EP 14 รักทางเลือก

ข่าวเรื่องการผ่าตัดของเวทมนต์เริ่มแพร่ออกไป เจ้าตัวเองก็โทรไปบอกพ่อและแม่แล้ว ซึ่งเปลวดีใจอย่างมากที่ได้ยินแบบนั้น มากกว่าการที่อยากให้มีใครมาดูแลลูก คือการที่อยากให้ลูกดูแลตัวเองได้

“นมค่ะคุณเวทมนต์”

“ขอบใจ”

“ตื่นเต้นมั้ยคะ?”

“ตื่นเต้นอะไร” ชายหนุ่มรับนมมาดื่มและถามบลูเบลล์กลับ

“ที่คุณกำลังจะกลับมามองเห็นไงคะ” เธอคอยรอรับแก้วนมไปเก็บ ระหว่างนั้นจึงชวนเขาคุย

“มองเห็นอีกครั้งไม่ตื่นเต้นหรอก”

“งั้นเหรอคะ?”

“เธอว่าน้ำฟ้าจะกลับมามั้ย?” มือที่กำลังจะยื่นไปรับแก้วถึงกับชะงัก

“ว่าไง?”

“กลับมาสิคะ คุณรักเธอและเธอก็รักคุณ” บลูเบลล์เลือกที่จะพูดในสิ่งที่เขาอยากได้ยิน ในเมื่อเวลาของเธอกำลังจะหมดไป ทุกนาทีต่อจากนี้เธออยากจะทำดีกับเขาให้ได้มากที่สุด อย่างน้อยก่อนไปเธอขอมีความสุขกับเขาบ้างแค่นั้นพอ

“ถ้าเขากลับมา ฉันจะขอเขาแต่งงานอย่างที่ตั้งใจไว้” เวทมนต์พูดและยิ้มออกมา

“อึก”

“เธอเป็นอะไรน่ะ?” ได้ยินเสียงแปลก ๆ เวทมนต์จึงเอ่ยถามออกไป

“ป่าวค่ะ หนูแค่สะอึก” ร่างบางกลั้นเสียงสะอื้นเอาไว้ ไม่อยากให้เขาต้องรำคาญใจหรือคอยย้ำเตือนอะไรเธออีก

“ทำไมไม่หาน้ำกิน กินน้ำเยอะ ๆ ฟ้าก็ชอบเป็นแบบนี้ตอนที่เรายังคบกัน” ดูเหมือนยิ่งใกล้วันผ่าตัด เขายิ่งจินตนาการถึงเรื่องของเขากับคนรักเก่าขึ้นทุกวัน ทุกนาทีของเธอต่อจากนี้มีแต่เขา แต่ทุกวินาทีของเขาต่อจากนี้มีเพียงอีกคนเหมือนกัน

“หนูไปหาน้ำกินก่อนนะคะ”

“เดี๋ยวบลูเบลล์”

“คะ?”

“ฉันจะไม่ใจร้ายกับเธออีกตั้งแต่วันนี้ อย่างน้อยก็ตอบแทนที่เธอคอยดูแลฉันมาก็แล้วกัน”

“ขอบคุณนะคะ” เธอเดินจากไป ทิ้งเวทมนต์ให้อยู่เพียงคนเดียวในห้อง

เมื่อพ้นประตู เสียงสะอื้นของบลูเบลล์ก็หลุดออกมา เธอกุมที่หน้าอกแน่นเมื่อมันบีบรัดจนเจ็บ แบบนี้ใช่มั้ยที่มันเรียกว่าอกหัก เธอไม่เคยสนใจเรื่องความรักเลยตั้งแต่เล็กจนโต แต่พอได้อยู่ใกล้ชิดกับเวทมนต์ความรู้สึกแบบนี้มันเกิดขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ

แม้ว่าเขาจะใจร้ายด่าทอเธอไม่รู้กี่ครั้ง แต่แปลกที่เธอยังรักเขาได้ลง ต่างจากเขาที่ไม่เคยรู้สึกบ้างเลย ทั้งใจเขามีแค่ผู้หญิงคนนั้น คนที่ทิ้งเขาไปไม่ไยดีในวันที่เขาไม่แม้แต่จะดูแลได้ ใครที่บอกว่าเมื่อเราดีกับเขาเขาจะดีกับเรา ทำไมวันนี้เธอรักเขาแล้วเขาไม่รักเธอตอบ

“หนูอยากเป็นคนนั้นบะ.. บ้าง ฮึก คนที่คุณรัก แค่เสี้ยวนาทีเดียวก็ยังดี ฮึก” โดยปกติเขาสมเพชเธอ แต่วันนี้กลายเป็นเธอที่สมเพชตัวเอง

หลังร้องไห้จนพอ เธอก็ปาดน้ำตาออกและเดินไปเก็บแก้วที่ถือออกมา ก่อนจะนั่งลงที่ริมสระน้ำและเหม่อมองออกไปไกลกว่านั้น

“มานั่งทำอะไรตรงนี้คนเดียวครับคุณหนู?” แบงค์ที่เดินผ่านมาเห็นแววตาที่เศร้าแบบนั้นก็อดที่จะหยุดถามไม่ได้

“เปล่าค่ะ”

“คิดมากเรื่องคุณเวทมนต์จะผ่าตัดเหรอครับ?” เขาผ่านโลกมามากมาย มีเมียมีคนรักมาไม่รู้กี่คนต่อกี่คน เรื่องแค่นี้ทำไมเขาจะมองไม่ออก

“ลุงแบงค์คะ”

“ครับ?”

