ตอนที่3. ความรู้สึก

ชายหนุ่มวัยสี่สิบก้าวเข้ามาในห้องอย่างคุ้นเคย แทนที่เขาจะรีบกลับบ้าน แต่กลับให้คนขับรถตรงดิ่งมาที่คอนโด เพียงก้าวเข้ามาไม่กี่ก้าว เขาก็ได้กลิ่นอาหารหอมกรุ่นที่ชวนน้ำลายสอ เขามองเจ้าของร่างเล็กในชุดกระโปรงสีฟ้าอ่อนมีผ้ากันเปื้อนคาดทับอยู่ บางสิ่งที่เขารู้สึกแต่พูดไม่ได้ก็คือ เขาชอบความรู้สึกแบบนี้ ไม่ว่าเขาจะทำอะไร เดินทางไปไหน ทุกครั้งที่กลับมาที่นี่ ในห้องนี้ จะมีใครคนหนึ่งอยู่ตรงนี้เสมอ

กานพลูหมุนตัวกลับมา เจอร่างสูงใหญ่ยืนเอนกายพิงตู้เย็นหลังใหญ่อยู่ก็สะดุ้งเล็กน้อย เธอพยายามปรับสีหน้าตัวเองไม่ให้ตกใจ แต่ทุกอย่างตกอยู่ในสายตาของเขาแล้ว

“คุณวีร์”

“ทำไมไม่ล็อกห้อง รอใครมาหรือไง”

“ก็คุณไงคะ” กานพลูอยากจะหัวเราะแต่ทำไม่ได้จึงได้แต่กัดริมฝีปากตัวเอง คำพูดของเขาเหมือนคนปากร้าย แต่ฟังดี ๆ เธอรู้สึกเหมือนเด็กอารมณ์ร้ายมากกว่า “อาหารเย็นพร้อมแล้วค่ะ คุณอยากกินข้าวก่อนหรืออาบน้ำก่อนคะ”

เขากวาดตามองเรือนร่างได้สัดส่วน สายตาของเขาบอกความต้องการอย่างเปิดเผย เขาสาวเท้าเข้ามาใกล้ ทำให้หญิงสาวเผลอห่อไหล่ด้วยความกลัว แต่เขากลับมองเลยไปยังกลิ่นหอมของอาหารในหม้อ

“แกงส้ม?”

“ค่ะ..แล้วก็กับยำรวมมิตรเป็นกับแกล้ม”

“งั้นกินข้าวก่อน”

“ค่ะ”

แรกทีเดียวยุทธวีร์คิดว่าตัวเองไม่หิว แต่พอนั่งลงแล้วกินมื้อเย็น ข้าวสวยและกับข้าวอุ่นร้อนกำลังดี เขากินข้าวได้มาก กานพลูนั่งตรงข้ามค่อยตักกับข้าวให้เขา เธอไม่ค่อยพูดอะไร ปล่อยให้เขากินข้าวไปเงียบๆ มีบ้างที่เขาถามเรื่องทั่วไป เธอก็ตอบไปตามหน้าที่ หรือต่อให้เธอโกหก เขาก็รู้ความจริงอยู่ดี เพราะเขาสั่งคนคอยจับตาดูเธออยู่ แรกๆ เธอก็รู้สึกกลัว จะไปไหนก็รู้สึกว่าว่าคนคอยติดตามอยู่ แต่ก็เข้าใจได้เพราะพี่ใบบัวหลบหนีไป ถ้าไม่ค่อยติดตามลูกหนี้อย่างเธอก็อาจจะตามรอยพี่สาวไปอีกคน

เมื่อก่อนเขาไม่ใช่คนแบบนี้ ยุทธวีร์บอกกับตัวเอง ตอนที่ใบบัวยังอยู่ เขาก็ไม่ได้สั่งคนคอยติดตามดูเหมือนกานพลู อาจเป็นเพราะเขา ‘หวง’ ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ เขารู้ว่าระยะเวลาความสัมพันธ์นี้มีกำหนดเวลาที่ชัดเจน แรกๆ เขาคิดว่าเขาจะเบื่อและเขี่ยกานพลูทิ้งเหมือนผู้หญิงคนอื่น ๆ แต่ครั้งนี้มันแปลกไปกว่าที่เคย

เขาต้องการเธอ และอยากให้เธออยู่ข้างกายเขา

แต่...

เขาแต่งงานแล้ว

เขามีครอบครัว มีเมียและลูกฝาแฝดชาย-หญิงวัยสิบขวบ มีคฤหาสน์หลังใหญ่ มีหน้าที่การงานและธุรกิจพันล้านที่ต้องรับผิดชอบ ฐานะที่เขาให้เธอได้ก็เป็นได้แค่เด็กของเขาเท่านั้น

