บทที่ 1 (7)

“ยอกย้อนจริงนะเจ้ามังกร”

ชายสูงวัยสัพยอกเบาๆ แล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน เช่นเดียวกับริวจิที่มี สีหน้าดีขึ้นไม่เครียดเขม็งเหมือนดั่งเมื่อครู่ เพราะรู้แล้วว่าเมื่อใดก็ตามที่ผู้ชายคนนี้เรียกเขาว่า เจ้ามังกร นั่นแปลว่าตอนนั้นเขากำลังเป็นปู่กับหลาน ไม่ใช่หัวหน้าใหญ่กับคนในแก๊ง

“แล้ว ‘ตาแก่เสือ’ ทำอะไรอยู่ล่ะครับ คงไม่ได้ทำแค่นั่งเขียนพู่กันเฉยๆ หรอก ในเมื่อทาเคอุจิตามผมไป แต่ ‘พวกนั้น’ กลับมายืนรอต้อนรับได้เป็นอย่างดี แสดงว่ามีคนมาส่งข่าวให้รู้ก่อนหน้าที่ผมจะกลับมา...”

ริวจิถามและจงใจเรียกคนเป็นปู่ด้วยคำแปลของชื่อของท่าน ทำเอาชายสูงวัยอย่างหัวหน้าใหญ่ยามากุจิหรือที่ริวจิเรียกสั้นๆ ว่าปู่โทระถึงกับหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ ใบหน้าที่ชราไปตามวัยมีร่องรอยแห่งความใจดี แต่กระนั้นก็ยังไม่ทิ้งลายของคนที่เคยมีเขี้ยวเล็บมาก่อนและเป็นเขี้ยวเล็บที่น่ากลัวเสียด้วย

“มันเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ในเมื่อมังกรแห่งบ้านใหญ่ออกไปข้างนอกโดยไม่บอกกล่าว แถมยังหายไปเสียหลายชั่วโมง ก็ต้องมีบ้างที่ต้องให้คนตามติด”

“แล้วมีอะไรครับ?” เขาถามจริงจังมากขึ้น

“แกลืมหรือเปล่าว่าวันมะรืนนี้แล้ว ที่จะมีการรวมตัวของยามากุจิ”

“ผมไม่ลืมหรอก” เขาตอบเสียงเข้มขึ้น

“งั้นก็รู้ไว้ด้วยว่า แกไม่มีทางปฏิเสธได้เพราะฉันเลือกแก แต่แกควรรู้ไว้อย่างนะ ว่ายังมีหัวหน้าแก๊งเล็กๆ ที่อยู่ในอาณัติของเราและยังไม่ยอมรับในตัวแกอยู่ ซึ่งแกต้องทำให้ทุกคนยอมรับให้ได้”

ริวจิมีสีหน้าเครียดขึ้นมาทันที ทั้งที่ชิงชังชื่อยามากุจิอย่างสุดหัวใจแต่ก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ถึงสายเลือดของยามากุจิที่มันไหลเวียนอยู่ในตัวได้ อีกทั้งชื่อยามากุจิเองก็เหมือนจะเป็นเครื่องหมายการค้าของเขาไปอย่างที่ไม่มีทางหลีกเลี่ยง

ไม่ว่าจะไปไหน ผู้คนต่างรู้จักเขาในฐานะมังกรของยามากุจิ ถึงขั้นว่าตอนที่เขาไปเรียนต่อที่อเมริกาก็ยังมีคนรู้ว่าเขาเป็นใคร จนกระทั่งเมื่อเร็วๆ นี้ที่เขาถูกเรียกตัวกลับมาเพื่อเป็นผู้สืบทอดยามากุจิรุ่นต่อไป มันทำให้เขารู้สึกอยากหายตัวไปจากโลกนี้เสียให้ได้ แต่ก็ทำไม่ได้อย่างที่ใจคิด

“ผมไม่รับปากหรอกนะ...”

ชายหนุ่มบอกแล้วคำนับให้ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเตรียมเดินออกไปจากห้อง แต่ปู่โทระกลับส่งเสียงมาคำหนึ่งที่ทำให้เขาชะงักฝีเท้าที่เตรียมก้าวเดิน

“อย่าได้คิดทำอะไรโง่ๆ อย่างเช่นการถอนตัวล่ะ...ริวจิ”

“ฮึ...”