“คุณเวทมนต์กับคุณน้ำฟ้า เขารักกันมากเลยใช่มั้ยคะ?” เธอไม่อยากถามออกไปเลย แต่สุดท้ายก็อดไม่ได้

“ผมไม่รู้ว่าคำว่ารักกันมากคือแบบไหน แต่ถ้าบอกได้คือคุณเวทมนต์รักคุณน้ำฟ้ามากครับ”

“ฮึก”

“อย่าร้องเลยนะครับ เราไม่รู้หรอกว่าสุดท้ายแล้วเรื่องราวความรักมันจะจบลงที่ตรงไหน ทุกอย่างมันต้องเป็นไปตามเวลา ถ้าคู่กันแล้วยังไงเสียก็คู่กัน” แบงค์ทำได้ดีแค่นี้ เขาไม่อาจจะพูดได้ว่าสักวันเวทมนต์จะรักบลูเบลล์ เพราะเรื่องของความรู้สึกไม่มีใครบังคับใครได้

เหมือนที่เปลวอยากให้เวทมนต์หยุดรักผู้หญิงเห็นแก่ตัวคนนั้น แต่เขาไม่เคยทำได้ นั่นมันก็เพราะว่าทุกอย่างอยู่ที่ตัวของเวทมนต์

“หลังผ่าตัดแล้ว หนูมีเวลาอีกเท่าไหร่เหรอคะ หนูมีเวลาจะอยู่กับคุณเวทมนต์อีกนานเท่าไหร่” น้ำตาของเธอไม่สามารถหยุดไหลได้เลย แค่คิดถึงวันนั้นที่จะต้องเดินออกไปจากชีวิตของเขา เธอยิ่งเจ็บ

“คุณบลูเบลล์อยู่ได้นะครับ คุณเปลวคงไม่ยอมให้คุณบลูเบลล์ไป”

“หนูเห็นแก่ตัวไม่ได้ค่ะ เขารักคุณน้ำฟ้า ถ้าหนูยังอยู่เขาจะต้องเกลียดหนูมากกว่านี้แน่ ๆ” เธอเคยคิดที่จะเห็นแก่ตัวไม่ยอมถอนหมั้น แต่แบบนั้นเวทมนต์คงทำทุกอย่างให้เธออยู่ไม่ได้

“อย่าเพิ่งคิดอะไรตอนนี้เลยนะครับ เราไม่รู้หรอกว่าคุณน้ำฟ้าจะกลับมามั้ย”

“นะ.. หนูขอตัวก่อนนะคะ ลงมานานแล้ว คุณเวทมนต์จะหงุดหงิดเอาได้” เธอมองเวลาแล้วว่าลงมานานเกินไป เดี๋ยวเวทมนต์จะหงุดหงิดอีก

“คุณบลูเบลล์ครับ ทุกคนที่นี่อยากมีคุณเป็นนายหญิงนะครับ” แบงค์พูดเพียงเท่านั้นก็จากไป บลูเบลล์ยิ้มบาง ๆ เพราะมันเป็นได้เพียงแค่ความคิดของคนอื่น ไม่ใช่คนตัดสินใจอย่างชายหนุ่ม

“ไปไหนมา นานจัง?” ได้ยินเสียงกับได้กลิ่นแป้งเด็กที่ออกมาจากตัวเธอเขาก็รับรู้ได้ถึงการมา

“หนูนั่งคุยกับพี่แม่บ้านค่ะ”

“คุยอะไรกันล่ะ?”

“เรื่องทำอาหารค่ะ หนูอยากให้พี่เขาสอน” เธอเลือกจะโกหก เพราะเวทมนต์ไม่ชอบให้เธออยู่กับผู้ชายคนอื่น ยิ่งเป็นตอนกลางคืน ถ้าเขารู้เธอจะถูกว่าอีกจนได้

“เธอทำไม่เป็นเหรอ?”

“ทำได้บ้าง แต่ไม่เก่งเท่าไหร่”

“พรุ่งนี้ไม่ได้ไปเรียน ทำให้ฉันกินสิ ฉันอยากลองกินฝีมือเธอ” เวทมนต์พยายามคลำจะจับมือของบลูเบลล์

“ทะ.. ทำอะไรคะ?”

“เธอรักฉันเหรอ?” ไม่รู้อะไรดลใจให้เขาถามแบบนั้นออกไป

“ค่ะ หนูรักคุณ”

“ฉันยะ…”

“หนูรู้แล้วค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ หนูจะไม่เอาความรู้สึกของตัวเองมาทำให้คุณลำบากใจ” เธอรีบชิงพูดออกมาก่อนเพราะรู้ว่าเขากำลังจะพูดอะไร

“แบบนั้นก็ดีแล้ว”

“หนูขอพูดอะไรหน่อยได้หรือเปล่าคะ?”

“ว่ามาสิ”

“สำหรับหนูคุณคือรักทางหลัก แต่หนูรู้ว่าสำหรับคุณหนูเป็นเพียงรักทางเลือก เพราะแบบนั้นหนูจะจัดการความรู้สึกของตัวเอง คุณอย่าย้ำอะไรกับหนูอีกได้มั้ยคะ ตั้งแต่วันนี้จนถึงวันสุดท้ายที่หนูจะอยู่ในชีวิตของคุณ หนูขอความสุขเพียงชั่วคราวจากคุณได้มั้ยคะ?” เธอกลั้นใจเอ่ยขอออกไป ไม่ได้หวังว่าเขาจะตกลง เพียงแค่อยากลองก็เท่านั้น

“อืม”

“ขอบคุณนะคะ”