บทที่ 1 (6)

ดาวน้ำฟ้าบอกอีกครั้งแล้วนึกไปถึงเพื่อนที่ยังไม่กลับมาที่บ้านเช่าเสียที แต่ถ้ารู้ว่าหล่อนไปเที่ยวกับหนุ่มญี่ปุ่นสุดหล่อมาละก็ มีหวังคุณเพื่อนต้องทั้งกรี๊ดด้วยความอิจฉาและบ่นหล่อนหูฉีกแน่ๆ

“ถ้าเธอตกลง ก็โทรศัพท์มาบอกฉันตามนามบัตรที่ให้ไว้ได้เลย”

“ค่ะ ขอบคุณมากจริงๆ ค่ะ”

หญิงสาวบอกอีกครั้งแล้วโค้งกายให้เขาตามมารยาทการขอบคุณจากนั้นก็ยืนส่งเขาจนกระทั่งเห็นเขาลับสายตาไปหล่อนก็หันไปไขกุญแจเพื่อเข้าห้อง แต่นั่นเองจึงทำให้หล่อนไม่เห็นว่า ริวจิที่หล่อนคิดว่ามาคนเดียว พาหล่อนเที่ยวคนเดียว แท้จริงแล้วกลับมีคนคอยตามคุ้มกันอยู่ห่างๆ และตอนนี้พวกเขาก็แสดงตัว…

“หัวหน้าริวจิครับ...ทำแบบนี้มันอันตรายนะครับ”

สิ้นเสียงเปรยบอกของคนที่ตามคุ้มกันด้วยหน้าที่บังคับ คนที่ดูใจดีมาตลอดเวลายามที่อยู่กับหญิงสาวสุดเปิ่นกลับมีท่าทีเปลี่ยนไปในทันที

เขาตวัดสายตากร้าวลึกใส่ผู้ที่กล้าทัดทานจนคนถูกมองถึงกับสะดุ้ง

“ฉันรู้ว่ากำลังทำอะไรอยู่ ไม่ต้องยุ่งหรอก”

เขาเตือนเสียงขุ่น ใบหน้าที่ดุดันเมื่อครู่ค่อยอ่อนโยนลงเหมือนเดิมพร้อมกับคำพูดต่อไปของเขาที่เป็นคำสั่งเสียมากกว่า

“กลับกันได้แล้ว”

“ครับ”

คนเกือบถูกเขมือบด้วยสายตารับคำแล้วจึงหันไปหาเพื่อนอีกสองคนที่อยู่ด้วยกัน จากนั้นก็เดินตามชายหนุ่มผู้เป็นเจ้านายกลับไป

ทว่า ในจังหวะหนึ่งที่สายลมพัดผ่านหิมะที่หนาวเย็น เสื้อโค้ทที่คลุมร่างเจ้านายอยู่ก็สะบัดชายของมันจนทำให้เขาดูเหมือนมังกรร้ายท่ามกลางหิมะที่กำลังโปรยปราย

สามผู้ติดตามต่างชะงักไปนิดกับการเดินตามผู้ชายที่ไม่ว่าจะอย่างไร ชีวิตนี้พวกเขาก็จะต้องภักดีต่อผู้ชายคนนี้ตลอดไป เพราะผู้ชายคนนี้คือผู้ที่ได้ชื่อว่า มังกรแห่งยามากุจิ!

ณ บ้านใหญ่ยามากุจิ

ด้านหน้าตัวบ้านสไตล์ญี่ปุ่น กำแพงสูงกางกั้นตัวบ้านไว้ให้พ้นจากสายตาของคนภายนอก ประตูด้านหน้าใหญ่หนาหนักถูกเปิดออกพร้อมกับที่ผู้ชายหลายคนมายืนเรียงแถวรอต้อนรับอยู่

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับ”

ชายหนุ่มผู้กำลังเดินผ่านทุกคนเข้าไปมีสีหน้าเรียบเฉยต่อคำทักทายนั้น แต่เมื่อทุกคนคิดว่าจะไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากเขา คนที่กำลังทำให้ความคิดของทุกคนเป็นไปในทางนั้นก็เอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มที่ชวนให้คิดไปได้หลายนัย

“ขอบใจมาก...”

