บทที่ 1 (3)

หญิงสาวถามแต่รู้สึกเป็นกันเองมากกว่าเมื่อครู่นี้ ซึ่งก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้คงไม่ใช่อย่างที่ความคิดเพี้ยนๆ ของหล่อนเผลอคิดไป

“ชมสิ ชม...” เขาตอบยิ้มๆ

“ขอบคุณอีกครั้งนะคะคุณ...เอ่อ...”

ดาวน้ำฟ้าชะงักไปนิด เพราะตั้งแต่เปิดปากพูดคุยกับเขามา หล่อนยังไม่รู้เลยว่าเขาชื่อเสียงเรียงนามอะไร มีแค่เขาเป็นคนช่วยเหลือหล่อนเท่านั้น

“ฉัน...ริวจิ”

“เป็นนามสกุลเหรอคะ?”

“เป็นชื่อน่ะ” เขาตอบแล้วสีหน้าเครียดขึ้นนิดๆ “แต่มันจะสำคัญอะไร ในเมื่อฉันเองก็ยังไม่รู้จักนามสกุลเธอเหมือนกัน”

“ขอโทษค่ะ ฉันชื่อดาว...”

หญิงสาวตอบแล้วชะงักไป เพราะคิดว่าชื่อภาษาไทยของหล่อนคงเรียกยากสำหรับชาวญี่ปุ่นแท้อย่างเขา หล่อนจึงเปลี่ยนใจเป็นบอกชื่อภาษาญี่ปุ่นที่บิดาเคยตั้งให้

“ฉันชื่อ โฮชิโนะ เท็นเนียวค่ะ”

“โฮชิโนะ เท็นเนียว?”

เขาทวนพลางมองหน้าหล่อนตรงๆ กับเจ้าของชื่อที่มีความหมายดียิ่ง โดยเฉพาะมันเหมาะกับรูปร่างหน้าตาของหล่อนมากเลยทีเดียว

“ใช่ค่ะ โฮชิที่แปลว่าดาว แล้วก็เท็นเนียวที่แปลว่านางฟ้า หรือทั้งหมดก็คือนางฟ้าจากดวงดาว”

ดาวน้ำฟ้าตอบยิ้มๆ แล้วก็นึกภูมิใจกับชื่อที่บิดาตั้งให้ ที่สมัยเป็นเด็กหล่อนเอาไปบอกเพื่อนที่โรงเรียนว่าหล่อนมีชื่อภาษาญี่ปุ่นสุดเก๋ไก๋ว่าอะไร แต่เพราะสำเนียงของภาษาไทยและภาษาญี่ปุ่นต่างกัน หล่อนเลยถูกเพื่อนเรียกเป็นยัยดาวแมวเหมียวมากกว่าจะเป็นเท็นเนียว

“ชื่อเพราะ เหมาะสำหรับเธอจริงๆ”

“ขอบคุณค่ะ ชื่อคุณเองก็เพราะเหมือนกันนะคะ ริวจิ...ใช่ ริวที่แปลว่า มังกรหรือเปล่าคะ”

“ใช่...มังกร”

เขารับคำแล้วตวัดสายตามองไปรอบๆ ครั้งหนึ่งเหมือนกำลังมองหาอะไรสักอย่างก่อนจะหันมาหาหล่อนพร้อมกับชักชวนอย่างที่หล่อนไม่คิดมาก่อน

“เธอจะเป็นนักท่องเที่ยว แล้วได้เที่ยวชมอะไรบ้างแล้วหรือยัง?”

“ยังเลยค่ะ ฉันเพิ่งมาถึงซัปโปโรได้ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมงเลย พอมาถึงก็มาที่ทาวเวอร์นี่เป็นแห่งแรก แล้วก็แจ๊กพอตต้องมาวิ่งตามคนร้ายนี่แหละค่ะ”

ดาวน้ำฟ้าตอบออกไปตามความเป็นจริง เพราะหล่อนเพิ่งมาถึงซัปโปโรได้ไม่ถึงชั่วโมงดี หญิงสาวเอากระเป๋าเดินทางและข้าวของทั้งหมดไปไว้ที่บ้านเช่าของเพื่อนที่มาเรียนปริญญาโทอยู่ที่นี่ แต่เพราะวันนี้เพื่อนของหล่อนมีเรียนจึงฝากกุญแจบ้านไว้กับห้องข้างๆ ที่สนิทกัน แถมยังให้รูปถ่ายหน้าตรงของหล่อนไว้เสียอีก เผื่อว่าหล่อนมาแล้วไม่เจอและเข้าบ้านไม่ได้

