ตอนที่ 3 ค่ำคืนมงคล 1

ไป๋เล่อชิงทำใจดีสู้เสือ นางผลิรอยยิ้มจิ้มลิ้มจนเห็นลักยิ้มที่แก้มซ้าย แลดูน่ารักน่าชังไม่เบา

“ข้าไม่ใส่อะไรแล้วทั้งนั้น เราดื่มเหล้ามงคลกันก่อน ท่านคงเหนื่อยแล้ว จะได้รีบพักผ่อน”

อู๋หมิงดื่มสุรามงคลรวดเดียวหมดจอก ไม่มีหรอกคล้องแขนแสนหวาน

ไป๋เล่อชิงจึงประคองจอกดื่มคนเดียวอย่างเงียบๆ ช่วยมิได้ นางบังอาจผูกมัดเขาจนดิ้นไม่หลุดนี่นา

พอหมดจอกก็เห็นอู๋หมิงลุกขึ้นจากเก้าอี้ตรงหน้าเดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียงซึ่งตั้งอยู่อีกฝั่งของห้องหอ นางจึงลุกขึ้นไปเก็บเสื้อผ้ามาพับให้เรียบร้อยนำไปวางบนชั้นไม้ด้านใน แล้วปลดชุดของตนเองมาพับเก็บด้วยกัน ก่อนตามเขาไปนอนลงบนเตียงเดียวกัน

ช่วยไม่ได้ ไม่มีที่อื่นให้นอนแล้วนี่นา

ครั้นหัวถึงหมอนนางค่อยถามอย่างกล้าๆกลัวๆ “ท่านคงโกรธเกลียดข้ามากกระมัง?”

อู๋หมิงปรายตามองเจ้าสาวหมาดๆของตนแวบหนึ่ง เป็นเชิงคำถาม “คิดว่าข้าชอบ?”

เห็นเป็นคนนิ่งๆ เงียบขรึมแต่แท้จริงแล้วพอได้พูดกลับทำคนสะดุ้งแล้วสะดุ้งอีก ช่างเฉียบคมยิ่งนัก

“ท่านไม่ชอบก็สมควรแล้ว ข้าเป็นคนมอมเหล้า เอ่อ...ขอโทษจริงๆ ขอโทษจากใจ”

ไป๋เล่อชิงสบตาเขาชั่วอึดใจ เสมองไปทางขื่อคานอย่างมิอาจสู้

นางเพิ่งรู้ แววตาเขา น่ากลัวปานนี้

ทว่าท่าทีที่ย้อนแย้งกับบุคลิกรูปลักษณ์ภายนอกกลับทำให้นางอยากรู้จักเขามากขึ้นอย่างน่าประหลาด

เฉิงเอินบอกว่าอู๋หมิงไม่มีหญิงคนรัก อีกทั้งที่เรือนยังมีเพียงมารดาเท่านั้น มิใช่ครอบครัวใหญ่มากปัญหา ทุกสิ่งของเขาตรงใจนางนี่นา ดีกว่าแต่งให้ตาเฒ่าบ้ากามที่บิดาหาให้เป็นร้อยเท่าพันเท่า

เหตุที่รู้เพราะอู๋หมิงเป็นสหายกับพี่ชายของเฉิงเอิน พวกเขาจึงรู้จักมักคุ้นกันเป็นอย่างดี

เฉิงเอินเคยเปรยว่าอู๋หมิงนิสัยใจคอเชื่อถือได้ หากยังไม่มีคู่หมั้นคงบอกที่บ้านว่าขอแต่งกับอู๋หมิงไปแล้ว

นั่นล่ะ แผนชั่วร้ายจึงบังเกิด

นางนัดแนะเฉิงเอินไปกินอาหารที่หออวิ๋นเซียว จงใจให้ตรงกับวันที่พี่ชายเฉิงพาอู๋หมิงมาร่วมสังสรรค์ เฉิงเอินบอกว่าพวกเขามักไปที่นั่นเป็นประจำ

พอพี่ชายเฉิงมาพร้อมอู๋หมิงนางที่อยู่กับเฉิงเอินจึงชักชวนให้รวมกลุ่มกันดื่มกิน แล้วนางก็ได้ดื่มสุรากับเขาอย่างแนบเนียน

