รักนิรันดร์ จอมราชันย์ดินแดนลึกลับ

     แสงแดดยามเช้าที่สอดส่องมาทางหน้าต่าง ผ่านผ้าม่านผืนสวยหรูลายดอกไม้สีชมพูบานน้อยใหญ่ผ่านเข้ามาในห้องโถงกว้าง

     "พี่แดนคะ ของขวัญพร้อมแล้วค่ะ" เสียงใสกังวานน่ารักที่ดังมาทางด้านหลัง พร้อมร่างสาวน้อยผิวขาวอมชมพู ตากลมโต ริมฝีปากบอบบาง มีลักยิ้มน่ารักทั้งสองข้างอยู่ในชุดเดสสีเหลืองอ่อนลายผีเสื้อกระพือปีกบินอย่างน่ารักใคร่

     "น้องของขวัญสวยมากเลยครับ พี่ชักอยากให้ถึงงานแต่งของเราไว ๆ แล้วสิครับ" ชายหนุ่มผู้เป็นคู่หมั้นหมายมาแต่เด็กกล่าวอย่างชื่นชมในตัวสาวน้อย

     "โธ่พี่แดนคะ ของขวัญพึ่งเรียนจบเองนะคะ รออีกสองสามปีก่อนนะคะ นะ นะ นะคะ..." สาวน้อยพูดอย่างออดอ้อน ทั้งที่ในใจก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันถึงไม่มีความรู้สึกรักใคร่แบบชายหญิงกับชายหนุ่มเลย นอกจากความรู้สึกเคารพรักเหมือนพี่ชายมากกว่า แตกต่างกับชายหนุ่มที่หลงรักสาวน้อยตั้งแต่แรกเจออย่างถอนตัวไม่ขึ้น อีกทั้งยังเป็นเพื่อนกับพี่ชายของเธอรวมถึงหุ้นส่วนใหญ่ในธุรกิจของตระกูลด้วย เพราะเหตุนี้ทั้งคู่จึงถูกหมั้นหมายกันมาตั้งแต่เด็ก โดยผู้ใหญ่ต้องการให้ทั้งสองตระกูลร่วมเป็นทองแผ่นเดียวกัน

     "ไปเถอะค่ะพี่แดนเดี๋ยวสายแล้วนะคะ"

     "ก็ได้ครับ พี่ตามใจน้องของขวัญแล้วกัน" ชายหนุ่มกล่าวพร้อมเดินเคียงคู่กันออกจากบ้านไปขึ้นรถยนต์คันหรูที่หน้าคฤหาสน์

     "จะไปไหนกันก่อนดีครับสุดสวย"

     "อืม… เรียกกันขนาดนี้ไปเลือกชุดแต่งงานกันเลยดีมั้ยคะ"

     "จริงเหรอครับ อย่าล้อพี่เล่นนะ"

     "ของขวัญล้อเล่นค่ะ คิ... คิ..."

      ทันทีที่ชายหนุ่มได้ยินก็ทำหน้าบึ้งเหมือนโกรธเคืองทันที

     "โอ๋… อย่าโกรธของขวัญเลยนะคะพี่แดน" สาวน้อยง้อด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อนจนชายหนุ่มที่แกล้งโกรธถึงกับต้องเอ่ยว่า

     "ก็ได้ครับ แต่ต้องหอมแก้มพี่ก่อนถึงจะให้อภัย"

     "จุ๊บ หายโกรธได้หรือยังคะ"

     "ครับ ต่อไปถ้าแต่งงานกันแล้วพี่จะทำโทษมากกว่านี้แล้วนะครับ"

      "อืม… ค่ะ" สาวน้อยตอบแบบขอไปที

      ห้างสรรพสินค้าใจกลางกรุงเทพมหานคร ผู้คนเดินจับจ่ายสวนกันไปมาอย่างคับครั่งตามชั้นต่าง ๆ ในขณะที่สาวน้อยกำลังนั่งทานอาหารกับชายหนุ่มในร้านอาหารแห่งหนึ่งอย่างเพลิดเพลิน

      "แดนนี่คะ นี่เหรอ แม่ผู้หญิงที่พ่อแม่คุณหมั้นหมายให้คุณ จืดชืด แต่งตัวก็ดีอยู่แต่ไม่เซ็กซี่แบบที่คุณชอบเลยนี่คะ" หญิงสาวลูกครึ่งชี้นิ้วใส่สาวน้อยอย่างไม่ไว้หน้า

      "คุณไม่มีสิทธิ์มาชี้นิ้ววิจารณ์ฉันแบบนี้นะคะ ใครเหรอคะพี่แดนนี่" สาวน้อยหันไปถามชายหนุ่มอย่างเอาเรื่องเช่นกัน

     "เออ… คือเธอเป็น!"

