Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
EP 13 อย่ารักฉันมากกว่าตัวเอง
คืนวันเดียวกัน เวทมนต์นอนพลิกตัวไปมา ทำยังไงเขาก็ไม่หลับอาจจะเป็นเพราะเรื่องที่กำลังคิดอยู่คืนนี้ ทำให้เขากังวลจนกระสับกระส่ายอยู่แบบนี้
“คุณเป็นอะไรคะ?” หญิงสาวสะดุ้งตื่นเมื่อรอบสุดท้ายที่ชายหนุ่มพลิกตัวพาดไปโดนแขนเธอ
“เปล่า นอนเถอะพรุ่งนี้ต้องไปเรียนไม่ใช่หรือไง?”
“ไม่เป็นไรค่ะ คุณเป็นอะไรเหรอคะ นอนไม่หลับเหรอ?”
“อืม”
“ฟังเพลงมั้ยคะ หนูเปิดเบา ๆ ให้เผื่อคุณจะหลับ” บลูเบลล์ใช้วิธีนี้บ่อย ๆ จึงเสนอให้เขาลองบ้าง
“ไม่ต้องหรอก ฉันแค่กำลังคิดน่ะ”
“หนูถามได้มั้ยคะ ว่าคุณคิดอะไรอยู่” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่กล้า ๆ กลัว ๆ
“เรื่องผ่าตัด ฉันกลัวว่าผ่าไปแล้วมันจะไม่ดีอย่างที่คิด” เธอเม้มปากแน่น เพราะหากเขายอมรับการรักษานั่นหมายถึงเวลาของเธอกำลังจะหมด เขาทำเพราะอยากกลับไปง้อคนรักเก่า และแน่นอนว่าคู่หมั้นจอมปลอมอย่างเธอต้องไป
“ดีสิคะ อย่าคิดมากเลยค่ะ คุณหายแน่ ๆ”
“เธอคิดแบบนั้นเหรอ?” ชายหนุ่มไม่เคยคิดมากขนาดนี้มาก่อน แต่วันนี้เขากลับคิด
“ใช่ค่ะ คุณหายอยู่แล้วเพราะคุณเก่ง” บลูเบลล์เอื้อมมือไปจับมือของชายหนุ่มเอาไว้และลูบเบา ๆ เพื่อปลอบประโลม
“ทำอะไรของเธอน่ะ?”
“ทำให้คุณผ่อนคลายค่ะ ตอนหนูยังเด็กแม่ครูทำแบบนี้เวลาที่หนูร้องไห้ แล้วจะรู้สึกดีขึ้น”
“แม่ครู?” เวทมนต์ไม่เข้าใจว่าคืออะไร หมายถึงแม่เธอเป็นครูแบบนั้นใช่มั้ยในความคิดของเขา
“แม่ครูคือคนที่ดูแลพวกเราในบ้านเด็กกำพร้าค่ะ” เรื่องนี้แปลกใหม่มากสำหรับเขา เพราะเวทมนต์ไม่รู้ว่าบลูเบลล์อยู่ที่นั่น เขาคิดว่าเธอเป็นแค่ลูกของใครสักคนที่ไม่มีเงินส่งเสียให้เรียน และบังเอิญขอทุนจากครอบครัวเขาได้ พ่อแม่เขาจึงเลี้ยงดู
“เธออยู่ที่นั่นเหรอ?”
“ค่ะ หนูอยู่ตั้งแต่จำความได้เลย” บลูเบลล์คิดถึงตอนนั้นแล้วยังคงน้อยใจในตัวเอง เธอคิดมาตลอดว่าตัวเองโชคร้าย ไม่มีพ่อแม่อย่างคนอื่นเขา ตอนเรียนประถมโดนเพื่อนมากมายคอยล้อประจำว่าเธอเป็นเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้า เธอถึงคอยขอเวทมนต์ว่าอย่าเอ่ยคำนี้ แต่นั่นแหละห้ามเขาไม่ได้
“เล่าชีวิตเธอให้ฉันฟังบ้างสิ”
“อย่าเลยค่ะ คุณจะสมเพชหนูเปล่า ๆ” เธอพูดติดหัวเราะ แต่มันกลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
“ฉันเป็นคนที่เลวร้ายสำหรับเธอมากใช่มั้ย?”
“ไม่ใช่นะคะ ไม่ใช่แบบนั้น” เธอรีบปฏิเสธก่อนที่เขาจะเข้าใจผิด
“สำหรับเธอฉันเป็นผู้ชายแบบไหน?”
“คุณเป็นคนที่มั่นคงค่ะ” เวทมนต์เงียบและรอฟังเผื่อว่าเธอจะพูดอะไรต่ออีก
“คุณเวทมนต์คะ”
“ว่าไง”
“คุณยังเกลียดหนูเหมือนวันแรกที่หนูมาอยู่ที่นี่อยู่มั้ยคะ?”
