EP 11 ทุกตอนในทุกวัน

สองสามวันหลังจากวันนั้นที่เวทมนต์เอ่ยถามออกมา ทำให้บลูเบลล์เปลี่ยนไป เธอพูดกับเขาน้อยลง ถามคำตอบคำ และบางครั้งเหมือนเธอเหม่อคิดอะไรจนไม่ได้ยินเขาเรียกเลยก็มี

“ช่วงนี้เธอเป็นอะไร?” ระหว่างที่นั่งกินข้าว เวทมนต์ถามขึ้นเพราะอดไม่ได้ เขาอึดอัดกับบรรยากาศแบบนี้ ถึงที่ผ่านมาทั้งเธอและเขาจะไม่ค่อยได้คุยอะไรกันมากก็ตาม แต่โดยปกติเธอจะมีความสดใสซ่อนมาทุกครั้งที่คุยกัน

“เปล่าค่ะ”

“มีอะไรก็พูด อย่ามาทำเป็นนางเอกที่เก็บทุกอย่างไว้คนเดียว ไม่ไหวก็หนีไป” ดูเหมือนเวทมนต์จะอินนิยายหรือเปล่า เดี๋ยวก็หาว่าตัวเองเป็นพระเอกบ้าง เธอเป็นนางเอกบ้าง

“ถ้าหนูเป็นใครสักคนในนิยายสำหรับคุณ หนูคงไม่ใช่นางเอกในเรื่องนั้นหรอกค่ะ” เธอพูดแบบนั้นยิ่งทำให้เขามั่นใจว่าเธอกำลังน้อยใจอะไรเขาอยู่แน่ ๆ แต่ที่เขาไม่รู้คือตัวเองทำอะไรเธอตอนไหน

“โกรธอะไรฉันบลูเบลล์?”

“หนูไม่ได้โกรธ วันนี้หนูต้องไปเรียนแล้ว สวัสดีค่ะ” และท้ายที่สุดเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังงี่เง่า เธอจึงเลือกที่จะลุกและเดินจากมา หากนั่งอยู่นานกว่านี้เกรงว่าตัวเองจะทำนิสัยแย่ ๆ จนเวทมนต์ตวาดเอาอีกได้

“ลุงไปส่งหนูบลูเบลล์ก่อนนะครับ”

“ลุงแบงค์”

“ว่าไงครับคุณเวทมนต์” สองเท้าของแบงค์หยุดชะงักเมื่อได้ยินนายน้อยของเขาเรียก

“ฝากดูแลบลูเบลล์ที ไม่ต้องกลับมาจนกว่าเธอจะเลิกเรียนก็ได้ครับ”

“ได้ครับ” แบงค์รับปากและเดินออกไปด้วยรอยยิ้ม

“ฉันทำอะไรให้เธอไม่พอใจกันนะบลูเบลล์” วันทั้งวันเวทมนต์ได้แต่คิดทบทวนว่าเธอเปลี่ยนไปตั้งแต่ตอนไหน จะได้รู้ว่าอะไรที่ทำให้เธอเปลี่ยนใจ

“คุณเวทมนต์คะ รับอาหารว่างมั้ยคะ?” แม่บ้านเดินเข้ามาถามทำให้เวทมนต์หยุดคิดได้ช่วงเวลานึง

“ไม่ดีกว่า เดี๋ยวผมจะขึ้นห้องแล้ว”

“ให้ป้าเดินไปส่งมั้ยคะ คุณบลูเบลล์จะได้ไม่ต้องเป็นกังวล”

“เธอกังวลเหรอครับ?” เวทมนต์ถามเพราะเขาไม่รู้มาก่อนในเรื่องนี้

“ค่ะ เธอกลัวตั้งแต่วันนั้นที่คุณล้ม คงไม่อยากให้คุณเจ็บตัว” พอได้ยินแบบนั้นเวทมนต์ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

“งั้นไปส่งทีครับ ผมไม่อยากให้เธอคิดมาก ช่วงนี้ยิ่งเป็นอะไรอยู่ไม่รู้” แม่บ้านแปลกใจไม่น้อยที่เวทมนต์เปลี่ยนไปขนาดนี้ และเจ้าตัวเองก็คงไม่รู้เหมือนกัน

ตกเย็น บลูเบลล์เลิกเรียนกลับมาถึงบ้านก็มองหาชายหนุ่มทันที พอไม่พบเธอเริ่มหวั่นใจ

“ป้าคะ คุณเวทมนต์ไปไหนคะ?”

“อ่อ ขึ้นห้องไปตั้งแต่เมื่อบ่ายแล้วค่ะ แต่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะหนูบลูเบลล์วันนี้คุณเขายอมให้ป้าขึ้นไปส่ง”

“ขอบคุณนะคะที่คอยช่วยดูเขาให้” เธอไหว้อย่างนอบน้อมเพราะงานนี้มันเป็นของเธอ และการไหว้วานผู้หลักผู้ใหญ่ก็ควรขอบคุณ

“ไม่ต้องขอบคุณเลยค่ะ คุณเวทมนต์ก็เป็นเจ้านายป้า ดูแลแค่นี้สบายมาก”

“งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ” เธอมองนาฬิกาแล้วมันใกล้ถึงช่วงเวลาอาหารเย็นของชายหนุ่ม จึงต้องขอตัวลาจากการสนทนาก่อน เมื่อมาถึงด้านบน เห็นเวทมนต์กำลังหลับ ร่างบางจึงนั่งที่ด้านข้างเขาเบา ๆ และมองใบหน้าที่สมบูรณ์แบบเงียบ ๆ

“กลับมาแล้วเหรอ?” แต่เหมือนว่าเธอจะคิดผิด เขาไม่ได้นอนหลับเพียงแค่พักสายตา พอรู้ว่ามีคนเข้ามาในห้องพร้อมกับกลิ่นที่คุณชิน เวทมนต์จึงรู้ได้ในทันทีว่าเป็นบลูเบลล์

“ค่ะ วันนี้หนูกลับช้า ขอโทษนะคะ ใกล้จบแล้วเลยประชุมเรื่องวันรับจบ” เธอรีบอธิบายก่อนเขาจะต่อว่า

“อีกกี่เดือนล่ะรับจบน่ะ?”

