ตอนที่.. 5...ว่า..ด้วยเด็ก มัธยม1.1

#พาร์ทต่อ

วันนี้ก่อนการเปิดเรียนหนึ่งสัปดาห์ หนูจ๋ารับอาสา มาส่งน้องลงทะเบียนและไล่ลำดับดูรายชื่อว่าน้องอยู่ห้องไหนแค่ห้องแรกหมดชื่อเด็กชาย ชื่อเด็กหญิงอิงธารา อดิสรวง ปรากฏต่อหน้าเธอ

"หนูอิงเก่งจังค่ะอยู่ห้องคิงเลยนะ " เธอรีบเดินมาบอกสาวน้อยผู้เป็นน้องรักของเธอ

"ห้องคิงคืออะไรค่ะ พี่หนูจ๋า" เด็กน้อยก็คือเด็กน้อยเธอยกมือลูบหัวเบา

"ห้องคนเรียนดีไงค่ะโรงเรียนใช้เกรดจากชั้นประถมศึกษาของหนูอิง เรียนจบมาเลือกขั้นเลือกห้องให้ แต่ปีหน้าขึ้นอยู่กับเกรดที่เรียนในโรงเรียนนี้ ว่าจะอยู่ห้องเดิมได้หรือไม่"

พี่จะรู้ไหมว่าน้องจะเข้าใจำไหมนั้น แต่เธอก็ไม่อยากให้พี่สาวเสียใจก็ตอบไป "อ่อค่ะ แล้วพี่หนูจ๋าอยู่ห้องคิงไหมค่ะ" ^_^

"สวยๆอย่างพี่ห้อง3-4ก็หรูแล้วค่ะสายวิทย์-ศิลป์ไม่เก่งเท่าพี่คุณหรอกรายนั้นห้องคิง สามปีเลยม.สี่ก็ห้องคิงนะ"

สาวน้อยแค่ได้ยินชื่อพี่ชายได้ยิ้มแห้งๆ แบบว่าหนูไม่อยากรู้อ่า "__"

"เก่งเนอะพี่คุณนี้ " จะเสียงใครได้นอกจากเจ้าเว คนอะไรพี่ๆไปไหนก็ร้องตามปีนี้ได้ไปโรงเรียนประถมคนเดียวเป็นพี่ป.5แล้ว

"ลืมเลยว่าพาเจ้าหนูจำไมมาด้วย" สองสาวหัวเราะชอบใจที่แกล้งน้อง

"ชอบว่าเว ถ้าเวโตขึ้นเวจะเป็นช่างภาพอาชีพให้ได้เลย" ยกมือชูกำปั้นอย่างหมั่นเหมาะในความฝัน

"ถามลุงธันก่อนเด้อ ผับอีกเวเป็นลูกคนเดียวต้องบริหาร " สองสาวรู้ว่าน้องชอบอะไรแต่นะ..

"โด่ ดับฝันคนหล่อเลย" พูดถึงก็ใจห่อเหี่ยวเขาไม่ชอบอบายมุขใดแต่ อันมันธุรกิจของป๊า ป๊าสร้างมากับมือจะมาล่มที่เขาก็เกินไป

"เรื่องของอนาคตกว่าพี่เวจะโต ลุงธันอาจไม่ทำก็ได้เนอะ" พูดปลอบใจกันไป..พี่คนโตเดินมากอดน้องชายที่ทำหน้าเศร้า

หนูอิงยืนมองแอบสงสารน้อง แต่ใดๆ มันคือธุรกิจของครอบครัวน้องเอง "บอกป๊าดีกว่า กินชาบูฉลอง"

จากอารมณ์ที่ขุ่นมัวกลายไปสดใสเพราะเรื่องกิน "พี่หนูอิงคนจ๋วยให้เวทานด้วยนร้า"

เข้าแผนพี่สาว "ยิ้มก่อนจะเลี้ยง"

คุณเธอกลัวไม่ได้ร่วม ฉีกยิ้มจนจะถึงใบหูเลย " พอยางครับ"

"ได้ ยิ้มแล้วหล่อมาก แต่ทำหน้ายุ่งเหมือนปลาบู่ชนเขื่อน"

