ตอนที่ 1

-TOP PART-

สมัยแรกเข้าวัง

ย้อนไปสมัยก่อนตอนที่ผมเข้ามาในวังใหม่ๆเลยล่ะกัน ตอนนั้นผมมีอายุเพียงแค่ 5 ขวบเท่านั้น ตอนเข้าไปครั้งแรกผมตื่นเต้นและรู้สึกทึ่งมากๆ 'อะไรมันจะใหญ่ขนาดนี้นี่หรอที่เรียกว่าวัง' ผมคิดในใจ ในวันนั้นทั้งวันผมเริงรื่นอยู่กับบ้านใหม่ของผม ผมเดินไปทั่วทุกมุม

และผมก็เดินตรงเข้าไปในห้องห้องหนึ่งดูหรูหราและน่ารักมากทีเดียว

ในห้องมีทั้งตุ๊กตา เตียง และของใช้พร้อมสรรพ ผมรู้ทันทีว่านี่คือห้องของเด็ก ผมเดินเข้าไปจนสุดแล้วก็พบเตียงเล็กๆเตียงหนึ่งวางอยู่ในนั้นมีเด็กตัวเล็กผิวขาวจัดนอนดูดนมอย่างสบายอารารมณ์

ในแว๊บแรกที่ผมเห็นบอกตรงๆว่า เด็กน้อยคนนั้นช่างขี้เหร่เสียจริง ผมหัวเราะอยู่นานพอสมควรและก็รู้สึกตัวว่ามีใครซักคนมาดึงผมออกไปอย่างแรง

'นี่!! พ่อหนุ่มเธอเป็นใครกันเข้ามาทำอะไรในห้องเจ้าหญิง'

ผมเงยหน้าขึ้นมองหญิงวัยกลางคนสลับกับเด็กน้อย

'นี่คือเจ้าหญิงหรอฮะ? ทำไม...หน้าตาเธอขี้เหร่จัง' (' ' )( ' ')

ผมถามไปตามความคิดของผม ก็แหมตอนนั้นเด็กนี่เนอะ แหะๆ

'พูดจาไม่สมกับเป็นบุรุษเลยนะ พูดแบบนี้ได้ยังไงกันถ้าพระราชินีหรือพระราชามาได้ยินเข้าเจ้าจะเดือดร้อนนะ'

หญิงคนนั้นพูดอย่างน่ากลัวจนผมตัวสั่นไปหมด ผมนิ่งไปซักพักก็มีเสียงหญิงคนนึงฟังดูอบอุ่นและใจดีดังขึ้น

'ไม่เป็นไรหรอกแม่นมเซร่า ^^ เขาเป็นเด็กเห็นยังไงก็พูดไปตามนั้นแหละอย่าได้ถือสาเลย ลูกหญิงของเราก็ใช่ว่าจะงดงามที่สุดเมื่อไหร่กัน จริงไหมจ๊ะ... เอ๋พึ่งเคยเห็นหน้าเธอนะหนูน้อย??'

หญิงคนนั้นพูดกับผมอย่างใจดี ผมก็ตอบชื่อของผมไปอย่างเสียงดังฟังชัด

'ผมพึ่งมาอยู่ฮะ วันนี้วันแรก (_ _) ผมชื่อ เซเลบเทมป์โป้แต่พ่อกับแม่มักเรียกผมว่า ท็อบ คำเดียวฮะ'

'พูดจาฉะฉานดูฉลาดจังเลยนะ ว่าไหมแม่นมเซร่า ^^'

'อ่า เพคะ'

'โตขึ้นเธออยากเป็นอะไรล่ะ?'

หญิงคนนั้นถามผม

'ผม... อยากเป็นเจ้าชายฮะ'

ผมก็พึ่งได้รู้ความจริงเมื่อวันที่พระเจ้าสเตฟานเรียกทุกคนมารวมกันแล้วว่า ผู้หญิงที่ผมคุยด้วยคือพระนางสเตฟานนี่ราชินีของประเทศ =[]=

สามปีต่อมา

ตอนนี้ผมก็อายุ 8 ขวบแล้ว เล่นซนแบบเด็กอื่นทั่วไปผมเล่นกีฬาอยู่อย่างปกติกับพวกเพื่อนๆรุ่นเดียวกัน(ในวัง:พวกเด็กที่อยู่ในวังนี้โตไปจะได้รับการแต่งตั้งเป็นบุคคลสำคัญต่างๆ) พอจีดีเพื่อนตัวแสบของผมโยนลูกบอลออกจากเขตที่เล่นของพวกเรา ผมก็โดนเกี่ยงให้ไปเก็บลูกบอลมา เพราะเขตที่ลูกบอลกลิ้งเข้าไปเป็นเขตที่อยู่ของเจ้าหฯงทุกคนจึงกลัวว่าพระราชาจะทรงลงโทษ ผมถึงต้องเป็นคนไปเก็บมา(เก่ง กล้า)

พอผมเดินเข้าไปก็เห็นเด็กผู้หญิงคนนึงนั่งเล่นตุ๊กตาอยู่คนเดียว ผมรู้ทันทีว่าคือเจ้าหญิงซันนี่ ผมไม่กล้าล้ออะไรเธอทั้งๆที่อยากจะล้อแทบเป็นแทบตาย(ลูกเป็ดขี้เหร่) แต่เพราะสภาพจิตใจเธอยังคงย้ำแย่เพราะพึ่งเสียแม่ไป ผมจึงเดินไปเก็บบอลตรงเท้าเธอเงียบๆ

(' ') เธอเงยหน้ามองผม

'...' ผมก็เงียบพยายามไม่สบตา(เดี๋ยวขำ)

'นายเป็นใคร'

เธอถามเบาๆ ผมตกใจมากที่เธอไม่รู้จักผมทั้งๆที่ผมและกลุ่มชอบแกล้งเธอบ่อยๆ

'เอิ่ม ผมเป็น'

'...'

'เด็กหลังวังครับ'

'เด็กหลังวัง? พวกไพร่สินะ เฮอะ'

'ไพร่?'

'อือไพร่ไง นายหน่ะ'

'ผมไม่ใช่ไพร่นะ'

'แล้วเป็นอะไรล่ะ กบฏ หรอ'

'ไม่ใช่ทั้งนั้นแหละ'

'...'

'ผมเป็น....องครักษ์ฝ่าบาท'

ผมพูดออกไปเพราะไม่ชอบให้ใครมาด่าว่าผมเป็นพวกไพร่หรือกบฏก็เถอะ แล้วอีกอย่างผมแค่สงสารเธอที่เธอเอาแต่นั่งเศร้าเป็นลูกเป็ดหลงบ่อแบบนี้ ก็เท่านั้น!!

แล้วเวลาก็ผ่านไปเร็วมาก

ผมอายุ 10 ปี เจ้าหญิงก็ 7 ปี ขี้เหร่เหมือนเดิม

ผมอายุ 13 ปี เจ้าหญิงก็ 10 ปี ยังคงขี้เหร่เหมือนเดิม

ผมอายุ 15 ปี เจ้าหญิงก็ 12 ปี หายมอมแมม

ผมอายุ 17 ปี เจ้าหญิงก็ 14 ปี เริ่มสวย

ผมอายุ 19 ปี เจ้าหญิงก็ 16 ปี สวยแล้ว

ผมอายุ 21 ปี เจ้าหญิงก็ 18 ปี สง่างามสมเป็นเจ้าหญิง

และเรื่องมันก็เริ่มตอนนี้ล่ะครับ ตอนผมอายุ 25 ปี