พอหล่อนเอาของไปเก็บก็ออกมาเตร็ดเตร่อยู่นี่และในตัวหล่อนก็มีแค่คู่มือท่องเที่ยวในกระเป๋าเป้เท่านั้นที่ทำให้หล่อนสามารถไปไหนมาไหนในเมืองนี้ได้โดยไม่หลงทาง ซึ่งนั่นเป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่หล่อนไม่สามารถยอมให้ใครชิงกระเป๋าของตนเองไปได้

ทว่า สำหรับริวจิที่คิดว่าหล่อนไม่ใช่คนญี่ปุ่นตั้งแต่แรก แต่พอเจอหล่อนพูดภาษาญี่ปุ่นได้คล่องปร๋อเขาจึงคิดใหม่ว่าหล่อนอาจจะเป็นนักท่องเที่ยวที่พูดได้สองภาษาหรือไม่ก็คงเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่นแน่ๆ อีกอย่างสำเนียงของหล่อนนั้นมันออกจะกระเดียดไปทางภาคกลางมากกว่าเยอะ

“เธอมาจากโตเกียวเหรอ? สำเนียงเธอมันออกไปทางนั้น”

“ไม่ใช่ค่ะ เอ่อ ที่จริงฉันเป็นคนไทยค่ะ แต่พ่อของฉันเป็นคนญี่ปุ่น ฉันก็เลยติดสำเนียงพูดมาจากพ่อ แต่ฉันไม่รู้หรอกนะคะว่าพ่อเป็นคนที่ไหนกันแน่”

ชายหนุ่มนิ่งไปนิดกับคำตอบที่ว่าหล่อนเป็นนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติจริงๆ เขามองหล่อนตรงๆ ครั้งหนึ่งแล้วก็รู้สึกอยากช่วยสงเคราะห์และช่วยเหลือหล่อนขึ้นมา เพราะดูท่าเจ้าหล่อนจะทำตัวเป็นปัญหากับตัวเองได้ทุกๆ นาที ขนาดเมื่อครู่นี้ยังล้มแล้วล้มอีกจนเขาต้องช่วย ถ้าขืนปล่อยไปคนเดียวจะไป หัวร้างข้างแตกหรือไม่ก็ไปเหยียบเท้าใครเข้าให้เป็นเรื่องอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้

“อันที่จริง ฉันกำลังเดินเล่นอยู่ ถ้าเธอไม่รังเกียจ ฉันจะอาสาพาเที่ยวชมซัปโปโรให้เอง แต่ว่าถ้าเธอไม่ไว้ใจฉันก็ไม่เป็นไร...”

“จริงเหรอคะ!”

ดาวน้ำฟ้าบอกเสียงตื่นเต้น แต่ก็ยังรู้สึกไม่แน่ใจในตัวชายหนุ่มเพราะหล่อนกับเขาไม่ได้รู้จักมักจี่กันมาก่อน แล้วยิ่งหล่อนเป็นชาวต่างชาติด้วยแล้ว ถึงแม้จะมีสายเลือดชาวญี่ปุ่นอยู่ครึ่งหนึ่ง แต่ว่าอะไรๆ ที่เราไม่รู้จักอย่างเช่นเมืองและคน บางครั้งก็ก่อปัญหาให้ได้เหมือนกัน

“ฉัน เอ่อ ไม่รบกวนคุณดีกว่าค่ะ” หล่อนบอกเลี่ยงๆ

“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ เอาเป็นว่าถ้ามีอะไรก็โทร.หาฉันได้เสมอ”

ริวจิบอกอีกครั้งแล้วยื่นนามบัตรที่มีชื่อเต็มและเบอร์โทรศัพท์ของเขาให้หล่อน ในนั้นไม่ได้บอกว่าเขาทำงานอะไรหรือเป็นอะไร แต่ว่าสิ่งหนึ่งกลับดึงความสนใจมาสู่หล่อนได้อย่างมากมายเพียงแค่ได้รู้นามสกุลของเขา

“ยามากุจิ...” หล่อนพึมพำเบาๆ แล้วเปลี่ยนใจบอกเขาทันที “ถ้าฉันเปลี่ยนใจให้คุณเป็นไกด์พาเที่ยวซัปโปโรตอนนี้ยังทันมั้ยคะ?”

“ทำไมถึงเปลี่ยนใจ?” เขาถามเสียงขรึมพลางขมวดคิ้ว

“ก็ฉันรู้ชื่อจริง นามสกุลจริงของคุณแล้วไงคะ เพราะฉะนั้นฉันก็ไว้ใจคุณได้สิ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมาฉันก็แค่บอกชื่อนามสกุลคุณก็พอแล้วนี่คะ”

“เธอจะไว้ใจคนง่ายๆ เพียงแค่รู้ชื่อนามสกุลของคนๆ นั้น แค่นั้นน่ะเหรอ? ในเมื่อเธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่านั่นชื่อจริงนามสกุลจริงของฉันหรือเปล่า”