บทที่ 4 ดีกับคนที่ดีด้วย

“ฉันไม่คิดว่าตัวเองจำเป็นต้องหาคำตอบในสิ่งที่คุณคิด ฉันเอาแค่ตัวเองสนแค่ตัวเองเท่านั้นก็พอ” ชนารู้อยู่แล้วว่าผู้หญิงแบบเอมม่าถ้าเขาให้เธอซ้ายเธอจะขวา เพราะฉะนั้นเราจึงพูดคุยกันดี ๆ บ้างไม่ได้เลย

“อ๋อ...คนที่ว่าง่าย ๆ ไม่มีอีกแล้วสินะ” 

“ฉันจะดีเฉพาะคนที่ดีกับฉันเท่านั้นแต่กับคุณไม่ใช่” หญิงสาวแค่นยิ้มก่อนจะปิดสมุดบันทึกและผลักมันไปให้กับเขา เธอเอื้อมมือจะคว้ากระเป๋าถือของตัวเองเพื่อจะได้แยกย้ายกันเสียที

“วันนี้เลิกดื่มก็โทรมาบอกผมจะให้คนไปรับ” ชายหนุ่มยังคงพูดเสียงราบเรียบปิดแฟ้มในมือและจับหัวตาตัวเองก่อนจะหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน

“ชนา ฉันจะต้องทำยังไงคุณถึงจะปล่อยฉันไป” หญิงสาวถามออกมาอย่างฉุนเฉียว เธอกระแทกส้นเท้าข้างหนึ่งที่ยืนบนรองเท้าส้นสูงสามนิ้วลงกับพื้นอย่างแรง

ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาเธอพยายามยุติความสัมพันธ์บ้า ๆ นี่แต่เขากลับไม่ยอมจบกับเธอ!

“คุณเคยได้คำตอบจากการที่ตั้งคำถามกับผมไหม?” สีหน้าราบเรียบกับมุมปากที่ยกเพียงเล็กน้อยมันทำให้หัวใจของเอมม่าเดือดปุด

“ก็เพราะคุณไม่ตอบไม่เคยพูดแล้วฉันควรจะเข้าใจอะไร?”

“คุณหวังอยากจะได้ยินอะไร?”

ร่างบอบบางหยัดกายลุกขึ้นและปรายตามองคนพูดก่อนยกมือขึ้นกอดอก เอมม่าสบตากับชนาที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงานตัวใหญ่ และเมื่อโทรศัพท์มือถือของของเขามีสายเรียกเข้า ใบหน้าคมคายก็ฉายแววประหลาดใจนิดหนึ่งก่อนจะกดรับสาย

“อืม”

“รอข้างล่างนั่นแหละอีกยี่สิบนาทีผมจะลงไป”

“ยังไม่ได้กินเหมือนกัน งั้นร้านเดิมก็ได้”

ทุกคำพูดของชายหนุ่มกับคนปลายสายทำให้เอมม่ารู้ว่ามันควรจะจบนั่นคือดีที่สุดแล้ว หญิงสาวกดยิ้มมุมปากใส่เขา ดวงตาสีเข้มจ้องมองเธอทั้งที่ยังโต้ตอบกับปลายสายอยู่

“ผมมีธุระต่อ คุณขับรถคันใหม่กลับไปได้เลย และคืน...” หลังจากชนาวางสายก็เอ่ยบอกเอมม่า ชายหนุ่มยังพูดไม่ทันจบประโยคหญิงสาวก็แทรกขึ้นในทันที

“สิ่งที่ฉันหวังจะได้ยินจากคุณก็คงเป็นคำพูดเมื่อครู่ที่คุณใช้คุยกับคนในโทรศัพท์ล่ะมั้ง แต่สิ่งที่ฉันอยากให้คุณได้ยินจากฉันคือ มันจะไม่มีคืนนี้หรือคืนไหนแล้วชนามันถึงเวลาที่คุณควรจะหยุดมันสักที!” 

“ผมถึงถามคุณไงว่าคุณหวังอะไรอยู่?” ชนาไม่ได้ยี่หระในคำพูดของเอมม่า เขาพูดกับเธอแต่มือกลับหมุนนาฬิกาข้อมือเพื่อดูเวลา

“คุณคิดว่าฉันไม่กล้าใช่ไหม?” แม้ท่าทีและใบหน้าของเอมม่าจะดูถือดี แต่แววตาของเธอมันตัดพ้อต่อว่าเขาอย่างที่สุด

“คืนนี้ผมจะให้เฮนรี่ไปรับ” เอมม่าเหยียดยิ้มทั้งที่น้ำตาคลอหน่วย หญิงสาวยืนยันในคำพูดตนเองว่าเธอต้องการจะจบมันแล้วจริง ๆ แต่สิ่งที่เขาทำคือมองหน้าเธอแล้วถอนหายใจ

สำหรับเอมม่าและชนาทุกการสนทนามันคือคำถามที่ไม่มีคำตอบหรือหากมีคำตอบก็ได้มาซึ่งความร้าวฉาน เอมม่าไม่รู้ว่าในทุกวันตนเองหวังอะไรอยู่เหมือนกัน

ทุกครั้งที่เธอถอยห่างออกมาหรืออยากจะเริ่มกับคนใหม่เพราะไม่อยากจะต้องรู้สึกอะไรกับชนามากไปกว่านี้อีก รุ่งเช้าก็จะพบว่าตัวเองนอนอยู่บนเตียงที่มีผ้าปูที่นอนสีดำที่แค่เพียงรู้สึกตัวตื่นทั้งที่ยังไม่ได้ลืมตาก็รู้ว่ากำลังอยู่ในห้องใคร

กลิ่นกายคุ้นเคยโอบรัดเธอไว้ รัดจนแน่นเหมือนว่าขาดกันไม่ได้ เอมม่ารู้ตัวช้าไปเสียด้วยซ้ำหญิงสาวจึงพยายามอย่างหนักที่จะถอยออกมาจากความสัมพันธ์เฮงซวยนี่ที่เธอนั่นแหละที่เป็นคนสร้าง!