เปลือกนอกชีวิตคู่ของเขาคือภาพสามีที่รักใคร่ภรรยาแสนสวย ‘ฟารีดา’ เป็นเจ้าของธุรกิจเครื่องสำอางอันดับต้นๆ ของประเทศและขยายธุรกิจไปประเทศเพื่อนบ้าน ทั้งสองแต่งงานกันด้วยความเหมาะสมทางฐานะและมีผลประโยชน์ร่วมกัน แค่ฟารีดายอมตั้งท้องมีลูกให้เขาก็นับว่าดีมากแล้ว เรื่องที่เขามีผู้หญิงอยู่นอกบ้าน ฟารีดาก็รู้ดี เธอไม่ได้ว่าอะไร ตราบใดที่เขายังรักษาหน้าตาให้เธอแสดงตัวเป็นสามีที่ดี เธอก็ไม่สนใจเรื่องนี้ของเขานัก จะเรียกว่าไม่สนใจก็ไม่ถูก เพราะเด็กของเขา ฟารีดาจ้างคนสืบประวัติมาหมด

‘เด็กคนนี้ใช้ได้นี่ คุณเบื่อแล้วก็ส่งมาทำงานกับฉันก็ได้นะ’

‘เอาจริงสิ’ เขาหัวเราะไม่จริงจังนัก

‘คุณอยากตรวจสอบคนของฉันบ้างก็ได้นะ’

‘คุณก็รู้ว่าผมเชื่อใจคุณ’

“นั้นะสิ จะหาเมียดีอย่างฉันได้ที่ไหนล่ะคะ เมียแบบไหนที่ตรวจประวัติให้ผัวตัวเอง”

ฟารีดาหัวเราะเสียงใส ตบไหล่เขาสองสามทีแล้วเดินเชิดฉายออกไป

ทั้งสองเหมือนคู่พาร์ทเนอร์กันมากกว่าคู่สามีภรรยา ฟารีดาเองก็มี ‘คนอื่น’ ทั้งสองไม่ได้มีอะไรกันมานานมากแล้ว แต่เรื่องความเป็นแม่นั้น ฟารีดาไม่เคยบกพร่อง เธอไม่เคยพูดถึงเขาในแง่ร้ายให้ลูกรู้ แม้เขารู้ว่า ลูกๆ โตขึ้นทุกวันและเริ่มรับรู้เรื่องรอบตัวแล้ว การที่ฟารีดาตรวจสอบ ‘เด็ก’ ของเขา ก็เพราะกลัวว่าผู้หญิงพวกนี้จะไปก่อกวนลูกๆ ของเรา ซึ่งเขาก็ไม่เคยว่าอะไร

จริงๆ แล้วเขาจะซื้อกินเป็นครั้งคราวก็ได้ แต่เขาไม่ชอบใช้ผู้หญิงร่วมกับคนอื่น เขาอยากได้สิทธิ์ขาดผู้หญิงที่เขาเลี้ยงไว้ ส่วนใหญ่จะแค่ครึ่งปีหรือเต็มที่ก็แปด-เก้าเดือน แต่ที่เขาดูแลใบบัวนานกว่าคนอื่นเพราะสงสาร ใบบัวลำบากจริง เขาช่วยเหลือการเงินของใบบัว ตั้งใจว่าจะยกหนี้ให้ หากเธอทำตัวดีๆ

ใครจะคิดว่าใบบัวกลับหนีเขาไปเสียอย่างนั้น

เขาโกรธและโมโหมาก มากขนาดที่เรียกว่าพร้อมขยี้ ‘กานพลู’ ให้แหลกคามือ

เพราะความโกรธแค้นที่ถูกหักหลัง ทำให้เขากักขังกานพลูไว้ที่นี่ เธอจึงต้องรับหน้าที่ปรนนิบัติจนครบตามสัญญา เพื่อล้างหนี้สองล้านให้หมด เขาขู่เธอสารพัด จะส่งคนไล่ล่าใบบัว ทำให้กานพลูจำยอมอย่างไม่มีทางเลือก

ทว่าเขาเห็นแววตาจนตรอกแต่ไม่ยอมแพ้ในแววตาของหญิงสาว

กานพลูไม่เหมือนคนอื่น ไม่ใช่เพราะเขาได้พรหมจรรย์ของเธอ แต่เธอไม่มีความทะเยอทะยานใดๆ ฟารีดาจัดการโอนค่าตัวของกานพลูทุกเดือน เดือนละห้าหมื่น ส่วนคอนโดนี้และรถที่กานพลูใช้เป็นของเขา ตอนที่เขาพบเธอ เธอเรียนปีสามแล้ว การเรียนของเธอไม่เลว เขารู้ว่าเธอตั้งใจเรียนมาก เข้าคอร์สเรียนภาษาต่างประเทศ เธอพยายามถีบตัวเองเพื่อไปจากที่นี่ เขารั้งเธอไม่ได้ เหมือนกับที่เขารู้ว่าไม่มีวันหย่าเมียมาแต่งงานกับเธอหรือผู้หญิงคนไหนก็ตาม

“เก็บครัวเสร็จแล้วไปช่วยฉันอาบน้ำ”

“ค่ะ”

เขาสบตากับหญิงสาว แม้เพียงแวบเดียว เขาก็เห็นท่าทีประหม่าของเธอได้ทันก่อนที่เธอจะก้มหน้างุดเก็บถ้วยชามบนโต๊ะออกไป

สิ่งที่เขาเห็นทำให้เขายิ้มอย่างพอใจ.