EP 10 เขาจะกลับมาหรือเปล่า?

และสุดท้ายก็เป็นไปตามคาด แขนขวาของบลูเบลล์จะต้องใส่เฝือกเพราะกระดูกแตก ซวยกว่านั้นคือเธอเป็นคนถนัดขวา นั่นหมายถึงว่าเธอจะไม่สามารถดูแลเวทมนต์ได้อย่างเต็มที่

หลังจากที่หมอใส่เฝือกเสร็จ แบงค์รับหน้าที่เป็นคนที่ไปเคลียร์ค่ารักษาพยาบาล ส่วนบลูเบลล์และเวทมนต์การ์ดพาเดินไปนั่งรอในรถ ตั้งแต่เธอออกจากห้องตรวจชายหนุ่มไม่พูดกับเธอสักคำเลย

“คุณโกรธหนูเหรอคะ?” เธออึดอัดที่ต้องอยู่กับความเงียบแบบนี้ไม่ได้เลยเอ่ยถามไป

“ฉันจะไปโกรธเธอทำไม?”

“เอ่อ ที่หนูเจ็บตัว อาจจะทำให้ดูแลคุณได้ไม่มากพอ”

“ไม่หนิ ก็ดีแล้วเพราะถ้าเธอไม่เจ็บก็เป็นฉันที่เจ็บ” ปากร้าย ๆ ของเวทมนต์มันคงไม่สามารถเลิกได้เพียงเพราะแค่เธอเจ็บตัวหรอก ที่เธอคิดว่าเขาห่วงความจริงเขาแค่ห่วงตัวเอง ไม่ใช่เธอ

“อ๋อค่ะ” เธอพยายามจะทำเสียงให้สดใสที่สุด เวทมนต์รู้สึกได้ว่าเธอฝืน แต่เขาเลือกจะไม่พูดอะไรต่อและด่าทอตัวเองในใจแทนกับความปากไวแบบนี้

“เจ็บมากหรือเปล่าล่ะ?”

“ไม่มากค่ะ” ความจริงคือสวนทาง แต่หากพูดแบบนั้นไปเธอกลัวจะทำให้เขารู้สึกแย่ ซึ่งความจริงก็อาจจะไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยก็ได้

“แบบนี้ก็ยังเอากันได้อยู่ใช่มั้ย?” เวทมนต์ก้มลงไปกระซิบเบา ๆ มันทำให้เธอเขินจนหน้าแดง แต่ไม่กล้าพูดตอบอะไรกลับมาเพราะกลัวว่าคนด้านหน้าจะได้ยิน

“ว่าไง ยังขย่มฉันได้หรือเปล่า” แต่ดูเหมือนคนเอาแต่ใจอยากจะให้เธอตอบ

“นะ.. น่าจะได้ค่ะ”

“เดี๋ยวฉันจะช่วยประคองเธอเอง” เขาพูดและยิ้มบาง ๆ ก่อนจะดีดตัวมานั่งที่เดิม

ไม่นานรถก็เดินทางมาถึงบ้าน เวทมนต์มีการ์ดคอยรับ ส่วนบลูเบลล์เธอประคองตัวเองได้ไม่ลำบากมากนักจึงเดินเองและคอยรอเขาเพราะกลัวว่าเวทมนต์จะก้าวพลาดอีก

“ไม่ต้องรอฉัน เดินเข้าไปเถอะ แดดมันร้อน”

“ไม่เป็นไรค่ะ”

“ฉันสั่ง ไม่ได้ขอร้อง อย่าขัด” น้ำเสียงดุ ๆ แบบนั้นทำให้เธอต้องยอมอย่างเลี่ยงไม่ได้

“คุณเวทมนต์จะขึ้นข้างบนเลยมั้ยครับ ลุงจะขึ้นไปส่ง”

“ผมไปเองได้อยู่ครับ ไม่เป็นไร” เขาไม่ชอบให้ใครเข้าไปในพื้นที่ส่วนตัวที่อยู่กับเธอโดยไม่จำเป็น เมื่อก่อนก็ไม่ขนาดนี้ แต่เดี๋ยวนี้นอกจากบลูเบลล์แทบไม่มีใครได้เข้าห้องเวทมนต์เลย แม่บ้านจากที่เคยไปได้ก็ไม่ได้เหมือนกัน

“แต่ว่า…”

“ผมไปได้ครับ” สุดท้ายแบงค์ก็เถียงไม่ได้ เพราะมันคือสิ่งที่เวทมนต์ต้องการ

“ทำอะไรอยู่?”

“ว๊าย!” บลูเบลล์ไม่ตั้งตัวเพราะไม่คิดว่าชายหนุ่มจะเข้ามา เธอจึงพยายามจะเปลี่ยนเสื้อที่สวมใส่อยู่

“ร้องทำไม เจ็บตรงไหน”

“ปะ.. เปล่าค่ะ หนูแค่กำลังจะเปลี่ยนเสื้อ”

“แล้วไง อายฉันเหรอ ฉันมองไม่เห็นหรอก ถึงมองเห็นมันมีอะไรให้น่าอายอีก เอากันทุกวัน” เขาไหวไหล่สบาย ๆ และเดินไปนั่งที่เตียง

“คุณรอแปปนึงนะคะ หนูขอเข้าไปอาบน้ำก่อน ที่โรงพยาบาลมีเชื้อโรคเยอะ จัดการตัวเองเสร็จหนูจะรีบเตรียมน้ำให้คุณ”

“ไม่ต้องรีบ”