“2 เดือนค่ะ” เวทมนต์คิดอะไรชั่วครู่ก่อนเขาจะลุกขึ้นนั่ง

“เรียนวันนี้เป็นไงบ้าง”

“ไม่หนักมากค่ะ หนูแค่ไปเอาคะแนนเข้าห้อง งานที่เหลือส่งหมดแล้ว” ระหว่างที่พูดคุย บลูเบลล์ก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าด้วย การอยู่กับเขานาน ๆ ทำให้เธอเองก็เริ่มชินกับการแก้ผ้าต่อหน้าเขาแล้ว เพราะไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่เห็นเธออยู่ดี และหากวันที่เขาได้มีโอกาสมองเห็นอีกครั้ง เธอก็คงไม่ได้อยู่ตรงนี้แล้วเช่นกัน

“บลูเบลล์ ฉันคิดแล้ว ฉันจะผ่าตัด” จู่ ๆ เขาก็พูดมาไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แต่ทำเอาเสื้อที่เธอถืออยู่ล่วงจากมือด้วยความอ่อนแรง

“เพราะอยากไปง้อคุณน้ำฟ้าเหรอคะ?”

“มันคือเรื่องส่วนตัวของฉัน เธอไม่ต้องถามหาเหตุผลหรอก รู้ไว้แค่ฉันจะรักษาแล้วก็พอ” เวทมนต์ยังเป็นคนที่ใจร้ายเหมือนเดิม แค่การที่เขาใส่ใจว่าเธอเปลี่ยนไปบ้างเล็กน้อย มันทำให้เธอเกือบคิดเข้าข้างตัวเอง

“งั้นหนูดีใจด้วยนะคะ”

“อืม แล้วนี่ทำอะไร เปลี่ยนชุดอยู่เหรอ?”

“ใช่ค่ะ รอแปปนึงนะคะ เดี๋ยวหนูพาลงไปกินข้าว”

“มานี่สิ” เวทมนต์เรียกให้เธอไปหา และเธอก็ยอมไปแต่โดยดี

“ตอนนี้เธอใส่เสื้อแล้วเหรอ?”

“ใส่เสื้อกล้ามอยู่ค่ะ” เธอตอบตามความจริง เขาดึงเธอลงไปนั่งที่ตักแกร่งโดยที่เธอยังไม่ทันตั้งตัว

“ถอดออก”

“วะ.. ว่าไงนะคะ”

“ฉันไม่อยากอารมณ์เสียใส่เธอนะบลูเบลล์” ร่างบางเม้มปากแน่นพร้อมกับค่อย ๆ ถอดเสื้อกล้ามออก ตอนนี้เธอมีเพียงบราที่ปกปิดหน้าอกหน้าใจเอาไว้

“เธอยังหอมอยู่เลยทั้งที่ไปเรียนทั้งวัน” ชายหนุ่มเริ่มสูดดมไปตามซอกคอและแผงอกของคนตัวเล็กบนตัก น่าแปลกที่เขามองไม่เห็นแต่เรื่องนี้เขากับชำนาญ

“อะ.. อื้อ” เสียงครางหวานของเธอเริ่มปลุกเร้าอารมณ์ดิบของเขา

“ครางออกมา ไม่ต้องกลั้น ห้องฉันเก็บเสียง และไม่มีใครเข้ามาได้ถ้าฉันไม่อนุญาต”

“ตะ.. แต่มันจะถึงเวลาอาหารเย็นของคุณแล้วนะคะ”

“ฉันอยากกินของหวานตรงหน้าก่อนมากกว่า” มือที่ซุกซนสอดเข้าไปในกระโปรงนักศึกษาและเริ่มเขี่ยแพนตี้ตัวน้อยให้พ้นทาง จากนั้นนิ้วเรียวยาวของเขาก็กรีดไปตามร่องกลีบกุหลาบ

“นั่งนิ่ง ๆ รู้มั้ย เดี๋ยวเจ็บแขน”

“คะ.. ค่ะ” เธอมีน้ำเสียงที่ตะกุกตะกัก ไม่ชินกับเวทมนต์แบบนี้ เขาอ่อนโยนจนเกินไป มันอาจทำให้เธอรู้สึกกับเขามากกว่าเดิมหากเขาเป็นแบบนี้บ่อย ๆ

“เธอชอบเซ็กส์ที่ทำกับฉันตอนไหนมากที่สุดบลูเบลล์ ตอนเช้าก่อนไปเรียน กลางคืนก่อนนอน หรือตอนที่อาบน้ำ” คำถามแบบนั้นใครจะกล้าตอบออกไปตรง ๆ

“ว่าไง ชอบตอนไหนมากกว่า บอกหน่อยฉันจะได้ทำมันตอนนั้น”

“นะ.. หนู”

“ถ้าเธอตอบไม่ได้ ฉันจะคิดว่าเธอชอบทุกตอน และฉันจะเอาเธอทุกตอนในทุกวันเลยนะ”

“!!!”