"อะไรคือปลาบู่ เขามีแต่ปลาดุกชนเขื่อน" พี่สาวที่นั่งฟังสองพี่น้องนอกสายเลือดคุยกันก็งงในคำพูดน้องสาวนอกสายเลือดเช่นกัน

"ปลาเหมือนกันนะแระ เชื่ออิง" ตีเนียนกลบเกลื่อนความผิด

ในขณะที่สามคนพี่น้องต่างสายเลือดคุยกันกระหนุงกระหนิงออกรถออกชาติ ก็มีสายตาคู่หนึ่งมายังหนูจ๋า

"โทรหาป๊าดีกว่า" อิงธาราคิดได้ กดโทรศัพท์เครื่องหรูที่อากงเปย์มาให้ สองอากงนี้คือว่าอึดอัดอะไรจะเบอร์นั้น ส่งของขวัญมาให้เธอทุกเดือนเนื่องจากอยากให้ กดโทรออก ปะป๊าที่รัก...ดูเหมือนปลายจะเป็นคุณแม่คนสายรับสายแทน "ว่าไงค่ะคนสวยของม้า"

"ม้าขาป๊าอยู่ด้วยไหมค่ะ"

"ทำไหมค่ะหนูธุระกับป๊าหรือลูก"

"ปล่าวค่ะที่ถามคือถ้าอยู่ด้วยจะได้บอกที่เดียว"

"อ๋อ ป๊านั่งที่โต๊ะค่ะม้านั่งโซฟาค่ะเปิด speakphone ก็ได้ค่ะ" แล้วม้าก็เปิดลำโพง"

"พี่หนูจ๋าเช็คให้แล้วค่ะ อิงอยู่ห้องคิงค่ะ"

"จริงป่ะค่ะ อย่างนี้ต้องฉลอง" เสียงป๊าดังมาแทรก ม้าไม่ทันตอบเลย "

"อิงว่าจะทานชาบูค่ะ ทำที่ห้องเลย มีคนแถวนี้ขอยากทานด้วย" พูดจบมองหน้าแป้นแล้นของน้องชาย

"พี่หนูจ๋าหรือลูกได้ซิ ชวนพี่คุณชวนลุงคีย์น้าเอยมาด้วยนะ " พอแม่พูดถึงพร่คุณเธอก็มองบนใส่โทรศัพท์ทันที ตั้งแต่วันนั้นเธอไม่ขึ้นไปข้างบนอีกเลยถ้า อาม่าไม่มา ที่ห้อง

"ม้าชวนเลยนะคะ แต่ม้าลืมหลานชายอีกคนนะคะ " ตามมารยาทอะนะ พ่อแม่เข้ารู้จักกันก่อนเธอเกิดอีก

"พี่เวก็ไปด้วยหรือนี้" หูตั้งเลยงานนี้ เมื่อน้าคนสวยพูดถึง

"มาครับมายินดีกับเจ้อิงคนสวยงับ" พี่ๆพากันมองบนในท่าทางของน้องหมั่นใส้มากกว่าเอ็นดู

"เดี๋ยวเจอกันนะคะม้า อิงจะไปหาที่สำนักงาน"

"มาเลยค่ะ พี่บุญช่วยเขาเอาขนมมาฝากเยอะแยะเลยลูก

"ป้าแม่บ้านตึกป๊าหรือค่ะ ใจดีจัง"

"ใช่ค่ะแกทำขนมขายม้าอุดหนุนไว้เผื่อลูกค้าป๊ามาแต่วันนี้พี่เขาเอาให้เยอะ เอ้ยป้าเขามาให้เยอะเลยหนูพาเด็กตาใสมาด้วยนะ'

"ค่ะ ฮาๆๆ เด็กตาใส นี้ดื้อตาใสใหมค่ะม้า"

นาราเธอแค่หยอกหลานชายคนเล็กซักนิดแสบได้พ่อเขามาเต็มๆความดื้อตาใส หน้ามึนนี้ไม่รู้โตมาจะมึนได้พ่อหรือลุงข้างบ้าน

เธอวางสายแล้วชวนทุกคนทันที "ไปออฟฟิตป๊ากันค่ะขนมเพียบ" คำว่าขนมเพียบ ทำให้เวฬาหูตั้งอีกครั้ง