เขาส่งเสียงในลำคอเหมือนกับจะรับคำและต่อต้านอยู่ในทีโดยไม่ยอมหันไปมองหน้าคนเป็นปู่ เพราะรู้ดีว่าเรื่องนี้ได้พูดกันมานานแล้ว ตั้งแต่บิดาของเขาเสียไป... ว่าเขาจะต้องเป็นผู้สืบทอดตำแหน่งเจ้าบ้านใหญ่ของยามากุจิคนต่อไป รวมถึงการเป็นหัวหน้ารุ่นต่อไปด้วย

ยามากุจิเป็นแก๊งยากูซ่าใหญ่ ที่มีลูกน้องเป็นพันคน แล้วก็มีแก๊งเล็กๆ ที่อยู่ในอาณัติอีกมากมาย โดยแก๊งยามากุจิเติบโตมานานสามชั่วอายุคน มีธุรกิจหลากหลายที่ไม่เป็นที่ประจักษ์

ส่วนใหญ่จะอยู่เบื้องหลังกลุ่มเครืออสังหาริมทรัพย์ใหญ่ๆ และธุรกิจ ผับ บาร์ที่จำเป็นต้องมีเจ้าของคุมเขตพื้นที่ มันเป็นงานของยามากุจิ แต่ไม่ใช่งานที่เขาอยากได้หรืออยากเป็นเลยสักนิด

ชายหนุ่มคิดถึงความเป็นยามากุจิขณะเดินไปตามทางเดินแล้วเลี้ยวไปทางเรือนญี่ปุ่นที่แยกตัวออกไปจากเรือนใหญ่ เขาเดินผ่านบานประตูบานแล้วบานเล่าจนถึงที่หมายก่อนจะเลื่อนมันเปิดออกแล้วปิดลงด้วยเสียงไม่เบานัก

ริวจิเดินเข้าไปแล้วตรงไปยังประตูด้านในที่เป็นห้องพักของเขา เขาเปิดมันออกแล้วเดินเข้าไปหยุดอยู่กลางห้องนอนพลางมองห้องกว้างด้วยความรู้สึกที่ทั้งอึดอัดและคับข้องใจ

ถ้าเขาไม่ใช่ยามากุจิ มันคงดีกว่านี้

เขาคิดแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจพลางนึกถึงใบหน้าของหญิงสาวที่ได้พานพบมาในวันนี้ โฮชิโนะ เท็นเนียว ผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขาหัวเราะได้มากกว่าครั้งไหนๆ ถึงแม้หล่อนจะซุ่มซ่ามจนน่าถอดใจ แต่นั่นเป็นการแสดงออกอย่างธรรมชาติที่เขาไม่เคยเจอมาก่อน

ผู้หญิงหลายคนที่รู้ว่าเขาเป็นใคร ถ้าไม่กลัวไปเลยก็จะพยายามเสนอตัวให้เพราะอยากได้รับการคุ้มครองด้วยชื่อของยามากุจิ แต่ไม่เคยมีสักคนที่เพิกเฉยต่อนามยามากุจิของเขา

จนกระทั่งวันนี้เขาได้พบกับหล่อน...ที่แตกต่างออกไป หล่อนยิ้มแย้ม ร่าเริง สดใส ที่สำคัญที่สุดหล่อนไม่สนใจต่อความเป็นยามากุจิของเขา!

“โฮชิโนะ เท็นเนียว...นางฟ้าจากดวงดาว เธอจะเป็นนางฟ้าที่ฉันตามหามาตลอดหรือเปล่า...”

ริวจิพึมพำแล้วจึงเดินไปยังตู้เสื้อผ้า ถอดเสื้อตัวเดิมออกเพื่อเปลี่ยนเสื้อตัวใหม่ แต่แล้วก็ต้องชะงักด้วยความหงุดหงิดใจกับเงาสะท้อนจากกระจกบนบานตู้ที่สะท้อนภาพแผ่นหลังของเขาให้เห็น

ภาพของช่วงไหล่กว้างรับกับเอวสอบดูสมบูรณ์แบบ แต่สิ่งที่ดึงดูดความสนใจได้ดีกว่ากลับเป็นรอยสักมังกรตัวใหญ่ที่ทะยานพาดผ่านอยู่บนแผ่นหลังที่คู่ไปกับรอยสักรูปดาบยาวไขว้ผ่านตัดกัน เหมือนกับมังกรกำลังทะยานไปพร้อมกับดาบเล่มนั้น อันถือเป็นศักดิ์ศรีของยามากุจิ

“มังกรอัปลักษณ์...”

เขาสบถแล้วรีบใส่เสื้อเพื่อจะได้ไม่ต้องทนเห็นรอยสักรูปมังกรตัวใหญ่ที่เป็นตราประทับอันแสดงให้เห็นว่าเขาคือใครและเป็นใครสำหรับยามากุจิ!