วันนั้นคนที่เมาเหล้าคือเฉิงเอินกับอู๋หมิง

เฉิงเอินที่คออ่อนได้พี่ชายที่คอแข็งแบกกลับบ้าน ส่วนอู๋หมิงที่ตัวโตเกินไปจึงต้องเปิดห้องพักในหออวิ๋นเซียว รอให้สร่างเมาก่อนค่อยกลับบ้านเอง

นั่นล่ะ นางที่ทำทีว่ากลับบ้านไปก่อนหน้านั้นแล้ว ก็ย้อนกลับมา และเข้าหาเขาได้สำเร็จ

“อู๋หมิง ข้าขอโทษนะ” ไป๋เล่อชิงเพียรย้ำทำใจกล้าเอียงคอหันไปสบตาเขาอีกครา

“แค่ขอโทษหรือ?” อู๋หมิงถามเสียงขรึม

หญิงสาวส่ายหน้า “ไม่ๆ ต่อไปข้าจะเป็นภรรยาที่ดี ดูแลปรนนิบัติท่านและแม่สามีอย่างเต็มที่”

ปรนนิบัติแค่สามีกับแม่ของเขา มีอันใดยากกัน?

ค่ำคืนยาวนานแต่ราตรีแสนสั้น

ไป๋เล่อชิงเห็นจะเป็นเช่นนั้น เพราะราตรีมงคลนี้ยังคงคืบคลาน มันยาวนานเกินไปแล้วจริงๆ

ท่ามกลางความเงียบของรัตติกาล นางนอนมองขื่อเรือนนานครู่ใหญ่ ข่มตาหลับไม่ลงง่ายๆ

ท้ายที่สุดก็ค่อยๆ พลิกตัวนอนตะแคง หันไปทางเจ้าบ่าวอย่างผ่าเผย ส่งสายตาสื่อนัยอย่างเถรตรง

หญิงสาวเห็นอู๋หมิงนอนตะแคงเช่นกัน ทว่าเขากลับนอนหันหลังให้นางอย่างเย็นชาเป็นที่สุด

กระนั้นไป๋เล่อชิงกลับไม่ถือสา ทั้งยังเบิกตามองเพียงบ่ากว้าง เอวสอบ

และ...สะโพกแกร่งของเขา

เมื่อบังเอิญมองตรงนี้หญิงสาวพลันกะพริบตาถี่ๆ พวงแก้มแดงก่ำอย่างมิอาจควบคุม

คืนนั้นที่เมามาย เราสองเคยร่วมเตียงกันแล้ว คืนนี้เป็นคืนมงคลสมควรปล่อยผ่านหรือไร?

แต่งงานแล้วก็ต้องเข้าหอจะได้มีลูกเร็วๆปะไร ชีวิตสตรีก็เช่นนี้ มีสามีคลอดบุตรจึงจะราบรื่นมั่นคง

ไป๋เล่อชิงเป็นสตรีเช่นนี้ ลึกซึ้งแต่ไม่ซับซ้อน อ่อนหวานน่ารักแต่กลับใจกล้าและเถรตรงเป็นอย่างมาก แม้ชอบความสงบเงียบเรียบง่ายแต่กลับชอบความท้าทาย

ความกล้าบ้าบิ่นสายหนึ่งผุดขึ้นเป็นริ้วเป็นสายพร้อมริ้วรอยแดงๆบนแก้มเนียนสองข้างของตน

หญิงสาวทำมือทำไม้คล้ายปูไต่ไปตามฟูกนอน กระทั่งถึงแผ่นหลังใหญ่ของอู๋หมิง นางสะกิดเขาทีหนึ่ง อยากรู้ว่าเขาจะทำหน้าเช่นไร ชวนหวาดผวาแค่ไหน

“ท่านพี่ คืนนี้ เรา...”

ยังพูดไม่ทันจบกลับเห็นบุรุษพลิกตัวควับพริบตา เขาพลันตลบตัวนางนอนหงายแผ่หลา

โดยมีร่างหนาแน่นของเขาทาบทับอยู่ด้านบน

วาจาเขาส่งผ่านความร้อนกรุ่นประหนึ่งไฟลาม “ได้ เจ้าจงชดใช้ความผิดโดยการมีลูกให้ข้า”

“...!?”

เห็นหรือไม่เล่าว่าอู๋หมิงน่ะฉลาดปราดเปรื่องยิ่งนัก แค่นางคิดในใจเขากลับตอบสนองได้รวดเร็ว

วสันต์พร่ำรักพลันเกิดขึ้นอย่างไร้สิ้นสุด