"เวไปครับ "

"ชวนทั้งสองแระจะทิ้งได้ไงไอ้ดื้อ"

สามคนพี่น้องต่างสายเลือดเดินออกจากรั้วโรงเรียนมัธยมชื่อดังเพื่อตรงไปออฟฟิศ #สำนักงานนักสืบภูผา

พาร์ทบอย&บาส

แฝดบาส&บอสเด็กม.ต้นที่วันนี้เขาแวะมาดูห้องเรียนก่อนที่เขาจะเดินถึงบอร์ดเขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งสวยมากเธอคงเป็นรุ่นพี่เขานั่งมองเธออยู่พักหนึ่ง เธอหันมายิ้มให้เด็กสาว

ผมคิดว่าคงอยู่ชั้นปีเดียวกับพวกผม แค่เธอหันมายิ้มให้น้องผมก็ตกหลุมรักธออย่างจังเข้าแล้ว "พี่หนูจ๋าหรือ" ผมต้องสืบแต่ผมคุ้นๆชื่อนี้นะสืบจากใครหล่ะไม่ใช่คนชื่ออิงนะหรือผมให้ไอ้บาสที่ไม่สนโลกไปดูรายชื่อ "บาสไปดูชื่อหน่อยอยู่ห้องไหน"

"ไม่ไปเองว่ะ' กำลังเล่นเกมส์โดนขัดใจเพราะตอนที่มาถึงกะว่าจะไปดูมันก็ดันให้นั่งก่อน

"กูมองสาวอยู่" ผมเงยหน้ามองตามสายตามัน อ่อผู้หญิงที่ยืนหน้าบอร์ดนี้เอง 'พี่หนูจ๋าแฝดพี่คุณนี้"

"หมามองเครื่องบินอ่ะมึง" บอยหันมามองแฝดแบบว่ามึงรู้จักหรือ

"รู้จักหรือ" ทำหน้าหมางงได้อีก'พี่หนูจ๋าแฝดพี่คุณ" ยิ่งรู้ว่าชื่อเป็นคนคุ้นเคยเพราะได้ยินชื่อเมื่อกี้ว่าคุ้นแล้วแต่ติดไม่ออก "นางฟ้าของน้องบอยนี้เอง"

พอรู้ว่าเป็นคนที่ตัวเองแอบปลื้มมานานก็แทบคลั่งในความน่ารักและหมายมั่นปั้นมือ 3ปีนี้ต้องจีบรุ่นพี่

บาสผมมองดูความเวิ่นเว้อของแฝดไม่ไหว เดินไปดูรายชื่อว่าอยู่ห้องไหน ดูแค่ห้องแรกก็เจอและชื่อผมกับมันอยู่ห่าง 1-15 ผมลำดับที่1 ไอ้บอยลำดับที่15 ตามด้วยคนชื่อ อิงธารา พอรู้ว่าห้องไหนก็เดินมาบอก "ห้องคิงว่ะ" ดูเหมือนมันไม่ฟังเลยสายตามองตามกลุ่มพี่หนูจ๋าไปโน้นเลย ผมเลยดีดหน้าผากเรียกมัน "โอ๊ยทำเชี้ยไรไอ้บาส เจ็บนะโว้ย

"ป่ะกลับบ้านเถอะ"

"ดูห้องยังนี้"

"ดูแล้วบอกไปแล้ว แต่ใจลอยไปไหน"

'ลอยตามหัวใจไปไกลสุดล่า"

"ลิเกมาก อย่าบอกนะเป็นแฝดกู"

"ทำไมกูหล่อกว่าเหอะ"

"แต่โง่กว่าเยอะ" พูดจบแล้วก็เดินออกไปเลยไม่สนใจด้วยว่าแฝดจะโวยวายอะไร

@วันเปิดเทอมใจว้าวุ่น

วันนี้ลุงคีย์อาสามาส่งไม่ใช่ว่าเพราะอะไรหรอผลพวงจากวันทานชาบู เพราะวันเปิดเรียนมีธุระที่นี้พอดี แถมป๊ากับม้าก็ไม่ต้องวนรถอีก #โรงเรียนมัธยมชื่อดัง

