EP 12 หนูเจ็บดีกว่าให้คุณเจ็บ

หลังมีเซ็กส์กันเสร็จ บลูเบลล์หลับคาอกเวทมนต์ไปเลย อาจจะเพราะว่าวันนี้เธอออกไปเรียนทั้งวัน กลับมาโดนเขาสูบพลังอีกจึงมีสภาพแบบนี้ ชายหนุ่มลูบผมของเธอเบา ๆ เพื่อกล่อมเธอให้นอนหลับสบาย และค่อย ๆ ประคองเธอนอนลงบนเตียง

“เธอเหมือนเด็กที่เล่นจนเหนื่อยแล้วหลับเลยบลูเบลล์” เพราะรู้ว่าเธอหลับแน่นอน เขาถึงกล้าพูดแบบนั้นออกมา ต่อหน้าเธอเขาคงไม่กล้าขนาดนี้

“ฉัน…” เหมือนเขาจะพูดอะไร แต่คิดได้ก็ไม่พูดออกมา จากนั้นเวทมนต์เดินไปล้างตัวในห้องน้ำโดยมีไม้เท้านำทางเป็นตัวช่วย

เสร็จแล้วก็ค่อย ๆ เดินลงบันไดเพื่อสั่งให้คนเตรียมอาหารเย็นขึ้นไปทานด้านบน เขาทำเพื่อความสะดวกสบายของตัวเองไม่ใช่เพราะคนตัวเล็กที่หลับอยู่บนเตียงแต่อย่างใด

"รับอะไรดีคะคุณเวทมนต์?" แม่บ้านถามเมื่อเห็นหน้าเจ้านาย

"วันนี้มีอะไรกิน?"

"สลัดแซลมอนที่คุณเวทมนต์แจ้งว่าจะรับเมื่อวันก่อนค่ะ"

"เปลี่ยน เอาอะไรที่กินง่าย ๆ ประเภทที่คนธรรมดากินได้" แม่บ้านแทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง เพราะเจ้านายหนุ่มที่เห็นมาตั้งแต่เล็กกินยากกว่าสิ่งอื่นใดเสียอีก เนื่องจากเปลวผู้เป็นพ่อเลี้ยงด้วยความตามใจ

"เอ่อ..."

"มันทำยากหรือว่ายังไง?"

"ปะ.. เปล่าค่ะ แค่อยากรู้ว่าคุณเวทมนต์อยากได้แนวไหนคะ ไทย อีสาน เหนือ ใต้"

"ขออะไรที่มันเบสิค เอาแบบนี้บลูเบลล์ชอบกินอะไรก็ทำอันนั้นมา" แม่บ้านพยักหน้าเป็นอันเข้าใจ

"เสร็จแล้วเอาไปเสิร์ฟให้ผมที่ห้อง"

"ของคุณหนูด้วยมั้ยคะ?"

"อืม" คนถามยิ้ม เพราะปกติถ้าเรียกบลูเบลล์ว่าคุณหนู เวทมนต์จะตวาดกลับทันที

"เดี๋ยวป้าเดินไปส่งค่ะ"

"ผมไปเองได้"

"อย่าลืมสิคะว่าคุณบลูเบลล์เธอเป็นห่วง หากมาเห็นเข้าเธอจะรู้สึกไม่ดีนะคะ" เวทมนต์เริ่มรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกต้อน

"นั่นมันเรื่องของเธอ ผมไม่จำเป็นต้องสนใจหนิ"

"งั้นก็ได้ค่ะ"

"รีบเดินไปส่งผมแล้วกัน ผมแค่ปวดหัวพอดี กลัวจะหน้ามืด อย่าเข้าใจผิด" เจ้าตัวพยายามจะหมุนตัวเดินกลับหลังตามความเคยชิน แต่เพราะเขากำลังลน จึงหันไปกระแทกกับบางอย่างพอดี

"ว้าย! เจ็บมั้ยคะคุณเวทมนต์"

"ไม่เป็นไรครับ"

"คุณเวทมนต์ ลงมาทำอะไรคะ อยากได้อะไรทำไมไม่ปลุกหนู" เสียงเอะอะโวยวายทำให้บลูเบลล์ที่หลับอยู่ในตอนแรกวิ่งลงมา

"ตื่นมาทำไม?"

"คุณหิวเหรอคะ?" เธอเห็นแม่บ้านกำลังเตรียมอาหาร

"ฉันถามว่าเธอตื่นมาทำไม เพิ่งนอนไปไม่นาน"

"นอนพอแล้วค่ะ เดี๋ยวกลางคืนหนูนอนไม่หลับ" บลูเบลล์ตอบพลางเดินไปนั่งคุกเข่าตรงหน้าเจ้าตัว

"เธอกำลังทำอะไร?" ความรู้สึกเมื่อมีคนนั่งตรงหน้าทำเอาเวทมนต์เกร็ง

"ขอดูหน่อยค่ะ เหมือนเข่าคุณแดงเลย เมื่อกี้กระแทกขอบบันได้เหรอคะ?"

"ฉันมองไม่เห็น จะรู้ได้ยังไงว่ากระแทกอะไร" ชายหนุ่มตอบและพยายามเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ไม่รู้ว่าเขาจะทำแบบนั้นทำไม เพราะในเมื่อมองไปทางไหนก็ไม่เห็น คิดได้แบบนั้นเจ้าตัวจึงเริ่มขมวดคิ้วขึ้นมา

"งั้นเดี๋ยวหนูพาไปนั่งนะคะ แล้วจะเอายามาทาให้ ไม่งั้นมันช้ำแน่เลยค่ะ"

"อืม" บลูเบลล์จับมือของเวทมนต์มากุมไว้ และเอาไม้เท้าใส่มืออีกข้างให้เขา

"ค่อย ๆ เดินนะคะ เดี๋ยวล้ม"

"แขนเดี้ยงยังจะมาดูแลฉันอีก เธอไม่กลัวได้เดี้ยงอีกข้างหรือไง?"

