ตอนที่ 2

กลับมาเวลาในปัจจุบัน

วันนี้บรรยากาศค่อนข้างน่าเบื่ออาจเป็นเพราะสถานการ์ณที่เธอในตอนนี้ก็ได้ ท่านพ่อเรียกทุกคนมารวมกันที่ห้องโถงใหญ่กลางวัง ห้องนี้เป็นห้องที่เอาไว้ประชุมกับทั้งหมดตั้งแต่พระราชาไปจนถึงไพร่ฟ้าหน้าใสบรรดาข้าราชการบุคลากรในวังหลวงก็มารวมตัวกันที่นี้ในวันนี้ด้วย

'ไหนมากันครบแล้วรึยัง'

ท่านพ่อส่งเสียงถาม

'ครบ...มั้งเพคะ อ่อขาดมิยองเพค่ะท่านพี่'

แม่ใหม่ของฉันเอง ส่วนมิยองน่ะลูกติดของเธอ ฉันอดอิจฉาไม่ได้ที่ท่านพ่อก็รักฟานนี่(มิยอง)เป็นชื่อเล่นของมิยอง เฮ้อ ทุกครั้งที่ฉันเห็นหน้าเออารมณ์ของฉันมันจะเสียทันทีอย่างบอกไม่ถูก

'ฝ่าบาท ทำหน้าเป็นตูดเลยนะ'

นายท็อบกระซิบกับฉันเบาๆ

'นายซิหน้าตูดน่ะ! อี๋รับไม่ได้'

ฉันเถียงกลับอย่างทันควัน ความจริงองครักษ์ท็อบของฉันก็ไม่ได้หน้าตาขี้เหร่แต่ประการใด ออกจะหล่อเสียด้วย ทำไมนะคนหล่อๆแบบนี้ถึงไม่ได้เป็นเจ้าชาย(ความคิดหลุดลอย)

'ซัน!'

ฉันสะดุ้งเมื่อได้ยินท่านพ่อเรียก

'คะ...ค่ะ?'

'นี่ลูกไม่ได้ฟังพ่อเลยเหรอ'

'อ่า'

'องค์หญิงคงกำลังคิดเรื่องวุ่นวายใจอยู่น่ะเพค่ะท่านพี่'

เสียงยัยแม่เลี้ยงใจร้ายแกล้งทำเป็นอ่อนโยน แต่ที่จริงแล้วมันก็แค่เป็นการหลอกลวงทำไมท่านพ่อถึงไม่รู้ซะทีนะ ถ้าฉันได้ขึ้นครองแผ่นดินนี้เมื่อไหร่สองคนแม่ลูกจะกินไม่ได้นอนไม่หลับจากการกระทำของฉัน คอยดู!!

'ท่านพ่อมีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะหญิงมีเรื่องต้องไปทำต่อ ไม่ได้อยู่ว่างๆไม่ทำอะไรเลยแบบคนอื่นเขา'

'อุ๊ย องค์หญิงทรงมีงานยุ่งด้วยเหรอเพค่ะ หม่อนฉันไม่เห็นรู้ เห็นวันๆองค์หญิงก็ไปเล่นอยู่กับนายองครักษ์รูปหล่อนั้น'

เสียงยัยฟานนี่ตัวดีดังขึ้นอย่างไม่เกรงกลัว ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูง

'ท่านพ่อมีอะไรก็พูดมาเถอะค่ะ ก่อนที่หญิงจะทนไม่ไหว'

ฉันพยายามไม่สนใจเสียงนกเสียงกาอะไรทั้งนั้นและมุ่งที่จะฟังคำสั่งของท่านพ่อ

'ที่ข้าเรียกทุกคนมาวันนี้เพราะต้องการให้ทุกคนในวังช่วยกัน จัดงานรื่นเริงเพื่อจัดหาพระคู่หมั้นให้กับลูกหญิงทั้งสองของข้า'

เสียงท่านพ่อดังชัดเจน และที่ดังที่สุดก็ตรงที่

'ห๊า คู่หมั้น!!'

'หญิงกับน้องเหรอค่ะท่านพ่อ'

พี่สาวต่างแต่ของฉันมีนามว่าวิคตอเรียก็ตกใจไม่แพ้กัน

'แล้วลูกมิยองล่ะค่ะ?'

ยัยแม่เลี้ยงพูดเสียงเป็นเดือดเป็นร้อนที่ลูกสาวเจ้าหล่อนจะไม่ได้แต่งงานกับเจ้าชาย

'หญิงไม่เอาหรอกท่านพ่อ หญิงอายุแค่22เองจะให้รีบแต่งงานไปทำไมกัน'

'พ่อกับแม่ก็แต่งกันตั้งแต่เด็ก'

'นั้นมันสมัยก่อนนะค่ะ ถ้าหญิงขึ้นครองสมบัติหญิงจะยกเลิกพิธีนี้ซะ'

ฉันพูดจบก็ไม่ได้เปิดโอกาสให้ใครพูดเดินออกมาด้วยอารมณ์ฉุนเฉียวอย่างสุดขีด

'นี่ลูกหญิง นี่ ซันนี่ ซันบัน!!!'

'น้องหญิง'

'ฝ่าบาท' (ไม่สนไม่ว่าใครจะเรียก)

'...........'

'เทมป์'

'ขอรับฝ่าบาท'

'ตามองค์หญิงไป'

'พะยะค่ะ'