๑๕

“เปิดบริการแล้วหรือคะ”

“ครับคุณหนู” พระพายยิ้มรับแล้วปิดประตูสำรวจใบหน้าตนเองแล้วจึงใช้เครื่องสำอางที่มีในกระเป๋าออกมาเติมสักเล็กน้อยมัดผมให้ดูเรียบร้อยตรวจดูชุดของตนเองแล้วออกจากห้อง

“พระพายขอเดินดูรอบๆ ได้ไหมคะ” ถามน้ำเสียงติดจะเกรงใจ

“ได้ครับ” คมิกตอบรับแล้วผายมือให้เธอ พระพายจึงยิ้มอย่างดีใจเดินสำรวจด้วยความตื่นตาตื่นใจทันที แม้จะมีผู้คนเยอะแต่ก็ไม่ได้ดูอึดอัดกลับดูสบายตาไม่แออัด พระพายลงบันไดไปยังชั้นหนึ่งโดยไม่ได้แวะชั้นสองเพราะคมิกบอกเจ้านายเขาห้ามเอาไว้ แม้จะไม่พอใจอยู่บ้างแต่ก็ไม่สามารถขัดอะไรได้

“อ้าวน้องพระพาย มาด้วยหรือคะ” เดินมาถึงหน้าประตูเข้าบาร์ยังไม่ทันจะเปิดเข้าไปก็เจอดาราสาวที่มาพร้อมกระเป๋าสุดหรูเดินมาทักเสียก่อน พระพายยิ้มตามมารยาท

“ค่ะ พี่สิงห์พามา” ตอบไปตามความจริงแต่กวินตากลับคิดไปอีกอย่างว่าสายน้อยคนนี้กำลังเหน็บแนมเธอ

“คุณสิงห์ก็เชิญพี่มาเหมือนกัน นี่นาย แฟนฉันอยู่ไหน” ดาราสาวตอกกลับแล้วหันไปถามคมิกที่พยายามรักษาสีหน้าเอาไว้

“ไม่ทราบครับ” พระพายมองกวินตาที่ทำหน้าเหมือนไม่พอใจก่อนจะเดินเลี่ยงไป ร่างบางตัดสินใจผลักประตูเข้าไปสำรวจภายในบาร์ก็พบว่าค่อนข้างจะหรูหราพอสมควร ลานกลางมีเวทีทรงกลมขนาดพอดี โดยรอบเป็นโซฟาและโต๊ะทรงกลมยกสูงแบ่งแยกระดับของผู้มาใช้บริการอย่างชัดเจน บริกรกำลังจัดเตรียมงานกันอย่างแข็งขัน

“ตอนกลางคืนคงจะน่าตื่นเต้นนะคะ” หันมาพูดกับคมิกที่ได้แต่ยิ้มรับคำเท่านั้น บาร์แห่งนี้ไม่มีกลางวันกลางคืนเพราะจะเปิดตลอด 24 ชั่วโมงแต่ด้วยวันนี้เป็นวันแรกจึงต้องเตรียมงานก่อนจะเปิดในช่วงเวลาหกโมงเย็นเป็นต้นไปและจะปิดเมื่อเรือจอดเทียบท่าในอีกสองวันถัดไป

“คุณสิงห์คงไม่ให้มาหรอกครับ” พูดไปตามความจริง ในความคิดของเขาคุณพระพายเหมือนถูกเลี้ยงให้เป็นดั่งนกน้อยในกรงทองปล่อยให้เป็นอิสระบ้างในบางคราแต่ก็ต้องกลับเข้ากรงตรงเวลาทุกวัน เธอดูอ่อนโยนและบอบบางจนนายของเขาเป็นห่วงว่าความโหดร้ายของโลกใบนี้จะพรากเธอไป

“พระพายก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันค่ะ” ถอนหายใจแสนเสียดาย แต่เธอคิดว่าเขาคงไม่ให้คนติดตามเธอตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงหรอกจะต้องแอบออกมาดูให้ได้มาถึงที่ทั้งทีถ้าให้นอนอุดอู้อยู่แค่ในห้องคงทนไม่ไหว อกได้แต่ตายเป็นแน่