"ไม่เป็นไรค่ะ หนูเจ็บก็ยังดีกว่าคุณเจ็บ" พูดจบแล้วเหมือนบลูเบลล์พึ่งจะนึกได้ว่าไม่สมควรพูดออกไปแบบนั้น

"เมื่อกี้ว่าไงนะ?"

"ไม่มีอะไรค่ะ ถึงแล้ว ค่อย ๆ นั่งนะคะ" เมื่อเธอไม่พูดอีกครั้ง เขาจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นก็แล้วกัน

"หนูไปเอายาก่อนนะคะ"

"เดินดี ๆ"

"ค่ะ" เธอหายไปพักเดียวก็กลับมาพร้อมยานวดในมือ ร่างบางนั่งลงที่พื้นช้า ๆ การมีแขนเดียวมันลำบากจนเธอแอบคิดว่าเวทมนต์มองไม่เห็นแบบนี้คงลำบากไม่แพ้กัน

"นั่งบนโซฟาก็ได้ ลงไปนั่งพื้นตอนลุกจะลุกยังไง"

"ไม่เป็นไรค่ะ ต้องทายาที่เข่าให้คุณ นั่งข้างบนมองไม่เห็น ถ้าหนูจับแล้วปวดบอกนะคะ" ชายหนุ่มพยักหน้า มือของเธอเบาจนแทบไม่รู้สึกจะเอาอะไรมาให้เขาร้อง แรงบีบนวดเบา ๆ ทำเอาชายหนุ่มเพลิน และเผลอวางมือลงบนผมนุ่มของคนนวด บลูเบลล์นั่งตัวแข็งเมื่อได้รับสัมผัสแบบที่ไม่เคยได้รับมาก่อน

“ผมเธอนุ่มดีนะ”

“คะ.. ค่ะ”

“เวลาโดนกระชากตอนเอามันจะหลุดมั้ย ฉันอยากลอง” บลูเบลล์ชะงักเมื่อได้ยินแบบนั้น คิดว่าจะชมที่ไหนได้ ในหัวกลับมีแต่เรื่องลามก

“ปวดมั้ยคะ?”

“เปลี่ยนเรื่องเหรอ?” เวทมนต์ยกยิ้มมุมปากเมื่อรู้ทันคนตัวเล็ก

“เปล่าค่ะ”

“ไปล้างมือได้แล้ว เดี๋ยวจะได้มากินข้าวกัน ฉันสั่งแม่บ้านทำแล้ว”

“ค่ะ” บลูเบลล์ลุกเดินไปล้างมือ จากนั้นเดินเข้าครัวเพื่อดูว่าวันนี้เวทมนต์จะได้ทานอะไร

“ป้าคะ อาหารของคุณเวทมนต์ล่ะคะ?”

“วันนี้คุณเขาจะทานแบบที่หนูบลูเบลล์จะทานค่ะ” บลูเบลล์ขมวดคิ้วและเดินไปหยิบสลัดที่วางอยู่

“เดี๋ยวให้คุณเขากินสลัดด้วยดีกว่าค่ะ เผื่อเขาทานแบบหนูไม่ได้”

“เอางั้นเหรอคะ?” แม่บ้านชะงักมือที่กำลังจะทำอาหารแบบเดิมอีกจาน

“ค่ะ แค่ไข่เจียว มันไม่่มีประโยชน์เท่ากับผัก” เธอยิ้มและถือมันออกมาจากครัว

“นี่อะไร?” เวทมนต์ถามเมื่อได้ยินเสียงจานวางลงตรงหน้าเขาก็อยากรู้ว่าอาหารที่จะกินวันนี้มีชื่อว่าอะไร

“สลัดแซลมอนค่ะ”

“ฉันบอกแม่บ้านแล้วนะว่าจะกินแบบเธอ”

“หนูกินแค่ข้าวไข่เจียว คุณอย่าลำบากมากินแบบหนูเลยค่ะ ทานสลัดดีแล้ว”

“อย่ามาตัดสินใจแทนฉัน ไอ้ข้าวไข่เจียวอะไรนั่นไปเอามา ฉันจะกิน” เวทมนต์นั่งกอดอกไม่พอใจ เขาก็อยากใช้ชีวิตแบบเธอดูบ้างแต่กลายเป็นเธอจะมาให้เขากินอาหารเดิม ๆ

“แต่ว่า…”

“อย่าทำให้ฉันต้องใจร้ายกับเธอทุกวันบลูเบลล์ พูดให้มันรู้เรื่อง”

“งั้นเดี๋ยวหนูมานะคะ” เธอหายไปพักหนึ่งและเดินกลับมาพร้อมกลิ่นหอม ๆ

“นั่นคือกลิ่นไข่เจียวเหรอ?”

“ใช่ค่ะ” เวทมนต์พยักหน้าเบา ๆ ก่อนจะคลำหาช้อนเพื่อตักมันชิม

“หนูป้อนมั้ยคะ ทุกวันหนูเห็นคุณกินข้าวหมดช้า” ร่างบางตั้งใจฟังคำตอบ แอบกลัวเหมือนกันว่าเขาจะไม่ยอม เพราะเวทมนต์อาจจะตอบมาว่าฉันกินเองได้ ก่อนหน้าไม่มีเธอเขาก็กินเอง เธอคิดว่างั้นเพราะชายหนุ่มพูดแบบนี้ประจำ

“เอาสิ ฉันจะให้เธอป้อน”