ตอนที่..6...ว่า..ด้วยเด็ก มัธยม1.2

พาร์ทต่อ

เจ้าคุณหันมามองหน้าเพื่อนแบบว่าอยู่ๆผมรู้สึกไม่ชอบใจที่ไอ้พายุมันชมยัยแคระของผม

"แล้วแกจะไปเรียกน้องแบบนี้นะทำไม กูไม่เข้าใจน้องออกจะน่ารักเฟรนลี่จะตายไป" พายุพูดตามที่เขาเจอน้องทุกคนส่งที่เจอ หนูอิงจะยิ้มให้เขาแล้วสวัสดีตามนิสัยของเธอเอง

ยิ่งฟังเพื่อนชื่นชมยัยเตี้ย ก็รู้สึกหงุดหงิดชอบกลเขาไม่พูดแต่เดินเข้าห้องเรียนไปเฉยเลย กวาดตามองมุมที่เขาและเพื่อนชอบนั่งกัน เจอกลุ่มผู้ชอบอ่อยอย่างออยทิชากับจอยกัลยา สองสาวที่คิดว่าตัวเองสวยตายเลย "อ้าวคุณที่ตรงนี้ออยจองให้คุณเลยนะ" ยิ้มที่คิดว่าหวานสุดๆ

ผมไม่ตอบแต่เดินเลยแถมไปนั่งคนหล่ะฝั่งกับจุดที่สองสาวทำเครือวหมายไว้ "ขอบคุณคราวหน้าไม่ต้องยุ่ง"

สองสาวแทบหน้าซา ยิ่งกว่าลากไปตบกลางสนามฟุตบอลบอลอีก"ใจร้ายกับเพื่อนจังเนอะมีแฟนจะเป็นแบบนี้ไหม" ไม่รู้จะสำบัดสำนานเพื่อ

เจ้าคุณมองมาด้วยหางตาเอ่ยขึ้นเสียงเรียบว่า.. "เรียนให้จบปริญญาตรีก่อนค่อยมาพูดดีกว่าเรื่องแฟน ตอนนี้ถ้ายังขอเงินทางบ้านก็ควรตั้งใจเรียนที่นี้ค่าเทอมไม่ได้ถูกๆ

"ไงแม่เสือเจอเจ้าคุณสวดแต่วันแรกเลย" พายุและนโมเดินเข้าหลังที่เข้าได้ยินสองสาวชวนเชิญเพื่อนเขาแล้ว "แปลกที่ไม่เข็ญแถมจะหน้าด้านหน้าทนตลอด" นโมผู้พูดน้อยต่อยหนักแล้วส่ายหน้าพวกเขาเจอสองสาวนี้มาตลอด3ปี แต่แปลกดันเรียนเก่ง

"จะมานั่งไหม" เสียงของเจ้าคุณดังขึ้นหลังจากพวกผมว่าให้สองคนนั้นจบ

พาร์ทสามสาว

คล้อยหลังหนูอิงสองสาวก็หันมาชำระความกับเพื่อนสาว"ยัยจ๋าแกไปพูดอะไรให้น้องฟัง"

หนูจ๋ามองหน้าเพื่อน "เอาตรงป่ะ" ยกมือขึ้นปิดปากหัวเราะ

"เอ่อดิพูดมา" สองสาวร้อนรนแท้หนอ "เราแค่จะมาส่งน้องแต่น้องบอกไม่ต้องเราก็เลยบอกว่าตัวเองสองคนมาเฝ้าน้องเฉยๆ" แต่สองสาวก็ยังงงหน้านิ่วคิ้วขมวดเข้าหากัน "น้องเลยถามว่าน้องของพี่เขาหล่อมากเลยหรือถึงมานั่งเฝ้า จ๋าได้แค่หัวเราะพูดต่อไม่ได้ ฮาๆๆ

"จ๋าอ่ะหนูอิงจะคิดยังไงนี้เสียลุคนางฟ้าหมด เลยนี้" สองเพื่อนสาวบ่นไปงั้นแระ

"ไปเหอะ ใกล้เข้าห้องเรียนแล้วยิ่งมาอยู่ตรงนี้นางจิตไม่ปกตินั้นแย่งที่แล้วมั้ง" หนูจ๋าพูดคนชื่อฝน-รดาพูดถึงเพื่อนทีเคยสนิทแต่คิดไม่ซื่อเพราะเข้าหาเธอเพียงเพราะอยากคุยกับพี่ชายของเธอ แต่พี่คุณไม่แลพาลโกรธเธอเฉย..

