่ที่บ้านเป็นแค่ 2 คนสาวน้อยอดที่จะรู้สึกระแวงเจ้านายไม่ได้

เขตแดนค่อยๆพาตัวเองเดินขึ้นไปยังชั้นสองของบ้านโดยมีสายตาของข้าวหอมคอยมองอยู่ด้วยความเป็นห่วงตลอดเวลาถึงแม้เธอจะรู้สึกกลัวที่เห็นเจ้านายเมาแต่ด้วยส่วนลึกที่เธอแอบชอบเขามาตลอดไม่ว่าเขาจะเป้นอย่างไรก็ยังคงเป็นเทพบุตรสำหรับเธอ

ข้าวหอมเป็นเพียงแค่เด็กสาวบ้านนอกที่แม่พาเข้ามาอยู่สลัมในกรุงเทพฯครอบครัวของเธอมีเพียงแค่เธอกับแม่เท่านั้นแต่แล้วเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นเมื่อบิดาของเขตแดนขับรถด้วยความเร็วและไม่ทันเห็นแม่ของเธอที่เดินเก็บของเก่าอยู่ริมถนนจนทำให้รถเกิดอุบัติเหตุและครั้งนั้นข้าวหอมก็ต้องสูญเสียมารดาไปตลอดชีวิตและนี่คือเหตุผลที่ทำให้ดวงแขตัดสินใจรับข้าวหอมเข้ามาดูแลเพื่อชดใช้กับความผิดทั้งหมดที่สามีของเธอทำ

“โอ๊ย! ”

เสียงร้องอย่างเจ็บปวดของเจ้านายดังมาจากชั้น 2 ข้าวหอมจึงวางถาดแก้วที่เธอถืออยู่ในมือทันทีและรีบวิ่งตามเสียงขึ้นไปด้วยความเป็นห่วง