“เกลียดสิ” คำตอบของเขาชัดเจนมาเสมอ การมีเซ็กส์สำหรับเขาและเธอมันไม่ควรเอามาผูกพันธ์อย่างที่เขาบอกจริง ๆ
“แต่มันไม่ได้มากเท่าเดิม”
“ขอบคุณนะคะ” อย่างน้อยเธอก็ดีใจที่มันน้อยลงบ้างแล้ว
“นอนเถอะ ฉันง่วงแล้ว” จากนั้นทั้งคู่ก็หลับไป
เช้าบลูเบลล์ไปเรียนเหมือนทุกวัน ส่วนวันนี้เวทมนต์เลือกจะให้แบงค์ตามเธอไป และให้การ์ดอีกคนพาเขาไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจความพร้อมของร่างกายก่อนจะผ่าตัด โดยไม่มีใครรู้เรื่องที่เขาวางแผน
“เรื่องนี้เก็บให้เงียบ ห้ามบอกใครไม่ว่าจะลุงแบงค์ หรือพ่อแม่กู” ชายหนุ่มสั่งการ์ดเสียงเรียบ เขาอยากดูตัวเองก่อน ไม่อยากให้ความหวังใคร อะไรก็เกิดขึ้นได้กับความคิดของเขา
“ได้ครับ แล้วคุณบลูเบลล์”
“ห้ามเหมือนกัน ถ้าฉันอยากบอกเดี๋ยวฉันบอกเอง”
“ครับ” ไม่นานเวทมนต์ก็มาถึงโรงพยาบาล เขาเริ่มทำตามขั้นตอนที่หมอสั่ง พยาบาลคอยพาเขาไปยังห้องตรวจต่าง ๆ ก่อนหมอจะแจ้งข่าวดี
“คุณเวทมนต์ครับ คุณเตรียมผ่าตัดได้เลยนะครับ สองอาทิตย์จากนี้ดูแลสุขภาพให้พร้อมนะครับ อย่าป่วยเด็ดขาด ส่วนยาที่มีการห้าม หมอจะให้พยาบาลแจ้งกับการ์ดที่คอยดูแลคุณ”
“ขอบคุณมากครับหมอ”
“ผมดีใจที่คุณยอมรักษานะครับ เชื่อว่าคุณเปลวก็เหมือนกัน”
“หมออย่าเพิ่งแจ้งใครนะครับ ผมอยากเป็นคนบอกพ่อกับแม่ผมเอง” เขายิ้มบาง ๆ เมื่อคิดได้ว่าตัวเองคนเดิมกำลังจะกลับมา และเขาอาจมีโอกาสได้คนรักอย่างน้ำฟ้ากลับมาเช่นเดียวกัน
“ได้ครับ”
หลังเสร็จทุกอย่าง รถตู้อัลพาร์ดก็มุ่งหน้าตรงกลับบ้านหลังใหญ่ ระหว่างทางเวทมนต์คิดเรื่องมากมายที่เข้ามาในหัวของเขา สองสามวันมานี้เขามีเรื่องคิดมากมาย และเรื่องนั้นมันก็รวมไปถึงการตัดสินใจครั้งใหญ่
“กูมีงานให้มึงทำ”
“ได้ครับ”
“ปล่อยข่าวว่ากูจะผ่าตัด หลังจากที่กูบอกพ่อแม่แล้ว ทำยังไงก็ได้ให้น้ำฟ้ารู้”
“ได้ครับ” การ์ดรับปากทั้งที่ไม่เห็นด้วย ใครต่างก็รู้ว่าน้ำฟ้าไม่เหมาะกับเวทมนต์สักนิด มีเพียงแต่เจ้านายหนุ่มที่ไม่เห็นถึงสิ่งเหล่านั้น
“นายครับ”
“อืม”
“คุณบลูเบลล์เธอรักนายมากนะครับ” เวทมนต์เงียบไปเมื่อได้ยินแบบนั้น
“แล้วยังไง ในเมื่อกูไม่ได้รักเธอ”
“ครับ” เมื่อเจ้าตัวยังไม่แม้แต่จะยอมรับความรู้สึกของตัวเอง คนที่เป็นเพียงลูกน้องและคนนอกความสัมพันธ์จะไปแสดงออกเหมือนรู้มากได้ยังไง
“ถึงแล้วครับ” การ์ดบอกพลางเดินลงจากรถไปเปิดประตูให้เจ้าตัว
“คุณไปไหนมาคะ?” เสียงบลูเบลล์เอ่ยถามเมื่อเห็นร่างหนาของเวทมนต์ลงจากรถ
“กลับมาไว?”
“วันนี้หนูมีเรียนแค่ชั่วโมงเดียว ที่เหลืออาจารย์ยกคลาสค่ะ”
“อืม” เธอเดินมารับเขาและคอยอยู่ใกล้ ๆ เพื่อกันไม่ให้เขาเกิดอุบัติเหตุ
“ไม่ต้องมาดูหรอก เดี๋ยวให้ลุงแบงค์ประคอง”
“หนูทำได้ค่ะ”
“ถ้าฉันจะล้มอีก เธอจะรับเหมือนเมื่อวันก่อนหรือไง แขนเก่ายังไม่เอาเฝือกออก อยากจะใส่อีกข้างใช่มั้ย?” เขาไม่ได้อยากจะดุเธอสักนิด แต่มันอดไม่ได้จริง ๆ เธอน่ะดื้อด้านจะตายไป ห้ามอะไรไม่เคยฟัง มีข้อโต้แย้งมาตลอด
“ขอโทษนะคะที่ดูแลคุณได้ไม่เต็มที่”
“อย่าดูแลแต่ฉัน ดูแลตัวเองบ้าง”
“ค่ะ”
“แล้วก็อย่ารักฉันมากกว่าตัวเองเลยบลูเบลล์ เพราะฉันรักน้ำฟ้ามากกว่าตัวฉันเองแล้วฉันเจ็บ ที่ฉันเตือนเพราะฉันไม่อยากให้เธอถลำลึก” เธอยิ้มทั้งน้ำตา เขาย้ำเธออีกแล้ว ย้ำไม่ให้รักเขาอีกแล้ว
“ค่ะ หนูจะรักตัวเองให้มากขึ้น”
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