"ฉันละเหนื่อยสายศิลป์ต้องสามห้องมาอยู่ห้องเดียวกับเราเพื่อ" น้ำผึ้งมองบนแต่เธอดูคนนี้ออกแต่แรกแล้วแต่ด้วยที่ว่าเพื่อนสาวโลกสวยไปนิด

"เขาแย่งก็ช่างเขาเราแค่ย้ายพอ" ปลายฟ้าพูดเห็นเธอเงียบๆแต่ถ้าด่าแม่ด่ากลับเลยบอกตรง

ไปกันสามสาวเดินกับตึกมัธยปลายหลังจากที่เสียงแอดดังเตือนครั้งที่1 ..

พาร์ทหนูอิง

หนูอิงลาพี่ๆเสร็จก็ตรงไปยังที่คุณครูยื่นคุยกันอยู่ "สวัสดีค่ะคุณครู" ส่งยิ้มสวยให้ครูทันที

"ไงค่ะนักเรียนตัวหน้อยแต่เอ๊ะหนูมาผิดที่ไหมคะ" อย่างที่พูดกันหนูอิงสูงกว่ารุ่นราวคราวเดียวกัน "ไม่ผิดค่ะหนูอยู่มอหนึ่งค่ะอยู่ห้องคิงจะถามคุณครูห้องอยู่ตรงไหนคะ"

พวกคุณครูต่างหันมามองเด็กสาว "เด็กเรียนดีซะด้วย" พร้อมดึงเธอมาใกล้แล้วชี้นิ้วไปตรงที่สองแฝดยืน "ห้องคิงอยู่ตรงผู้ชายสองคนยืนค่ะ คนที่เป็นแฝดนะคะ" หนูอิงมองตามนิ้วที่เรียวบางของครูสาวเห็นผู้ชายสองคนยืนตรงชั้น2ห้องแรก " อ่อค่ะขอบคุณนะคะ

"ยินดีค่ะเด็กดี" คุณครูสาวยิ้มให้ศิษย์คนสวย หนูอิงเดินไปเรื่อยจนถึงชั้นสองห้องแรก เข้าห้องไปมองที่ๆเธอจะจับจองแต่ทว่าสองแฝดโดยเฉพาะบอยต้องการจะเข้าหาพี่หนูจ๋าผ่านอิงธารา "เธอ" แต่หนูอิงหาได้หันไปไหม "เธอนั้นแระอิงธารา" เจอคนเรียกชื่อเต็มก็ตกใจ

"รู้จักเราหรือ" ถามแบบงง "เธอไม่เคยเห็นเราหรือบาส&บอยไงที่อยู่ ป.6/2 โรงเรียนเดียวกับเธอไงหนูอิง

อิงได้แต่ส่ายหน้าคือเธอไม่สนใจเพื่อนห้องอื่นเลย เธอรู้จักเพื่อนน้อยมาก น้ำหวานที่สนิทก็ไม่มาที่นี่เพราะไกลบ้าน "หึเราขอโทษนะเราไม่ค่อยสนใจใครอ่ะ"

พร้อมนั่งลงตรงที่คิดว่าเธออยากนั่ง "ไม่เป็นไรแต่ตอนนี้เราอยู่ห้องเดียวเลขที่ใกล้กันเป็นเพื่อนกันได้"

เธอหน้ามองเพื่อนแบบว่าอยากเป็นเพื่อนจริงๆใช่ป่ะ "ถ้าอยากเป็นเพื่อนกับเรา เราไม่ซีนะแต่ถ้ามาเพื่อจุดประสงค์อื่นบอกเราก่อนเลย" คนที่อึ้งเป็นบอยคนอะไรน่ารักไม่พอแมร่งฉลาดชิหาย "เราสารภาพเธอจะโกรธไหม"