"หนูอิงม.ต้นอยู่อีกฝั่งโน้นเดียวพี่เดินไปส่ง" หนูจ๋าอาสาไปส่งน้องเพราะเพื่อนเธอแก็งสวยใส..ใครตั้งว่ะนั่งอยู่ไม่ไกลตึกเด็กม.ต้นเพราะคุณนายผึ้ง คุณนายปลายอยากได้ น้องชายเลยไปนั่งจับจองแต่น้องจะเล่นด้วยไหมคืออีกเรื่อง "ไม่ต้องก็ได้ค่ะพี่หนูจ๋า

"ไม่เป็นไรเพื่อนพี่รออยู่โน้นเห็นป่ะ โบกมือเหมือนชะนีเรียกผัว" เด็กน้อยมองตาม"แล้วไปนั่งไกลตึกตัวเองทำไหมค่ะ"

"ไปเฝ้าน้องชายค่ะ"

"หวงน้องขนาดนั้นแปลว่าหล่อ"

ผู้พี่ก็ไม่สามารถอธิบายอะไรเยอะกว่านี้ได้ได้แต่ยิ้มพอเดินเข้าไปใกล้เรื่อยๆ ก็เลยแนะนำ "นี้หนูอิงสองคนนี้เพื่อนสนิทพี่เลย ชื่อพี่น้ำผึ้งกับพี่ปลายฟ้า

"สวัสดีดีค่ะพี่ปลายฟ้าพี่น้ำผึ้งคนสวย

"หนูอิงคนนี้หรือที่ได้ห้องคิง สวยไม่พอเก่งด้วยนะนี้" สองสาวพูดขึ้นพร้อม

"ชมหนู...หนูเขิลนะ พี่..

"เรียกพี่ผึ้ง เรียกอีกคนว่าป้าปลายค่ะ"

"ปากหรือค่ะ คุณผึ้ง"

"มากัดกันต่อหน้าน้องอายบ้าง" หนูจ๋าปราม

"เอ่อ..พี่ผึ้งหรือพี่ปลายค่ะที่มานั่งเฝ้าน้องชาย" อิิ่น้องใสซื่อมาก

หนูจ๋าถึงกับหลุดขำ "ฮาๆๆๆๆแต่ทว่าสองคนทำหน้าเลิกลักแบบงง "ใครบอกหนูอิงว่าพี่มาเฝ้าน้องค่ะ"

"พี่หนูจ๋าบอกว่าพี่มาเฝ้าน้องชายที่หล่อมาก"

"เพื่อนหนูจ๋าทำไมพูดแบบนี้ค่ะเพื่อน"

"ให้บอกความจริงหรือ"

"ความจริงอะไรหรอค่ะบอกอิงก็ได้นะคะ" ดวงตาอันใสซื่อเอาสามสาวรุ่นพี่ไปไม่เป็นเลย

"ไม่มีอะไรหรอกหนูเดินเข้าห้องเลยถามคุณครูเลยห้องคิงห้องไหน"เธอต้องรีบตัดบทไม่งั้นหนูอิงจะถามอีกเยอะเลย

พาร์ทเจ้าคุณ

ตั้งแต่วันนั้นเด็กแคระก็ไม่มาให้ผมว่าอีกเลย ขึ้นรถมาทักทายแค่ป๊ากับหนูจ๋า ผมกลายเป็นอากาศเฉยเลย หลังจาหนูจ๋าอาสาเดินไปส่งน้องผมก็เดินขึ้นห้องเจอ นโมกับพายุนั่งเลิกคิ้วมองผม "นั้นหนูอิงนี้

"รู้จักหรือ" ผมสงสัยว่าทำไมเพื่อนผมถึงรู้จักยัยเด็กแคระ

"เจอที่สำนักงานนักสืบออกบ่อย" ผมลืมไปแม่ไอ้พายุ เป็นแม่บ้านสำนักงานลุงภู

"อ่อลืมเลย โทษที่สนใจเด็กแคระหรือ"

"น้องแคระตรงไหนนั้น สูงกว่าเพื่อนในชั้นแล้วมั้งนั้นไอ้คุณอคิตล้วนๆ"

"กูอยากเรียกแบบนี้" พูดแล้วมองตามสองพี่น้องที่ยืนคุยกับผึ้งและปลาย