ทุกคนชะงักไปนิดกับรอยยิ้มที่ได้รับ เพราะน้อยนักที่ผู้ชายคนนี้จะยิ้ม น้อยนักที่ยอมพูดจากับใครๆ ดังคำพูดที่เคยมีคนกล่าวไว้

‘เสือแห่งยามากุจิอาจแยกเขี้ยวคำราม แต่มังกรแห่งยามากุจิไม่เคยแย้มเยือน’

ยามากุจิ ชื่อที่ใครหลายคนรู้จักดี แต่อีกหลายคนอาจไม่รู้จักและอาจจะไม่อยากรู้จักด้วย สำหรับการเป็นหนึ่งในแก๊งยากูซ่าชื่อดังและในเวลานี้ยามากุจิก็กำลังจะถูกเปลี่ยนมือไปสู่รุ่นต่อไป และคนที่จะต้องรับสืบทอดตำแหน่งเจ้าบ้านคนต่อไปก็คือ ยามากุจิ ริวจิ!

ชายหนุ่มเดินไปตามทางเดินแล้วเข้าสู่ประตูด้านหน้าของตัวบ้านที่เป็นส่วนของเก็นคัน* เขาเปลี่ยนรองเท้าเป็นรองเท้าที่ใส่ภายในบ้านก่อนจะถอดเสื้อโค้ทส่งให้กับลูกน้องที่ชื่อทาเคอุจิ แล้วจึงเดินเลี้ยวไปตามทางเดินรอบนอกที่จะมีประตูไม้ที่เปรียบเสมือนประตูชั้นนอกกั้นอีกชั้นเพื่อกั้นหิมะกับอากาศที่จะพัดผ่านเข้ามา รวมทั้งยังสามารถมองออกไปเห็นสวนหินแบบญี่ปุ่นแท้ได้อีกด้วย

ริวจิเดินไปตามทางแล้วจึงหยุดอยู่ที่หน้าประตูโชอุจิ* ของห้องๆ หนึ่ง ส่วนลูกน้องที่เดินตามมาก็เหมือนจะรู้หน้าที่ รีบก้มศีรษะให้แล้วผละจากไปทันที

“ผมกลับมาแล้วครับ”

ชายหนุ่มเอ่ยบอกต่อคนที่คิดว่าอยู่ในห้อง อึดใจต่อมาก็ได้รับอนุญาตให้เข้าไปได้ เขาเปิดประตูเลื่อนพลางก้าวเข้าไปก่อนจะลงนั่งที่ฝั่งตรงข้ามกับชายสูงวัยใส่ชุดฮากามะที่กำลังนั่งเขียนพู่กันเป็นงานอดิเรก เพื่อเป็นการฝึกสมาธิและจิตใจ

“ไปไหนมาล่ะ...”

คนที่กำลังเขียนพู่กันเอ่ยถามโดยไม่เงยหน้าขึ้นมองเลยแม้แต่นิด แต่คนถูกถามกลับไม่ตอบกลับไปในทันที ทำเพียงแค่นั่งนิ่งจนคนถามต้องวางพู่กันแล้วเงยหน้าขึ้นมองด้วยความไม่พอใจ

“ฉันถามแกอยู่นะ”

“ผมนึกว่าปู่จะคุยกับพู่กันเสียอีก”

ริวจิย้อนกลับอย่างไม่สะทกสะท้าน ดวงตาของเขาไม่มีแววของความกลัวแม้แต่น้อย แต่หากเป็นคนอื่นในบ้านใหญ่ยามากุจิแล้วล่ะก็ การพูดแบบนี้กับชายสูงวัยตรงหน้าเท่ากับรนหาที่ตายชัดๆ

-------------------------------------

*เก็นคัน(玄関Genkan) – ห้องเล็กๆ ที่อยู่ด้านหน้าตัวบ้าน เป็นจุดที่ไว้ถอดรองเท้าและบางคราวก็ใช้เป็นที่รับแขกที่ไม่สนิทกันหรือคนที่มาติดต่อธุระ เช่น คนส่งพัสดุและต้องรอปั๊มตรา เป็นต้น เจ้าของบ้านมักจะไม่ให้ขึ้นไปในบ้านแต่จะต้อนรับที่ส่วนบริเวณเก็นคันนี้

*โชอุจิ(Shouji) – ประตูภายในบ้านเหมือนประตูชั้นที่สอง ที่คั่นระหว่างทางเดินรอบนอกกับห้องเอาไว้