"ไม่รู้อะต้องฟังก่อน เพราะทุกอย่างต้องมีเหตุผล" บาสที่นั่งฟังยกมือขึ้นนับถือตรรกะของเด็กม.ต้นแบบอิงธารา "เราชอบพี่สาวอิงอ่ะ

เธอเก็จเลยรู้ว่าคนชื่อบอยพูดถึงพี่หนูจ๋าแต่เธอจะกวน "พี่สาวเราบ้าหรือเราลูกคนเดียวมั่วแล้วนายบอย " แถมยิ้มออกมา

"เรารู้ว่าเธอรู้ เรารู้ว่าเธอแกล้งหนูอิง" รอยยิ้มที่มุมปากของอิงธาราทำเขารู้ว่าเธอแกล้ง

"เราไม่สามารถเดินไปบอกพี่หนูจ๋าได้ว่าตัวเองชอบพี่เขาได้หรอกนะ แต่ถ้าชอบตัวเองต้องทำเองแต่พี่จ๋าเขาไม่ชอบเด็กนะ " เธอไม่ได้พูดเพื่อดับฝันแต่..มันคือเรื่องจริง แต่ตอนนี้พึ่งมัธยมหนึ่งเอง รีบไปไหนว่ะ

"แค่เธอยอมเป็นเพื่อนกับเราก็พอ" บอยมัดมือชก

หนูอิงมองหน้าถึงยังไงก็ต้องเรียนด้วยกันเป็นปีๆก็ดีกว่าไม่มีเพื่อน "อืมอยากเป็นเราไม่ห้ามเพราะยังไงก็ต้องอยู่ห้องเดียวกันเป็นปีๆเลย

"ดี เก่งวิชาใหนบอกด้อยวิชาไหนบอก เราจะช่วยกันติว " บอยกล่าวขึ้นมาไม่ว่ายังไงถึงมีความหวังแค่ริบรี่เขาก็จะพยายาม

"นั่งเถอะใกล้เวลาครูมาแล้ว" หนึ่งหญิงสองชาย ที่หน้าตาที่นั่งเรียงกันกลายเป็นจุดเด่นเลย แต่ทว่าทางกลับกันมีคนที่ไม่ขอบใจอยู่หลายที่ เด็กสาวเหล่านั้นตั้งกลุ่มแฟนคลับเด็กแฝด

"ครูขาทำไมผู้หญิงนั่งปนกับผู้ชายได้" คุณครูได้แค่ยิ้มที่นี้เขาปล่อยให้นั่งตามความชอบเพราะเขามองเห็นเรื่องเรียนมากว่า เด็กผู้หญิงกับผู้ชายเป็นเพื่อนกันได้

"เราจะนั่งแบบนี้แล้วจะทำไม" ตัวของบาสเองไม่ชอบคนขี้ฟ้อง ฟ้องบ้าอะไรไม่เข้าใจควรสนใจเรียนดีกว่า "พวกเธอมีปัญหาอะไรกับเราหรือ" หนูอิงถึงจะเป็นเงียบๆแต่เธอก็ไม่ชอบที่จะมาฟ้องเรื่องไร้สาระแบบนี้

ยัยฟางจอมจุ้นเจอคนแข็งใส่ก็งอย "ป่ะ..ปล่าวแค่ถามเองเห็นเธอไปปนกับผู้ชายก็เลยถาม"

"เป็นเราเองที่ชวนหนูอิงนั่งเรามาจากที่เดียวจบนะ" บอยตอบตัดลำคาญ

ครูสาวต้องการให้จบ เลยพูดแทรก" เอาค่ะเด็กๆมาค่ะจบได้แล้วมาแนะนำชื่อตัวเองว่าจากที่ไหนกันบ้างอยู่ร่วมกันหนึ่งปียังไงก็ต้องได้คุยกันบ้างเนอะเริ่มจาก หนูอิงเลยค่ะ " จริงๆเธอไม่รู้จักหรอกแต่ได้เด็กคนเมื่อกี่พูด

