บทที่ 3 ผู้ช่วยจำยอม

บางทีเอมม่าก็รู้สึกว่าตัวเองเหมือนคนที่อารมณ์ขึ้นอารมณ์ร่อง บางครั้งก็รู้สึกดีบางครั้งก็รู้สึกอยากจะทุบคนที่นั่งไขว่ห้างอยู่ตรงหน้าเสียให้เลือดตกยางออก อันที่จริงความสัมพันธ์นี้มันคือความสัมพันธ์ของคนบ้าสองคนมากกว่า

“มองหน้าหาเรื่องเหรอ?” นี่ไง...หญิงสาวถึงบอกว่านี่คือคนบ้า

ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารและใช้ตูดปากกาจิ้มลงไปที่ขมับตัวเองเหมือนกับนวดคลึงเพื่อผ่อนคลาย แต่จริง ๆ ชนากำลังใช้ความคิดว่าเขาควรจะตอบคำถามเอมม่าอย่างไรต่างหาก

“เช็คพวกนี้ทำไมไม่ให้ฝ่ายบัญชีตรวจเอามาให้ฉันตรวจก็ไม่รู้จะถูกหรือเปล่า” 

“คุณเรียนจบการเงินไม่ใช่หรือไงแค่นี้อย่าทำเป็นขี้เกียจ” เอมม่าเม้มริมฝีปากใจอยากจะอ้าปากเถียงแต่พอได้ยินประโยคที่ออกมาจากปากเขาก็ได้แต่ขมวดคิ้วไม่เข้าใจ

“งานผมเยอะและเช็คพวกนี้คนในบ่อนก็เอามาใช้หนี้ คุณเทียบกับบันทึกที่เฮนรี่เอามาให้ ดูให้ดีว่ามันตรงกันหรือเปล่า ถ้าตรงก็เอาไปเข้าบัญชีแค่นั้น”

“ทำไมฉันต้องเอาเงินไปเข้าบัญชีให้คุณฉันไม่ใช่ลูกน้องคุณนะ” ชนาถอนหายใจก่อนจะปิดแฟ้มที่กำลังเปิดอ่านและหยิบอันถัดไปมาเปิดดูต่อ

“ผู้ช่วยเฮนรี่ลาพักร้อนและตัวเฮนรี่มันก็มีงานอย่างอื่นที่ต้องไปทำแทนผม ช่วงนี้คุณก็มาเป็นมือเป็นเท้าให้ผมหน่อยไม่ได้หรือไง”

“หรือคุณจะให้ผมไว้ใจใครก็ไม่รู้หอบเงินพวกนี้ไปเข้าแบงก์?”

น้ำเสียงของชายหนุ่มช่างดูยียวนกวนประสาทแต่เอมม่าก็ไม่ได้อยากจะต่อล้อต่อเถียงด้วยอีกสองชั่วโมงเธอต้องแวะกลับเข้าไปที่ร้านอาหารที่เป็นกิจการของเธอ

“ทำไมคุณไม่จ้างคนที่มีความสามารถที่เขาพร้อมจะมาดูและเรื่องหยุมหยิมพวกนี้ล่ะ ลำพังงานที่ร้านฉันก็แทบจะไม่มีเวลาจะหายใจแล้วไหนจะ...” ท้ายประโยคเอมม่ากลืนมันลงคอไปและเบือนสายตาไปมองทางอื่นแทน

“ไหนจะเวลาอะไร...เวลาที่ต้องปลีกตัวมานอนกับผมน่ะเหรอ ผมว่าคุณลด ๆ สังสรรค์ลงมันน่าจะมีเวลาเหลือมากกว่าจะมาตัดเวลาที่ควรเป็นของผัว เอ๊ยของผมออกไปนะ” ชนาหัวเราะในลำคอและโยนเอกสารอีกปึกหนึ่งมาตรงหน้าหญิงสาวประมาณว่าถ้าตรวจกองนั้นเสร็จก็ตรวจกองนี้ต่อ

“ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น และเรื่องส่วนตัวของฉันไม่ว่าฉันจะทำอะไรเป็นยังไงคุณก็ไม่มีสิทธิ์มายุ่ง”

“ทั้งผมและคุณก็ไม่ได้มีสิทธิ์ในกันและกันอยู่แล้ว ดูอย่างตอนนี้สิคุณไม่มีสิทธิ์ในชีวิตผม ผมไม่มีสิทธิ์ในชีวิตคุณ แต่น่าแปลกนะเราก็อยู่กันโง่ ๆ มาได้เป็นสองปี” เอมม่าเม้มริมฝีปากเพราะช่วงนี้เขาย้ำเรื่องเวลาที่ผ่านมาของเราเหลือเกิน

นัยน์ตาสีนิลที่จ้องมองเธออยู่เพียงครู่เหมือนเป็นแววตาของการเยาะเย้ยถากถางมากกว่าจะพูดเหมือนเข้าใจ ที่จริงชนาก็แค่อยากจะทำให้เอมม่าประสาทเสียและเมื่อเธอประสาทเสียก็จะโวยวายและนั่นก็คงทำให้เขานอนหลับแล้วล่ะมั้ง

“ฉันไม่เข้าใจว่าคุณจะทำแบบนี้เพื่ออะไรทั้งที่เราควรจะจบคุณก็จบกันไปดี ๆ มันไม่ได้หรือไง?” ชนาไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองคนพูดอย่างที่ควรจะเป็น แต่เขาตั้งหน้าตั้งตาทำงานตรงหน้าให้เสร็จหลังจากที่เมื่อวานขลุกอยู่กับหญิงสาวทั้งวัน

“นั่นเป็นสิ่งที่คุณควรไปทำความเข้าใจว่าทำไมผมถึงไม่ยอมจบเรื่องเฮงซวยนี่ไปซะที”

“...”

“ถ้าเข้าใจแล้วก็กลับมาถามผมด้วยว่าสิ่งที่คุณคิดเองเออเองมันใช่กับที่ผมคิดหรือเปล่า?”