     "ฉันเป็นเมียแดนนี่เราคบกันมานานตั้งแต่แดนนี่ยังเรียนอยู่เมืองนอก และตอนนี้ฉันก็ท้องแล้วด้วย แต่แกกับพ่อแม่ของแกกับคิดแย่งแดนนี่ไปจากฉัน

     "หญิงสาวแนะนำตัวเองทันทีอย่างไม่รอให้แฟนหนุ่มพูดอะไร"

     "ไม่เอาน่ะอลิสา คนมองกันใหญ่แล้วผมว่าเราไปคุยกันที่อื่นดีกว่านะ ถือว่าผมขอร้อง"

     "ไม่ค่ะอลิสาจะเคลียร์ตรงนี้ เวลานี้ แต่ก่อนเคลียร์ขอสั่งสอนแม่นี่หน่อย" ทันทีที่พูดยังไม่ทันขาดคำเธอก็เดินไปอีกฝั่งที่สาวน้อยยืนอยู่แล้วตบลงบนใบหน้าทันทีอย่างไม่ให้สาวน้อยได้ตั้งตัว

     "เพียะ! เพียะ! รู้เอาไว้ด้วยว่าแดนนี่เป็นของใคร" แรงตบของหญิงสาวที่ตัวขนาดใหญ่กว่าเธอมากทำให้สาวน้อยที่ไม่ทันตั้งตัวถึงกับล้มลงไปกับพื้น

     "อลิสา นี่คุณทำเกินไปแล้วนะ ของขวัญพี่ขอโทษแทนอลิสาด้วยนะครับ มาครับพี่จะพากลับบ้าน" ชายหนุ่มกล่าวพร้อมกับรีบประคองสาวน้อยขึ้นมายืนต่อหน้าอลิสา

     "เพี้ยะ! เพี้ยะ! เอาตบของคุณคืนไป สามีคุณ ๆ ก็เอาคืนไปเถอะค่ะ พี่แดนคะเราถอนหมั้นกันเถอะค่ะ ไม่ต้องไปส่งนะคะของขวัญกลับเองได้" สาวน้อยพอยืนตั้งตัวได้แล้วก็ตอบโต้คืนไปทันทีหลังกล่าวจบ ก็หันหลังจากไปอย่างไม่คิดจะหันกลับมามองอีกเลย

     "ของขวัญ ไม่นะ กลับมาก่อน ของขวัญ" ชายหนุ่มกล่าวเรียกอย่างหมดแรงที่จะสูญเสียคนรักไป

     "คุณรักมันมากนักเหรอคะ แล้วอลิสาล่ะคะไหนจะลูกของเราอีก" หญิงสาวตะโกนถามอย่างไม่อายใคร ถึงแม้ผู้คนกำลังมุงมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในร้านอย่างสนใจ แต่เธอก็ไม่สนใจนอกจากอยากได้คนรักกลับคืนมาเท่านั้น

     "คุณมันบ้าไปแล้ว พรุ่งนี้คงได้เป็นข่าวกันใหญ่แน่" ชายหนุ่มกระชากแขนหญิงสาวกัดกรามกระซิบแล้วจูงออกจากร้านไปทันที

     เช้าวันใหม่หนังสือพิมพิ์ทุกฉบับ ล้วนแต่กล่าวถึงไฮโซชื่อดังของเมืองไทย ด้วยหัวข้อพาดหน้าข่าวตัวอักษรใหญ่โต "หญิงก็ร้าย ชายก็เลวตบกันในห้างดัง"

     "นี่มันหมายความว่าไงคะคุณ แย่แล้วเราต้องเดินทางกลับไปเคลียร์กับทางโน้นสักหน่อยแล้วค่ะ ไม่รู้ยัยหนูเป็นไงบ้าง หญิงต้องโทรไปหาลูกก่อน”

     "ตืด… ตือ… ตือ…"

     "ติดต่อยัยหนูไม่ได้เลยค่ะ หญิงเป็นห่วงลูกเรา ผู้หญิงในรูปเป็นใครกันถึงกล้ามาตบยัยหนูของเรา เรื่องนี้หญิงไม่ยอมเป็นอันขาด

     "เอาน่าคุณใจเย็น ๆ ก่อน เรายังไม่รู้ข้อเท็จจริงเลย"

     "เย็นไม่ไหวแล้วค่ะ ลูกเราทั้งคนนะคะถึงเป็นหุ้นส่วนกัน แต่ปล่อยให้ผู้หญิงของตัวเองมาทำร้ายคู่หมั้นแบบนี้ใช้ได้ที่ไหนล่ะคะ" หล่อนกล่าวอย่างโกรธเคือง แต่ในทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

     "ว่าไง ตาพล น้องเป็นยังไงบ้าง พ่อกับแม่กำลังจะเดินทางกลับเดี๋ยวนี้ล่ะ ถึงอยู่ต่อคงไม่มีอารมณ์เที่ยวแล้ว งั้นรอพ่อแม่ถึงบ้านแล้วเราค่อยคุยกัน"