“คะ?” เธอทวนอย่างตกใจ ปกติเขาเร่งเธอทุกอย่างที่เธอทำเลยก็ว่าได้

“แขนเดี้ยงแบบนั้น ถ้ารีบเดี๋ยวฉันก็ได้พาไปโรงพยาบาลอีกรอบ ค่อย ๆ ทำ วันนี้ฉันจะเป็นเด็กดีนั่งรอเธอ” บลูเบลล์หน้าแดงกับคำว่าเด็กดี มุมแบบนี้ของเวทมนต์น่ารักจนเธออยากถ่ายวิดีโอไว้เป็นความทรงจำ เผื่อวันนั้นที่คนรักของเขากลับมาแล้วเธอจะต้องไป เธอจะได้มีอะไรไว้ดูตอนที่คิดถึงเขา

“งะ.. งั้นหนูไปอาบน้ำก่อนนะคะ” เธอเดินหันหลังจากไป ส่วนเวทมนต์หลุดยิ้มหลังจากรู้ว่าทำให้เธอเริ่มเสียอาการ

ความสุขหมดไปเมื่อเสียงข่าวบันเทิงเมื่อเช้าแทรกเข้ามาในหัวของเขา ใบหน้าของชายหนุ่มเรียบนิ่งไปเป็นคนละคน เขาคอยถามตัวเองมาตลอดว่านอกจากที่เขาตาบอดแล้วมีอะไรที่ทำให้น้ำฟ้าต้องทิ้งเขาไป แต่สุดท้ายก็ไม่มีคำตอบ

เขาเป็นคนรักที่บกพร่องตรงไหน เขาก็ว่าไม่ จากที่เคยเจ้าชู้หลับนอนกับผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า พอมีเธอเขาก็เลิกจนหมด ทำไมเธอถึงเลือกจากเขาไปง่ายดายขนาดนี้ และเวลาไม่กี่เดือนที่ผ่านมา มันทำให้เธอลืมเรื่องของเราได้ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมเธอทำได้แต่เขาทำไม่ได้

ตอนนี้เวทมนต์มีความคิดหลายอย่างเข้ามาเต็มหัวไปหมด รวมถึงเรื่องที่หมอแนะนำให้เขารักษา เขาคิดไม่ตก จากที่เคยมั่นใจว่าจะรอให้คนรักเก่าคิดได้และหวนคืนกลับมาก่อน เขาถึงจะยอม

ตอนนี้มันกลับไม่รู้สึกแบบนั้นแล้ว แต่เขาแค่ยังแยกไม่ออกว่าเพราะอะไร ระหว่างที่เขากำลังจะตัดใจได้ กับ การอยากหายดีเพื่อได้ไปตามง้อเธอ เรื่องของความรักมันไม่เคยง่ายเลยจริง ๆ

ความจริงระหว่างเขากับน้ำฟ้านั้นเป็นเรื่องละเอียดอ่อน หญิงสาวคนนั้นเริ่มจีบเขาก่อน แต่เพราะความน่ารักและสดใส เธอไม่เหมือนผู้หญิงที่เขาไปหลับนอนด้วย จึงทำให้เวทมนต์หลงไปกับมัน และท้ายที่สุดก็ลงเอยด้วยการคบกัน

โชคดีของน้ำฟ้าคือช่วงนั้นเวทมนต์เบื่อกับการใช้ชีวิตเรื่อยเปื่อย เขาอยากมีใครสักคนข้างกายในวันที่เหนื่อยล้า น้ำฟ้าจึงเป็นคนที่เขาตกลงปลงใจว่าจะมั่นคงที่คนนี้ แต่สุดท้ายพอมันไม่เป็นดั่งที่หวัง พอเขาต้องเสียเธอไปเพราะอุบัติเหตุ มันจึงทำให้เวทมนต์ไม่อยากยอมรับความจริง

หลายต่อหลายคนบอกว่าน้ำฟ้าเห็นแก่ตัวที่เลือกทิ้งเขาไป แต่เจ้าตัวกลับไม่คิดแบบนั้น ซ้ำยังพยายามเข้าใจเธอด้วยซ้ำ และหวังว่าเธอแค่ตัดสินใจไปด้วยความผิดพลาด ไม่ได้ไตร่ตรองให้ดีก่อน

เขาอยากให้เธอได้ทบทวน เฝ้ารอให้เธอกลับมา แต่มันก็ไม่ใช่เหมือนที่เขาคิดไว้เช่นเคย เธอเลือกทางใหม่ เลือกคนใหม่ที่มีประสิทธิภาพมากพอจะดูแล เวทมนต์จึงถามตัวเองซ้ำ ๆ ในวันนี้ ถ้าเขารักษาหาย ถ้าเขากลับมาปกติมองเห็นได้ เธอจะกลับมารักเขาเหมือนเดิมมั้ย

“คุณเวทมนต์คะ หนูเตรียมน้ำเสร็จแล้วค่ะ” ในระหว่างที่เขากำลังอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง จู่ ๆ เสียงของบลูเบลล์ก็ดังขึ้นมา

“บลูเบลล์”

“คะ?”

“เธอว่าถ้าฉันมองเห็นเหมือนเดิม ถ้าฉันหาย…”

“คุณต้องหายแน่นอนค่ะ” ยังไม่ทันจบประโยคที่เขาจะถาม เธอก็ให้กำลังใจเขาเสียก่อน

“ถ้าเป็นแบบนั้นจริง ๆ เธอว่าน้ำฟ้าจะกลับมาหาฉันมั้ย ถ้าฉันดูแลเขาได้ เขาจะกลับมาหรือเปล่า?”

“…”