หนูอิงทำตามครูโดยไม่มีเงื่อนไข " เราชื่ออิง ดญ.อิงธารา อศิสรวง มาจากโรงเรียนเทพบริพัตรค่ะ และก็ตามด้วย ผมบอย ดช. อนาคิณ วารุฒเทพ จากเทพบริพัตรครับ ผมบาส ดช.พายุหะ วารุฒเทพ จากเทพบริพัตร ครับ แล้วก็ตามลุกขึ้นตามๆกันจน ฟาง

ชื่อฟาง ดญ.ข้าวฟ่าง จันทร์หอม รรเทพปัญญาค่ะ

"เอาค่ะ รู้จักกันแล้วมานั่งอ่าน ภาษาไทยหน้านี้ จนถึงหน้าให้ครูฟังที่ค่ะ " ครูสาวบอกเด็กให้ลองอ่านภาษาไทยดูเธอจะได้วิเคราะห์เป็นรายบุคคล การเรียนวันแรกไม่ค่อยมีอะไร จากที่รู้จักแค่สองแฝด คนอื่นที่อยากทักทายหนูอิงก็เดินมาคุยด้วย

@สำนักงานนักสืบ

ในสำนักงานที่ดูเหมือนจะวุ่นวาย ไม่ใช่อะไรเลย เมียผมเองน้องนารานี้แระเดินเข้าออกห้องทำงานเรียกว่าเป็นการเดินจงกลมเลยไหม "นาราหนูเป็นอะไรครับนี้

"เฮียอะไรหนูห่วงหนูอิงอ่ะ"

"ลูกไปเรียนหนังสือไม่ได้ออกไปรบนะครับ"

"แต่รู้เลื่อนชั้นแล้วไม่แปลกที่หรือค่ะ" ผมหล่ะใจอ่อนกับคุณเมียเสียจริง วางปากกาแล้วเดินมานั่งข้างแล้วปลอบเมีย "โรงเรียนประถมของลูกเราคนจบชั้นเดียวกันก็เยอะบางที่อาจได้เพื่อนโรงเรียนเดียวกันแล้วมั้งครับ

"แต่ว่า.. จะเถียงก็เถียงไม่ได้โทรคุยกะหนูเอยไปแล้วหนูเอยก็บ่นแบบพี่ภูนี้แระ

"กลัวอะไร หนูจ๋ากับเจ้าคุณก็อยู่อีกตึก เขาไม่ได้อยู่ไกลกันเลย มีอะไรเขาช่วยหรือกันได้ครับลูกขึ้นม.1แล้วนาราโตพอจะเอาตัวเองรอดแล้วครับ " หันมามองหน้าผัวแบบเคือง

"พี่ภูไม่เข้าใจอ่ะหนูห่วงลูกหนูผิดหรอ" งอแงแล้วหนึ่งไม่มีคนตามใจคุณแม่

"ผมจ้องตาภรรยาทันที "คุณพิมนารา อศิสรวงครับผมเป็นพ่อของหนูอิงคุณลืมไปไหม ห่วงลูกอ่ะห่วงแต่ลูกแค่ไปโรงเรียน แล้วโรงเรียนอยู่ห่างเราแค่2กม ครับ

เธอเหมือนนึกได้ว่าโรงเรียนมัธยมชื่อดังอยู่ไม่ไกลตึกทำงานของสามี "ใช่ หนูไปดูลูกดีกว่า " เธอกำลังจะลุกขึ้นแต่สามีดันหัวไหล่ลง 'ลูกอายุ12ย่าง13ครับไม่ใช่เด็กอนุบาล1 "

"พี่ภูขัดใจหนู " เธอทำหน้างอ เพราะโดนดักทาง

"เอางี้รอลูกกลับตอนเย็นค่อยถามว่าเป็นไงบ้างดีไหม" แต่คนนี้ยังไม่หยุดคิดแผลงๆ "ไปรอรับลูกที่โรงเรียนไหมค่ะ" ทำตาปริปๆ

ผมหล่ะเหนื่อย" เดี๋ยวเลืกเรียนเจ้าคุณ,หนูจ๋าและลูกเดินมาหาครับจะเดินไปเดินมาให้ตัวเองเหนื่อยทำไมนี้ " ผมตกลงกับคีย์ว่าตอนเช้าวานมันมาส่งแต่ตอนเลิกผมเก็บกลับหมด..