“ถ้าอย่างนั้นเราไปดูชั้นสองกันดีกว่าค่ะ” ช่วงเช้านั้นจึงเป็นการเยี่ยมชมแต่ละชั้นของพระพายเธออดตะลึงให้กับเครื่องเล่นในคาสิโนแต่ละอันไม่ได้ช่างดูเย้ายวนใจให้เสียเงินเสียเหลือเกิน ถ้าให้เล่นเธอคงปฏิเสธเพราะเธอไม่ค่อยมีโชคในด้านนี้สักเท่าไหร่นัก

“ครับ” เดินดูไปเรื่อย จนกระทั่งคมิกเหมือนตอบรับอะไรสักอย่างจึงหันไปดูอีกฝ่าย

“คุณสิงห์ให้คุณพระพายไปกินข้าวด้วยครับ” แล้วเธอจะขัดพี่ชายได้อย่างไร ร่างบางจึงให้คมิกเป็นคนนำไปยังลิฟต์ที่มีเพียงเจ้าของเรือและลูกค้าที่อยู่ในระดับ VVIP เท่านั้นที่จะใช้ได้เพราะต้องแสกนบัตรก่อนเข้า ขึ้นไปชั้นสามเดินตรงไปจนสุดเลยห้องของเธอไปอีกสองห้องก็จะพบบันได พระพายเดินตามคมิกไปจนกระทั่งมาบนดาดฟ้าของเรือ ดวงตากลมโตทอประกายสดใสออกมาเมื่อพบท้องทะเลสีฟ้าประกายระยิบระยับก่อนที่ความสวยงามทั้งหมดจะจบลงตรงที่ข้างกายของสิงห์มีผู้หญิงคนหนึ่งยืนเคียง

“เชิญนั่งเลยค่ะน้องพระพาย” แม้บนโต๊ะจะมีอาหารเลิศหรูมากเพียงใดแต่ก็ไม่ได้รู้สึกมีความสุขหรือชื่นชมกับมันเลย สิงห์รับรู้ได้ถึงความรู้สึกของน้องหากทำอะไรไม่ได้เขาจึงเงียบแล้วนั่งรอเธอที่โต๊ะอาหาร พระพายเดินมานั่งลงตรงข้ามกับสิงห์โดยฝั่งขวาเป็นกวินตาซึ่งนั่งอยู่ก่อนแล้ว

“อาหารน่าทานมากเลยนะคะ คุณสิงห์คงจำได้ว่าตาลชอบทานสเต็กปลา” ดวงตากลมโตของดาราสาวหันไปสบตาคุณสิงห์แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป

“น้องพระพายชอบทานอะไรเป็นพิเศษคะ” เมื่อเขาทำเหมือนตัวเองไม่มีตัวตนเธอจึงเบี่ยงเบนความสนใจทันทีหันไปถามหญิงสาวที่อายุน้อยที่สุดในนี้

“พระพายไม่ได้ชอบอะไรพิเศษ ทานได้หมดค่ะ” มือบางหั่นสเต็กตรงหน้าไม่อยากจะสนทนากับดาราสาวสักเท่าไหร่

“แหม่ คนอะไรไม่ชอบเจาะจง น้องพระพายนี่หลายใจจังเลยนะคะ ไม่เหมือนพี่ชอบอะไรก็ชอบอย่างนั้นเลย จริงไหมคะคุณสิงห์” ร่างสูงหันมามองกวินตาด้วยสายตาเบื่อหน่าย แค่เขาโดนเธอมัดมือชกตามขึ้นมาบนดาดฟ้าก็รำคาญจะแย่อยู่แล้ว

“กินไปเงียบๆ ได้ไหม” พระพายแอบอมยิ้มแล้วทานเนื้อเข้าไปด้วยพยายามปิดบังร่องรอยความสุขของตนเอง โซนของสิงห์มีความเป็นส่วนตัวค่อนข้างสูงเขาสั่งให้กั้นเขตดาดฟ้าว่าตรงนี้เป็นที่หวงห้ามเพราะอยากพาพระพายมาทานข้าวแต่ก็ต้องพังเพราะมีมารมาผจญ และเป็นเขาเองที่ดึงเธอมาเกี่ยวตั้งแต่แรก พลาดเสียแล้ว